رسانه سینمای خانگی- نبض گیشه روی سانس کمدی می‌زند

در سال جاری، تنها ۴ فیلم کمدی به روی پرده رفت و ۱۲ فیلم دیگر در گونه‌های اجتماعی و کودک بودند. با این حال به‌مانند سال‌های گذشته نبض گیشه در اختیار کمدی است.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، در شرایطی که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت کنونی در حوزه سینما، یکی از پرکارترین فعالیت‌های ادوار اخیر این وزارتخانه را رقم زده است اما جریانی بدون پشتوانه فکری و منطقی عنوان کرده‌ که سینمای در سال جاری، در اختیار کمدی قرار گرفته و فیلم‌های فسیل و شهر هرت، آثاری هستند که فروش دارند و مابقی آثار، تاثیر چندانی در راندمان فروش سینما و کلیت اقتصاد آن ندارند.

این ادعا، به اندازه‌ای عجیب است که نشان می‌دهد مطرح‌کنندگان چنین ادعایی، حتی یک نگاه ظاهری هم به کنداکتور اکران امسال نداشته‌اند. طی ۳ ماه ابتدایی امسال، از میان ۱۶ فیلم جدیدی که به روی پرده رفتند، تنها ۴ فیلم کمدی حضور داشته که همین اتفاق، همواره به محلی برای اعتراض به شورای صنفی نمایش تبدیل شده است. منتقدان به این انتخاب‌ها عنوان کرده‌اند که برای مناسبت‌هایی چون نوروز، فطر و آغاز تعطیلات تابستانه، باید به مانند سالیان گذشته، نمایندگان بیشتری از سینمای کمدی حضور داشته باشند و نه‌اینکه تنها ۲۵درصدی از ناوگان آثار، مربوط به فیلم‌های کمدی باشد.

اگرچه سازمان سینمایی، گرایش بیشتری به سینمای اجتماعی دارد اما توانسته با انتخاب‌هایی هوشمندانه در حوزه انتخاب آثار موفق کمدی، نبض گیشه را در دست گرفته و راندمان بالایی را طی ۳ ماه اخیر امسال به ثبت برساند.فارغ از این ادعای عجیب، سینمای کشور برای همین امسال، فیلم‌هایی با ساختار خوب را به نمایش گذاشته که ازجمله این فیلم‌ها می‌شود به جنگ جهانی سوم، دسته دختران، نگهبان شب، مصلحت، سه کام حبس، کت چرمی، عروسی مردم و تصور اشاره کرد که می‌تواند حق انتخاب را برای مشکل‌پسندان حوزه سینما فراهم آورد. بنابراین اولا، برای سال جاری، فیلم‌های کمدی چندانی نمایش نداشتند و ثانیا؛ حداقل نیمی از آثار اکران‌شده امسال، فیلم‌های اجتماعی با ساختار قابل‌دفاع هستند که می‌تواند برگ برنده خوبی برای عملکرد شورای صنفی نمایش، سازمان سینمایی و وزارت ارشاد در این حوزه باشد.

در مورد گیشه ۱۶ فیلمی که امسال نمایش داده شدند، ۲۰۹ میلیارد آن در اختیار سینمای کمدی و ۶۳ میلیارد نیز به سینمای اجتماعی و کودک تعلق دارد. اگر بخواهیم این آمار را کامل‌تر کرده و فیلم‌های کمدی سال گذشته که در سینمای امسال نیز نمایش داشتند را نیز مورد بررسی قرار دهیم متوجه می‌شویم که از مجموع گیشه امسال، ۲۲۵ میلیارد در اختیار آثار کمدی و ۷۵ میلیارد نیز در اختیار سینمای اجتماعی و کودک است. البته در این آمار باید به این نکته مهم اشاره داشته باشیم که سرفصل‌های زمانی خوب نظیر عید نوروز، عید فطر و آغاز تعطیلات تابستانی، زمینه را برای استقبال بیشتر از آثار کمدی فراهم آورده است.

البته این گزاره برای تمام کسانی که حتی آشنایی حداقلی با گیشه دارند، مبرهن است که همواره فیلم‌های کمدی، فروش به‌مراتب بیشتری نسبت به دیگر گونه‌های سینمایی دارند. در گیشه جهانی نیز وضع به همین منوال است و این رویکرد، موردی نیست که تنها در انحصار سینمای ایران باشد. نیاز مردم به شادی و تماشای فیلم‌های کمدی، در هر دوره‌ای وجود داشته و حتی آثار کارگردانان شاخصی چون داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی، اصغر فرهادی، سعید روستایی و . . . نیز در جدول فروش، پائین‌تر از آثار کمدی قرار می‌گیرند.

برای مشخص شدن این رویه ثابت، نگاهی به گیشه ۲ دهه اخیر سینمای ایران داشته‌ایم که این آمار نیز نشان می‌دهد که از مجموع ۱۰۰ فیلم پرفروش و پرمخاطب ۲ دهه اخیر سینمای ایران، ۶۷ درصد از این تعداد، آثار کمدی بوده‌اند.

حال اگر بخواهیم این آمار را به تفکیک مورد بررسی قرار دهیم، به موارد زیر می‌رسیم:

سال ۸۲: توکیو بدون توقف، عروس خوش‌قدم، دنیا، دختر ایرونی

سال ۸۳: کما، مارمولک، خوابگاه دختران، مهمان مامان

سال ۸۴: شارلاتان، شاخه گلی برای عروس، مجردها، مکس

سال ۸۵: آتش‌بس، زیر درخت هلو، شام عروسی

سال ۸۶: اخراجی‌ها، توفیق اجباری، کلاهی برای باران، کلاغ‌پر

سال ۸۷: چارچنگولی، دایره زنگی، زن‌ها فرشته‌اند، همیشه پای یک زن در میان است

سال ۸۸: اخراجی‌ها ۲، خروس جنگی، زندگی شیرینی، پسر تهرونی

سال ۸۹: لطفا مزاحم نشوید

سال ۹۰: اخراجی‌ها ۳، ورود آقایان ممنوع، شیش‌وبش، زنان ونوسی، مردان مریخی

سال ۹۱: کلاه قرمزی و بچه ننه، خوابم میاد، گشت ارشاد

سال ۹۲: رسوایی، تهران ۱۵۰۰، جابه‌جا

سال ۹۳: شهر موش‌ها، طبقه حساس، آتش‌بس ۲، معراجی‌ها، رد کارپت

سال ۹۴: نهنگ عنبر، ایران برگر، در مدت معلوم

سال ۹۵: من سالوادور نیستم، ۵۰ کیلو آلبالو، بارکد

سال ۹۶: نهنگ عنبر ۲، آینه بغل، گشت ۲، اکسیدان، خوب، بد، جلف

سال ۹۷: هزارپا، تگزاس، مصادره

سال ۹۸: مطرب، تگزاس ۲، رحمان ۱۴۰۰

سال ۹۹: خوب، بد، جلف ۲، آقای سانسور، زن‌ها فرشته‌اند

سال ۱۴۰۰: دینامیت، گشت ۳

سال ۱۴۰۱: انفرادی، بخارست، سگ‌بند

همان‌گونه که مشاهده می‌شود ۶۷ فیلم از میان ۱۰۰ فیلم پرفروش و پرمخاطب ۲۰ سال اخیر سینمای ایران را کمدی‌ها تشکیل می‌دهند. این آمار اگر ۱۰ فیلم پرمخاطب هر سال را در نظر بگیریم، به بالای ۷۰ درصد نیز می‌رسد. هم‌چنین طی ۲ سال از این ۲۰ سال، هر ۵ فیلم پرفروش سال، آثار کمدی بوده‌اند.

برای ۷ سال نیز ۴ فیلم از میان ۵ فیلم از آثار کمدی بوده است. طی ۹ سال هم ۳ فیلم از ۵ فیلم، کمدی بوده‌اند. برای سال ۱۴۰۰ که سینما به‌دلیل کرونا، اکران چندانی نداشت، ۲ فیلم کمدی، پرفروش شد و برای سال ۸۹ نیز تنها ۱ فیلم پرفروش، در جمع ۵ فیلم برتر قرار گرفته است.

