برچسب: یزد

ساخت اثر سینمایی مشترک توسط سینمای ایران و ونزوئلا نشان از آغاز یک مسیر جدید در گسترش همکاری‌های فرهنگی و رسانه‌ای میان تهران و کاراکاس دارد، فیلمی که قرار است سوژه‌ای ملتهب و واقعی را روایت کند.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، اواخر سال ۹۸ و در اوج تحریم‌های ظالمانه اقتصادی آمریکا علیه ونزوئلا و ایران بود که ۵ نفتکش ایرانی مسیر طولانی خلیج فارس تا کارائیب را برای صادرات بنزین ایران به ونزوئلا پیمودند. مجموعه تهدیدات امنیتی همانند امکان اشغال این نفتکش‌ها از سوی آمریکا باعث شد تا حرکت چندماهه کشتی‌ها تبدیل به یک سفر پرمخاطره شود.

حرکت نفتکش‌های حامل سوخت ایرانی را می‌توان یکی از دشوارترین مبادلات تجاری ایران و ونزوئلا دانست که نهایتا با موفقیت به سرانجام رسید. جنبه نمادین این سفر دشوار تبدیل به یکی از مهمترین نقاط روابط دوستانه ۲کشور شد. حالا و پس از سفر رئیس جمهور به ونزوئلا احتمالا این سفر پرماجرا تبدیل به سوژه نخستین پروژه مشترک سینمای ۲ کشور می‌شود.

هفته گذشته و در جریان سفر رئیس جمهور به آمریکای لاتین، محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز آیت‌الله رئیسی را در سفر به ونزوئلا همراهی کرد. امضای تفاهمنامه‌های فرهنگی میان تهران و کاراکاس توسط وزیر فرهنگ از جمله دستاوردهای این سفر به حساب می‌آید که نشان از عزم جزم دولت برای تقویت مناسبات فرهنگی و رسانه‌ای ۲کشور در سایه روابط سیاسی و اقتصادی دارد.

تبادلات فرهنگی میان ایران و ونزوئلا در ماه‌های اخیر افزایش چشمگیری پیدا کرده است. اسفندماه سال گذشته بود که از ترجمه اسپانیایی کتاب «سلول شماره۱۴» حاوی خاطرات مقام معظم رهبری از دوران تبعید، زندان و مبارزاتشان در دوران ستمشاهی به همراه تقریظ ایشان در پایتخت ونزوئلا رونمایی شد. در اردیبهشت ماه سال جاری نیز تهران شاهد رونمایی از ترجمه فارسی کتاب «آوریل در کودتا» نوشته ارنستو ویلگاس پولژاک وزیر فرهنگ ونزوئلا بود.

گسترش همکاری‌های فرهنگی و رسانه‌ای با جوامع دوست و همسایه، یکی از راهبردهای دولت سیزدهم در ۲سال گذشته به حساب می‌آید. مساله‌ای که می‌تواند به شکست انحصار رسانه‌ای استکبار جهانی و قدرت‌های غربی کمک کند. تجربه سیما و سینمای ایران در تولید آثار فاخری که طیف گسترده مخاطب را در دیگر کشورها (و به خصوص همسایگان) برای خود جذب کرده است نشان از یک ظرفیت بالقوه برای افزایش نفوذ فرهنگی ایران دارد.

فیلم‌هایی چون «بخارست» را می‌توان زاییده سیطره نظام فیلم‌های کاباره‌ای دانست که به شکل تازه‌ای به گیشه سینمای ایران بازگشته‌‌اند. آثاری از این دست که مرزهای ابتذال و فیلمفارسی را به شکل ارتجاعی درمی‌نوردند هر کدام گواهی هستند بر ابتذال افسارگسیخته در این نوع سینمای کشور.

فیلم کمدی «بخارست» که این روزها در شبکه نمایش خانگی در حال نمایش است از ۲۴ آبان سال گذشته اکران خود را در سینماهای کشور آغاز کرد و توانست به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های سال ۱۴۰۱ تبدیل شود تا بار دیگر ثابت شود در سینمای ایران فیلم‌های کمدی مبتذل و شبه فیلمفارسی‌ها همچنان می‌فروشند.

محسن محسنی‌نسب (کارگردان) درباره این وضعیت می‌گوید: «امروز غیر از ژانر لودگی و فلاکت هیچ ژانر دیگری در سینمای ما وجود ندارد. لودگی به دنبال درآمدزایی است و ژانر فلاکت به جایزه در جشنواره‌های خارجی توجه دارد و در کنار این آثار برخی مواقع چند فیلم اجتماعی نیز ساخته می‌شود.» 

