جشنوارۀ عمار؛ صدای مردم بی‌صداست
عمار جشنواره‌ای است که مسائل مردم را دنبال کند. به دنبال دیدن مردمی است که در سایر جشنواره‌ها صدایی ندارند و دیده نمی‌شوند.
به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایرنا، از سال ۸۹، که بعضی به ذهنشان خطور کرد که فیلم‌های مختلفی که مردم از اتفاق ۹ دی سال گذشته‌اش گرفته بودند در جایی منتشر شود، تا امروز، جشنواره عمار در حال فعالیت است و ایده انتشار فیلم‌های مردمی، تبدیل به جشنواره‌ای با مسائل مختلف و موضوعاتی متنوع شده است.
شاید اگر از پدیدآورندگان و مسئولان جشنواره عمار این سوال را بپرسید که ویژگی متمایز کننده این جشنواره نسبت به سایر جشنواره‌ها چیست؛ مردمی بودن را بشنوید.
مکانهای زیر را تصور کنید؛ مسجد، مدرسه، پارک، خوابگاه! شاید همه این مکانهای بی ارتباط با هم، یک ویژگی مشترک داشته باشند و آن این است که فیلم‌های جشنواره عمار در این مکان ها اکران شده‌اند.
عمار جشنواره‌ای است که مسائل مردم را دنبال می کند. به دنبال دیدن مردمی است که در سایر جشنواره‌ها صدایی ندارند و دیده نمی‌شوند. شاید بخاطر همین است که اکران در نقاط دوردست ایران از ویژگی‌های ابداعی این جشنواره می‌باشد.
سیزدهمین دوره جشنواره، امسال در حالی برگزار می‌شود که روایت زن ایرانی محور اصلی این جشنواره است. اینکه روایت زن ایرانی از زاویه دید مسئولان این جشنواره به چه شکل و شمایلی است، موضوعی است که باید تا شروع جشنواره و اکران آثار منتظرش ماند.
اما جشنواره امسال، یک میهمان غایب دارد. مردی که زمانی از کسانی بود که جشنواره عمار را راه انداختند و پس از آن هر کاری که از دستش بر می‌آمد برای این نهال نوپا انجام می‌داد. مردی که در سال‌های گذشته حتی با وجود بیماری، خودش را می‌رساند. حالا برای اولین بار است که جشنواره عمار برگزار می‌شود و نادر طالب زاده، دیگر در میان ما نیست.
