برچسب: سالن سینما

اکران فیلم سینمایی «دشت خاموش» به کارگردانی احمد بهرامی در سینماهای فرانسه آغاز شد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، در پی اکران فیلم «شهر خاموش» در فرانسه، اکران فیلم سینمایی «دشت خاموش» به کارگردانی احمد بهرامی و تهیه‌کنندگی سعید بشیری نیز در ماه سپتامبر ۲۰۲۳ (نیمه شهریور ۱۴۰۲) در سینماهای فرانسه آغاز شد.

این فیلم در ۳۹ سالن سینما و ۲۸ شهر از جمله پاریس، نانت، اورلانز، استراسبورگ، متز، بوردو، بیاریتز، لیون، کلرمونت، فراند، سنت اتین، مارسی و….. به نمایش در آمده است.

فیلم «دشت خاموش» در هفتادوهفتمین جشنواره فیلم ونیز موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم بخش افق ها شد و در بیش از پنجاه جشنواره و مراکز فرهنگی مهم بین المللی از جمله جشنواره توکیو، شب های سیاه تالین استونی، استکهلم سوئد ،سیمنسی اسپانیا،کرالا و چنای و پونای هند، هنگ گنک، سنگاپور، سوبراسیو، دانشگاه UCLA, سینماتک ونکوور، انجمن فرهنگی هامبورگ و… نمایش داشته است. این فیلم همچنین موفق به دریافت جوایز متعددی از جمله نشان بهترین فیلم از  فدراسیون بین المللی منتقدان فیلم(فیپرشی)، جایزه بهترین فیلم و بهترین بازیگر جشنواره فیلم هنگ کنگ، بهترین فیلم جشنواره سابرسیو کرواسی، جایزه بهترین فیلمبردار سال  آسیا، جایزه بهترین تدوین از انجمن منتقدان جهانی آنلاین، جایزه بهترین فیلم از نگاه مدرسان سینما در جشنواره ویتره و جوایز متعدد دیگر شده است.

طراح پوستر جدید «دشت خاموش» محمدرضا دوستی است و پخش بین المللی آن به عهده شرکت پرشیا فیلم با مدیریت علی قاسمی است.

همچنین «شهر خاموش» دیگر فیلم احمد بهرامی به تهیه‌کنندگی رضا محقق نیز در حال حاضر در سینماهای فرانسه روی پرده است.

چهار فیلم سینمایی، «کوچه ژاپنی ها»، «هتل» و «هولیا» در راه اکران قرار دارند. در این مطلب نگاهی به این آثار خواهیم داشت.

به گزارش سینمای خانگی از فارس، سینما از هنرهایی است که رابطه مستقیم با مخاطب دارد، مخاطبی که با انتخاب اثر موردنظر و البته حضور در سالن سینما به حیات هنر هفتم کمک می‌کند. شاید تا همین سال گذشته باید بعد از این گذاره از رکود مخاطب حرف می‌زدیم و می‌گفتیم که چرا مخاطب سینما کاهش پیدا کرده است، به یاد بیاورید روزهایی را که میانگین مخاطب سینمای ایران در هر سانس به ۱۵ نفر و حتی کمتر رسیده بود.

اما امروز شرایط متفاوتی در سینما به وجود آمده است، درست یا غلط «فسیل» به یکی از پربیننده‌ترین آثار بعد از انقلاب تبدیل شده و حالا هم با وجود فیلم‌های جدید مخاطب سینما با هنر هفتم آشتی نسبی برقرار کرده است.

نگاهی به آثار در حال اکران

حالا بعد از بررسی درخواست ها و موارد مطرح شده در شورای صنفی نمایش قرارداد سرگروهی ۴ فیلم ثبت شد:

فیلم سینمایی «زنبور کارگر» به کارگردانی «افشین صادقی» به سرگروهی هنر شهر آفتاب شیراز (پخش این فیلم بر عهده تهیه کننده است)

فیلم سینمایی «کوچه ژاپنی ها» به کارگردانی «امیرحسین ثقفی» به سرگروهی پردیس مگامال (پخش این فیلم بر عهده تهیه کننده است)

فیلم سینمایی «هتل» به کارگردانی «مسعود اطیابی» با پخش «شایسته فیلم» به سرگروهی پردیس هویزه مشهد

فیلم سینمایی «هولیا» به کارگردانی «مرتضی آتش زمزم» با پخش «رسانه فیلمسازان مولود» به سرگروهی پردیس مگامال بعد از فیلم «کوچه ژاپنی ها»

«هتل»

فیلم سینمایی «هتل» به کارگردانی مسعود اطیابی و تهیه‌کنندگی محمد شایسته با دریافت پروانه نمایش از ۷ مهرماه اکران خود را توسط پخش شایسته‌فیلم در سینماها آغاز خواهد کرد.

این کمدی که قصه یک هتل پرماجرا را پس از ورود ٢ مرد و ۴ زن ناخوانده روایت می‌کند؛ در ادامه کمدی‌های پرفروش مسعود اطیابی پس از فیلم‌های «تگزاس»، «دینامیت»، «انفرادی» و «بخارست» به سرگروهی سینما هویزه مشهد در سینماهای سراسر کشور اکران خواهد شد.

پژمان جمشیدی و محسن کیایی زوج اصلی این فیلم را تشکیل می‌دهند و ریما رامین‌فر، صدف اسپهبدی، مهلقا باقری، غلامرضا نیکخواه، مریم وحیدزاده، فرزانه قاسم زاده، جواد پولاد و سام نوری نیز در آن نقش‌آفرینی می‌کنند.

سید مسعود اطیابی که دو فیلم کمدی «انفرادی»، «دینامیت» و «بخارست» را به عنوان یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران در کارنامه دارد کمدی دیگری با نام «هتل» را به تهیه‌کنندگی محمد شایسته جلوی دوربین بده و آماده اکران کرده است.