در دهه گذشته فیلم‌های کمدی همواره از فروش قابل توجهی برخوردار بوده‌اند، از «رحمان1400»، «خوب، بد، جلف» و «هزارپا» گرفته تا «سگ بند»، «انفرادی» و «بخارست»، همه این آثار با وجود فروش بالا، در یک چیز مشترک هستند آن هم فقدان ارزش‌های فرهنگی هنری، حرکت در مسیر ابتذال، سطحی نگری و نگاه ساده انگارانه به کمدی و طنز.

صادق دقیقی (کارگردان) نیز در این‌باره گفت: «تولید اثری با مختصات یک فیلم بفروش کار چندان دشواری نیست، کافی‌ است یک فیلم کمدی که سرشار از شوخی‌ها و تابوهای جنسی‌است با سلبریتی‌ها و بازیگرانی که در همه آثار تکرار می‌شوند، بسازید. حال آنکه هر چه می‌خواهد به خورد ملت بدهد؛ کافی‌ست! شما گیشه را فتح کرده‌اید! »

در این گزارش تلاش خواهد شد محتوای به اصطلاح کمدی «بخارست» بررسی و تحلیل شود، تا از طریق آن به ابعاد مخرب فیلم‌هایی از این دست بپردازیم.

«بخارست» با همان سبک و سیاق فیلمسازی مسعود اطیابی ساخته شده است. مضمون این فیلم همچون «تگزاس» و حتی «انفرادی» بر پایه کل کل و دعواهای لفظی دو شخصیت اصلی داستان یعنی جلیل (پژمان جمشیدی) و جلال ( حسین یاری) می‌گذرد با این تفاوت که اینبار این دعواها و رد و بدل شدن کلمات زشت و سخیف نه بین دو دوست بلکه بین دو برادر شکل می‌گیرد و فیلمساز تنها دستاوردش برای کمدی‌شدن داستان، تحقیر، تمسخر و توهین این دو برادر به یکدیگر است.

در این جا نیز اطیابی با استفاده از فرمول فیلم‌های قبلی‌اش، مجموعه سکانس‌های بی‌ربط و بداهه گویی‌های شخصیت‌هایش را در کنار هم قرار می‌دهد تا بلکه بتواند مخاطب را بخنداند. اما مشکل این جاست که «بخارست» در این حداقل کار هم ناتوان است و تماشاگر زمانی که این اثر سینمایی را می‌بیند، به خودش می‌گوید: «این چه مهملی بود که من دیدم!»

در دهه گذشته فیلم‌های کمدی همواره از فروش قابل توجهی برخوردار بوده‌اند، از «رحمان1400»، «خوب، بد، جلف» و «هزارپا» گرفته تا «سگ بند»، «انفرادی» و «بخارست»، همه این آثار با وجود فروش بالا، در یک چیز مشترک هستند آن هم فقدان ارزش‌های فرهنگی هنری، حرکت در مسیر ابتذال، سطحی نگری و نگاه ساده انگارانه به کمدی و طنز

در نقد فیلم «بخارست» آمده است: «فیلم بخارست یک فیلم شلخته و شلوغ است که بعد از اواسط فیلم مخاطب را خسته می‌کند. رویداد‌های بی‌منطقی که پی در پی روی می‌دهند و همه چیز حتی ساختار را فدای شوخی‌های بی مزه خود می‌کند بلکه بتواند از مخاطب خنده بگیرد اما اصلا این شوخی‌ها موفق عمل نمی‌کنند.

با این همه مسعود اطیابی در مقام کارگردان معتقد است: «من در جایگاه فیلمساز اگر بتوانم دو ساعت مردم را شاد کنم، گام بزرگی برداشته‌ام. خانواده‌های پرمشغله امروزی را دو ساعت کنار هم نشاندن به خودی خود دستاورد مثبتی است و اگر چنین اتفاقی محقق شد در مرحله بعد می‌توان به مفاهیمی که یک فیلم باید به مخاطب ارائه دهد، فکر کرد.»

با این همه به نطر می‌رسد این کارگردان هیچ درک درستی از جایگاه مخاطب ندارد. به همین دلیل هم هست که مخاطب را دست کم گرفته و حتی حقوق اولیه آن را کاملا نادیده می‌گیرد.

