رسانه سینمای خانگی- وقتی توان کارگردان زن ایرانی، فیلمساز هندی را متحیر کرد

«بیجو کومار» تهیه‌کننده و کارگردان هندی با اشاره به ساخت سالیانه سه‌هزار فیلم در این کشور، گفت: بیش از ۵۰ فیلمساز زن مطرح در ایران حضور دارند که چنین قابلیتی هنوز در هند وجود ندارد.

به گزارش سینمای خانگی از روابط‌ عمومی نخستین جشنواره بین‌المللی فیلم «حوا»، بیجو کومار تهیه‌کننده و کارگردان از کشور هند در نشست مهمانان بین‌المللی جشنواره «حوا» در محل سینما فرهنگ اظهار داشت: من خیلی با سینمای ایران، فیلم‌های ایران و فضای داستان‌های ایران آشنا هستم. از زمان دانشجویی فیلم‌های ایرانی را دنبال می‌کردم و با فیلمسازانی مثل مجید مجیدی، عباس کیارستمی و دیگر فیلمسازان ایرانی آشنا هستم و همیشه محتوای فیلم‌های ایرانی برایم الهام‌بخش بود تا این مسیر را آغاز کنم.

وی گفت: تاکنون سه بار به تهران آمدم؛ یک بار عضو هیات داوران جشنواره فجر بودم و یک بار با فیلم خودم در فجر شرکت کردم و می‌دانم صنعت سینما در ایران چگونه است و با محتوای فیلم‌های ایرانی آشنا هستم.

کومار افزود: من از هند می‌آیم؛ جایی که یکی از مهدهای فیلمسازی است و سالیانه سه‌هزار فیلم در آن ساخته می‌شود. نه فقط در هند بلکه در جاهای دیگر فیلم‌ها خیلی محتوای والایی ندارند و حتی ممکن است فیلم‌ها ضدزن باشند و به نظرم این جشنواره برای این روزهای ما لازم است.

هنوز در هند به اندازه ایران فیلمساز زن نداریم

این تهیه‌کننده و کارگردان هندی بیان‌داشت: وقتی داشتیم فهرستی از فیلمسازان زن ایرانی جمع می‌کردیم آنچه برای ما جالب بود این بود که چیزی بالای ۵۰ فیلمساز زن مطرح ایرانی در این فهرست جا داشتند چیزی که هنوز در هند چندان وجود ندارد.

وی اظهارداشت: می‌توانم بگویم ما آرتیست زن در اکثر کشورها داریم اما نقش اینگونه جشنواره‌ها این است که بستری برای تبادل دیدگاه‌های زنانه ایجاد می‌کنند که خودش می‌تواند به محتوای فیلم‌های این چنینی کمک کند و زنان از نقاط مختلف دنیا می‌توانند باهم تبادل نظر کنند و محتواهای خود را به اشتراک بگذارند.

کومار گفت: در نخستین فیلمم روی یک شخصیت خانم خبرنگار قدرتمند مانور دادم و فیلم دوم هم خانوادگی است و به نظرم فیلم‌های من باید خانوادگی دیده شود. به نظرم یک فیلم بدون اینکه اعضای یک خانواده بتوانند باهم یک فیلم را ببینند، ارزشی ندارد.

نخستین جشنواره با شعار «خانواده»

در ادامه ها وان فون تهیه‌کننده و کارگردان چینی که با فیلم «پدرم و مادرم» در جشنواره فیلم «حوا» حضور دارد، اظهار داشت: پدرم در چین کارگردان و ۲۰ سال است مشغول همین کار است. فیلمی که با خود به این جشنواره آورده‌ام درباره رابطه زنان در خانواده و اجتماع و واکاوی نقش آنها در این دو اجتماع است.

وی گفت: مفتخرم که در این جشنواره «حوا» هستم و شانس این را دارم که فیلمم در اینجا دیده شود. من با این مفهوم آشنا هستم چون در این ۲۰ سال همیشه فیلم‌هایم محتوایی مرتبط با زنان و خانواده داشته ضمن اینکه همسرم فیلم‌نامه‌نویس است و به من کمک کرده است.

فون افزود: در این ۲۰ سال در جشنواره‌های مختلف شرکت کرده‌ام اما برای نخستین بار است که در جشنواره‌ای با این شعار که «پای خانواده می‌ایستیم» حضور پیدا کرده‌ام. موقعی که مشغول ساخت همین فیلم بودم تجارب آموختنی خوبی از نقش زن در خانواده برایم داشت که به نظرم خیلی مهم است.

این کارگردان بیان کرد: این روزها متاسفانه معمولاً نقش زن‌ها به صورت غیرمنصفانه انعکاس داده می‌شود و ما به عنوان فیلمساز باید آن را به‌ درستی ارایه بدهیم. فیلم من درباره پدر و مادری است که دور از شهر زندگی می‌کنند اما برای نگهداری نوه خود به شهر می‌آیند تا تعادل از دست رفته خانواده را مجددا احیا کنند. سعی من این بود که بتوانم روابط بین یک خانواده چینی را به کسانی که آشنایی با چین ندارند، نشان بدهم.

وی اظهارداشت: آن سکانسی که دیگر اعضای خانواده نسبت به مادر خانواده سوء برداشت می‌کنند و او مجبور می‌شود پشت درخت برود و گریه کند، بدون آنکه خانواده بفهمد بعد برمی‌گردد خانه تا نقش مادری را ایفا کند برای من بهترین سکانس بود.

جشنواره‌ای که می‌تواند شبکه‌سازی کند

سپس لو شی‌ فون مستندساز چینی که با مستند «لی»‌ در جشنواره «حوا» حضور دارد هم گفت: من مستندساز هستم. معتقدم در هر کشوری خانم‌ها مهمترین بخش آن جامعه هستند. مستند من درباره یک شخصیت خانم قدرتمند است که از شریک زندگی خود جدا می‌شود اما سعی می‌کند از بچه‌های خود نگهداری کند. آنچه من دوست دارم این است که در فیلمم به مخاطبان هیچ ایده‌ای القا نکنم و آن را با هر نظری که دارند نگاه کنند و نظرات خود را به من منتقل کنند.

وی افزود: برای من آن سکانسی از مستندم که آن خانم قوی به تنهایی وارد اتاق عمل می‌شود بهترین سکانس است. من در واقعیت زندگی معتقدم خانم‌ها شخصیت‌های قوی هستند و می‌توانند در فیلم‌ها برای ما الهام‌بخش باشند.

فون بیان کرد: نویسنده هم نظراتی داشت که باهم به اشتراک گذاشتیم، نویسنده معتقد بود که سفیدپوستان شانس بیشتری در زندگی برای رسیدن به مدارج بالا حتی در مقوله‌ای مانند ازدواج دارند. خیلی‌ها درباره شخصیت اصلی فیلم من صحبت می‌کنند و برایشان باورکردنی نیست دوست دارم نظرات مخاطبان ایرانی را هم درباره آن بدانم.

این مستندساز اظهارداشت: مفهوم انتخاب شده برای این جشنواره خیلی مهم است چون شبکه‌سازی‌ای که می‌تواند ایجاد کند به ویژه در بین فیلمسازان دغدغه‌مند در حوزه زنان و خانواده می‌تواند راهگشا باشد. همین موضوع باعث شد در این جشنواره شرکت کنم.

رسانه سینمای خانگی- دی ان ای ایرانی یعنی چی؟

کارگردان فیلم “نگهبان شب” با بیان اینکه دی ان ای این اثر سینمایی ایرانی است گفت: عمده فیلم های من حاصل ایده های شخصی و برگرفته از لحظاتی بوده که در طول سال ها در ذهنم شکل گرفته است.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، رضا میرکریمی بعد از نمایش فیلم مردمی “نگهبان شب” وی که در جشنواره ملی فیلم “حوا” در پردیس سینمایی مهر کوهسنگی در کارگاه انتقال تجربه با موضوع “بازنمایی عناصر زیست بوم در سینما” که با حضور سینماگران جوان برگزار شد، افزود: من تجربه اینکه از ایده های دیگران برای ساخت فیلم خود استفاده کنم، کم داشته ام، فقط در دو فیلم “کودک و سرباز” و “دختر” از ایده های دیگران نیز استفاده شده است، باقی فیلم هایم حاصل ایده های خودم بوده است، آن ایده ای که در یک لحظه در ذهنم شکل گرفته ذخیره کردم تا در یک زمانی به سراغم بیاید و مجاب شوم که قصه ای نوشته و ایده های ذخیره شده در ذهنم را بسط دهم و فیلمی بسازم.