از این کارگردان فیلم کمدی «بخارست» را در سال 1401 برپرده سینماهای کشور داشت و پرفروش‌ترین فیلم این سال شد.

محمد شایسته تهیه‌کننده این فیلم نیز پیش از این به کارگردانی رامبد جوان کمدی «قانون مورفی» و همچنین کمدی «زیر نظر» به کارگردانی سید مجید صالحی را تهیه‌کرده است. او بعد از تولید این آثار مجموعه موفق «می‌خواهم زنده بمانم» را برای شبکه خانگی ساخت و در حال حاضر تهیه سریال «قهوه ترک» برای این شبکه را هم برعهده دارد.

«زنبور کارگر»

این فیلم به کارگردانی و تهیه‌کنندگی افشین صادقی و نویسندگی سعید نعمت اله محصول سال ١٣٩٨ است. «زنبور کارگر» شاید نمونه‌ای از آثاری باشد که سازمان سینمایی آنها را مصون از ممنوع التصویری هنرمندان ممنوع‌الکار شده دانسته است.

روح الله سهرابی پیش از این گفته بود: «سازمان سینمایی پس از بررسی وضعیت آثاری که طی یک سال اخیر یا قبل تر تولید شده و یا در نوبت اکران قرار دارند اما بدلیل حضور یک یا چند تن از عوامل قانون شکن یا کشف حجاب کرده امکان نمایش عمومی پیدا نکرده اند با ملحوظ داشتن جوانب امر بنا دارد آثار یاد شده را به مرور به روی پرده بفرستد تا سرمایه گذاران فیلم ها، تهیه کنندگان و دیگر عواملی که به نحوی در تولید این آثار نقشی داشته‌اند بخاطر رفتار قانون شکنانه تعداد معدودی از عوامل و بازیگران دچار خسارت و زیان نشوند.

وی ادامه داد: همانگونه که پیش تر هم در گفت‌وگوهای مراجع مختلف و مقامات ارشد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تاکید شده، درباره آثار تولید شده قانون عطف به ماسبق نخواهد شد و در جهت صیانت از اعتماد و سرمایه همه فعالان و سرمایه گذاران این عرصه چنانچه شرایط اکران این فیلمها مهیا شود همانند دیگر آثار سینمایی به نمایش عمومی خواهند رسید.»

نگاهی به ترکیب بازیگران فیلم افشین صادقی این گزاره‌ها را تصدیق می‌کند، حضور حمید فرخ‌نژاد و پگاه آهنگرانی نکته قابل توجه لیست بازیگران این فیلم است.

داستان این فیلم دررابطه با بیوک است که سال‌ها پیش زنش را به دلیل اهمال پزشکی از دست داده، در نزاعی کشته می‌شود. حالا دختر او درصدد قصاص قاتل است. در این میان تنها شاهد، یکی از دوستان دخترِ قاتل است.

افشین صادقی کارگردان این فیلم در گفت‌وگویی به اجتماعی بودن موضوع فیلم اشاره و گفته است: شخصیت‌های داستان فیلم بسیار خاص هستند و فیلمنامه نیز داستانی پرکشش و همراه با تعلیق دارد. پایان داستان نیز بسیار شگفت‌انگیز است و سعی کرده‌ام این چند سالی را که کار نکرده‌ام با ساخت این فیلم جبران کنم.

«هولیا»

کمدی فانتزی «هولیا» به کارگردانی مرتضی آتش زمزم ساخته شده است، این فیلم محصول سال 1399 بوده و اکرانش کمک می‌کند تا از تعداد بالای آثار در صف اکران کاسته شود.

محمدرضا هدایتی، علی انصاریان، مریم امیرجلالی، بهراد خرازی، محمد فیلی و افشین سنگ چاپ در این فیلم بازی دارند.

سازندگان به جای خلاصه داستان، این متن را ارائه داده اند: «در ایران پدر و مادرها به بچه‌هاشون اجازه هرکاری را نمی‌دهند، ولی همیشه نوه داستانش فرق داره!».

این ششمین فیلم سینمایی مرتضی آتش زمزم پس از فیلم‌های «مرگ سپید»، «بن بست»، «مالیخولیا»، «سیمین» و «نیروانا» محسوب می‌شود.

در این فیلم چند بازیگر ترکیه‌ای نیز به ایفای نقش پرداخته‌اند، شاید باید با کنار هم گذاشتن خبر فیلم‌برداری در ترکیه و البته حضور بازیگر زن ترک در این فیلم در انتظار فیلم سخیفی چون «خانم یایا» و امثال آن باشیم هرچند قضاوت اصلی بعد از دیدن این فیلم خواهد بود.

«کوچه ژاپنی ها»

این فیلم که فیلم‌نامه آن را امیرحسین ثقفی و علی اصغری به طور مشترک به نگارش درآورده‌اند، پنجمین فیلم سینمایی ثقفی بعد از فیلم‌های «همه چیز برای فروش»، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد» و «روسی» است. این فیلم هم در سال ۱۳۹۹ تولید شده و تا کنون در ضف اکران بوده است.

علی اکبر ثقفی تهیه‌کننده این فیلم هم پیش از این و در زمان ساخت این اثر نسبت به شرایط اکران فیلمش ابراز نگرانی کرده و گفته بود: «یکی از مهمترین مسائل برای تولید یک فیلم سینمایی بحث اکران است، با این وضعیت سینمای ایران تعداد بسیاری فیلم در نوبت اکران است، این در حالی است که هیچ تضمینی در اکران آنلاین فیلم‌ها وجود ندارد و فیلم بعد از بارگذاری به سرعت در فضای مجازی قاچاق می‌شود و این امر به تهیه‌کننده فیلم صدمه می‌زند.

وی توضیح داد: به هر حال باید شرایطی فراهم شود که اکران فیلم‌ها تبدیل به فیلم‌سوزی نشود. در چنین شرایطی باز هم نسبت به بهتر شدن شرایط سینما امید دارم و باید راهکار مناسبی برای این مشکل پیدا کنیم، اگر قرار باشد همه در خانه بنشینند و هیچ کاری انجام ندهند شرایط بهتر از این نمی‌شود.»