«بخارست» چنان فیلم ضعیفی است که نمی‌شود حتی از یک نمای آن لذت برد و خندید چه برسد به آنکه بخواهد مفهومی را به مخاطب ارائه دهد؛ چراکه این فیلم همچون فیلم «انفرادی» و ساخته‌های قبلی اطیابی، یک فرمول تکراری دارد که برگ برنده این فیلمساز در سال‌های اخیر بوده و آن لوده بازی حداکثری در طول فیلم است. 

*بی‌خاصیت و تحقیر آمیز

در این جا البته فیلمساز سعی کرده با اشاره به برخی از تجربیات تلخ اجتماعی مانند چالش‌های مضحک و آسیب زای فضای مجازی بخصوص اینستاگرام، هشداری به مخاطب بدهد و یا به نقد فساد در دستگاه‌های حکومتی و آقازاده‌ها بپردازد اما مانند تمام کمدی‌های سطحی چند سال اخیر، صرفاً از یک اشاره فراتر نمی‌رود و به بی‌خاصیت‌ترین شکل ممکن این کنایه‌های سیاسی و اجتماعی را مطرح می‌کند. در واقع «بخارست» نه تنها هیچ دغدغه ای را پیش نمی‌کشد، حتی زمان‌هایی که سراغ موضوعاتی چون، فساد و آسیب‌های اجتماعی می‌رود آن را از معنا تهی می‌کند.

در واقع باید گفت گرچه طرح فساد اقتصادی برخی مدیران اجرایی، دل مخاطبان را خنک می‌کند اما شبه‌کمدی‌ها در این سال‌ها بسیار از این موضوع وام گرفته و با روایت‌های سینمایی دم‌دستی و تکراری، کل مطالبه‌گری مردم را لوث کرده‌اند.

یکی دیگر از عوامل جدی نگرفتن این ارجاعات و انتقادات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی فیلم «بخارست» فضای کارتونی داستان است. در جغرافیای فیلم آدم‌های تبهکاری چون تیم هادی کاظمی با آن ماشین‌های تابلوی قدیمی آمریکایی خود آزادانه و رها اسلحه بدست در شهر می‌چرخند بدون آنکه پلیس برخوردی با آنها داشته باشد.

سکانس‌های ‌پایانی فیلم که حامد_ پسر وزیر_ خیلی جدی در دادگاه در حال ارائه مستندات قانونی خود و به اصطلاح افشاگری است همچون وصله‌ای ناجور به فیلم سنجاق شده‌اند و هیچ سنخیتی با فضای ولنگار داستان ندارند و شاید تنها تمهیدی از سوی اطیابی برای گرفتن مجوز براب چنین فیلمنامه ضعیفی بوده است.

*تحریب نهاد خانواده

«بخارست» همانند اکثر فیلم‌های کمدی این سال‌ها نه تنها از داستان عمیق و پر محتوایی برخوردار نیست بلکه تصویری مخرب از یک خانواده ایرانی نشان می‌دهد. از جلال و جلیل و توهین کردن‌هایشان به یکدیگر که بگذریم، پدر آنها هم مردی منفعت‌طلب، بی قید و خودخواه است که حاضر است بخاطر چند سیخ کباب تمام زندگی پسرانش را برباد دهد.

طنز می‌بایست زبان گویای جامعه باشد، می‌بایست بتواند از مسیری تازه به دل مفاهیم و موضوعات رسوخ کند، اما در فیلمی چون «بخارست» همه چیز در سطح می‌گذرد و آنقدر برخی از دیالوگ‌هایش زننده است که حتی بازگو کردن آن‌ها شرم‌آور است

خانواده در «بخارست» جنون محض است، هر بی‌قانونی و ابتذالی که فکر کنید در آن اتفاق می‌افتد، توهین برادر کوچک‌تر به برادر بزرگ‌‍تر، توهین عروس به پدر همسر و…(همسر جلال در جمع و پیش چشم پدر شوهرش به او می‌گوید: «گوسفند جد و آبادته»؛ که با واکنش پدر روبرو می‌شود که در جواب می‌گوید «جدآبادش منم».

در واقع توهین به مخاطب هم در متن و دیالوگ‌ها اتفاق می‌افتد و هم در فرم و ساختار؛ از منظر ساختاری توضیح بیش از اندازه موضوعات به مخاطب، دست کم گرفتن او و شکلی از توهین است. مثلا توجه کنید به لحظه‌ای که برادر بزرگ‌تر (جلال) با پسر وزیر روبرو می‌شود. استفاده از فلاش بک (بازگشت به گذشته) برای چنین سکانسی جز دست کم گرفتن و توضیح واضحات چه چیزی می‌تواند باشد. در همان سکانس‌، جلال به جلیل می‌گوید این فلانی پسر «وزیر سابق» است؛ با اینکه در بخش پایانی، «وزیر» به خاطر قصورات خود، از سمتش استعفا می‌دهد. تا این حد شعور مخاطب را دست کم گرفتن را در کمتر فیلمی می‌توان مشاهده کرد.