وی اظهار داشت: ما تجربیات زیستی خود را از روی فیلم ها برمی داریم، تجربیات زیستی ما در اطرافمان هستند، اساس کار فیلمساز در مکانی است که در آن زندگی می کند و مهارت هایی است که در ارتباط گیری با آدمها و درک متقابل آنها بدست می آورد.

کارگردان فیلم “به همین سادگی” در پاسخ به سوالی در خصوص عناصر زیست بوم در سینما به‌ویژه در فیلم هایش گفت: واژه “زیست بوم” به عنوان یک قلمرو اکوسیستم خود و عناصر مشخصی دارد که به آن پیوستگی می دهد؛ این واژه وقتی در حوزه فرهنگ قرار می گیرد، دیگر از مرز مشخصی برخوردار نیست بلکه قلمرویی است که مرزهایش درون آدم ها و در لایه های آنان پنهان شده است و دست یازیدن به آن و صحبت کردن پیرامونش و به چالش کشیدنش مستلزم یک زیست اجتماعی کاملا هوشیارانه است.

میرکریمی اظهار داشت: شاید تنها موردی که بتوانم درباره عناصر زیست بوم در فیلم هایم بگویم، این است که این عناصر از کجا می آیند؛ برخی اوقات بعدها بعد از ساخت فیلم، خودم هم شاخص‌ها و عناصر مشترکی در فیلم هایم کشف می کنم، البته این طور نیست که پروتکلی داشته باشم که موارد آن را در همه فیلم ها رعایت کنم، اما در هر صورت همه اینها از یک دستگاه فکری بیرون می آید لذا ممکن است مشابه باشد.

کارگران فیلم “نگهبان شب” با بیان اینکه فیلم ها براساس یک اراده و تصمیم واحد شکل نمی گیرد، افزود: در واقع فیلم در ادامه یک زندگی شکل می گیرد، اگر فیلمسازی بخشی از زندگی باشد، در ادامه تجربیاتی که می کنی، یک اثر سینمایی هم تولید می نمایی، این مجموعه ای از تجارب، احساسات و نگرانی هایی است که جمع شده و تبدیل به دغدغه شده است و در فیلم جاری می شود که بخش عمده ای از آن هم آگاهانه نیست.

وی بیان کرد: فیلم “نگهبان شب” حاصل یک زیست در همین موقعیت اجتماعی – سیاسی کنونی در جامعه ای است که آن را تجربه کردیم و به نظر می رسد یک دی.ان.ای ایرانی در آن وجود دارد و از یک ملات مشخص فرهنگی بیرون آمده که حاصل همان زیست است.

میرکریمی بیان کرد: فیلم ها معمولا یک ایده اولیه دارند که نمی شود آن را به اشتراک گذاشت و فقط یک لحظه است؛ همان طور که من برای ساختن فیلم “به همین سادگی” یک لحظه سینمایی داشتم که ایده اولیه فیلم در آن شکل گرفت اما سال ها طول کشید که تبدیل به قصه شد، وقتی که می خواهی قصه ای را بنویسی، آن موقع است که همه داشته ها و تجربیات و المان های زیست بومی که دارید، به ذهنتان می آید و آن را در یک قصه جانمایی می کنی.

وی ادامه داد: من برای ساخت فیلم “نگهبان شب” هم یک لحظه سینمایی داشتم، آن هم زمانی بود که با دیدن یک نگهبان جوان کنار یک ساختمان در حال ساخت در ذهنم شکل گرفت، پسر جوانی که با احترام از یک پیرمرد پذیرایی می کرد و … همین جا است که رفتار یک آدم از یک طبقه در یک لحظه و واکنش وی در موقعیتی که کاملا ایرانی است را کشف می کنی و آن را در ذهنت نگه می داری.

به گفته میرکریمی، یک فیلمساز باید انباری از لحظات متفاوتی از شخصیت های جامعه و موقعیتهایی که پیش می آید را در ذهنش ایجاد کند تا وقتی می خواهد قصه ای را بگوید، از همه این داشته ها بهره گرفته و قصه اش را بسازد، در هر صورت فیلمهایی که می سازم، از پیش طراحی شده و طبق نقشه نیست، خودم هم شگفت زده می شوم، وقتی داشته های ذهنیم یک رشته قصه را بوجود می آورد.

کارگردان فیلم “قصر شیرین” توصیه کرد، برای اینکه عرضه کننده فرهنگی خوبی باشیم و خوب از تجربیات و لحظات اطرافمان برداریم و ذخیره کنیم، دو قانون وجود دارد، اول اینکه باید یاد بگیریم که هیچ چیز و هیچ پدیده ای بی اهمیتی وجود ندارد، در این صورت همه چیز معنا پیدا می کند و لحظات معمولی می توانند معانی بزرگی داشته باشند، دوم اینکه همه چیزها بهم ربط دارد و باید ارتباط آنها را پیدا کنیم.

رستگاری شخصیت فیلم در سینمای ما در حضور دیگران اتفاق می افتد

کارگردان فیلم “نگهبان شب” گفت: در الگوی ما در سینما، رستگاری شخصیت اصلی فیلم یا بیرون ریزی یا کنش مندی آگاهانه اش، باید در حضور شخصیت های دیگر قصه اتفاق بیافتد و این موضوع در فیلم “نگهبان شب” رعایت شده است، این رستگاری را در انتهای فیلم می توان مشاهده کرد، همان جا که شخصیت اصلی و همان پسر ساده و منفعل ابتدای فیلم، در انتهای فیلم خطاب به شخصیت مقابل خود می گوید که “خانه های مردم را کی می سازی”…

میرکریمی اظهار داشت: آنچه برای من در فیلم “نگهبان شب” اهمیت داشت، این بود که یک انسان در انتهای فیلم به درجه ای رسیده که احساس مسئولیت بزرگتری پیدا کرده و به موقعیتی رسیده است که می تواند نگهبان باشد، این نشانه کمی نیست و در واقع یک کنش مندی به شمار می رود.

وی بیان کرد: در ابتدای فیلم “نگهبان شب” پسری را می بینیم که حتی از عنوان کردن نامش خجالت می کشد و کاملا در نقطه ضعف قرار دارد اما در انتها به مردی تبدیل می شود که هم ظاهرش تغییراتی کرده و هم استوارتر از گذشته به نظر می رسد و در این موقعیت اولین سوالش این است که “برای مردم چه می خواهی بکنی”، انگار می گوید گذراندن این سختی ها در برابر اینکه مردم به خانه هایشان برسند، هیچ نیست؛ و وقتی به فرد مقابلش می گوید که “دیگر برای آنها نمی سازم ..” آتش فشانش بیرون می آید، هرچند کوچک است اما در حد خودش است و این چیز کمی نیست.

کارگردان فیلم “یک حبه قند” خطاب به فیلمسازان جوان گفت: یک فیلمساز باید خودخواه باشد و به دنبال فرصت های جدید برای خود بگردد و برای کاوشها و تجربیات جدید تلاش کند، وقتی من فیلمی را می سازم که مردم از آن احساس رضایتمندی دارند، عینک قبلی ام را به اطراف برمی دارم و عینک جدیدی می زنم تا موضوع جدیدی برای فیلم انتخاب کنم و به دنبال ساخت یک فیلم با موضوع جدید می روم تا قصه های قبلی دوباره تکرار نشود.