بنابراین این یک علاقمندی تاریخی است که همواره فیلم‌های کمدی، نه‌تنها با استقبال قابل‌توجهی از سوی مخاطب مواجه می‌شوند بلکه کمک بزرگی به گیشه سینما و فرآیند صنعتی‌شدن سینمای ملی کرده‌اند. در چنین شرایطی و درحالی‌که کشور نیاز به تزریق نشاط و شادی دارد این انتظار وجود داشته که فیلم‌های کمدی بیشتری نمایش داده شود که متاسفانه تنها ۴ فیلم کمدی برای سال جاری به روی پرده رفت که از این تعداد، تنها ۲ کمدی موفق به جذب مخاطب حداکثری شده است: فسیل که از ابتدای امسال روی پرده است و شهر هرت که اکنون ۲ هفته است که به نمایش درآمده.

اینکه مدیران سینمایی، با نمایش فیلم کمدی، متوجه آن قشر طالب کمدی هستند و حواسشان نیز به گیشه سالانه کشور است، یک بحث است و اینکه با نمایش فیلم‌ در گونه‌های دیگری چون کودک، اجتماعی و . . . نیازهای سینمایی دیگر دوستداران سینما را پاسخ می‌دهند، یک بحث است که بررسی آمارها نشان می‌دهد که اگرچه سازمان سینمایی، گرایش بیشتری به سینمای اجتماعی دارد اما توانسته با انتخاب‌هایی هوشمندانه در حوزه انتخاب آثار موفق کمدی، نبض گیشه را در دست گرفته و راندمان بالایی را طی ۳ ماه اخیر امسال به ثبت برساند.

رسانه سینمای خانگی- وقتی دفاع‌مقدس، مسئله شخصی یک سینماگر می‌شود

انسیه شاه‌حسینی، کارگردان سینما و تلویزیون که برای پیش تولید کار جدیدش «دست ناپیدا» به خوزستان رفته می‌گوید: دفاع مقدس مساله شخصی من است و من دو بار متولد شدم؛ یک بار در سال ۱۳۳۳ و دومین بار زمانی که ۲۸ ساله و در میان خاکستر جنگ بودم.

به گزارش سینمای خانگی، انسیه شاه‌حسینی در گفت و گو با ایرنا، اظهار داشت: در سال‌های جنگ و وقتی ۲۸ ساله بودم بار دیگر در میان خاکسترهای جنگ به دنیا آمدم و دفاع مقدس مساله مهم شخصی من است.

اگر شرایط و مسائل جنگ را به تصویر نکشم گناه کرده‌ام

وی افزود: در سال‌های جنگ چیزهایی در شرایط آن سال‌ها دیدم و انسان‌هایی را شاهد بودم که پشت خاکریزها به پیغمبری رسیده بودند. آنچه دیده‌ام را باید بازگو کنم و اگر آن اتفاق‌ها و انسان‌ها و شرایط سال‌های دفاع مقدس را به تصویر نکشم گناه کرده‌ام.

انسان‌هایی را شاهد بودم که پشت خاکریزها به پیغمبری رسیده بودندشاه‌حسینی گفت: سینمای دفاع مقدس یعنی به تصویر کشیدن فرهنگ ایثار و برادری در پشت خاکریزهایی که رزمندگان برای باز کردن معبرها از هم سابقه می‌گرفتند. این از خودگذشتگی‌ها به خاطر فرهنگ عاشورایی است که رزمندگان داشتند و چنین فرهنگی در هر شرایط و در هر جامعه‌ای جوابگوی تمامی مسالئل در حوزه‌های مختلف حتی سیاسی و اقتصادی است.

فقط دفاع مقدس می‌تواند پرچمدار حق و حقانیت باشد

کارگردان فیلم سینمایی آب را گل نکنید (۱۳۶۸) گفت: در سینمای ملی که رسانه بهترین بخش آن است، فقط دفاع مقدس است که می تواند بایستد و پرچمدار حق و حقانیت باشد.

تولیدات دفاع مقدسی حامی آنچنانی به غیر از کسانی که دلسوزند، ندارندوی افزود: وقتی فیلم‌های دفاع مقدس خوب ساخته و از آنها به خوبی حمایت شود همین سینما پاسخی برای خیلی از سوالات و مسائل در جامعه ماست اما تولیدات دفاع مقدسی حامی آنچنانی به غیر از کسانی که دلسوزند، ندارند. برخی که امکانات دارند اما آنها را در اختیار تولیدات دفاع مقدسی نمی‌گذارند و در این میان عده‌ای هم هستند که سینمای دفاع مقدس را به فراموشی سپرده‌اند.

اتفاق‌های خوب دیگری در راه است

شاه‌حسینی گفت: اتفاق‌های خوبی در سینمای دفاع مقدس افتاده و اتفاق‌های خوب دیگری در راه است. هر وقت که خبرهای ساعت ۱۴ را گوش می‌دهم می‌شنوم که هر روز کتاب جدیدی در مورد دفاع مقدس نوشته شده و این مایه خوشحالی من را فراهم می‌کند چرا که از دغدغه‌های رهبر معظم انقلاب بوده و بر آن تاکید دارند.

وی افزود: نویسنده‌های دفاع مقدس به سمت نوشتن بیوگرافی شهدا رفته‌اند که اگر حمایت‌های شایانی از این دست تولیدات در سینما شود، سینمای دفاع مقدس بار دیگر به تنظیمات سابق خود بازمی‌گردد.

اگر مساله‌ام نباشد، کاری شروع نمی‌کنم

کارگردان فیلم سینمایی دل نمک (۱۳۶۸) گفت: در هر کاری که به ثمر رساندم از انجامش لذت بردم چون با شناخت بود. اول باید مساله‌ام باشد و حرفی برای گفتن داشته باشم وگرنه هرگز کاری شروع نمی‌کنم.

رسانه سینمای خانگی_ مگر سر سینما بی‌صاحب است؟

اکبر نبوی گفت: من نقدهای جدی به این سینما و آثارش دارم اما از نظر من سینمای ایران نسبت به سایر نهادهای اجتماعی به این کشور خدمت کرده است و نمی‌دانم چرا در این کشور تا اتفاقی رخ می‌دهد همه می‌خواهند سر سینما را بتراشند.

به گزارش سینمیا خانگی از ایسنا، در بیست و یکمین قسمت از برنامه «نقد سینما»، امیررضا مافی میزبان برنامه در میز گفتگوی ویژه با اکبر نبوی پژوهشگرو منتقد سینما، درباره موضوع «افول سینمای دینی و ملی» به گفتگو نشستند.
 
ابتدا میزبان برنامه بیان کرد: یکی از مسایل و نکات مهم مفقوده در سینمای امروز ایران، مساله هویت است. هویت گاهی برساختی از آگاهی پیرامون ماست و مواقعی از آگاهی جمعی بدست می‌آید. هویت از تاریخ و تبار ما نشات می‌گیرد؛ اینکه تا چه اندازه در سینمای ایران به لحاظ مفاهیم دینی و ملی به این مساله اهمیت داده می‌شود، موضوع این هفته برنامه «نقد سینما» است.  
 
وی ادامه داد: ما میلاد با سعادت امام رضا (ع) را پشت سر گذاشتیم و قرارست به سینمای دینی بپردازیم؛ دین به عنوان یکی از مهمترین علل هویت ساز مردم ایران است. همچنین در آستانه رحلت جانگداز امام خمینی (ره) و پانزده خرداد هستیم و می‌خواهیم درباره چرایی فقدان یک سینمای ملی بر اساس اتفاقات تاریخی صحبت کنیم. دو پایه هویت‌ساز جامعه امروز و مردم ما آیین‌ها، دین و بعدتر اتفاقات ملی است.  
 
در ادامه اکبر نبوی پژوهشگرو منتقد سینما اظهار کرد: سینما یک پدیده اجتماعی است اگرچه به صورت مستقل قابل تعریف اما به صورت پیوسته با جامعه زیستی در حال دادوستد است. بخش قابل توجهی از فقدان فیلم‌هایی با مولفه‌های دینی و ملی به فضای زیستی جامعه باز می‌گردد که سینما هم در آن فضا تنفس می‌کند و جدا نیست. البته بنا نیست سینما تا این اندازه با موج اجتماعی خود را همراه کند چون می‌تواند موج ایجاد کند.
 