*بازنمایی تصویری کلیشه‌ای و مبتذل از زنان

در این بلبشوی بی‌سر و ته، زنان هم مانند اغلب ساخته‌های اطیابی، موجوداتی خرافاتی‌اند که یا در حال جراحی نقاط مختلف بدن خود هستند و توسط مردان به تمسخر گرفته می‌شوند همچون خاور_ همسر جلال _ و یا در نگاه اول عاشق و دلباخته مردان می‌شوند و به طور مشخص، هویت مستقلی ندارند؛ دقیقا همانند لاله که باوجود ثروت فراوان در همان برخورد اول عاشق جلیل که کاراکتری خنگ و دست و پاجلفتی دارد می‌شود.

شخصیت‌های زن در «بخارست» به طور مشخص تاثیری در روند قصه ندارند بجز استفاده ابزاری و اطیابی تنها به ارائه تصویری کلیشه‌ای و مبتذل از آنان بسنده می‌کند.

*تحلیل آخر

به نظر می‌رسد فیلم هایی چون «بخارست» نه تنها نسبتی با سینمای کمدی ندارند، حتی می‌توان آن‌ها را به عنوان یک آسیب اجتماعی در نظر گرفت. وقتی در فیلمی کلکسیون فحش، و انواع توهین‌ها یافت می‌شود چه نامی بر آن می‌توان گذاشت؟

طنز می‌بایست زبان گویای جامعه باشد، می‌بایست بتواند از مسیری تازه به دل مفاهیم و موضوعات رسوخ کند، اما در فیلمی چون «بخارست» همه چیز در سطح می‌گذرد و آنقدر برخی از دیالوگ‌هایش زننده است که حتی بازگو کردن آن‌ها شرم‌آور است.  

جواد انصافی (بازیگر) درباره کمدی‌هایی از این دست می‌گوید: «کُمدی‌هایی که امروز عمدتاً ساخته می‌شوند، پشتوانه علمی ندارند و مؤدبانه نیستند. در این نوع کارها، معمولاً خانواده‌ها نمی‌توانند کنارِ هم به تماشای این نوع آثار بنشینند.» 

کافی است فیلم «بخارست» را به عنوان یک نمونه «مورد مطالعه»، در نظر گرفت تا به روشنی هم شاهد افول مفاهیم سینمایی بود و هم به نظاره این موضوع نشست که چطور ایده‌های مهمی چون «طبقات کم برخودار جامعه» ،«زنان» ،«خانواده» و حتی «فساد» از معنا تهی شده و به سخره گرفته می‌شوند.

به عنوان مثال جلال بازیگر اصلی فیلم «بخارست»، وقتی در حال انتقال جنازه (پسر وزیر که قصد افشای فساد را دارد) است، چندین بار در گفتگو با برادر بزرگترش (راننده تاکسی است)، او را تحقیر می‌کند و این جمله را به زبان می‌آرود که جسد این آقازاده هم از زنده ما (بخوانید قشر کم برخوردار) خوش‌بوتر است. به کار بردن دیالوگ‌هایی چون «ما نمره بوی سگ می‌دیم»/«هنوز تو نمردی از این بوی بدتری میدی» شرم آور است و سطح دیدگاه کارگردان فیلم را نشان می‌دهد. 

فیلم‌هایی چون «بخارست» را می‌توان زاییده سیطره نظام فیلم‌های کاباره‌ای دانست که به شکل تازه‌ای به گیشه سینمای ایران بازگشته‌‍اند. این آثار که مرزهای ابتذال و فیلمفارسی را به شکل ارتجاعی در می‌نوردند هر کدام گواهی هستند بر ابتذال افسارگسیخته در این نوع از سینمای کشور

در فیلم‌های کمدی بیش از فیلم‌های اجتماعی و درام می‌توان به مسائل مهم و روز جامعه پرداخت و آسیب‌های اجتماعی را واکاوی کرد؛ اما با بررسی آثار فیلمسازانی چون مسعود اطیابی مشخص است آنها نه تنها چنین هدفی از ساخت فیلم‌هایشان دنبال نمی‌کنند، بلکه صرفا سینما را کالایی برای کسب درآمد می‌دانند و در این راه از هر ابزاری از شوخی‌های جنسی گرفته تا توهین و تحقیر و خشونت‌های کلامی و فیزیکی و حتی تخریب نهاد خانواده استفاده می‌کنند و با سوء استفاده از عدم نظارت درست و اصولی بر تولیدات سینمایی فیلمی پرفروش می‌سازند و به عبارتی گیشه را فتح می‌کنند!