ثقفی در پایان گفت: «کوچه ژاپنی‌ها» یک فیلم اجتماعی است که درباره حمایت خانواده و عدالت اجتماعی است. این فیلم نسبت به دیگر فیلم‌های امیرحسین ثقفی متفاوت است و دارای زمان و مکان و قهرمان است و می‌توان آن را برداشتی از تهران در سال ۹۸ دانست.

در خلاصه داستان این فیلم سینمایی آمده: «تو نمیتونی با پول همه چیز و همه کس و بخری یه روزی یه جایی یه شب یه وقتی یکی بالا سرته، کوچه ژاپنی‌ها»

مجید مظفری، فرهاد قائمیان، رضا یزدانی، شیدا یوسفی و پیام احمدی‌نیا در فیلم سینمایی «کوچه ژاپنی‌ها» به کارگردانی امیرحسین ثقفی و تهیه کنندگی علی اکبر ثقفی به ایفای نقش می‌پردازند.

فیلم «باربی» به زودی با عبور از فیلم‌ «هری پاتر» به عنوان پرفروش‌ترین محصول تاریخ کمپانی برادران وارنر در گیشه جهانی معرفی خواهد شد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ورایتی،  فیلم سینمایی «باربی» با رساندن فروش جهانی خود به ۱.۳۴ میلیارد دلار با عبور از «هری پاتر و یادگاران مرگ – قسمت ۲» به عنوان پرفروش‌ترین اکران جهانی در تاریخ کمپانی برادران وارنر معرفی می‌ شود. 

«هری پاتر و یادگاران مرگ – قسمت ۲» با بودجه ۲۵۰ میلیون دلاری در سال ۲۰۱۱ اکران شد و به فروش ۱.۳۴ میلیون دلاری در سراسر جهان دست یافته بود.

ساخته «گرت گرویگ» در آخر هفته‌ای که گذشت، ۱۸.۲ میلیون دلار از محل بیش از ۱۲ هزار ۸۰۰ سالن در ۷۵ کشور به فروش خود افزود. پیش‌بینی می‌شود «باربی» به زودی فیلم «برادران سوپر ماریو» را نیز کنار بزند تا به پرفروش‌ترین فیلم گیشه جهانی سینما از ابتدای سال ۲۰۲۳ تا به امروز تبدیل شود.

«باربی» با نقش‌آفرینی «مارگو رابی» و «رایان گاسلینگ» پس از عبور از انیمیشن «منجمد ۲» ساخته «جنیفر لی» و «کریس باک»، رکوردار پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینماست که توسط یک کارگردان زن ساخته شده است.

فیلم سینمایی «اپنهایمر» ساخته «کریستوفر نولان» نیز پس از فروش ۲۹.۱ میلیون دلاری از محل بیش از ۷۵۰۰ سالن سینمات در ۸۲ بازار بین‌المللی، به مرز ۸۰۰ میلیون دلار در گیشه جهانی رسید. این فیلم زندگی‌نامه‌ای درباره «جی رابرت اوپنهایمر» و ساخت بمب اتمی در حالی به چنین رقم شگفت‌انگیزی برای یک درام ترسناک با درجه سنی «R» رسیده که هنوز در چین به عنوان دومین بازار بزرگ سینمایی جهان اکران نشده است.

«اوپنهایمر» تاکنون چهارمین فیلم پرفروش کارنامه سینمایی «نولان» در تمام دوران است و از فیلم محبوب «میان‌ستاره‌ای» (۷۱۵ میلیون دلار) عبور کرده است و پشت سر «شوالیه تاریکی» (۱.۰۰۶ میلیارد دلار)، «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» (۱.۰۸ میلیارد دلار) و «آغاز» (۸۳۷ میلیون دلار) قرار داد. این فیلم همچنین پردرآمدترین فیلم این کارگردان در ۵۰ بازاربین‌المللی از جمله آلمان، هند، برزیل و عربستان سعودی بوده است.

فیلم «اوپنهایمر» نگاهی جامع به زندگی «جی. رابرت اوپنهایمر»، فیزیکدان نظری آمریکایی و از پیشگامان ساخت بمب اتمی دارد و در آن «کیلین مورفی» در نقش «رابرت اوپنهایمر» بازی کرده است. این پروژه با بوجه‌ای بالغ بر ۱۰۰ میلیون دلار ساخته شده و کمپانی یونیورسال نیز پس از قطع همکاری «نولان» با برادران وارنر، پخش این فیلم را برعهده دارد.

فیلم‌نامه این فیلم بر اساس کتاب «پرومته آمریکایی، پیروزی و تراژدی جی رابرت اوپنهایمر» نوشته شده و علاوه بر «کیلین مورفی» در نقش اصلی، «مت دیمون»، «امیلی بلانت»، «رابرت داونی جونیور» «کنت برانا» و «کیسی افلک» بازیگران اصلی این فیلم هستند.

احمدرضا درویش در کارگاه انتقال تجربه‌ای که همزمان به هفته فیلم هنروتجربه شیراز، برگزار شد، تاکید کرد که کار یک فیلمساز تجربی، توجه کردن به قضاوت دیگران نیست.

اولین کارگاه “انتقال تجربه” هفته فیلم هنر و تجربه” شیراز، با حضور احمدرضا درویش کارگردان سینما در سالن سینما فرهنگ این کلانشهر برگزار و با استقبال خوب علاقه‌مندان مواجه شد.