این پژوهشگر سینما یادآور شد: به هر حال عناصر مخدوش‌ساز در طی این سالها در جامعه کم نبودند. اگر این آماری که از مهاجرت‌ها اعلام می‌شود، درست باشد، زنگ خطری برای کاهش تعلقات ملی است. سینما هم در چنین جامعه‌ای تنفس می‌کند. البته فراموش نکنیم پدیده مستقل سینما باید مولفه‌های مورد نیاز را برای حرکت رو به جلوی جامعه بشناسد و متناسب با آن خلاها را پوشش دهد.  
 
نبوی با اشاره به اینکه دین در فضای بسته تعریف شده اما سینمای دینی به نسبت گذشته خود، به لحاظ کمیت کمرنگ نشده است، گفت: تعریف و تنظیم روابط انسان با خود، جهان هستی و خداوند تعریف شخصی من از دین است که با این تعریف، گستره دین بسیار پهناور و حتی بی‌انتهاست. بر این مبنا معتقدم در کنار فیلم «روز واقعه»، فیلم «روسری آبی» هم اثری دینی‌ست، ‌چون از یک عشق پاک می‌گوید.  
 
مافی درباره این مبحث عنوان کرد: گویی فیلمسازان و جهان فیلمسازی ما در سال‌های اخیر تفسیری که درباره خویشن، دیگری و جهان هستی می‌کند، تفسیر انسان‌گرایانه، متاثر از غرب و بسیار ناامید است. البته تصور من این است که ما با جامعه دین‌داری طرف هستیم و این مساله اتفاقا با ملیت ما گره خورده است.  
 
نبوی در ادامه با اشاره به اینکه در ایران جریان سینمای ملی وجود نداشته است که بخواهیم در فقدان آن تاسف بخوریم، مطرح کرد: سینمای دینی بعد از انقلاب با نگاه‌های گوناگون و تکثر در موضوعات مختلف به جریان تبدیل شد اما از ابتدا به دلایل مختلف سینمای ملی نداشتیم؛ سینمایی که باید چند شاخصه بنیادین را در خود بازتاب دهد و نمایندگی کند.   
 
وی ادامه داد: ما به لحاظ تاریخی آنقدر غرق در مولفه‌های ملی هستیم که تاثیر مثبت آن تبدیل به اثرات منفی شده است. البته نمی‌خواهم این را دلیلی بر فقدان سینمای ملی بدانم و حتی نسبت به ساخته نشدن فیلم ملی خوب اعتراض دارم اما هنگام صحبت از سینما و فیلم ملی باید این سوال را از خود بپرسیم که مراکز تولید فیلم و دانشکده‌های سینمایی چه قدر دغدغه این مساله را دارند.  
 
در ادامه مافی با اشاره به اینکه آن چیزی که امروز در جامعه می‌ببینیم یک انقطاع تاریخی است، بیان کرد: ما مسایل ملی را تفسیر سیاست زده می‌کنیم همانگونه که دین را. از سوی دیگر نهادهای فرهنگی ما به دنبال انجام دادن پروژه هستند و از روز اول که روی صندلی می‌نشینند به فکر روز آخر هستند. ناگفته نماند که پروژه دینی و ملی تعریف کردن هزینه ساز است.


وی تاکید کرد: باید این نکته را ذکر کنم ما در سینمایی تنفس می‌کنیم که در هیچ یک از آثارش پرچم ایران را نمی‌بینیم، در حالیکه این مصداقی‌ترین شکل نشان دادن عرق و هویت ملی است. ما در فیلم‌های هالیوود مدام پرچم آمریکا را می‌بینیم و با هویتشان مواجهیم اما انگار جهان فیلمساز ما می‌خواهد از پرچم‌ کشورش فاصله بگیرد و آن را نبیند و یا جایی پرچم را می‌کارد که ماجرا را تخفیف و بحران و تاریکی را نشان می‌دهد.  
 
مافی ادامه داد: در حال حاضر دعوا بر سر این است که چه کسی انقلابی‌تر است و حتی فیلمسازانی که دل در گرو انقلاب دارند، در پی انکار هم هستند. در حالی که همه ما در مسیر انقلاب اسلامی گام برمی‌داریم.
 
نبوی در پایان سخنان خود اظهار کرد: سینمای آمریکا در یک نظام هم‌بسته تولیداتش را عرضه می‌کند. هالیوود به زعم من یعنی کاخ سفید، وزارت خارجه آمریکا، پنتاگون و… و برعکس. اما در ایران ما یکدیگر را رد و طرد می‌کنیم چراکه جریان شبه روشنفکری سنگین به وجود آمده است که دیگر از ملیت حرف زدن برایش فضیلت نیست. باید بپذیریم که سینما در این فضاست. من نقدهای جدی به این سینما و آثارش دارم اما از نظر من سینمای ایران نسبت به سایر نهادهای اجتماعی به این کشور خدمت کرده است و نمی‌دانم چرا در این کشور تا اتفاقی رخ می‌دهد همه می‌خواهند سر سینما را بتراشند.

رسانه سینمای خانگی- آیا سینمای ایران به رنسانس نیاز دارد؟

بازیگر مجموعه تلویزیونی «کارآگاه علوی» گفت: امروز عمدتا روی فیلم‌های اجتماعی مانور می‌دهیم و در مورد سینمای ملی حرفی نمی‌زنیم؛ آیا تمام سینمای ملی فقر و بدبختی و زجر و دروغ و ریا و فساد است؟ اشکالی ندارد این فیلم‌ها ساخته شود اما آیا همه سینمای ما همین است؟

به گزارش سینمای خانگی، احمد نجفی در گفت وگو با ایرنا و با بیان فعالیت های متاخر خود، اظهار داشت: در حال حاضر مشغول کاری نیستم و کارهایی خانوادگی در خرمشهر دارم اما برای کاری گفت وگو محور و یک سریال صحبت کرده ایم و منتظر هستیم ببینیم چه می شود؛ قبل از آن کاری برای شبکه ۵ داشتم که بد نبود و ایام عید پخش می شد.

بازیگر فیلم سینمایی دندان مار (مسعود کیمیایی ۱۳۶۸) در پاسخ به این پرسش که عناصر تشکیل دهنده و خاستگاه یک بازیگر چه چیزهایی است، اظهار داشت: استعداد، آموزش و تجربه همگی در بازیگرشدن یک آدم اهمیت دارند؛ زمانی هست که شما در ارتباط با اشخاص انتخاب می شوید و زمانی هست که کلاس و دوره ای دیده اید و در تئاتر کارکرده اید و به سینما آمده اید و تجربه ای دارید و زمانی هم شانس موثر است. شانس گاهی سهم بزرگی دارد چنانچه لازمه موفقیت این است که وقتی به کار رفتی کار خوب شود این که برخی کارها ناگهان گل می کند شانس است و قرار نیست هرکاری موفق شود و بدرخشد.

احمد نجفی

وی در توضیح ترکیبی که باعث موفقیت یک بازیگر و فیلمساز می شود، ادامه داد: در همین فقدان شانس است که کارگردانی که فیلمی را خوب ساخته و به موفقیت رسیده است می بینید که دو، سه کار بعدی اش اصلا موفقیتی به همراه ندارد و خوب نیست و استقبالی هم از آن نشده است. در نتیجه مجموعه ارتباطات، آموزش دیدن و خوش شانس بودن تعیین کننده است و این مجموعه در کنار چیزی قرار می گیرد که آن چیز استعداد، فهم و تجربه و خواندن است. این نیست که شانس داشته باشید تا همه چیز برایتان به سمت درست برود بلکه باید از کاری که به شما محول می شود به خوبی و بادقت مواظبت کنید که استمرار در حرکت بازیگری داشته باشید.

بازیگر فیلم سینمایی برخورد (سیروس الوند ۱۳۷۰) با تاکید بر مولفه هایی که هنرور و عاشق را به یک بازیگر بدل می سازد، تصریح کرد: تلاش و تلاش. باید بخوانند و بدانند تا موفق شوند؛ محکم و استوار باشند. سینما بطئی است و مانند لاکپشت بسیار حرکت کندی دارد. در نتیجه ناامید نشوند. ممکن است از یک سکانس شروع کنند و به یک نقش بزرگ برسند البته با توجه به این که چقدر کار را جدی گرفته باشند تا شرایط درخشش و رشد پیش بیاید و در همه دنیا هم همین است.