در صحنه‌ای از «بخارست» 5 شخصیت فیلم در حال فرار سر از میهمانی بی‌معنای لات‌های شهر درمی‌آورند، در این میهمانی (که در یک تالار لوکس امروزی اتفاق می‌افتد)، لشگر داش مشتی‌ها با سبیل‌های چخماقی، کلاه شاپو، دستمال یزدی و تیزی در حال باباکرم رقصیدن هستند. این سکانس از یک سو استعاره‌ای از ماهیت فیلم و از سوی دیگر ادای دینی به فیلمفارسی‌های دوران طاغوت است. از این رو است که فیلم‌هایی چون «بخارست» را می‌توان زاییده سیطره نظام فیلم‌های کاباره‌ای دانست که به شکل تازه‌ای به گیشه سینمای ایران بازگشته‌‍اند. آثاری از این دست که مرزهای ابتذال و فیلمفارسی را به شکل ارتجاعی در می‌نوردند هر کدام گواهی هستند بر ابتذال افسارگسیخته در این نوع از سینمای کشور. 

حرف آخر اینکه آشکارا این رویکرد امروز در حال رسوخ به پیکره سینماست و نیاز به ورود کارشناسان برای آسیب شناسی و دخالت مدیران ارشد برای اصلاح، بشدت حس می‌شود. این موج جدید از فیلم‌های به اصطلاح کمدی که در سینمای ایران به راه افتاده است می‌تواند ضربه مهلکی به بدنه‌ سینما وارد کند سینمایی که خالی از فکر و اندیشه است و می‌تواند به مرور زمان منجر به فروپاشی‌های اخلاقی و فرهنگی در جامعه شود.

به گزارش پایگاه خبری سینمای خانگی به نقل از خبرگزاری دانشجو؛ نخستین گردهمایی سینماگران انقلاب و دفاع مقدس به همت سازمان سینمایی در حال و هوایی صمیمانه و پرشور برگزار شد. هم کناری بسیاری از فعالان سینمای دفاع مقدس در چهل سال اخیر، حال و هوایی ویژه به این مراسم بخشیده بود، اما به هر حال، نبود بسیاری دیگر از چهره‌های شاخص خودنمایی می‌کرد و به گفته محمود گبرلو مجری مراسم، قرار شد هدایای این چهره‌ها به آن‌ها تقدیم شود: از بین تجلیل‌شدگان، چندین و چند چهره در مراسم حضور نداشتند. «محمد کاسبی» شرایط حضور نداشت. همین طور «احمدرضا معتمدی» و چندین چهره دیگر. اما جز این، این پرسش برای خیلی‌ها مطرح شد که چرا برخی چهره‌های شاخص سینمای دفاع مقدس در مراسم حضور نداشتند.

اگر بخواهیم نام ده فیلم برتر تاریخ سینمای دفاع مقدس را نام ببریم، قطعا به چند فیلم از «ابراهیم حاتمی‌کیا»، «مرحوم رسول ملاقلی‌پور»، «احمدرضا درویش» و یکی دو فیلم شاخص از «عزیزالله حمیدنژاد» برمی‌خوریم، اگر از حضور نداشتن «رخشان بنی‌اعتماد» سازنده یکی از فیلم‌های برتر سینمای دفاع مقدس (گیلانه) در این مراسم بگذریم، چهره‌های دیگری، چون «مجتبی راعی» و «محمدحسین حقیقی» هم توجه برانگیز بود. جز «آقارسول» که به دیار باقی شتافته، مابقی سینماگران این فهرست در نخستین گردهمایی سینماگران انقلاب و دفاع مقدس حضور نداشتند و شاید قرار است در دومین گردهمایی (اگر برپا شود) حضور داشته باشند؟!

از هیات اسلامی هنرمندان، «احمد میرعلایی»، «اکبر حر» و چند چهره دیگر بودند، اما «جواد شمقدری» (سازنده بربال فرشتگان و توفان شن) نبود که حضور نداشتن او بنا به اختلاف‌نظر‌هایی که با مدیران سینمایی دارد، می‌تواند سوال‌برانگیز نباشد.