احمدرضا درویش ابتدا درباره فعالیت‌های کارگردانی خود و ساخت آثار سخت، گفت: اینکه انسان به سراغ کاری می‌رود، به جهان‌بینی، تربیت، سلوک، نگاه به اطراف و تلقی‌اش از اثری که می‌گذارد، بستگی دارد. مثلا ما کشاورزان بسیاری داریم اما شاید کسی دوست داشته باشد در طول چهار فصل از خاک برداشت کند، اینکه کشاورزی بخواهد در این زمینه فعالیت کند با کسی که می‌خواهد تنها پسته و گردو بکارد متفاوت است، این مساله به معنی بی ارزش بودن فعالیت کشاورزان چهار فصل نیست بلکه به نگاه و کشش او وابسته است.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از روابط عمومی گروه سینمایی هنرو تجربه، درویش ادامه داد: ما در حوزه‌های مختلف مثل ادبیات، معماری و… دائما با مجموعه‌ای از پدیده‌ها مواجه هستیم، کم‌تر پیش می‌آید که وقتی با این پدیده‌ها روبه‌رو می‌شویم به کسانی که این پدیده‌ها را خلق کرده‌اند، فکر کنیم؛ اینکه خالق اثر هنگام خلق به چه چیزی فکر کرده، در چه موقعیتی بوده و هندسه ذهنش چه بوده است. زمانی که رابطه اثر با صاحب اثر را متوجه نمی‌شویم وارد دیدگاهی انتزاعی می‌شویم، مگر می‌شود صاحب اثر را جدا از اثر دید؟ یادمان باشد، روزی می‌رسد که ما نخواهیم بود، درباره دوره‌ای که ما برای آن انتخاب شده‌ایم، ۶۰۰ سال آینده قضاوت خواهد شد.

کارگردان «رستاخیز» خاطرنشان کرد: بخش زیادی از انرژی جوانان فعال سینمایی که برای ورود به جهان حرفه‌ای سینما کار تجربیِ جدی انجام می‌دهند، صرف قضاوت کارهای یکدیگر می‌شود در صورتی که کار فیلمساز این نیست؛ کار فیلمساز درک و بیان حقیقت از دریچه نگاه خود با موضوعات مختلف و فرم سینماست، هر فیلمسازی ترجمان خاص خود را دارد، دغدغه اصلی فیلمساز باید صرف این بخش شود. مگر می‌شود یک تصنیف ماندگار تاریخی ساخته شود و صاحب اثر، فردی معمولی باشد؟ اثری ماندگار است که از ذهن موثر تابیده باشد.

لباس هنر باید در قامت هنرمند اندازه و قابل تشخیص باشد

درویش درباره جایگاه هنرمند و خالق تاکید کرد: مرتبت هنرمندی یعنی هنرمند به جایگاهی از نگاه به هستی می‌رسد، خودش را در جریان هستی طوری پیدا می‌کند که لباس هنر در قامت او اندازه و قابل تشخیص است، وقتی لباس هنر قابل تشخیص و در قواره اندام یک هنرمند بریده و دوخته شود، آثار بزرگی مثل «شاهنامه»، «مثنوی معنوی»، «فیه ما فیه» و بسیاری از آثار مهم و ماندگار دیگر، ایجاد خواهد شد. پس قبل از فیلمساز شدن باید به مساله مرتبت هنرمندی توجه شود.

این فیلمساز در ادامه تصریح کرد: شما فیلمساز هستید و همه پدیده‌های جهان برای شما مواد و دست‌مایه‌هایی هستند تا اثری را تولید کنید و عصاره اصلی در ذهن شما را برای تولید اثر ایجاد کنند. جریان نقد در جهان تولید اثر نیست، ما باید اثری را برای نقد شدن تولید کنیم. البته فیلمساز وظیفه دارد به‌وسیله اثری که تولید می‌کند، چیزهایی را نقد کند. نگاه‌های ژورنالیستی، نگاه فیلمساز نیست. هرگاه خواستید بدانید در چه بستری از سینما حرکت کنید، به مسائلی که می‌شنوید و در ذهن‌تان می‌نشیند اما شما را به موضع‌گیری وادار نمی‌کند و یک افقی واقعی را ترسیم می‌کند، توجه کنید.

او توضیح داد: فضای فکری و حرف‌هایی که از گوشه و کنار می‌شنوید، از جنس کوچه هنر نیست؛ عرصه محل هنر کشف و شهود، دستیابی به جریان حقیقت هستی و رسیدن به مرحله تسلیم است به‌طوری که به جایی می‌رسید که دیگر نمی‌توانید موضوع موجود در ذهن‌تان را نسازید. شما صیاد نیستید بلکه صید هستید چراکه در رابطه شناخت هنرمند از خود و جهان پیرامونش اتفاقی رخ داده است. واقعیت‌های جهان اطراف مثل جهان دیجیتال و هوش مصنوعی، ما را به سمت وادادگی عضلانی می‌برد اما هنرمند، عضلات روانی و ذهنی خود را محکم می‌کند پس کار سختی در پیش دارد.

آثاری که بعد از انقلاب تولید و ماندگار شده، تهیه‌کننده درجه یکی داشته‌اند

کارگردان «دوئل» در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره سال‌های ابتدایی فعالیت هنری‌اش بیان کرد: قرار شد بعد از انقلاب، سینمای دیگری پایه‌ریزی شود اما هیچ زیرساخت، طراحی و افقی از سینمای جدید وجود نداشت، در چنین فضایی، هسته مقاومی وجود داشت و اصلا اجازه ورود به نیروهای جوان و دارای انگیزه‌های متفاوت نمی‌داد.

درویش ادامه داد: سینمای ایران در حال حاضر حداقل ۳۰ الی ۴۰ فیلمبردار درجه یک دارد، قبل از انقلاب نیز فیلمبردار خوب وجود داشت اما قابل مقایسه با وضعیت فعلی نیست، این مساله در زمینه طراحی صحنه، تدوین، موسیقی و… نیز وجود داشت.