نجفی توضیح داد: اگر فیلم بارانداز نبود اصلا براندو ساخته می شد؟ اگر آن فیلم شکست می خورد براندو می توانست خودش را نشان دهد؟ شاید در فیلم های بعدی اتفاقی می افتاد. اما امثال براندو کسانی هستند که مدارس قدر سینمایی را طی کرده اند و همه آن نسل هم همینقدر بزرگ بودند که به شهرت رسیدند و کارشان درجه یک بوده است. این آدم ها در موسساتی چون اکتورز استودیو و تحت تعلیم آدمی چون ایسراییل لی استراس‌بِرگ بازیگری را آموخته بودند اما این ژن را داشتند که حتی روش بازیگری را تغییر بدهند.

** (اکتورز استودیو Actors Studio یک نهاد ویژهٔ هنرپیشگان حرفه‌ای سینما، مدیران تئاتر و نمایش‌نامه‌نویسان در منهتن نیویورک است. این استودیو بیشتر برای ظرافت کار و روش‌های آموزش هنرپیشگی، نام‌دار است. اکتورز استودیو را ۵ اکتبر ۱۹۴۷، الیا کازان، شریل کرافورد، رابرت لوئیس و آنا سوکولف، که به هنرپیشگان آموزش می‌دادند بنیاد نهادند. لی استراس‌برگ نیز به آن پیوست و تا مرگش در ۱۷ فوریه ۱۹۸۲ عضو آن بود. در اکتورز استودیو، هنرپیشگان در محیطی خصوصی و بدون فشار نقش‌های تجاری، در اجراهای خود دست به ریسک و آزمون می‌زنند).

** (ایسراییل لی استراس‌بِرگ Israel Lee Strasberg یکی از هنرپیشگان آمریکایی یهودی‌تبار و از کارگردانان، تهیه‌کنندگان و آموزگاران بازیگری بود. وی در ایالات متحده، به مهم‌ترین پیش‌برنده بازیگری متد معروف است؛ لی استراس‌برگ، ۱۹۵۱ هنگامی که مدیر هنری اکتورز استودیو شد، بازیگری متد را در آمریکا تثبیت کرد. لی استراس‌برگ با اثر پذیرفتن از استانیسلاوسکی و واقع‌گرایی خیال‌پردازی اوژن واختانگوف، اکتورز استودیو را کارخانهٔ بازیگرسازی عظیمی کرد که ثمرات و محصولات این کارخانه در نیمهٔ دوم سدهٔ بیستم اثرات زیادی داشتند).

احمد نجفی

بازیگر فیلم سینمایی توفان شن (جواد شمقدری ۱۳۷۵) بیان کرد: بعد از براندو تغییر ۱۰۰ درصدی در نحوه بازیگری به وجود می آید. مدارس بازیگری و علمی بودن این کار شناخته تر می شود و بسیاری با همین تجارب و دانش و کار کردن وارد این کار شدند و این گونه نبود که صرف شانس باشد؛ در نتیجه باید در طول زمان کارگردان و تهیه کننده و فیلمساز توان و استعداد تو را ببیند تا بهتر بتوانی کارت را پیش ببری.

نجفی در پاسخ به این سوال که اثر آموزشگاه های بازیگری در تربیت بازیگر را چه می بینند، گفت: زیاد با آنان آشنا نیستم؛ بعضا برای کار دعوت شده ام اما علاقه زیادی نداشته ام و فکر نمی کنم که بسیار حرفه ای بوده باشند. شاید دو، سه مورد خوب بود و کار شد مانند موسسه امین تارخ که کار او ایجازی برای بازیگری بود و عده زیادی را هم برای بازیگری کشف و کمک کردند که مسیر بهتر شود اما این که دیگران چه یاد می دهند و چگونه یاد می دهند و چه اندازه موثرند را نمی دانم.

بازیگر فیلم سینمایی سگ‌کشی (بهرام بیضایی ۱۳۷۹) بیان کرد: نکته مثبت آموزشگاه بازیگری آقای تارخ این بود که اگر استعدادی را کشف می کردند آن را به تلویزیون و تهیه کنندگان معرفی می کردند و این شانس آدم ها را بالا می برد اما دیگران را نمی دانم؛ بعضا اسم من را می زنند بدون این که روح من خبر داشته باشد و من هیچ وقت در این موسسات نه تدریس کرده ام و نه حضور داشته ام.

وی یادآور شد: بازیگری رسوماتی دارد و صرف جلوی دوربین نیست؛ پشت صحنه هم هست و آدم ها باید روابط با همکاران را یاد بگیرند و اینها موضوعاتی است که در پیشرفت فرد اهمیت دارد و دقت نکردن به این موضوعات باعث عدم موفقیت می شود.

بازیگر مجموعه تلویزیونی کارآگاه (حسن هدایت ۱۳۷۴) در پاسخ به این پرسش که در کارنامه کاری کدام اثر را بیش از سایرین دوست دارد، گفت: زیاد به این موضوعات توجه نمی کنم و برای آن دلایل شخصی و خصوصی هم دارم. درگیر نمی شوم که در ذهنم بماند. خاطراتی که در ذهن دارم بسیار کم هستند. یکی، دو فیلم هستند که در زمان کار بسیار از آنها لذت بردم؛ یکی سگ کشی بیضایی بود و دیگری پناهنده ملاقلی پور و البته دندان مار کیمیایی (اثری که باعث حضور من به عنوان بازیگر در سینما شد) و این آثار در ژانرهای مختلف بود. برای بازی در دندان مار داشته هایی را با خودم همراه کرده بودم؛ داشته هایی چون نگاهی که به حاشیه جنگ داشتم چون بچه خرمشهر بودم و جنگ موضوعی بود که به آن حساس بودم و بدجور ذهنم را درگیر می کرد.

احمد نجفی در سریال معمای شاه (محمدرضا ورزی ۱۳۹۴)

نجفی گفت: با این آثار زندگی و کار کردم و از آنها لذت بردم و بیضایی، ملاقلی پور و کیمیایی خاطراتی از زندگی را برایم رقم زدند که دوستشان دارم.

بازیگر مجموعه تلویزیونی ولایت عشق (مهدی فخیم زاده ۱۳۷٩) در پاسخ به این پرسش که کیومرث پوراحمد را چگونه می شناخته است، گفت: پوراحمد را چندین بار دیده بودم و دوستش داشتم و حتی قرار بود قصه ای را به او بدهم که موزیکال بود؛ آن زمان داشت خواهران غریب را کار می کرد و خودش کار موسیقی را شروع کرده بود؛ قصه را بسیار دوست داشتم چون در ارتباط با کودکان و نوجوانان بود به او دادم و خواند؛ خوشش آمد و گفت که دوست داشتم کار کنیم اما درگیرم.

وی در توضیح این که نقش خاصی نیست که بخواهد بازی کند، گفت: دوست داشتم فیلم های متفاوت تری ببینم اما نقش متفاوت نه. به این فکر می کنم چه فیلمی میتواند خوب شود و سینما را چطور می توان بهتر کرد اما این که نقشی را بگیرم خیر چون فیزیک من به همه نقش ها نمی خورد و نقش باید منطبق با خصوصیات من باشد. برخی از فیلم ها را رد کرده ام چون دیده ام خدایی کار من نیست.

بازیگر مجموعه تلویزیونی کارآگاه علوی (حسن هدایت ۱۳۸۶) اظهار داشت: الان بیشتر دوست دارم فعالیت های صنفی را ببینم که متاسفانه نمی بینیم. فکر می کنم سینما در این شرایط نیاز به یک رنسانس دارد.

نجفی در نقش رزم آرا؛ معمای شاه

وی تاکید کرد: یعنی این سینما باید وسیع تر، داناتر، متنوع تر باشد؛ امروز عمدتا روی فیلم های اجتماعی مانور می دهیم و در مورد سینمای ملی حرفی نمی زنیم. آیا همه سینمای ملی همین است؟ فقر و بدبختی و زجر و دروغ و ریا و فساد؟ اشکالی ندارد این فیلم ها ساخته شود اما آیا همه سینمای ما همین است؟ پهلوان نداریم؟ قهرمان نداریم؟ اندیشه تاریخی فیلمسازی و رمان ها و قهرمانی هامان کجاست؟ شاید در سال یکی دو فیلم در مورد دفاع مقدس این موضوعات را نشان دهند اما عمومیت ندارد.