اما…

چرا «ابراهیم حاتمی‌کیا» نبود؟ او که در یکی از آخرین فعالیت‌های سینمایی خود با «محمد خزاعی» فیلم «به وقت شام» را ساخته است، مدت‌هاست که در محافل حضور ندارد و شاید این غیبت در همین راستا قابل تحلیل باشد.

چرا «احمدرضا درویش» نبود؟ او که همین چند روز پیش در مراسم ویژه «۶۰ سال سینمای ایران و عرض ارادت به پیشگاه امام رضا (ع)» حضور داشت، در این مراسم غیبت داشت. ظاهرا دلیل، حضور او در مشهد و نرسیدن‌اش به تهران بوده است.

چرا «محمدحسین مهدویان» در مراسم حضور نداشت؟ گرفتاری فیلمبرداری؟ اختلاف نظر با مسوولان سینمایی؟ دعوت نشدن یا نیامدن؟ دلایل مختلفی برای این حضور نداشتن می‌توان برشمرد…

چرا «هادی حجازی‌فر» نبود؟ سازنده یکی از موفق‌ترین فیلم‌های دفاع مقدس در دهه اخیر… او هم از غایبان گل‌درشت این مراسم بود.

چرا «محمدحسین لطیفی» نبود؟ طراح صحنه «بر بال فرشنگان»، سازنده «سرعت»، «روز سوم» و البته «غریب» که اخیرا در محافل مختلف مورد قدردانی قرار می‌گیرد، دیشب نیز یکی از برگزیدگان سینمای دفاع مقدس در سال ۱۴۰۱ بود، اما به دلایلی نامش در «نخستین گردهمایی» جزو غایبان ثبت شد.

چرا «نرگس آبیار» نبود؟ سازنده «شیار۱۴۳» و «نفس» در مراسم حضور نداشت. او هم درگیر تولید کار جدیدش است و …

چرا «عزیزالله حمیدنژاد» نبود؟ سازنده یکی از ده فیلم برتر سینمای دفاع مقدس (هور در آتش) و سازنده «اشک سرما» و «قله دنیا» در مراسم دیشب غایب بود. «امیر حسین شریفی» تهیه‌کننده «هور در آتش» از حاضران در مراسم بود.

چرا «بهرام توکلی» نبود؟ «تنگه ابوقریب» یکی از فیلم‌های مهم این چند ساله سینمای دفاع مقدس بود، اما «بهرام توکلی» سازنده آن در مراسم غایب بود. علت؟ …

«سعید سهیلی»، «سعید ملکان»، «محمود رضوی»، «محمدرضا مصباح»، «منیر قیدی»، «مهدی جعفری»، «عبدالحسن برزیده»، «شهریار بحرانی»، «احمد مرادپور» هم در مراسم نبودند؟ بودند؟

شاید در دومین گردهمایی سینماگران انقلاب و دفاع مقدس بتوان علاوه بر چهره‌های بالا، سراغ «مجید مجیدی»، «بهزاد بهزادپور»، «علی اصغر شادروان» و دیگران باشیم!

نیمه «تقریبا» پر لیوان | حاضران در مراسم

در نخستین گردهمایی سینماگران انقلاب و دفاع مقدس، محمدمهدی اسماعیلی وزیر ارشاد و مدیران زیرمجموعه‌اش (محمد خزاعی، سیدمهدی جوادی، محمد حمیدی مقدم، اصغر فارسی، قادر آشنا، ابوالفضل همراه، روح الله سهرابی، حبیب ایل بیگی، یزدان عشیری، علیرضا اسماعیلی، مسعود احمدیان، مهدی آذرپندار، هاشم میرزاخانی، علی جعفری، غلامرضا نجاتی، سید هادی آقاجانی، صادق موسوی، رائد فریدزاده، سیمون سیمونیان، محمدرضا فرجی، محمد طیب)، حمیدرضا جعفریان، محمود اسلامی، محمد یاشار نادری، امیررضا مافی، محمدرضا کریمی صارمی و هنرمندانی، چون جمشید هاشم پور، علیرضا زرین دست، مسعود جعفری جوزانی، جمال شورجه، کمال تبریزی، سیاوش حقیقی، مصطفی رزاق کریمی، محمدعلی باشه آهنگر، مهرداد خوشبخت، حامد حسینی، علی رویین‌تن، سعید سعدی، مسعود نقاش‌زاده، رضا ایرانمنش، رسول صدرعاملی، احمد میرعلایی، اباذر جوکار، احمد نجفی، علی نوری اسکویی، سیدجمال ساداتیان، مسعود اطیابی، امیرحسین شریفی، محمدرضا شریفی‌نیا، سیدامیر سیدزاده، ابوالقاسم طالبی، هادی مقدم‌دوست، حجت‌الله سیفی، محمدتقی فهیم، جواد جباری، علی آشتیانی پور، شاهین باباپور، حبیب والی نژاد، پرویز شیخ طادی، امیرحسین شریفی، دانش اقباشاوی، علی قائم مقامی، جلیل شعبانی، مهدی سجاده چی، مهدی عظیمی میرآبادی، حمید زرگرنژاد، حبیب اسماعیلی، علیرضا حسینی، انسیه شاه حسینی و … از جمله حاضران بودند.