رسانه سینمای خانگی- «اوپنهایمر»، آخرین دیوانگی نولان روی پرده سینما

فیلم «اوپنهایمر» ساخته جدید «کریستوفر نولان» به عنوان یکی از مورد انتظارترین فیلم‌های سال، نخستین نمایش جهانی خود را در پاریس و پیش از اکران عمومی در آمریکا تجربه کرد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، «اوپنهایمر» سرانجام در اولین نمایش خود در پاریس برای اولین بار در معرض دید عموم قرار گرفت. این درام تاریخی سه‌ساعته با بازی «کیلین مورفی» مانند دیگر فیلم‌های «نولان» یکی از مورد انتظارترین فیلم های سال است.

اکنون اولین واکنش‌ها از سوی روزنامه‌نگارانی که اکران‌های اولیه را دیدند در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده است. در این فیلم «کیلین مورفی» در نقش «جی رابرت اوپنهایمر» رئیس پروژه منهتن در دوران جنگ جهانی دوم ظاهر شده که مسئول ساخت بمب اتمی بود. دیگر بازیگران تراز اول این فیلم شامل «رابرت داونی جونیور»، «امیلی بلانت»، «مت دیمون» و «فلورنس پیو» هستند. 

فیلم‌نامه «اوپنهایمر» بر اساس کتاب «پرومته آمریکایی، پیروزی و تراژدی جی رابرت اوپنهایمر» نوشته شده است. 

نقدهای رسمی فیلم «اوپنهایمر» بعدا منتشر خواهد شد، اما برداشت‌های اولیه در رسانه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که «نولان» به زودی فیلم موفقی را اکران خواهد کرد. 

«لیندسی باهر» منتقد فیلم خبرگزاری فرانسه (AP) در توییتر نوشت: «اوپنهایمرِ کریستوفر نولان واقعاً یک دستاورد تماشایی و یک برداشت واقعی، دقیق با روایتی مبتکرانه و اجراهای دقیق از کیلین مورفی، امیلی بلانت، رابرت داونی جونیور، مت دیمون و بسیاری از افرادی است که در آن نقش داشتند. اوپنهایمر واقعاً یک درام جدی، فلسفی و بزرگسالانه است که به اندازه دانکرک پرتنش و هیجان‌انگیز است و لحظه بزرگ فیلم، فوق‌العاده تاثیرگذار و الهام‌بخش است». 

«جاش هوروویتز» دیگر صاحب‌نظر سینماییدوبار این فیلم را دیدم، فیلمسازی همه‌جانبه و بی عیب و نقص در بالاترین درجه. کیلین مورفی نقشی را که سزاوارش است دریافت می‌کند و عاشق بازی رابرت داونی جونیور شدم و منتظر یک فصل جوایز درخشان برای او هستم. نقش‌آفرینی او در اوپنهایمر فوق‌العاده است و یادآور این نکته که او یکی از بهترین بازیگران و ستاره‌های سینماست». 

«سیمون تامپسون» روزنامه‌نگار سینما و تلویزیون در توییتی نوشت: «اوپنهایمر چیز قدرتمندی است و عملکرد بی‌نقص و سزاوار دریافت جایزه کیلین مورفی نیز چشمگیر است. هر یک از افراد در این گروه غنی از بازیگران، بهترین خود را ارائه داده‌اند. کار هویته ون هویتما (فیلمبردار) در به تصویر کشیدن فیلم برانگیزنده نولان نیر نفس‌گیر است». 

«رابی کالینز» منتقد فیلم تلگراف هم می‌گوید: «این فیلم مغزم را مانند یک هسته پرپیچ و خم پلوتونیوم باز کرد و باعث شد تا در تیتراژ پایانی تا می‌توانم هق هق بزنم». 

«بیلگه ابیری» منتقد والچر نیز گفت: «اوپنهایمر… باورنکردنی است. کلمه‌ای که مدام به ذهن می‌آید «وحشتناک» است. یک درام تاریخی با سرعت بی‌امان، با جزئیات دیوانه‌وار و پیچیده که می‌سازد، می‌سازد و می‌سازد تا زمانی که نولان چکش را به حیرت‌انگیزترین و درهم شکستنی‌ترین شکل پایین بیاورد». 

«مت میتوم» از توتال فیلم نیز در توییتی نوشت: «اپنهایمر مرا شگفت‌زده کرد: مطالعه یک شخصیت در بزرگ‌ترین مقیاس، با اجرای مرکزی عالی توسط کیلین مورفی. یک درام تاریخی حماسی اما با حساسیت‌های نولانی: تنش، ساختار، حس مقیاس، طراحی صدای خیره‌کننده، جلوه‌های بصری قابل توجه». 

همچنین «جاناتان دین» از نشریه ساندی تایمز درباره فیلم جدید نولان گفت: «کاملا جذب فیلم شدم، فیلمی متراکم، پرحرف و پرتنش که تا حدودی درباره بمب و بیشتر درباره این است که چقدر محکوم به فنا هستیم.  فیلمی جسورانه، مبتکرانه و پیچیده که مخاطبانش را به لرزه درآورد.

«اوپنهامیر» اکران عمومی خود را از تاریخ ۲۱ جولای (۳۰ تیر) در آمریکا آغاز می‌کند.

رسانه سینمای خانگی- برگزیدگان «نهال» مشخص شدند

مراسم اختتامیه نوزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویی نهال در سینما فرهنگ برگزار شد.

به گزارش سینمای خانگی از روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، نوزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویی نهال که از 10 تا 15 تیر در محل دانشکده کاربردی دانشگاه هنر تهران، در تالار فارابی برگزار شد، پس از اکران نمایش آثار کوتاه ملی و بین‌المللی، شب پنجشنبه 15 تیرماه 1402 با معرفی نامزدها این دوره از جشنواره به کار خود پایان داد.

نامزدهای بخش‌های مختلف نوزدهم نوزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویی نهال اعلام شد.

نامزدهای بخش‌های مختلف این دوره از جشنواره فیلم کوتاه نهال عبارتند از:

نامزدهای بخش عکس

•بیتا طیبی | تایلندی‌ها
•زهرا جمشیدی | اکت
•امینه مسعودی | کفر
•شهرام جانسوز | خودکشی به سبک نیچه
•محمدامین جعفری | شیتزو
•فرهنگ عابدین‌زاده | همه چیز به نظر آقای کاف بستگی دارد

نامزدهای بخش پوستر

•میثم نادری | ویزر
•حانیه مرتضی زاده | لکه
•مهرداد کریمی | نحسی
•محمد روح‌الامین | خودکشی به سبک نیچه
•رایکا منظم | رنی که دستش را زخمی‌ کرد

نامزدهای بخش بهترین فیلمنامه

•استانیسلاوسکی | متین موسویان
•طالب | امیر صدقی نیر
•زمستان سبز | آوات ساعد پناه
•خوره | آسیه‌الحسانی و ساوه خادمی
•شب دوم، انتقالی | متین طالب‌زاده
•سا‌یه‌های بزرگ ترسناک؛ یا چگونه عضو کنسرسیوم زنان شدم! | علی رادمهر

نامزدهای بخش بهترین جلوه‌های ویژه

•امین انتشاری | استیک
•مصطفی حبیبی | خودکشی‌ به سبک نیچه
•شیرین اخلاصی | چمدان

نامزدهای بخش بهترین فیلم تجربی

•مکتب‌خانه | محمدجواد خواجه
•شهرزاد | علیرضا لطفی
•راننده | امیرحسین خلیلی آبادی

نامزدهای بخش بهترین فیلم مستند

•رو بوم | امیرمحمد حسین زاده
•قطب هم‌نام | سایه‌السادات زارع
•پشت این فیلم‌ها | رضا باستانی

نامزدهای بخش بهترین انیمیشن

•حفره بعدی | فاطمه احمدی
• Biked | طیبه عبدالله‌زاده
•دنیای خاکستری خاکستری | محسن پور محسنی شکیب

نامزدهای بخش بهترین فیلم سال اولی

•بزمیشن | محمدجواد راستگو
•جینکس | محمد عرفان معرف
•یک مرد معرکه | بنیامین خدابنده

نامزدهای بخش بهترین طراحی لباس

•سارا اعظم پناه | مهمانی شام
•لیلا طاهری | تایلندی
•امین جهانی | خودکشی به سبک نیچه
•حامد اصلانی | بالا افتادن
•ملینا عزیزی و مبینا عبدلی | چمدان