همچنین در بخش طراحی صحنه باید گفت که اصلا چنین رشته‌ای در سینما به‌طور حرفه‌ای وجود نداشت و اساسا قرار نبود که اتفاقات جدی‌ای رخ دهد. در عرصه بازیگری و فهمی که از مقوله تولید و تهیه‌کنندگی در کشور وجود دارد، دچار پیشرفت قابل ملاحضه‌ای بوده‌ایم. آثاری که بعد از انقلاب تولید و ماندگار شده، بدون شک تهیه‌کننده درجه یکی داشته‌اند که در چهل سال اخیر به دست آمده‌اند. البته باید گفت که هنوز چالش‌ها و حفره‌های بسیار جدی‌ای در سینما وجود دارد.

این کارگردان در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره چگونگی انتخاب عوامل و ورود به فیلم تصریح کرد: انتخاب عوامل مربوط به بخش تولید است؛ برای جاده‌ای که می‌خواهید بکشید تا به آدرس مورد نظر برسید، به تشخیص کارشناسی نیاز دارید. فیلمساز و مولف با عناصری که در خدمت یک فیلم قرار می‌گیرند، تفاوت دارد؛ مهم‌ترین تفاوت او این است که امضاکننده اثر است درصورتی که به عوامل دیگر گفته می‌شود که چگونه و در کجای کار به درستی حضور داشته باشند، این نکته، تفاوت مهمی است که در همه بخش‌های هنر و خالقان آن وجود دارد.

کارگردان «سرزمین خورشید» تاکید کرد: باید به جایی برسید که صحنه خودش بخواهد چگونه آن را فیلمبرداری کنید، تا وقتی که مریض نشوید، حال‌تان بد نشود، گرفتار نشوید و حلقه کاری که می‌خواهید انجام دهید، گلوی‌تان را فشار ندهد، فیلم‌تان، فیلم نمی‌شود به همین دلیل می‌شنویم که بسیاری از آثار مهم دنیا، آثاری هستند که ساخته نشده‌اند.

این کارگردان سینما درباره تفاوت فیلم‌های «دوئل» و «رستاخیز» توضیح داد: «دوئل» تعبیر و نگاه من به جنگ است که کاملا واقعی نیست و متاثر از آن است. در «رستاخیز» تلاش شد که به تاریخ توجه اساسی شود اما به این معنا نیست که از جریان خیال جدا شود، در جاهایی که تاریخ اجازه می‌داد و سکوت شده بود، درام شکل می‌گیرد و من توانستم که مظروف ذهن خود را به کار بیندازم.

به گزارش ایسنا، هفته فیلم هنر و تجربه شیراز با همکاری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس، گروه سینمایی هنر و تجربه، مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی و انجمن سینمای جوانان فارس برگزار می‌شود.

در این رویداد کارگاه با موضوع انتقال تجربه کارگردانی توسط احمدرضا درویش برگزار شد و در روزهای آینده کارگاه‌های انتقال تجربه، معنا و فرم در فیلم توسط علی روئین‌تن، ساخت مستند علمی توسط سیاوش صفاریان‌پور و تصویربرداری و نورپردازی خلاقانه در سینما توسط هاشم مرادی برگزار خواهد شد.

انتهای پیام

پولاد کیمیایی گفت: حوزه پخش و تولید در سینما از یک باگ بزرگ رنج می برد؛ تهیه کننده یک قدم عقب تر از پخش کننده ایستاده و این رویه در هیچ یک از کشورهای دنیا دیده نمی شود.

به گزارش سینمای خانگی از سینماپرس، پولاد کیمیایی بازیگر و کارگردان سینما در خصوص اجرای عدالت در سینما به ویژه در حوزه اکران گفت: در کشورهایی که اصولاً دولت و حاکمیت می خواهند به هر چیزی دسترسی داشته باشد و سهمیه بندی کند و دخالت مستقیم داشته باشند شاهد رانت و بی عدالتی هستیم و دخالت مستقیم دولت باعث ایجاد رانت و بی عدالتی در حوزه تولید و پخش شده است.

بازیگر فیلم های سینمایی «شمعی در باد» و «خفگی» در گفتگو با سینماپرس، افزود: اساس کار سینمای ایران از سال ها قبل دچار بحران و نقصان است؛ ما از سال ها قبل مسیر را اشتباه رفتیم و به جای اینکه روی اصناف سینما سرمایه گذاری کنیم و اجازه دهیم که اصناف سینما خودشان با اعضای شان تأثیر مستقیم بر امور سینما داشته باشند دولت را جلو انداختیم و تمامی بحران های امروز سینما حاصل همین رویه غلط است.

وی با بیان اینکه این رویه غلط را ما نه تنها در سینما که در حوزه فوتبال و سایر اصناف دیگر نیز شاهدیم ادامه داد: بنده شخصاً چشم انداز روشنی را برای آینده سینمای کشور متصور نیستم! این روزها در وزارت ارشاد و سازمان سینمایی به هم ریختگی های جدی وجود دارد که به هیچ وجه مناسب حال سینما نیست.

کیمیایی خاطرنشان کرد: حوزه پخش و تولید در سینما از یک باگ بزرگ رنج می برد؛ تهیه کننده یک قدم عقب تر از پخش کننده ایستاده و این رویه در هیچ یک از کشورهای دنیا دیده نمی شود. از سوی دیگر حدود ۵۰ درصد رقم فروش را سالن سینما دریافت می کند که رقم بالایی است. به علاوه تعداد سالن های سینما در کشور کم است و فاجعه بارتر آنکه سینماها دانه دانه تقاضای تغییر کاربری می دهند.

کارگردان فیلم سینمایی «معکوس» تأکید کرد: سینمای فعلی ما سال ها است بخش خصوصی را حذف کرده و بخش دولتی را قوی می کند و در این راهی که می رویم قطعاً این بی نظمی ها شکل می گیرد و بازگشت سرمایه ها بسیار سخت است. صنف هرچه ضعیف تر شود و دولت بخواهد در این امورات دخالت کند و نگذارد هسته تخصصی در سینما شکل بگیرد همین اتفاقات را شاهدیم و نمی توانیم امیدی به بهبود شرایط داشته باشیم.