معاونت توسعه فناوری و مطالعات سازمان سینمایی، با هدف ارتقای سینمای ایران از طریق مساله‌یابی دقیق و شناخت چالش‌های اصلی آن، اولویت‌های پژوهشی کاربردی سینمای ایران را اعلام کرد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از اداره‌کل روابط عمومی سازمان سینمایی، بنا به اعلام این معاونت این اولویت‌ها جهت گیری کلی پژوهش سازمان سینمایی درسال جاری را معرفی کرده است و پژوهشگران می توانند در چارچوب این محورها، عناوین پژوهشی مد نظر خویش را اعلام کنند.

بر پایه این خبر، سازمان امور سینمایی و سمعی و بصری، از کلیه مراکز علمی و پژوهشی، اساتید، پژوهشگران، طلاب و دانشجویان برای همکاری در تحقق اهداف پژوهشی مورد اشاره دعوت بعمل می آورد.

محورهای پژوهشی سازمان سینمایی در سال جاری در ۴ سرفصل تعریف شده است:

الف) سینمای انقلاب، گفتمان و آرمان های انقلاب اسلامی:

* الزامات و راهکارهای امید آفرینی و اعتماد سازی در جامعه ، توسط سینما

* نقش سینمای ایران درهویت بخشی به جوانان

* بررسی فیلم های سینمایی تولید شده ی بنیاد فارابی، در یک دهه ی اخیر، از منظر

( آسیب شناسی فیلم های سینمایی دفاع مقدس، جذب مخاطب و ترویج فرهنگ ایثار و شهادت )

*الزامات و راهکارهای ارتقاء همگرایی و همبستگی ملی در سینمای ایران

* تبیین سیاست گذاری راهبردی برای تقویت جریان های تمدن ساز ایرانی – اسلامی درسینمای ایران

* بررسی و تحلیل گفتمان های سیاست گذاری هنر سینما در ایران ( براساس اسناد بالا دستی )

*جایگاه سینمای ایران درگفتمان انقلاب اسلامی و دیدگاه رهبران آن

*تبیین و تحلیل گفتمان و مفاهیم انقلاب اسلامی درسینمای چهار دهه ی گذشته

* تقابل یا تبادل فرهنگی سینمای انقلاب با سینمای جهان

* گفتمان دولت سیزدهم درحوزه سینما

ب) کارکردهای سینما، فرهنگ، جامعه و اخلاق:

* نقش وجایگاه زن در آیینه چهار دهه ی سینمای ایران

* بررسی و تحلیل روایت های سیاه نمایی از جامعه ایران در تولیدات سینمایی ایرانی

* تحلیل جریان های مهم سینمایی در کشورهای مصر، لبنان، سوریه، کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس ، کشورهای عرب زبان شمال آفریقا و ترکیه

* سیاست های غرب در قبال سینمای ایران

* سینما و وطن دوستی

* مسئله شناسی سینمای کمدی ایران در یک دهه اخیر

* مخاطب شناسی فیلم کوتاه در دهه نود (با مطاله موردی فیلم های جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران ، جشنواره های منطقه ای و پاتوق های فیلم کوتاه)

* ارزیابی تاثیرات اجتماعی فعالیت های پلتفورم های نمایش خانگی (VOD) در کشور

* بررسی روش های آموزش در آموزشگاه های آزاد سینمایی بین المللی

* تغییر طبقه اجتماعی در آثار سینمای اجتماعی دو دهه ی اخیر

* بررسی جایگاه نظرات فلسفی درمدیوم سینمای ایران

* هایبر رئالیزم در سینمای ایران (دو دهه ی اخیر)

* بررسی و تحلیل جایگاه و نقش موسیقی محلی در گسترش گونه های سینمایی

* تاثیر و تاثر روان کاوی و روان شناسی شخصی و اجتماعی در آثار سینمایی (پردازش شخصیت و…)