نامزدهای بخش بهترین طراحی صحنه

•فراز مدیری | استیک
•ملیکا غلامی | شب توتم
•حسام حسینی | تایلندی
•سارا اعظم پناه | اسید باز
•امین جهانی | خودکشی به سبک نیچه

نامزدهای بخش بهترین صدا

•امین جعفری، عبدالرضا حیدری | استیک
•محمد قاسمی، مصطفی اکبری | اسید باز
•مسیح حدپور سراج، حسین قورچیان | مهمانی شام
•سهراب کرم رودی، امین جعفری | چمدان
•علی ترابی | شلال

نامزدهای بخش بهترین فیلم بین‌الملل

•Close your eyes
•The silent scream
•Tear off

نامزدهای بخش بهترین بازیگر زن

•مریم بختیاری | بالا افتادن
•شبنم دادخواه | آرابسک
•سونیا سنجری | شب توتم
•زیبا حاجیان | کاتوره
•مرجان اتفاقیان | ناپدید

نامزدهای بخش بهترین بازیگر مرد

•صادق برقعی | آرابسک
•نوید نوزی | اسید باز
•رادین رویین‌فر | تایلندی
•رضا عاطفی دانا | فالگوش
•فرشید گویلی | خودکشی به سمت نیچه

نامزدهای بخش بهترین تدوین

•شاهین سپهری | اسید باز
•بهرام عمرانی | همه چیز به نظر آقای کاف بستگی دارد
•سروش طلایی | فالگوش
•شیرین اخلاصی | چمدان
•مرجان طبسی | آبی دوردست

نامزدهای بخش بهترین فیلمبرداری

•حامد بقائیان | تایلندی
•عماد حسینی فرد | اسید باز
•فرزاد شهاب | استیک
•ایمان صالحی | شب توتم
•بهروز بادروج | خودکشی به سبک نیچه

نامزدهای بخش بهترین کارگردانی

•مریم بختیاری | بالا افتادن
•نسیم تهرانی | ناپدید
•کیارش دادگر | استیک
•نگین کامران، حنا عظیمی نیا | شب توتم
•حسام حسینی، عباس حسین زاده | تایلندی
•حسن حکمت روش | همه چیز به نظر آقای کاف بستگی دارد
•امیر علی سی سی پور | شلال

نامزد‌های بخش بهترین فیلمنامه

•فرشاد رضایی | اسید باز
•امیرعلی سی سی پور | شلال
•پیام کردستانی | خودکشی به سبک نیچه
•نگین کامران، حنا عظیمی‌ نیا | شب توتم
•احسان خانی گلستان | آرابسک
•مریم بختیاری | بالا افتادن
•بهنام نوایی، نسیم تهرانی | ناپدید

نامزد‌های بخش بهترین فیلم داستانی

•بالا افتادن | مریم بختیاری
•تایلندی | حسام حسینی، عباس حسین‌زاده
•استیک | کیارش دادگر
•اسید باز | شیرین اخلاصی
•شب توتم | نگین کامران، حنا عظیمی‌ نیا

روز گذشته، جمعه 16 تیرماه 1402، مراسم اختتامیه نوزدهمین جشنواره دانشجویی فیلم نهال از ساعت 16 تا 18 در سینما فرهنگ برگزار شد.

در ابتدای مراسم پس از پخش تیزر این جشنواره، فیلم کوتاهی از حال و هوای این رویداد در طی مدت برگزاری پخش شد. پس از آن گروه موسیقی الکترونیک اهل جنوب به سرپرستی دانیال جوهرزاده به اجرای زنده چند قطعه پرداختند.

سپس نوبت به اهدای جوایز رسید. در بخش بهترین عکس دو دیپلم افتخار اهدا شد و «زهرا جمشیدی» برای فیلم «the act» و «امینه مسعودی» برای فیلم «کفر» این جایزه را دریافت کردند. تندیس و جایزه این جشنواره به «بیتا طیبی» برای فیلم تایلندی اهدا شد.

فروغی مدیر دیدنگار از اسپانسرهای جشنواره نیز جایزه جداگانه‌ای را به طیبی تقدیم کرد.

در بخش پوستر نیز هیئت داوران دیپلم افتخار را به «محمد روح‌الامین» برای فیلم «خودکشی به سبک نیچه» اهدا کردند و جایزه اصلی این بخش نیز به «مهرداد کریمی» برای فیلم «نحسی» تعلق گرفت.

در بخش بین‌الملل «the silent screen» جایزه بهترین فیلم را دریافت کرد.

سپس نوبت به بخش ملی این جشنواره رسید.

رویا نونهالی، مرتضی نجفی، مرتضی فرشیاف، میثم مولایی، بهار کاتوزی و مسعود سفلایی روی سن آمدند.

مرتضی فرشباف در ابتدای این بخش بیان کرد: «از بودن در میان این جمع خوشحالم. باعث افتخار من است که در کنار هیئت داوران حاضر هستم. در این جشنواره فیلم‌هایی وجود داشت که از زبان سینما برای بازتاب عقیده و حقیقت استقاده کردند.»

در میات برگزیدگان بخش‌های مختلف از افراد شناخته شده‌تر به سبب سوابق حرفه‌ای آن‌ها تقدیر شده است.

دیپلم افتخار بخش بهترین صدا به «محمد قاسمی» و «مصطفی اسدی» برای فیلم «اسید باز» اهدا شد.

جایزه اصلی نیز به «امین جعفری» و «عبدالرضا اکبری» برای فیلم «استیک» تعلق گرفت.

با اعلام رویا نونهالی در بخش جلوه‌های ویژه «امین انتشاری» برای فیلم «استیک» تندیس جشنواره را دریافت کرد.

مسعود سفلایی جایزه بهترین طراحی لباس را اعلام کرد که «زهره صادقی» برای فیلم «مهمانی شام» برنده این جایزه شد.

در بخش بهترین طراحی صحنه دیپلم افتخار به «فراز مدیری» برای فیلم «استیک» اهدا شد و ملیکا اعلایی برای فیلم «شب توتم» تندیس را به دست آورد.

جایزه بهترین موسیقی نیز به «احسان صدیق» برای فیلم «ناپدید» اهدا شد، همچنین اعلام شد از طرف پلتفرم ابریاد یکسال اشتراک رایگان به برنده‌ها تعلق می‌گیرد.

میثم مولایی در بخش بهترین تدوین، دیپلم افتخار را به «بهرام عمرانی» اهدا کرد. تندیس اصلی را نیز «شاهین سپری» برای فیلم «اسید باز» کسب کرد.

مولایی ابراز امیدواری کرد حضور نسل جوان بتواند خون تازه‌ای به رگ‌های سینما تزریق کند.

در بخش بهترین فیلمبرداری، مرتضی نجفی از «مسعود امینی تیرانی» برای فیلمبرداری فیلم کوتاه «گوساله» تشکر کرد. دیپلم افتخار را نیز «عماد حسینی فرد» برای فیلم «اسید باز» به دست آورد.

حسینی فرد از عوامل فیلم‌هایی که در آن‌ها حضور داشت و همین‌طور عوامل برگزاری این جشنواره تشکر کرد‌.

تندیس بهترین فیلمبرداری به «ایمان صالحی» برای فیلم «شب توتم» اهدا شد. در بخش بهترین بازیگر زن، رویا نونهالی از بازی درخشان و تاثیر گذار «مریم بوبانی» در فیلم «خودکشی به سبک نیچه» و «نازنین فراهانی» برای فیلم «مهمانی شام» تقدیر کرد.

«مریم بختیاری» برای فیلم «بالا افتادن» و «سونیا سنجری» برای فیلم «شب توتم» به طور مشترک جایزه این بخش را به دست آوردند. مریم بختیاری از خانواده و عوامل فیلم بالاافتادن تشکر کرد و حضور نامش را در کنار دیگر کاندیداها را باعث افتخار خود دانست.

در بخش بهترین بازیگر مرد، هیئت داوران ضمن تقدیر از بازی «حسین فلاح» در فیلم کوتاه «تایلندی»، دیپلم افتخار به «بختیار پنجه‌ای» برای فیلم «خودکشی به سبک نیچه» اهدا کردند.