بازیگر مجموعه تلویزیونی سنجرخان (محمدحسین لطیفی ۱۴۰۱) گفت: چیزی به اسم سینمای ملی که کاراگاهی، پلیسی، کمدی خوب و اکشن باشد کم است و همه سینمای ما سینمای اجتماعی شده که زیاد نمی تواند دوام بیاورد کما این که نیاورد. امیدواریم ژانرهای مختلف تقویت شود و ما سینمایی چند بعدی را ببینیم. البته گاهی اوقات به دلیل حضور صنفی ام اعتراضاتی دارم و همیشه این مسئله را بازگو کرده ام اما سینمای ما تا حد زیادی دولتی است و چرخ آن از طریق سازمان ها یا آدم های وابسته به دولتی که وارد کار می شوند، می چرخد.

نجفی گفت: بسیاری از تهیه کنندگان قبلا در ارشاد بوده اند و وارد شده اند و ایرادی هم ندارد چنانچه برخی بسیار موفق بوده اند اما ایرادش این است که برای تولید آثارشان از این زَرّادخانه قوی یارانه استفاده شده است؟ که برای برخی شده است.

بازیگر مجموعه معمای شاه (محمدرضا ورزی ۱۳۹۴) خاطرنشان کرد: امیدوارم قول پرداخت کمک به صندوق پیشکسوتان و ۲۰ میلیاردی که جلوی دوربین ها گفته و ثبت شده است را عملی کنند.

آیا سینمای ایران ادبیات ژانری دارد؟

نشست تخصص بومی‌گرایی و ژانر در فیلم کوتاه با حضور دکتر احمد الستی و دکتر فرنام مرادی نژاد توسط انجمن سینمای جوانان خمینی‌شهر با همکاری دانشگاه سپهر به مناسبت پنجمین دوره همایش مطالعات فیلم کوتاه تهران در سالن نمایش این دانشگاه برگزار شد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، در ابتدای برنامه آقای احمدی رئیس انجمن سینمای جوانان خمینی شهر در ارتباط با دلیل برگزاری این نشست صحبت کوتاهی داشت و مخاطبان را به نگارش مقاله برای پنجمین همایش مطالعات فیلم کوتاه تهران تشویق کرد و با قدردانی از آقای دکتر الستی و دکتر مرادی‌نژاد، نشست آغاز شد.

دکتر الستی در بخش نخست صحبت‌هایش گفت که فیلم‌های امروز ما فروش خوبی ندارند و تجربه می‌گوید که تنوع فیلم‌ها می‌تواند راهگشا باشد. ایشان با بیان این نکته که مردم خواستارتنوع در داستان فیلم‌ها هستند به تاریخچه ژانر و نجات اقتصاد سینمای آمریکا توسط ژانرها پرداختند و گفتند لغت ژانر را نخستین بار منتقدهای فرانسوی برای فیلم‌های آمریکایی به کار بردند و پس از آن بود که آمریکایی‌ها به این دسته‌بندی‌ها روی آوردند. آن‌ها در گام نخست آمارجمعیت وسن را مد نظر قرار می‌دهند و با توجه به مخاطب شناسی مشخص می‌کنند که چه نوع فیلم‌هایی باید بیشتر ساخته شود.

از اینجا به بعد پای تهیه‌کنندگان متخصص ژانری، کارگردان‌های ژانری و بازیگران مخصوص هر ژانر پیش کشیده می‌شود.  بعد از تولید نوبت پخش می‌رسد که باز هم با توجه به آمار و مخاطب شناسی این قضیه اتفاق می‌افتد.

سینمای آمریکا به خاطر رویکرد ژانری، سینمایی ملی نیست بلکه جهانی است و همین نکته یعنی اینکه وقتی از ژانرحرف می زنیم در واقع داریم از سینمای آمریکا حرف می‌زنیم. آنها با توسل به ژانرها روی تم‌های آشنای مردم کار می‌کنند تا بتوانند فیلم‌هایشان را در تمامی نقاط جهان پخش کنند.

دکتر الستی تاکید می‌کند سیستم استودیویی مستقل و پخش جهانی پشتوانه اقتصاد سینما هستند. ایشان ژانر را باعث پیشرفت فناوری سینما دانست وگفت : صدا و رنگ و پرده وسیع و… را ژانر به سینما آورد. ما هنوز در کشورمان سیستم استودیویی و پخش جهانی نداریم.

دکتر الستی در ادامه کتاب‌های مختلف مرتبط به بحث ژانر را به مخاطبان برای پژوهش  و ترجمه معرفی کردند. توصیه دکتر الستی به انجمن سینمای جوانان ایران ترجمه کتاب WORLD CINEMA THROUGH GLOBAL GENRES بود که این کتاب راه و رسم بومی شدن ژانر را می‌آموزد.

بومی کردن ژانر باید به قصد اطلاعات دادن باشد. بومی گرایی در واقع سلسله‌ای از انتخاب هاست و این کار کاملا شدنی است. همانطور که ایتالیایی‌ها یک ژانر شدیداً آمریکایی را بومی کردند و وسترن اسپاگتی به وجود آمد. ازسال 1960 تاسال 1978 ایتالیایی ها 600  تا وسترن ساختند. این بده بستان ها وجود دارد بین کشورها در دادن و گرفتن ژانرکه بعداً خود آمریکایی ها هم تحت تاثیر وسترن اسپاگتی قرار گرفتند و فیلم هایی به این شکل ساختند. مشابه این اتفاق برای سینمای ژاپن و کره نیز افتاده است.

درایران ما تنوع جغرافیایی داریم، از شمال تا جنوب که می‌تواند برای فیلم‌هایی با نگاه مبارزه انسان و طبیعت که دستمایه بسیاری از وسترن‌هاست استفاده شود. ما تنوع لباس داریم در این کشور، از بلوچستان تا ترکمن‌صحرا و خوزستان وآذربایجان و همچنین تنوع معماری که در ایران موجود است وتنوع قیافه و… که داستان های شما می‌تواند با توجه به همه این‌ها و شمایل نگاری رنگ و بویی بومی به خود بگیرد. ما باید با استفاده از امکانات ژانر فیلم کوتاه را ببریم به سمت ژانر که متنوع شود.

در آمریکا نویسنده‌های ژانری وجود دارند همان طور که در ادبیات وجود داشته اما ما ادبیات ژانری نداریم در حالی که سینما متکی به ادبیات ژانریست و ما نیاز داریم به فیلم‌نامه‌نویس‌های ژانری.

دکتر الستی با نمایش دوفیلم کوتاه ژانروحشت و جنگی تاکید کردند مختصات هرژانرباید رعایت شود که توجه ویژه به به جغرافیا، شمایل نگاری و.. لازمه درمحدوده ژانر کارکردن است.

درباره ژانر جنگی با توجه به کتاب‌های زیادی که در ارتباط با جنگ ایران و عراق نوشته شده می‌تواند یکی از ژانرهایی باشد که دستماییه تولید فیلم کوتاه ژانر جنگی باشد مشروط به اینکه رنگ و بویی ایرانی بگیرد.

ما همچنین سابقه ادبیات حماسی داریم که گرجستان براساس ادبیات حماسی ایرانی  فیلم رستم و سهراب ساختند.

بیاد داشته باشید که واقعا حرکت باید از فیلم کوتاه آغاز شود. امیدوارم این همایش و مقالات شما بتواند پتانسیل ژانر در فیلم کوتاه را بررسی و نشان دهد.

در بخش دوم این نشست آقای دکتر مرادی نژاد با تمرکز بر فیلمنامه نویسی ژانر مبحث را  ادامه دادند.