این سینماگر سپس با تأکید بر اینکه سینما به نظر من الآن در شرایط اضطراری است و در آی سی یو بستری شده تصریح کرد: سینما در حال احتضار است؛ از یک سو ما با پدیده سایت ها و پلتفرم ها روبرو هستیم که تمام مخاطب را به خود جذب کرده و چیزی برای سینما باقی نگذاشته، از سوی دیگر کیفیت آثار سینمایی بسیار پایین است، از طرفی بلیت سینماها به شدت گران شده و مردم نمی توانند برای سینما رفتن هزینه کنند و از طرف دیگر ما با پدیده بی عدالتی در اکران روبرو هستیم که سرمایه بخشی از سرمایه گذاران و تهیه کنندگان را نابود می کنند.

وی خاطرنشان کرد: بی شک باید هرچه زودتر یک ساختار درست در سینمای ایران برقرار شود؛ باید زیرساخت ها اصلاح شود. باید در قوانینی که نوشته شده باید بازنگری شود و باید به نظمی برسیم که این اتفاقات رخ ندهد. اگر همین فصل تابستان از دست برود فیلم ها می سوزند! این ها همه شکست پیاپی برای سینما است. دولت باید بداند که وظیفه اش تنها نظارت است و نباید خودش مستقیماً به مسائل سینما ورود کند.

شهاب حسینی معتقد است که انسانِ امروز به دلیل پیشرفت تکنولوژی دچار غرور و تکبر شده و در توهم زندگی جاودانه است و به همین دلیل تلنگرِ مرگ نیاز انسان مدرن است.

به گزارش سینمای خانگی، فیلم سینمایی «مقیمان ناکجا» به کارگردانی شهاب حسینی به تازگی در سینماهای کشور اکران شده است. این فیلم سینمایی که اقتباسی از نمایشنامه «مهمانسرای دو دنیا» نوشته امانوئل اشمیت است به شکلی کاملاً وفادار به نمایشنامه ساخته شده و توانسته نظر این نمایشنامه‌نویس مطرح را به خود جلب کند.

«مقیمان ناکجا» دومین تجربه سینمایی شهاب حسینی پس از «ساکن طبقه وسط» به عنوان کارگردان به حساب می‌آید که پریناز ایزدیار، شهاب حسینی، آرمان درویش و احمد ساعتچیان در آن ایفای نقش می‌کنند.

به بهانه اکران این فیلم سینمایی ایلنا با شهاب حسینی گفتگویی داشت که در ادامه مشروح این گفتگو را از نظر می‌گذرانید:

اقتباس از برخی نمایشنامه‌ها به فیلمنامه اصلا امکانپذیر نیست. «مهمانسرای دو دنیا» نیز اثری است که شاید کمتر فیلمسازی به سراغ آن برود. آیا این نگرانی را نداشتید که وفاداری شما به منبع اقتباس، «مقیمان ناکجا» را در ساختار به تله‌تئاتر نزدیک کند؟

با این نکته که اقتباس از برخی نمایشنامه‌ها اصلاً امکانپذیر نیست مخالف هستم و اینگونه مطرح کردن پرسش حکم یک قاعده را به خود می‌گیرد که ممکن است مخاطب را دچار اشتباه کند. به نظر من از تمام آثار نمایشی اقتباس برای فیلمنامه امکانپذیر است و حاصل کار به نگاه فیلمنامه‌نویس یا کارگردان مربوط می‌شود. هر اثر نمایشی حاوی محتوا و پیامی است که ممکن است هر کس در قالب مدنظر خودش بخواهد از آن بهره‌برداری و استفاده کند.

درباره تله‌تئاتر باید بگویم که نوع ساختار و پردازش آن با یک اثر سینمایی کاملاً متفاوت است. تله‌تئاتر در یک استودیو و معمولاً با سه دوربین به صورت همزمان و همچنین سوئیچ همزمان سر صحنه ساخته می‌شود و به نوعی ما شاهد تصویربرداری از اجرای یک تئاتر هستیم. البته من عنوان تله‌تئاتر را برای آن مناسب نمی‌دانم و عنوان تله‌پلی (Teleplay) مصطلح‌تر است و اگر بخواهیم معادل فارسی برای آن در نظر بگیریم من واژه سینمایش را که تلفیقی از سینما و نمایش است، ترجیح می‌دهم.

درباره نزدیک شدن به این ساختار نگرانی نداشتم، اگر این اثر روی صحنه تئاتر هم برود بعید می‌دانم که زمانی کوتاه‌تر از «مقیمان ناکجا» به خودش اختصاص دهد. به هر شکل امانوئل اشمیت نویسنده اثر در عرصه نمایشنامه‌نویسی استاد بزرگی است و قطعاً درباره زمان اثر این دقت نظر را داشته و آن را مناسب می‌دانسته و به همین دلیل من که قصد اقتباس از آن را داشتم، می‌بایست سعی می‌کردم به منویات اصلی نویسنده در نگارش اثر وفادار بمانم.

علاوه بر فیلمنامه که در آن دیالوگ‌ها به اندازه نمایشنامه زیاد هستند در کارگردانی نیز به تئاتری بودن اثر وفادار بودید، مثلا دوربین نیز حرکت چندانی ندارد. آیا این ساختار نمایشی را هم از منبع اقتباس جدانشدنی می‌دانستید و در جهت دستیابی به محتوای مدنظر برای وفاداری به منبع اقتباس در نظر گرفتید؟

تمام تلاش من این بود که بدون هیچ دخالت تکنیکالی از طرف خودم این اثر را در حد توانی که برایم موجود بوده به زبان سینما ترجمه کنم و در این راستا اساساً در عین سادگی و روانی سعی داشتم فقط انتقال‌دهنده محتوا و مفهوم اثر باشم.