جایزه بهترین بازیگر مرد هم به «رادین نوری فر» اهدا شد، وی از کارگردانان این فیلم و «حامد بقائیان» که زمینه‌ساز حضورش در این فیلم بود تشکر کرد. نونهالی نیز از بازی درخشان «حسبن فلاح» در فیلم تایلندی تشکر کرد.

در بخش فیلمنامه ساخته نشده دیپلم افتخار به «متین موسویان» برای فیلمنامه «استانیسلاوسیکی» اهدا شد. «علی رادمند» برای فیلمنامه «سایه‌های بزرگ ترسناک» تندیس این بخش را کسب کرد.

دیپلم افتخار بهترین فیلمنامه اقتباسی که برای نخستین بار در جشنواره اهدا می‌شد و «بهنام نوایی» و «نسیم تهرانی» برای «ناپدید» آن را کسب کردند.

مرتضی فرشباف در ادامه این مراسم گفت ناپدید فیلم محبوب من بود و چون تدوین گر آن در هیئت داوران بود، به این اثر ظلم شد.

در بخش فیلمنامه، دیپلم افتخار به «مریم بختیاری» برای فیلم «بالا افتادن» رسید. جایزه این بخش را «نگین کامران» و «حنا عظیمی نیا» برای فیلم «شب توتم» کسب کردند. آن‌ها این جایزه را به دختران و زنان شجاع ایران تقدیم کردند.

در بهترین کارگردانی دیپلم افتخار به «کیارش دادگر» تقدیم شد.

فرشباف گفت برای انتخاب بهترین کارگردانی با چالش روبه‌رو بودیم و شاهد فیلم‌هایی بودیم که محال به نظر می‌رسیدند، اما کارگردانان توانسته بودند آن‌ها را تولید کنند. تندیس بهترین کارگردانی به «مریم بختیاری» برای فیلم «بالا افتادن» از تولیدات انجمن سینمای جوانان ایران اهدا شد.

مسعود سفلایی گفت برای من مهمترین بخش بهترین فیلم سال اولی بود و بحث زیادی درباره آن شد چرا که تجربه نشان داده در سال‌های آتی از آن‌ها بیشتر خواهیم شنید.

دیپلم افتخار این بخش به «محمدجواد راستگو» برای فیلم «بزمیشن» اهدا شد.

تندیس بهترین فیلم سال اولی را نیز «بنیامین خدابنده» برای فیلم «یک مرد معرکه» دریافت کرد.

در بخش بهترین انیمیشن دیپلم افتخار به «فاطمه احمدی» برای انیمیشن «حفره بعدی» تعلق گرفت. تندیس بهترین کارگردانی انیمیشن به «طیبه عبدالله‌زاده» برای فیلم «Biked» اهدا شد.

در بخش بهترین فیلم مستند «رو بوم» به کارگردانی «امیرمحمد حسین‌زاده» جایزه اصلی را به خانه برد.

در بخش فیلم تجربی دیپلم افتخار به «امیرحسین اله‌وردی» برای راننده اهدا شد، در این بخش تندیسی اهدا نشد.

منتخب جایزه ویژه بخش آکادمی به فیلم «همه چیز به نظر آقای کاف بستگی دارد» به کارگردانی «حسن حکمت» روش اهدا شد.

جایزه ویژه هیئت داوران نهال به فیلم «شلال» به کارگردانی «امیرعلی سی سی پور» تعلق گرفت.

جایزه بهترین فیلم داستانی نیز به «اسید باز» به کارگردانی «شیرین اخلاصی» اهدا شد.

شیرین اخلاصی پس از دریافت جایزه خود گفت: برای من داستان زنی که در نبود عدالت خودش آن را برقرار می‌کند دارای اهمیت بود و خوشحالم که زنان ایرانی از حقوق اساسی خود اطلاع پیدا کرده‌اند.

لازم به ذکر است که دو فیلم کوتاه «بالا افتادن» ساخته مریم بختیاری و «همه چیز به نظر آقای کاف بستگی دارد» ساخته حسن حکمت و انیمیشن کوتاه «حفره بعدی» ساخته فاطمه احمدی، از تولیدات انجمن سینمای جوانان ایران هستند.

نوزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویی نهال از دهم تا پانزدهم تیرماه 1402 به دبیری منیره امانی در پردیس دانشکده کاربردی دانشگاه هنر تهران، سالن فارابی برگزار شد.

رسانه سینمای خانگی- عقب‌ماندگی سینما به نفع کیست؟

سجاد نوروزی کارشناس سینما و مدیر سینما «آزادی» ضمن اشاره به شرایط فروش فیلم‌های روی پرده، به آسیب‌شناسی فرآیند تولید و اکران فیلم‌های سینمای ایران در سال‌های اخیر پرداخت.

به گزارش سینمای خانگی، سجاد نوروزی مدیر سینما «آزادی» تهران در گفتگو با مهر، درباره شرایط استقبال مخاطبان از فیلم‌های در حال اکران گفت: واقعیت این است تعداد مخاطبان سینمای ما هنوز به آمار مخاطبان سال ۹۸ که پیش از بحران کرونا بود، بازنگشته اما اتفاق خجسته این است که در ایام پس از کرونا گام‌به‌گام وضعیت بهبود پیدا کرده است و تقریباً به ۷۰ تا ۸۰ درصد آمار قبل رسیده‌ایم. این نشانه خیلی خوبی برای احیای سینمای ایران است.

وی ادامه داد: اگر تنوع ژانری در ترکیب فیلم‌ها بیشتر شود و در ژانرهای غیرکمدی هم فیلم‌های داشته باشیم که موج استقبال در میان مخاطبان ایجاد کنند، به‌نظرم خیلی زود به آمار سال ۹۸ خواهیم رسید. مشکل اصلی در حال حاضر این است که چنین فیلمی جز در ژانر کمدی، برای اکران نداریم. فیلم‌های غیرکمدی مثل «شبی که ماه کامل شد» و یا «سرخ‌پوست» این توان و ظرفیت را در بازه اکران خود داشتند اما فیلم‌های فعلی چنین توانی ندارند.

فعلاً امیدی به غیرکمدی‌ها نیست!

این مدیر سینمایی گفت: متأسفانه براساس فیلم‌هایی که طی سال‌های اخیر در جشنواره فجر شاهد بوده‌ایم، باید بگوییم فعلاً فیلم غیرکمدی‌ای که بتواند موج ایجاد کند، نداریم. آخرین تولیدات از این جنس هم در سینمای ما مربوط به سال ۹۸ و قبل از آن بوده است. البته در حوزه دفاع مقدس فیلم‌های خوبی مانند «موقعیت مهدی» و یا «غریب» را در این سال‌ها داشتیم اما به دلیل شرایطی مثل کرونا برای اولی و ترافیک اکران برای دومی، نتوانستند آن‌طور که ما دوست داشتیم با استقبال مواجه شوند.