در ابتدا با تاکید بر ضرورت حمایت از فیلم‌نامه‌نویسی ژانر نزد خود دانشجویان و هنرجویان سینما بحث آغاز شد اینکه چگونه از لحاظ روحی و حمایت از همدیگر با جدی گرفتن فضای یک ژانر خاص مثل ژانر کمدی که کمتر در فیلم کوتاه به آن اهمیت داده شده جلسه آغاز شد و بعد بر مبنای نظریات نظریه پردازان شاخص حوزه فیلم‌نامه‌نویسی ژانرو خود مقوله نظریه ژانر، پرداخته شد به اینکه تعریف فیلم ژنریک چیست و نسبتش با جریان اصلی یا مین‌استریم چه هست و اینکه ژانرها و ساب ژانرهای مختلف چگونه در جغرافیاهای مختلف رنگ و بوهای خاص خودشان را هم پیدا کردند.

در ادامه در بحث تمرکز بر مقاله‌ها، ضمن توضیح برخی نکات روش تحقیقی درباب بیان مسئله، چکیده‌نویسی، نتیجه گیری و اهمیت و ضرورت تحقیق، پرسش‌هایی مطرح شد، اینکه نسبت فیلم کوتاه داستانی، تجربی، مستند یا انیمیشن ایرانی یا بومی با مثلاً یکی از نظریات تام رایال چه خواهد بود بر مبنای نظام یا آپاراتوس ژنریک ، ارتباط ژانرهای متمایز با هم وارتباط اینها با تولیدات هالیوودی یا مین‌استریم آن کشور، ژانرهای تکی، ژانرهای مشخص و منفردو منحصربه‌فرد و عناصر مشترک آن‌ها و فیلم‌های تکی که خوانش تک فیلم‌ها چگونه در بستر ژنریک آن‌ها صورت می‌پذیرد. همچنین بخش دیگری از مباحثات به نسبت بین سینمای ملی با نظام‎های فیلم‌سازی فراملی و اینکه نگاه به سینمای توده چگونه تغییرکرد اختصاص داشت.

در حوزه ملت و سینمای ملی با ذکر مثال‌هایی از سینمای نوردی آلمان، هایمات فیلم‌ها یا فیلم‌های احساساتی و رومانس فیلم‌های سرزمین مادری ، مانگاها و انیمه‌های ژاپنی، سینمای هند و فیلم‌های ماسالایی موزیکال و جیدای گیکی و سینمای ژاپن اینها مثال‌هایی بودند که چگونه اتفاقاً ملل دیگر توانستند سینمای ملی خودشان را مستقل از هالیوود رنگ و بویی ببخشند و حتی روی جریان فیلم‌سازی هالیوود تاثیر بگذارند .

سپس در مبحث فیلم‌نامه‌نویسی ژانر و تفاوت بین فیلم‌نامه‌های پرمایه وکم‌مایه که چگونه فیلم‌نامه‌های پرمایه بر پیرنگ‌محوری و فیلم‌نامه‌های کم‌مایه بر شخصیت محوری متمرکز هستند، پرداختند.

در ادامه نشست، دکتر الستی یکی از راه‌های ورود به بومی کردن را استفاده از داستانهای ژانری امریکایی دانست. بسیاری از داستانهای کوتاه همینگوی به فارسی ترجمه شده است که می‌توانید آنها را بومی کنید. مثلا تارکوفسکی یکی از داستان‌های همینگوی را روسی می‌کند، بومی می‌کند برای جغرافیا و فرهنگ خودش. که همین می تواند موضوعی برای مقاله شما باشد.

در انتهای جلسه آقای دکتر الستی به ماهیت فیلم جستار پرداخت و کتابهای  ترجمه شده در این زمینه را که می تواند به نویسندگان مقالات کمک کند، معرفی کردند.

سینمای ملی چگونه تقویت می‌شود؟

تعدادی از تهیه کنندگان و کارگردانان سینما در پی اعلام اکران فیلم های خارجی تأکید کردند: ما باید فیلم هایی بکر با موضوعات انقلاب، دفاع مقدس، مقاومت و اسلام تولید کنیم و بدون الگوپذیری و توجه به سینمای خارج سینمای جمهوری اسلامی ایران را به پیش ببریم؛ ما زمانی می توانیم موفق باشیم که بدون نگاه به سینمای خارج، بدون الگوبرداری از فیلم های خارجی، بدون چشمداشت برای جوایز جشنواره های غربی بتوانیم سینمای تراز انقلاب اسلامی را به جهانیان معرفی کنیم.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سینما پرس، چندی پیش رئیس سازمان سینمایی گفت: بنا به علاقه‌مندی و درخواست مردم برای دیدن فیلم‌های روز دنیا و تقاضای سینماداران، موضوع اکران فیلم‌های خارجی به صورت محدود در دستور کار اجرایی سازمان سینمایی برای سال ۱۴۰۲، قرار گرفته است!

همین خبر کافی بود تا موجی از عکس العملها از سوی اهالی رسانه و سینما نسبت به این تصمیم به وجود آید چرا که پیش از این تجربه اکران فیلم های خارجی در سینمای ایران ثابت کرده که مردم از این قبیل آثار حمایتی نمی کنند و تنها برخی سالن های سینما در شرایطی که انبوهی از فیلم های ایرانی پشت در اکران مانده اند به اشغال فیلم های خارجی در می آیند. از سوی دیگر پرسشی که مطرح می شود اینکه در شرایط نفوذ فرهنگی و در زمانه ای که نیاز است تا فرهنگ ملی و دینی تقویت شود چه الزامی برای اکران فیلم های خارجی چه از شرق و چه از غرب وجود دارد؟

در همین راستا با ۱۰ تن از سینماگران مطرح کشور آقایان: حجت الله سیفی، منوچهر مصیری، سیدامیر سیدزاده، حسن هدایت، سیدمحسن وزیری، ساسان سالور، ابراهیم وحیدزاده، حمید بهمنی، امیر سمواتی و اسماعیل براری گفتگو کردیم که ماحصل نظرات ایشان برای اطلاع بیشتر مخاطبان گرامی در ذیل نقل شده است.

منوچهر مصیری کارگردان سینما در پی اعلام اکران فیلم های خارجی توسط محمد خزاعی در حالی که تعداد کثیری فیلم های ایرانی در صف اکران هستند و اغلب صاحبان آثار از بی عدالتی در حوزه اکران گلایه دارند گفت: بنده معتقدم برخی کارها در سینما هیچ فایده ای ندارد و نه تنها نمی تواند مشکلات موجود در سینما را برطرف کند بلکه مشکلی به مشکلات اضافه می کند از این رو توصیه ام به مدیران سینمایی این است که به جای اکران فیلم های خارجی تدبیری برای تقویت سینمای ملی داشته باشید و با جسارت و شهامت کمک اقتصادی شایانی را به سمت سینما سرازیر کنید نه اینکه به فکر نمایش فیلم های خارجی باشید که فایده ای برای اهالی سینما ندارد. در زمانه ای که بیکاری در سینما به بالاترین میزان خود رسیده و بسیاری از هنرمندان و فیلمسازان سال ها است که بیکار و خانه نشین هستند مدیران سینمایی باید تدابیری اندیشه کنند که به نفع اهالی سینمای ایران باشد.

حجت الله سیفی کارگردان سینما به عنوان یکی از موافقان اجرای طرح اکران فیلم خارجی اظهار داشت: مدیران سینمایی باید قبل از انجام هر کار و تصمیمی رایزنی کنند تا انبوه آثار پشت در اکران توسط تلویزیون خریداری و پخش شوند تا انبار پشت در اکران صفر شود و فیلم ها پشت سر هم انباشته نشوند و سپس در خصوص نحوه اکران آثار و… برنامه ریزی داشته باشند. بنده معتقدم اگر آقای خزاعی طرح اکران فیلم های خارجی را ارائه کرده اند به زعم خودشان با این کار می توانند تعامل فرهنگی و سینمایی بین کشورها برقرار کنند اما باید دید آیا اکران فیلم های خارجی در سینمای ایران این امکان را به وجود خواهد آورد تا فیلم های ما نیز در سایر کشورهای دنیا اکران و دیده شود؟

سیدامیر سیدزاده تهیه کننده سینما با انتقاد شدید از این تصمیم تصریح کرد: طرح اکران فیلم های خارجی از همین حالا محتوم به شکست است چرا که تجربه ثابت کرده مردم به دلایل مختلف از تماشای فیلم های خارجی در سینماهای کشور حمایت و استقبال نمی کنند و معلوم نیست چرا برخی مدیران همواره در پی آزمون و خطا هستند و می خواهند کارهایی که تجربه و زمان ثابت کرده موفقیت آمیز نیستند را مجدد تکرار کنند؟ مدیران سینمایی باید بدانند اکران فیلم خارجی حتی مسکن مقطعی هم نیست و آن ها باید به فکر چاره ای برای رفع بحران سینما و سینماگران باشند. مدیران سینمایی باید سینمای ملی را تقویت کنند؛ تقویت سینمای ملی هم مستلزم چند مسأله مهم است که شاید در رأس آن متن و فیلمنامه خوب قرار دارد. بی تردید فیلمنامه حرف اول موفقیت یک فیلم را می زند و وظیفه اصلی این اتفاق هم بر دوش نویسندگان و متولیان سینما است اما متأسفانه نه نویسندگان وظیفه شان را به درستی عمل می کنند نه متولیان نظارت خوبی روی فیلمنامه ها دارند و در واقع هر دو طرف مقصرند.