مواجه شدن مستقیم انسان با مرگ اضطراب‌آور است. در فضای «مقیمان ناکجا» چقدر به القای حس اضطراب هستی به مخاطب توجه داشتید و آیا آن را بخشی از محتوای فیلمتان (برای مخاطبی که به مفهوم اثر توجه دارد) می‌دانید یا خیر؟

همه آن چیزی را که قرار است به تماشاگر منتقل شود که شاید حس اضطراب، اندیشه یا تعقل است به طور بالفطره در خود متن وجود داشته و من تلاش اضافه‌ای نداشتم که بخواهم حسی خاص را به مخاطب تأکید یا تلقین کنم. از جهتی وقتی از نویسنده بزرگی مثل امانوئل اشمیت وام گرفتم، بار امانتم بسیار سنگین بود و سعی داشتم در حفظ این امانت فقط یک راوی ساده باشم.

شخصا «مقیمان ناکجا» را اثری می‌دانم که مخاطب را به تلنگری درباره مرگ و زندگی گذشته می‌اندازد. چقدر انسان امروزی را در دنیای مدرن، نیازمند این تلنگر می‌دانید؟

بسیار زیاد؛ انسان امروز در هر جای دنیا که نگاه می‌کنید به واسطه غرور و تکبری که با تکنولوژی و پیشرفت علم به او دست داده این رویا را در ذهن خود می‌پروراند که می‌تواند به عمر هزار ساله برسد یا بعضی‌ها در زندگی به شکلی رفتار می‌کنند که گویا از خداوند عمری هزار ساله گرفته‌اند و با این حقیقت مواجه نیستند که هر روزِ زندگی نعمتی است که ممکن است هر لحظه این نعمت از انسان گرفته شود. به همین دلیل اگر در گذشته انسان پذیرفته بود که نهایتاً یک قرن قرار است در این جهان زندگی کند و تمام آرزوها و آمالش را بر همان اساس پایه‌گذاری می‌کرد، امروزه چون توهمی بر عمر جاودانه و هزار ساله دارد به تناسب همین توهم برخی افراد از روی انسان‌های دیگر رد می‌شوند و حقوق یکدیگر را پایمال می‌کنند تا بقای خود را تثبیت ببخشند اما زهی خیال باطل.

امیدوار بودم در «مقیمان ناکجا» همان تلنگری که من خودم از خواندن نمایشنامه اشمیت خوردم را بتوانم به بقیه سلول‌های خواب‌رفته اجتماع که خودم هم بخشی از آن هستم، منتقل کنم.

پرداخت اشمیت به موقعیتی که کاراکترها در آن قرار گرفته‌اند تا حدی انتزاعی است اما این موقعیت می‌تواند در فرهنگ ما معنایی عرفانی داشته باشد. آیا در «مقیمان ناکجا» به بعد عرفانی موقعیت نیز توجه داشتید؟

وقتی که می‌خواهیم از وادی عرفان صحبت کنیم، باید بدانیم منتهای عرفان رسیدن به مفهوم مطلق عشق است. وقتی درباره عشق صحبت می‌کنیم دیگر نمی‌توانیم حد و مرز یا نژاد، قومیت یا جغرافیایی برای آن در نظر بگیریم.

عشق یک مفهوم کلی است که امانوئل اشمیت هم با خلق این اثر در تلاش بوده که آن اصالت را به عشق بدهد و زندگی را به عنوان فرصتی مطرح کند که انسان قرار است در آن کاری انجام دهد تا بتواند به نوعی سهم بودن خودش را ادا کند؛ ولو اینکه در اغما باشد.

در بعد اجتماعی اثر، اجتماعی که کاراکترهای «مقیمان ناکجا» از آن می‌آیند با اجتماعی که اشمیت قصه‌اش را در آن روایت می‌کند چه قرابت‌ها و تفاوت‌هایی دارد؟

وقتی درباره انسان صحبت می‌کنیم قرابت‌ها بیشتر و تفاوت‌ها کمتر به نظر می‌آیند و به همین دلیل امانوئل اشمیت سعی کرده به نمایندگی از کلیت اجتماع شخصیت‌هایی را در نمایشنامه داشته باشد؛ مثلاً آدم‌هایی که ثروتمند هستند یا افرادی که از دنیا بی‌بهره هستند یا افرادی که به نحوی بین زمین و آسمان زندگی می‌کنند. به طور کل اشمیت تفکر همه این افراد را در تعامل و تقابل با همدیگر قرار داده و در نهایت سعی کرده به نتیجه اصلی که همان عشق است، برسد و وقتی درباره عشق صحبت می‌کنیم دیگر تفاوتی باقی نمی‌ماند.

آیا از شرایط اکران و بازخوردها تا این لحظه رضایت دارید؟

واقعاً خدا را شکر می‌کنم که برای این فیلم شرایط اکران فراهم شد. به هر حال این فیلم با پروانه ساخت ویدئویی مجوز ساخت گرفت و همانطور که می‌دانید فیلم‌های ویدئویی سرنوشت و تقدیر مشخصی ندارند و همینقدر که این فیلم از طریق اکران در سینماها با لطف، همکاری و حمایت عزیزان در وزارت ارشاد و سینمای هنر و تجربه نمایش داده شده و توانستیم آن را در بستر جامعه ولو در یک ظرفیت محدود ارائه دهیم شاکر و سپاسگذار هستم.