نوروزی تأکید کرد: سینمای غیرکمدی ایران نیاز به یک ریل‌گذاری جدید دارد و قبول ندارم به دلیل مشکلاتی مانند صدور پروانه ساخت و یا ممیزی در این حوزه فیلم‌های موج‌آفرین ساخته نمی‌شود! مگر ما سخت‌گیرتر از مجموعه ساترا در حوزه نظارت و ممیزی در کشور داریم؟ تحت نظارت همین مجموعه سریال «پوست شیر» تولید و منتشر شد. پس حرف‌های مربوط به تأثیر ممیزی و نظارت را باید کنار بگذاریم. نمی‌خواهم منکر کج‌فهمی‌ها و بی سلیقگی‌ها شوم ولی متأسفانه یک سری ناکارآمدی‌ها، تنبلی‌ها و طماعی‌ها را می‌خواهیم پشت ماجرای پروانه ساخت و سخت‌گیری ارشاد پنهان کنیم که شخصاً اصلاً آن را قبول ندارم. فکر می‌کنید اگر همین امروز فیلمنامه‌ای با کیفیت «سرخ‌پوست» به شورای پروانه ساخت ارائه شود، مجوز دریافت نمی‌کند؟

این کارشناس سینما با انتقاد از اظهارنظر برخی فیلمسازان مبنی‌بر «مرگ سینمای اجتماعی ایران» گفت: اولاً که سینمای اجتماعی اساساً ترکیبی من‌درآوردی است و در سینمای حرفه‌ای دنیا هیچ معنایی ندارد، ثانیاً کاش دوستان بگویند این مدل از سینما که مدنظر دارند، چه زمانی زنده بوده که حالا مرگش فرارسیده است!؟ اینکه با دوربین روی دست، چند نما بگیریم و یک فاجعه را به‌شکل اغراق‌شده به تصویر درآوریم که نمی‌شود سینما! نمونه‌هایی مانند سرخپوست و «متری شیش‌ونیم» که اتفاقاً فیلم‌های خاصی هم هستند، چنان فروش خوبی در گیشه داشتند که به راحتی حرف این دوستان را نقض می‌کنند. مگر چه اتفاقی در کشور رخ داده است که در فاصله سه چهار سال دیگر چنین فیلم‌هایی نتوان در گیشه داشت؟ اگر تولید خوب داشته باشید، حتماً مخاطب خوب هم خواهید داشت.

چرا کنسرت علیرضا قربانی خوب می‌فروشد؟

وی تأکید کرد: نباید مباحث را پیچیده کنیم، فرمول این ماجرا خیلی ساده است. ما در ژانر غیرکمدی فیلم خوب نداریم و به همین دلیل مخاطبش را هم نداریم. به همین راحتی! سوال مشخص من از این دوستان این است که کنسرت اخیر علیرضا قربانی، چند میلیارد فروش کرده است؟ مگر سبک قربانی، از جنس موسیقی پاپ مصرفی و سرگرم‌کننده است؟ پس چرا این اندازه فروش دارد؟ اصلاً کدام خواننده پاپ سرگرم‌کننده‌ای را سراغ دارید که اینگونه بتواند فروش داشته باشد؟ همین مثال را می‌خواهم به سینما تعمیم بدهم و نتیجه بگیرم اینگونه نیست که بگوییم سلیقه مردم نازل شده است. تولیدکنندگان ما نازل شده‌اند که دیگر نمی‌توانند اثر خوب تولید کنند. علیرضا قربانی طی این سال‌ها هم چند قطعه بسیار خوب ارائه کرده و هم به مخاطبش احترام گذاشته و به همین دلیل شاهد چنین استقبالی است.

نوروزی ادامه داد: وقتی کار خوب به مردم ارائه شود، حتماً از آن استقبال می‌کنند و این همان اتفاقی است که در سینما شاهد آن نیستیم. نمونه‌هایی مانند «ملاقات خصوصی» را مگر نداریم که به فروش خیلی خوبی هم در میان فیلم‌های غیرکمدی رسیده است. کار خوب اگر تولید شود، حتماً از آن استقبال می‌شود. اگر معتقدید ژانر غیرکمدی مرده است، فروش فیلم‌های همین دو سه ماه مانند «ملاقات خصوصی» و «سه‌کام حبس» را چگونه توجیه می‌کنید؟

این کارشناس سینما با انتقاد از سازندگان برخی فیلم‌های غیرکمدی در سال‌های اخیر گفت: این دوستان با تولیدات ضعیف خود باعث فراری دادن سرمایه‌گذاران از سینما شده‌اند و این جریان نیاز به واکاوی و آسیب‌شناسی دارد. از دیگر سو در سه چهار سال اخیر بخش عمده‌ای از توان فنی سینمای ایران معطوف به جریان سریال‌سازی خانگی بوده است. اگر همان توان به سینما بازگردد مطمئن باشید اتفاقات خوبی رخ می‌دهد. از نیما جاویدی و محمدحسین مهدویان تا محمد کارت اگر به سینما بازگردند شاهد اتفاقات خوبی خواهیم بود. می دانم نیما جاویدی و دوستان دیگر فیلمنامه‌های بسیار خوبی را در دست نگارش دارند که معتقدم اگر ساخته شوند می‌تواند سینمای ایران را تکان بدهد. ما باید واقع‌بینانه به فضای موجود نگاه کنیم.

نوروزی گفت: هیچیک از ما حق نداریم از منظر ایده‌آل‌های ذهنی خود پدیده‌های سینمای ایران را تحلیل کنیم. باید نگاهی همه‌جانبه‌نگر داشته باشیم. اگر کسی که سالن دارد به دنبال منافع خود باشد، فیلم‌نامه‌نویس ایده‌آل‌های خودش را دنبال کند و فیلمساز هم کار خودش را بکند، قطعاً به هیچ نتیجه‌ای نخواهیم رسید. آنچه واضح است این است که سینمای ایران امروز مشکلات جدی در حوزه تولید و توزیع دارد و فرسنگ‌ها از استانداردهای جهانی عقب مانده است. این عقب‌ماندگی را هم صرفاً نمی‌توان به مسئله‌ای مانند ممیزی و عدم صدور پروانه ساخت تقلیل داد.

وی در پایان مطرح کرد: اگر بپرسید چرا عقب مانده‌ایم، به صراحت می‌گویم برخی از این آقایان دارند از این عقب‌ماندگی پول درمی‌آورند! طیفی از آقایان روشنفکر از یک سو و متحجران از سوی دیگر، در این سود بردن از عقب‌ماندگی اشتراک دارند و اگر روزی بتوانیم این عقب‌ماندگی را جبران کنیم، نان خیلی از این‌ها بریده می‌شود!

رسانه سینمای خانگی- روایت سینماگر بالیوود از دیدار با مجید مجیدی

«هیمانشو مالیک» بازیگر و کارگردان سینمای هند در مصاحبه‌ای درباره تلاش فراوان برای نشان دادن فیلمش به مجید مجیدی صحبت کرد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، «هیمانشو مالیک» بازیگر، فیلمنامه‌نویس و کارگردان بالیوود در بخش‌هایی از مصاحبه‌اش با سایت خبری بالیوود بانگاما، ماجرای تلاش برای نشان دادن فیلم جدیدش «چیتراکوت» به مجید مجیدی را روایت کرده است.

او در پاسخ به این سوال که فیلم «چیتراکوت» را کجا و چگونه به مجید مجیدی فیلمساز مطرح ایرانی نشان داده، توضیح داد:

شریک سازنده این فیلم، اکبر عربیان، اهل ایران است و ارتباط خوبی با صنعت سینمای ایران دارد. آقای مجیدی به عنوان رئیس هیات داوران جشنواره بین‌المللی فیلم کرالا در هند حضور داشت. اکبر با او ارتباط برقرار کرد. به ما گفتند که آقای مجیدی از دیدار من خوشحال می‌شود اما نمی‌تواند قول دیدن فیلم را بدهد. یک روز ساعت ۱۱ صبح، اکبر با من تماس گرفت و گفت قرار است ملاقات کوتاهی با مجیدی داشته باشد  و مطمئن نیست او فیلم را ببیند یا نه. وظیفه من بود که او را متقاعد کنم. آقای مجیدی به عنوان یک فیلمساز سرسخت شناخته می‌شود. با این حال، تصمیم گرفتم برای این کار اقدام کنم. در عرض چند ساعت، من در پرواز به سمت تریواندروم مرکز ایالت کرالا بودم.

 آن روز باران زیادی بارید. پرواز تاخیر داشت. قرار بود ساعت ۱۸:۳۰ با او ملاقات کنم اما ساعت ۲۰:۳۰ رسیدم. او داشت شام می‌خورد و برای پنج دقیقه بیرون آمد تا با من ملاقات کند. دیدار کوتاه اما بسیار خاطره‌انگیزی بود. مترجمی حضور داشت و آقای مجیدی به فارسی سوال‌های خود را مطرح می‌کرد، مترجم به انگلیسی ترجمه می‌کرد و از من می پرسید. من به زبان انگلیسی پاسخ می‌دادم و قبل از اینکه جوابم را تمام کنم، سوال بعدی را می‌پرسید! این اتفاق بارها و بارها افتاد. سرانجام او به مترجم گفت که صبح روز بعد ساعت ۱۰:۳۰ صبح فیلم من را تماشا خواهد کرد.