حسن هدایت تهیه کننده و کارگردان در این باره به سینماپرس گفت: متأسفانه تجربه ثابت کرده مدیران فرهنگی بیشتر دنبال شوآف و انجام کارهای نمایشی هستند و برای همین هم هیچ وقت کار معقولی در حوزه فرهنگ و هنر انجام نمی شود و بحران موجود در این حوزه همچنان به قوت خود باقی است! مدیران بی تردید نباید کارهایی را انجام دهند که سال ها قبل انجام شده و نتیجه مثبتی در پی نداشته است اما متأسفانه همه به نوعی می خواهند چرخ را از نو اختراع کنند. اولین کاری که مدیران سینمایی باید رقم بزنند این است که فکری برای انبوه فیلم های سینمایی ایرانی که سال ها است در انتظار اکران مانده اند داشته باشند. مدیران سینمایی یا باید به صاحبان این آثار سوبسید بدهند و هزینه تولید و سود فیلم ها را به آن ها بازگردانند یا باید با تلویزیون وارد تعامل شده و از آن ها بخواهند که این آثار را خریداری کرده و در رسانه ملی نمایش دهند.

سیدمحسن وزیری تهیه کننده سینما در پی اعلام اکران فیلم های خارجی توسط محمد خزاعی در حالی که تعداد کثیری فیلم های ایرانی در صف اکران هستند و اغلب صاحبان آثار از بی عدالتی در حوزه اکران گلایه دارند گفت: وضعیت سینمای ایران بسیار بحرانی است؛ رکود شدید بر گیشه و تولید حاکم شده و بخش کثیری از اهالی سینما بیکار و خانه نشین هستند و در این وانفسا مدیران به جای آنکه تدبیری برای رفع بحران در سینمای ایران داشته باشند طرح اکران فیلم های خارجی را می ریزند؛ بی تردید اکران فیلم های خارجی تیر خلاص بر پیکر نیمه جان و بی رمق سینمای ایران است! در زمانه ای که مردم در منازل و محل کار خود از طریق اینترنت، ماهواره ها و… به فیلم های روز جهان دسترسی دارند و با یک کلیک ساده می توانند هر اثری را دلشان می خواهد دانلود کرده و ببینند چرا باید به سینما بروند و فیلم خارجی سانسور شده تماشا کنند؟ چرا مدیران سینمایی می خواهند بخشی از ظرفیت اندک و نحیف سینماهای کشور را به فیلم های خارجی اختصاص دهند؟

ساسان سالور تهیه کننده سینما متذکر شد: بنده معتقدم اکران فیلم های خارجی نه تنها هیچ کمکی به سینمای نیمه جان ایران نمی کند بلکه باعث تسریع اضمحلال و نابودی سینمای ملی خواهد شد؛ اکران فیلم های خارجی در شرایط فعلی سینما جز ضرر و زیان هیچ سوددهی و دستاوردی برای سینما نخواهد داشت و مدیران سینمایی باید از انجام این کار چشم پوشی کنند. وقتی نزدیک به ۳۰۰ فیلم پشت اکران معطل مانده اند و هنوز یک اکران نیم بند درست در سینمای کشور نداریم چرا باید به فکر اکران فیلم خارجی باشیم که جز ضرر و زیان هیچ دستاوردی ندارد و قرار است بخشی از ناوگان نحیف سینمای کشور را تحت اشغال خود درآورد؟

ابراهیم وحیدزاده کارگردان سینما اظهار داشت: با نمایش آثار خارجی موافقم به شرط آنکه دولت در کنار این کار تدبیری برای رفع معضل بیکاری سینماگران و حمایت از تولید فیلم های ایرانی داشته باشد و تدبیری اندیشه کند که مردم دوباره میل و رغبت و انگیزه جدی برای رفتن به سینما و تماشای فیلم ها پیدا کنند. مدیران سینمایی اگر می خواهند فیلم های خارجی را برای گردش مالی بیشتر سینما و بیرون آوردن گیشه از رخوتی که سال ها است دچار آن شده اکران کنند باید بدانند این کار به تنهای کافی نیست و باید تدابیر ویژه تری برای رونق دوباره گیشه در نظر گرفت که از جمله آن ها حمایت از فیلمسازان برای ساخت فیلم های مورد علاقه شان است.

حمید بهمنی کارگردان سینما در پی اعلام اکران فیلم های خارجی توسط محمد خزاعی در حالی که تعداد کثیری فیلم های ایرانی در صف اکران هستند و اغلب صاحبان آثار از بی عدالتی در حوزه اکران گلایه دارند گفت: ما باید فیلم هایی بکر با موضوعات انقلاب، دفاع مقدس، مقاومت و اسلام تولید کنیم و بدون الگوپذیری و توجه به سینمای خارج سینمای جمهوری اسلامی ایران را به پیش ببریم؛ ما زمانی می توانیم موفق باشیم که بدون نگاه به سینمای خارج، بدون الگوبرداری از فیلم های خارجی، بدون چشمداشت برای جوایز جشنواره های غربی و بدون اکران فیلم های خارجی در کشورمان بتوانیم سینمای تراز انقلاب اسلامی را به جهانیان معرفی کنیم. ما موضوعات بسیار ارزشمند، دراماتیک و بکری در حوزه دین و انقلاب داریم که اگر به صورت فیلم تولید شود دنیا برای تماشای آن ها له له خواهد زد؛ این وظیفه ما است که سراغ این قبیل موضوعات برویم و هدف مان را نه فقط روی گیشه و آمار فروش بلکه روی محتوای اسلامی و انسانی و انقلابی متمرکز کنیم.

امیر سمواتی تهیه کننده سینما خاطرنشان کرد: پرسش مهمی که برای بنده به وجود آمده این است که چگونه ما فرهنگ غرب و شرق را نقد می کنیم اما در پی آن هستیم که فیلم خارجی در کشورمان اکران کنیم؟ آیا مدیران سینمایی و فرهنگی به تأثیرات فرهنگی این فیلم ها در جامعه ما توجه دارند؟ آیا از ابعاد مشکلاتی که اکران این آثار در فرهنگ ملی ما می تواند ایجاد کند آگاه هستند؟ ما بارها شاهد نقد فرهنگ غرب و شرق و سینمای آمریکا و اروپا از سوی مسئولان بوده ایم و تفکرات آن ها را مورد نقد و نکوهش قرار داده ایم اما حالا می خواهیم فیلم خارجی در سینماهای کشورمان اکران کنیم و این اتفاق به مثابه استقبال و ترویج فرهنگ خارجی در کشورمان است.

اسماعیل براری کارگردان سینما در این راستا به سینماپرس گفت: گویا مدیران سینمایی صورت مسأله را گم کرده اند و به همین علت در حال آزمون و خطا و اختراع چرخ از نو هستند! بنده متعجبم چطور معضلات اساسی سینما توسط مدیران دیده نمی شود و آن ها در این شرایط بحرانی تدابیری عجیب مانند اکران فیلم های خارجی را اندیشه می کنند که قطعاً هیچ دردی از سینمای ما درمان نخواهد کرد!؟ بنده مخالف اکران فیلم خارجی در سینمای کشورمان نیستم؛ من مخالف آدم هایی هستم که همه شرایط را در نظر نمی گیرند و تصمیمات شان منطقی و اصولی نیست. من مخالف آدم هایی هستم که شاهد وضعیت بحرانی کنونی سینما هستند و چنین تصمیم گیری هایی می کنند.