* جمع آوری و تحلیل آئین نامه ها و دستور العمل های تولید فیلم در کشورهای دیگر

ج) زیرساخت سینما، فناوری های نوین وظرفیت های دانش بنیان ملی:

* روش های اکران فیلم های غیر سینمایی (مستند، انیمیشن، تجربی و کوتاه)

* ارزیابی کیفی آموزش سینمایی در آموزشگاه های سینمایی و دانشگاه ها

* بررسی تاثیرات فضای مجازی بر سینمای ایران

* ظرفیت و راهکارهای توسعه سرمایه گذاری درسینمای بومی (مستند، انیمیشن و داستانی )

*راهکارهای افزایش وارتقاء کیفی فیلمنامه های سینمایی اقتباسی از آثار ادبی فاخر ایران معاصر

* سینما و هوش مصنوعی (ظرفیت های هوش مصنوعی برای آینده سینمای ایران )

* سینما و آینده پژوهی نقش سینمای ایران درتصویرپردازی از آینده مطلوب

* ظرفیت سنجی استفاده ازادبیات عامه ایران در تولید آثار سینمایی

* بررسی موانع و راهکارهای تقویت و ارتقا ء تولید فیلمنامه و فیلمنامه نویسی در سینمای ایران

* بررسی نقش و جایگاه اصناف و مجامع سینمایی در توسعه سینمای ایران

* آینده پزوهشی صنعت پویانمایی در ایران

* جایگاه و اهمیت مواریث و مفاخرفرهنگی و هنری ایران در آثار سینمایی

* ارزیابی تاثیرات اجتماعی و اقتصادی فعالبت پردیس های سینمایی ( مبتنی بر سیاست های سازمان سینمایی)

* بررسی و تحلیل سیاست گذاری و برنامه های توسعه ای راهبردهای انجمن سینمای جوانان در خصوص ژانر و اقتباس در فیلم کوتاه

* خلاقیت و نوآوری های هنری و استفاده از فناوری های نوین درتولید فیلم های کوتاه ساخته شده در دهه نود * بررسی منابع ایده یابی فیلم های کوتاه شامل : ایده پردازی ، الهام و اقتباس در پنج دوره اخیر جشنواره فیلم کوتاه تهران و جشنواره های منطقه ای انجمن سینمای جوانان ایران

* بررسی جایگاه و تاثیرات جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران درآسیا و (مطالعه تطبیقی فیلم های کوتاه برتر ایرانی با فیلم های کوتاه برگزیده جشنواره های الف دنیا)

* سینما و تکنولوژی‌های مدرن

د) اقتصاد سینما، صنعت، کار آفرینی و اشتغال

*الگوی راهبردی تقویت اقتصاد سینما در ایران

*بررسی ظرفیت ها و امکانات سینمای مستند ایران برای توسعه فرهنگی و رشد اقتصاد ملی

* سازو کارهای صندوق های سرمایه گذاری و موسسات حمایت کننده در حوزه سینما، به خصوص سینمای مستند ، درکشورهای توسعه یافته و درحال توسعه

* بررسی و امکان سنجی ایجاد مراکز نوآوری و شتاب دهی در صنعت سینمای ایران

* نقش وکارکرد سینمای ایران در رشد اقتصاد مولد ، ترویج فرهنگ کارآفرینی و ترغیب به تولید

* ارزیابی و تحلیل فروش درسینماهای استانی (درمقایسه با سینماهای پایتخت)

پایان نامه هایی متناظر به این اولویت ها که در چارچوب محورهای ۴ گانه به صورت خلاقانه به یکی از نیازهای کاربردی سینمای ایران پاسخ می‌دهند، درمقطع کارشناسی ارشد تا سقف ۱۰۰ میلیون ریال و در مقطع دکتری تا سقف ۱۵۰ میلیون ریال، مورد حمایت قرار خواهند گرفت.

همچنین ضروری است متقاضیان قبل از ارائه طرح پژوهشی ( طرح نامه پژوهشی – پروپوزال -، ارائه فرم درخواست طرح اولیه پژوهشیRFP)، و قطعی کردن عنوان پژوهش، برای دریافت نمونه فرم مربوطه به سایت اینترنتی زیر مراجعه کنند.

مهلت ارسال آثار: ۱۵ / ۴ / ۱۴۰۲

طرح نامه های آماده شده می بایستی به ایمیل معاونت توسعه فناوری و مطالعات سینمایی cinemares@chmail.ir ارسال شوند. بدیهی است این طرح ها، نزد سازمان امانت خواهند بود.