روز بعد، مجید مجیدی رسید. من، او و مترجم در سالن نمایش بودیم. او کل فیلم را دید در حالی که مترجم هر سطر را برایش ترجمه می‌کرد! بعد از تمام شدن فیلم کف زد و گفت که فیلم را دوست داشته است. او سپس من را صدا کرد زیرا می‌خواست واکنش فوری خود را درباره فیلم به اشتراک بگذارد. درباره صحنه‌هایی که احساس می‌کرد درست نیستند صحبت کرد و افزود که در شب بازخورد مفصلی درباره فیلم خواهد داد. برای یک فیلمساز تازه‌کار، داشتن چنین تجربه‌ای یک لذت مطلق است. بازخوردی که او به من داد، هیچ‌کس به من نداده بود. او در مورد تدوین، زاویه دوربین و غیره صحبت کرد و من با نکته‌های او موافق بودم. این فوق‌العاده است که شخصی مثل او فیلم شما را تماشا کند و در مورد آن با شما بحث کند.

فیلم «چیتراکوت» که اولین ساخته بلند «هیمانشو مالیک» در قامت کارگردان است، در منظره‌های سرسبز غرب هند در طول فصل باران‌های موسمی مقابل دوربین رفته است و زندگی سالونی، شان، دبو، آلیشا و کیم را در هم می‌آمیزد که همگی در تقاطع‌های مختلف زندگی به هم نزدیک می‌شوند و معنای عشق، احساسات شکسته‌شده، حسرت عاشقانه و لحظات زودگذر را کشف می‌کنند.

مجید مجیدی در سال ۱۹۹۹ به عنوان نخستین کارگردان ایرانی با فیلم «بچه‌های آسمان» به جمع نامزدهای نهایی شاخه بهترین فیلم خارجی جوایز اسکار راه یافت. او ساخت فیلم‌هایی چون «رنگ خدا»، «باران»، «بید مجنون»، «آواز کنجشک‌ها»، پروژه بزرگ «محمد رسول‌الله» با حضور عوامل خارجی از جمله «ای. آر. رحمان» آهنگساز هندی برنده اسکار، «آن‌سوی ابرها» و «خورشید» را در کارنامه دارد.

رسانه سینمای خانگی- اکران آنلاین یک بسته فیلم کوتاه

بسته فیلم کوتاه «ژنریک؛ شش فیلم شش نگاه» از تولیدات انجمن سینمای جوانان ایران، اکران آنلاین خود را در هاشور و تیوال آغاز می‌کند.

به گزارش سینمای خانگی از روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، امور پخش و توزیع انجمن سینمای جوانان ایران همزمان با آغاز فصل تابستان، بسته فیلم کوتاه «ژنریک؛ شش فیلم شش نگاه»، از تولیدات انجمن سینمای جوانان ایران، را به صورت فروشی، برای نمایش آنلاین در پلتفرم‌های هاشور و تیوال از پنجشنبه 1 تیرماه 1402 به صورت فروشی در دسترس مخاطبان فیلم کوتاه قرار می‌دهد.

بسته فیلم کوتاه «ژنریک؛ شش فیلم شش نگاه»، پیش از این در اسفندماه 1401 در سینماهای سراسر کشور گروه هنروتجربه اکران شده بود و حالا کران آنلاین خود را در هاشور و تیوال تجربه می‌کند.

در این بسته 6 فیلم‌ کوتاه که عبارتند از:

«پرتاب ناگهانی یک فیل» به کارگردانی نازنین چیت‌ساز، نویسندگی حسن حبیب‌زاده و نازنین چیت‌ساز و تهیه کنندگی انجمن سینمای جوانان ایران و حسن حبیب‌زاده (11 دقیقه)

«جان داد» به نویسندگی و کارگردانی سهیلا پورمحمدی و تهیه کنندگی انجمن سینمای جوانان ایران و جواد رمضانی (15 دقیقه)

«خنده بی‌دلیل گوزن‌ها» به کارگردانی سجاد ایمانی، نویسندگی مازیار تهرانی و تهیه کنندگی انجمن سینمای جوانان ایران، سجاد ایمانی و رضا دانش‌پژوه (20 دقیقه)

«کبود» به کارگردانی و نویسندگی علی توکلی و تهیه کنندگی انجمن سینمای جوانان ایران، سعید نجاتی و فواد جاودان (20 دقیقه)

«کپسول» به نویسندگی و کارگردانی امیر پذیرفته و تهیه کنندگی انجمن سینمای جوانان ایران و امیر پذیرفته (20 دقیقه)

«امروز جمعه است» به نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی محمد آهنگر (14 دقیقه)

به نمایش گذاشته می‌شوند و علاقه‌مندان به فیلم کوتاه می‌توانند از پنجشنبه 1 تیر 1402، با مراجعه به سایت‌های هاشور و تیوال، برای تماشای این آثار اقدام کنند.

اکران آنلاین به صورت اشتراکی به این معناست که مخاطبان فیلم کوتاه با داشتن حق اشتراک پلتفرم‌های هاشور و تیوال می‌توانند این فیلم‌ها را تماشا کنند و فیلم‌هایی که به صورت فروشی اکران آنلاین می‌شوند، با هزینه هر فیلم 8 هزار تومان در پلتفرم‌های هاشور و تیوال قابل تماشاست.

امور پخش و توزیع انجمن سینمای جوانان ایران تاکنون بالغ بر 280 فیلم کوتاه را که در انجمن سینمای جوانان ایران تولید شده‌اند، به صورت اشتراکی و برخی فروشی در پلتفرم‌های هاشور، تیوال و فیلیمو اکران آنلاین کرده است.

حمایت ایتالیایی از «برادران لیلا» و چرایی آن

جوزپه پرونی سفیر ایتالیا در تهران با انتشار پستی در توئیتر درباره پخش فیلم برادران لیلا در حیاط سفارت رم در تهران با تشکر از دست اندرکاران، این فیلم را فیلمی درباره «تباهی و زندگی» توصیف کرد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از فارس، یکی ـ دو روز پیش بود که سفیر ایتالیا در تهران با انتشار مطلبی در صفحه شخصی‌اش از پخش فیلم سیاه و ضدفرهنگی «برادران لیلا» در محل سفارتخانه رم با حضور سعید روستایی کارگردان فیلم خبر داد. 

در ابتدا باید گفت جوزپه پرونی(سفیر ایتالیا در تهران) یا برداشت درستی از فیلم «برداران لیلا» و لایه‌های ضدفرهنگی و سیاه‌نمایانه آن ندارد یا تعمدا در ستایش این فیلم پرحاشیه، ضرب شست دختری به صورت پدر پیرش را «فداکاری بی‌نظیر زنان» عنوان کرده است.

این اقدام و نگاه آقای سفیر، همان نگاهی است که جوایزی همچون اسکار را به فیلم‌هایی از ایران می‌دهد که با روایاتی مشابه از سیاه‌نمایی این مرز و بوم ساخته شده‌اند و اینجاست که به یک خروجی مشترک می‌رسیم؛ تلاش برای دمیدن در خاکستر آتشی که ماه‌ها زندگی مردم را به تعطیلی کشانده بود.

* در حیاط سفارت رم چه گذشت؟

جوزپه پرونی سفیر ایتالیا در تهران با انتشار پستی در توئیتر از پخش فیلم برادران لیلا در حیاط سفارت رم در تهران با تشکر از دست اندرکاران، این فیلم را فیلمی درباره «تباهی و زندگی» توصیف کرد! او در این پست و در توضیح عکسی که به اشتراک گذاشته می‌نویسد: «بسیار خشنودم که در باغ اقامتگاه ایتالیا در تهران میزبان نمایش فیلم «برادران لیلا» بودم. فیلمی شگفت‌انگیز درباره زندگی و تباهی که نمایانگر شجاعت و فداکاری بی‌نظیر زنان است. تشکر ویژه از کارگردان فیلم، سعید روستایی و از گروه بازیگران فوق‌العاده‌اش.»