فاصله سینمای غیرکمدی با سینمای کمدی در گیشه این روزها بیشتر از همیشه است. به نظر شما چرا امروز فیلم‌های غیرکمدی کمتر از همیشه مورد توجه جامعه است و آیا وضعیت شکل گرفته را خطری برای سینمای اجتماعی (یا به طور کل سینمای غیرکمدی) نمی‌دانید؟

تماشاگر به هر حال وقتی از عمر شریفش می‌گذارد و با وجود صرف هزینه‌های مالی و روانی مثل ترافیک شهری یا حتی پیدا کردن جای پارک، انتخاب می‌کند که به سینما برود و فیلم ببیند به این امید در سالن سینما می‌نشیند که از آن سالن در ازای آن دو ساعتی که خرج کرده، با دست پر بیرون بیاید. این حق طبیعی فردی است که چنین هزینه‌ای می‌کند و باید فیلم بتواند نیازی که او را به سالن سینما کشانده برطرف کند. تماشاگر وقتی وارد سینما می‌شود و فیلم کمدی می‌بیند، مشخص است که می‌خواهد ساعتی را به خنده بگذراند، اگر این اتفاق رخ دهد او دستِ پر و راضی از سالن سینما بیرون می‌آید و در غیر این صورت با حسی شبیه حس بازندگی سالن سینما را ترک می‌کند.

متأسفانه می‌توان گفت که ما به هیچ عنوان کمدی‌های عمیق یا تأمل برانگیز هم در حال حاضر نداریم ولی درباره سینمای غیرکمدی به نظرم این اتفاق برای مخاطب بارها رخ می‌دهد که به سالن سینما می‌رود و دست خالی سینما را ترک می‌کند. مخاطب شاهد انواع خوش رقصی‌ها و بزک کردن‌های ما روی پرده سینما هست درحالیکه هیچ کدام از اینها جانش را سیراب نمی‌کند. وقتی چنین اتفاقی رخ می‌دهد، مطمئناً مخاطب هنگام خروج از سالن سینما با خودش قرار می‌گذارد که دیگر فیلم مزخرفی که در انتقال پیامش ابتر و ناتوان مانده را انتخاب نکند و حداقل اگر می‌خواهد این هزینه را بر خودش و زندگی‌اش تحمیل کند سینمای کمدی را انتخاب کند و دقایقی بخندد. ماجرای سینمای ما این است که دوستان غیرکمدی‌ساز هنوز درباره اینکه چطور باید روی جامعه تأثیر بگذارند و اساساً اصل دغدغه‌شان چه بوده به سر منزل مشخصی نرسیده‌اند و به خاطر همین هم غیر آماده وارد عرصه فیلمسازی می‌شوند و در نهایت فیلمشان هم به قول مولانا شیر بی یال و دم و اِشکَم از آب در می‌آید.

جواد مزدآبادی گفت: همیشه عده ای نورچشمی مدیران سینمایی بوده اند و بهترین زمان اکران به فیلم های آن ها تعلق گرفته و بالاترین امکانات و تسهیلات به آن ها داده شده است.

به گزارش سینمای خانگی از سینماپرس، جواد مزدآبادی کارگردان سینما و تلویزیون در خصوص اجرای عدالت در سینما به ویژه در حوزه اکران گفت: اگر بخواهیم واقع بینانه به تاریخ سینمای کشورمان نگاه کنیم باید بگوییم هیچ گاه شاهد عدالت محوری در سینما نبودیم چرا که همیشه در طول تاریخ و در هر دولتی بی عدالتی در سینما وجود داشته است.

کارگردان فیلم های سینمایی «ورود زنده ها ممنوع» و «طاووس های بی پر» در گفتگو با سینماپرس، گفت: همیشه عده ای نورچشمی مدیران سینمایی بوده اند و بهترین زمان اکران به فیلم های آن ها تعلق گرفته و بالاترین امکانات و تسهیلات به آن ها داده شده است.

وی ادامه داد: فرقی نمی کند در کدام دولت چرا که در هر دولتی با هر طیف و جناحی عده ای از سینماگران از فضای سینما دور می ماندند و در نقطه مقابل عده دیگری همواره تحت هر شرایطی فضای کار، تولید و پخش برایشان مهیا بود.

مزدآبادی سپس با تأکید بر اینکه هیچ راهکاری برای برون رفت از این بحران نمی توان ارائه کرد اظهار داشت: همه چیز به انصاف مدیران و توجه آن ها به شعارها و وعده های شان قبل از گرفتن پست و سمت مدیریتی باز می گردد؛ بی تردید اگر مدیران پایبند به اصول و قوانین و عدالت و اخلاق باشند وقتی متصدی حوزه های خود می شوند نیز همان روش و منش را ادامه خواهند داد اما افسوس آنچه ما سال ها است در سینمای کشور شاهدیم این است که بعد از اینکه مدیران پست می گیرند همه چیز عوض می شود و شرایط به شکل دیگری رقم می خورد.

این سینماگر متذکر شد: امروزه به جای اینکه قدرت دست مدیران سینمایی باشد در دست سینماداران است و آن ها هستند که برای اکران فیلم ها تعیین تکلیف می کنند. سینماداران آثاری که فکر می کنند مورد استقبال واقع نمی شود را رسماً از گردونه و چرخه اکران حذف می کنند و با دادن سانس های مرده این فیلم ها را می سوزانند.

وی تأکید کرد: حوزه پخش و اکران به تعدادی افراد خاص بر می گردد که صاحب سالن ها هستند و همه ما هم به خوبی آن ها را می شناسیم! این افراد هستند که تصمیم گیر شده اند و با لابی کردن یک فیلم را به بالاترین درجه می رسانند یا آن را به زمین می زنند.

مزدآبادی در خاتمه این گفتگو با بیان اینکه مدیران سینمایی باید با کار جهادی تدبیری برای وضعیت آشفته اکران و خروج این حوزه از دست مافیا داشته باشند تصریح کرد: ما نیازمند تغییر ساختار در سینمای کشورمان هستیم. مدیران سینمایی تا دیرتر نشده باید چاره اندیشی داشته باشند؛ من شخصاً هنگام اکران فیلم «طاووس های بی پر» ضربه این اتفاق را خوردم به نحوی که فیلم من فقط در ۶ سالن سینما به صورت تک سانس اکران شد و می دانم این اتفاق چقدر می تواند برای یک فیلمساز تلخ و آزار دهنده باشد.