سوالی که بعد از شنیدن این خبر ذهن مخاطبان را درگیر می‌کند این است که سفارت‌خانه‌ها به دنبال چه چیزی هستند؟ هدف از این میهمانی‌ها چیست؟  آیا این چنین مواردی در شرح وظایف سفارتخانه یا سفیر وجود دارد؟ هرچند این اولین بار نیست که مواردی غیر عرف در عملکرد سفارتخانه‌ها دیده می‌شود برای نمونه دیده شدن سفیر بریتانیا در خیابان ولیعصر در حین اغتشاشات سال گذشته به همین منظور نگاهی می‌اندازیم بر شرح وظایف سفارت‌ها. و در ادامه تلاش خواهیم کرد پیام مستتر در پس اینگونه میهمانی‌ها را برملا کنیم.

وظایف سفارت چیست؟

در پروتکل‌های مرتبط با رویکرد و عملکرد سفارتخانه‌ها آماده است که سفارت دارای چند وظیفه عمده است: رایزنی و حفظ منافع کشور مهمان، مشاوره با دولت خود در مورد فرصت‌های تجاری،سیاسی، اقتصادی و غیره، صدور ویزا و دادن وقت سفارت به متقاضیان سفر به کشور مهمان، واسطه رایزنی و گفتگو میان دولت کشور میزبان و مهمان، رسیدگی به امور متقاضیان در امور مهاجرت و در صورت صلاح دید، دادن اقامت کوتاه مدت و بلند مدت به افراد.

با توجه به شرح فوق، وقتی فیلمی پروانه نمایش برای اکران در داخل کشور را نگرفته در جشنواره‌های معتبر خارجی جز ایجاد جنجال و حواشی، نتوانسته است امتیاز چندان درخوری را از طرف منتقدان کسب کند به کدام دلیل مورد توجه سفارت ایتالیا قرار گرفته است؟ 

به زعم منتقدان یکی از اصلی‌ترین مشکلات فیلم «برادران لیلا» این است که کارگردان به جای تمام شخصیت‌ها حرف می‌زند. در آثار سینمایی به واسطه حضور شخصیت‌ها با مشاغل مختلف باید صداهای متفاوتی شنیده شود اما این فیلم به واسطه اینکه بیشتر به یک «بیانیه سیاسی» شباهت  دارد تا یک «اثر هنری» ما زبان مرتبط با مشاغل مختلف را نمی‌بینیم و کلا یک صدا بر کل فیلم و کاراکترها سایه انداخته است. آن هم صدایی تصنعی، غرض ورز و پر از کنایه و کینه.

* تک صدایی/ استبداد فیلم‌نامه

بی‌شک ادبیات واژگان مورد استفاده یک راننده تاکسی با یک کارگر یا معلم متفاوت است. هر آدمی در هر شغلی که باشد ادبیات خاص خودش را دارد. این ویژگی زبانی را در آثار سینمایی مختلفی شاهد بوده‌ایم. اما در فیلم «برادران لیلا» این ویژگی وجود ندارد، یکی از برادران که نگهبان دستشویی یک مرکز خرید است، با همان ادبیات و دایره واژگانی حرف می‌زند که خواهر کارمندش حرف می‌زند. و این گفتار با گفتار دیگر کاراکترها هم تفاوت چندانی ندارد. دلیل این موضوع، «بیانیه» یا «مقاله» بودن فیلم است. در واقع اثر هنری میدان صداهای مختلف است اما «مقاله/ برادران لیلا» درگیر تک صدایی است. تک صدایی فیلم در تناقضی آشکار با آن‌چیزی است که فیلم خود را داعیه دار آن می‌داند. فیلم در ذات خودش استبدادی است و تمام صداها را به نفع صدای مستبد «مولف» حذف می‌کند.

 از این رو است که‌ «مخاطب» در مقابل « برادران لیلا» منفعل است. یعنی فیلم به گونه‌ای کارگردانی شده که چندان مجالی به ذهنیت مخاطب نمی‌دهد و تماشاگران جر شعارهای گل درشت سیاسی، برداشت خاص دیگری از این شبه‌هنر نمی‌تواند داشته باشد. 

از همین رو است که تمام فیلم با محوریت جملات قصار نوشته شده است: «با کار کردن هیچی درست نمی‌شه، باید کاری کرد». یا آن جمله: «آدم تا بدبختی‌اش از حد نگذرد راه خوش بختی‌اش را پیدا نمی‌کنه» و آن یکی: «بی‌پولی اعتماد به‌نفس آدم‌ها را می‌گیرد و خِنگ نشان‌شان می‌دهد.» یا جملات تصنعی و بی‌ربطی که برادر کوچک که در کل فیلم تکلیف هیچ چیزش روشن نیست به برادر کلاه بردار( پیمان معادی) می‌گوید: «اینکه اگر رفتی زنگ نزن. اگه زنگ زدی بگو همه چی خوبه و …»

 فیلم به گونه‌ای سرهم‌بندی شده تا موضوعاتی چون، زنان، کارگران، تفکر پدرسالار و… را بازنمایی کند و به معنای درست‌تر، متمرکز بر انحطاط خانواده‌ای است که نسبت چندان معناداری با واقعیت جامعه برقرار نمی‌کند. درواقع فیلم واقع‌گرا هم نیست چون نسبتی با عینیت‌های جامعه امروز ندارد. یکی از منتقدان در این باره می‌گوید: «در برادران لیلا اثری از خانواده ایرانی نیست و آنچه این جمع پراکنده نابسامان را خانواده کرده منافع شخصیست. مشکلات اجتماعی جانبدارانه مطرح می‌شود اما سازنده آن را بی‌نتیجه و عقیم می‌گذارد، گویا هیچ راه برون رفتی از مشکلات وجود ندارد.» 

بحث اصلی این گزارش اما تحلیل فیلم«برادران لیلا» نیست، چرا که تاریخ درباره آن قضاوت خواهد کرد، فیلمی که طی ماه‌های اخیر به واسطه سطحی بودنش هر شخصی در هر موقعیتی نمادهای گل‌درشت آن را برجسته کرده و از آن حرف زده است.

چرایی اینکه سفیر کشوری برای فیلمی اینچنین پرحاشیه، نشست برگزار می‌کند پرسش اصلی است؟ رویکردی که هم مشت متصدیان ساخت فیلم «برادران لیلا» را بیشتر از همیشه باز می‌کند و هم نقدهای آشکار این سال‌ها بر عملکرد سفارتخانه‌ها را معنادار می‌کند. 

*هنر سفارتی

به زعم کارشناسان هنر سفارتی را شاید بتوان یکی از استراتژی‌های اصلی و سیاست‌های کُلی اتخاذ شده در دوران جنگ سرد (Cold War) دانست؛ موضوعی که به شدت در طول دهه‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۹۰ میلادی جریان داشت و به نوعی ویژه بلوک شرق (Eastern Bloc) را متاثر از خویش می‌کرد و در این راستا عموم سرویس‌های اطلاعاتی و امنیتی غرب در قالب‌ها و پوشش‌های مختلف هنری و با وجهه دیپلماتیک خود، اقدام به فعالیت و تغییر سبک زندگی و زیر سوال بردن آرمان‌های رایج در بلوک شرق می‌کرد.

حالا در تهران امروز هر هفته مهمانی‌ها و مراسم‌های مختلفی در سفارتخانه‌ها برگزار می‌شود؛ اخباری که گوشه‌ای از ابعاد سرمایه گذاری سفارتخانه‌ها در عرصه فرهنگ و هنر کشور را برملا می‌کند. 

حرف آخر اینکه برگزاری نشست برای فیلم «برادران لیلا» و انتشار پیام رسمی درباره آن از سوی سفیر ایتالیا همان«دم خروسی» است که نشان می‌دهد، دخالت‌های فرهنگی سفارتخانه‌ها، هنر سفارتی، جذب افراد و شبکه‌سازی سفارتخانه‌ها در خدمت نفوذ فرهنگی نه تنها یک توهم توطعه نیست بلکه واقعیتی است که بیشتر از همیشه باید در مرکز توجه نهادهای نظارتی قرار گیرد. 

خروج از نسخه موبایل