خزاعی: ضرورت یک انقلاب محتوایی در سینما

معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی گفت: ایران، فقط تهران نیست و قرار نیست همه امکانات در تهران متمرکز شود. تحقق این شعار اگر چه سخت ولی رویا و راهبردی است که باید به ثمر بنشیند.

به گزارش سینمای خانگی؛ به نقل از اداره کل روابط عمومی سازمان سینمایی؛ محمد خزاعی در ادامه سفر یک روزه‌اش به استان بوشهر در جمع صمیمی فعالان سینمایی، فیلمسازان و هنرمندان استان با بیان این‌مطلب‌‌‌ ادامه داد: ما حتی، از سوی برخی سینماگرانی که با سرفصل اعتبارات دولتی آشنا نیستند در تهران تحت فشار هستیم که چرا این همه توجه ‌به سمت شهرستان‌ها است؟

توجه به سینمای بومی تقویت سینمای ملی

خزاعی تصریح کرد: توجه به سینمای بومی و استانی اجتناب ناپذیر است و فارغ از علاقه و اعتقاد شخصی من اگر این نگاه تقویت شود سینما دستخوش تحول می شود.

به گفته وی، چنانچه نگاه ملی برای تقویت جریان فیلم سازی در استان ها رقم بخورد، رشد بسیار خوبی در این حوزه حاصل خواهد شد.

وی بیان کرد: در چهار دهه اخیر ۶۰۰ سالن سینما در کشور فعال بود که بخشی از آنها دچار مشکل و یا تعطیل شدند و این نشان دهنده این است که نسبت به جایگاه سیزدهم جهانی ایران در حوزه سینما در بخش زیرساختی شرایط مطلوبی وجود ندارد.

خزایی ادامه داد: اکنون ۲۲۵ شهرستان بالای ۵۰ هزار نفر جمعیت کشور فاقد سالن سینما هستند و این در حالی است که حتی شهرستان‌های فراتر از ۲۰ تا ۳۰ هزار نفر جمعیت نیز باید از سالن سینما برخوردار باشند.

وی گفت: این کمبود بیانگر نگاه نکردن به حوزه سینما با نگاه ملی است چراکه در صورت وجود نگاه ملی بسیاری از مشکلات برطرف می‎‌شد.

خزاعی اظهار کرد: همچنین در حوزه سینما صدور کارت صلاحیت تدریس در دستور قرار گرفته است تا از تدریس افراد فاقد صلاحیت جلوگیری شود.

انقلاب سینمایی در استان‌ها

وی یادآور شد: در سازمان سینمایی برای رقم زدن انقلاب بزرگی در استان ها برنامه ریزی شده و حتی اگر ۱۰ تا ۲۰ درصد این برنامه ها اجرایی شود، اتفاقات بزرگی در استان ها رخ خواهد داد.

رئیس سازمان سینمایی کشور ادامه داد: خروجی این برنامه‌ها برای سال آینده بروز و ظهور استعدادهای جدید در عرصه فعالیت سینمایی در شهرستان‌ها است.

وی بیان کرد: در شرایط کنونی برخی از کشورهای منطقه که صاحب صنعت سینما نیستند از نیروهای کشورمان استفاده و برعکس خودمان که نیروی انسانی داریم تجهیزات کافی و مناسب نداریم که این کمبود باید برطرف شود.

معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: برخی از استان‎‌ها از لحاظ زیرساخت‌های سینمایی بسیار ضعیف هستند که برنامه‌ریزی بسیار خوبی برای توسعه زیرساخت‌های آنها انجام شده است.

وی یادآور شد: کفه فرهنگ و هنر در ایران بسیار کوچک است و اعتبار اختصاص یافته از سوی سازمان برنامه و بودجه برای فرهنگ و هنر از ضعیف ترین بودجه‌ها است.

خزاعی عنوان کرد: بودجه فرهنگ وهنر سالانه سه درصد افزایش یافته، این در حالی است که تورم در عرصه تجهیزات تولیدات سینمایی ۶۰ تا ۷۰ درصد بوده است.

درخواست کمک از نمایندگان مجلس

وی افزود: از نمایندگان محترم‌مجلس که دغدغه تولیدات و توسعه سینمایی را در استان خود دارند، انتظار است فکری جدی به حال استان‎‌ها کنند چراکه کل بودجه سازمان سینمایی برای استان ها ۶ میلیارد تومان است که این میزان اعتبار کفاف نیاز استان ها را نخواهد داد.

رئیس سازمان سینمایی کشور افزود: در سال جاری بیش از ۷۰ درصد بودجه انجمن سینمای جوانان ایران برای استان‌ها و مابقی برای تهران بوده است.

شایسته سالاری به جای سرمایه محوری

خزاعی گفت: در هشت سال گذشته مبنای ورود به سینمای حرفه ای جریان سرمایه داری بود و کسی که شرایط مالی خوب داشت می توانست فیلم سینمایی خود را تولید کند که این مبنای لیاقت و استعداد نبود.

وی اظهار کرد: در این زمینه با ارائه فراخوان ۵۰۰ نفر برای تولید فیلم نام نویسی کردند که از بین آنها ۴۰ نفر فیلم‌ساز با قابلیت صلاحیت ورود به سینمای حرفه‌‎ای گزینش شدند.

خزایی ادامه داد: در جشنواره سینمای جوان امسال برای نخستین بار چهار فیلم‌ساز منتخب شهرستانی انتخاب شدند که بنیاد سینمای فارابی از آنها حمایت خواهد کرد.

رئیس سازمان سینمایی کشور گفت: شرایط برای کار حرفه‎ای، تولید و نگاه جدی به استان ها تقویت شده که این مقدمه ساز تعریف های جدیدی برای سازمان سینمایی است.

خزاعی یادآور شد: در خیلی از استان‌ها سینما داریم ولی مخاطب نداریم که باید با نهضت جذب مخاطب تلاش کرد انقلاب بزرگی در این زمینه انجام شود.

وی ادامه داد: بعد از ۱۲ سال اکنون شورای فرهنگ و هنر و عالی سینمایی فعال شده است که این شوراها مقدمات اقدام‎‌هایی ارزشمند در این حوزه خواهد بود.

خزاعی بیان کرد: اینکه شورای عالی سینما با حضور معاون اول وی تشکیل می‌شود این نشان از اهمیت این حوزه در کشور است.

وی ادامه داد: می توانیم یک انقلاب سینمایی در استان ها برپا کنیم. درهای سازمان سینمایی ‌‌و موسسات آن به روی سینماگران شهرستانی باز شده است.

سینما مقیاس دقیق آسیب شناسی اجتماعی

رئیس سازمان سینمایی؛ با اشاره به این نکته که مسئولان به سینما به مثابه بهترین مقیاس و امکان پژوهش، آسیب شناسی و نیازسنجی و .. تاکنون استفاده نکردند تاکید کرد: البته، لازم است به سمت جریانات جدید محتوایی در سینما برویم.

وی گفت: برغم برخی حواشی بازدارنده در مسیر راهیابی به اهداف و برنامه ها، بنده و همکارانم مصر هستیم که حرکت تحولی سینمای استان ها را به طور جدی پیگیری کنیم.چرا که بر این باوریم که باید همه هنرمندانی که متعلق به این اب و خاک هستند و به عزت، اقتدار و منافع ملی آن فکر می کنند حمایت شوند.

تصویب مستندنگاری پروژه های عمرانی

مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی در این جلسه گفت: مستندنگاری پروژه‌های عمرانی به تصویب هیات دولت رسیده است که این گامی ارزشمند برای تقویت اقتصاد حوزه مستندسازی است.

محمد حمیدی‌مقدم با بیان اینکه این مهم می‌تواند یکی از رویکردهای ورود فعالان سینمایی در حوزه مستندهای صنعتی باشد. افزود: با مصوبه مستندنگاری پروژه‌های عمرانی که بسیار درآمدزا خواهد بود این پروژه‌‎ها فقط باید به مستندسازان حرفه‌ای داده شود.

حمیدی‌مقدم ادامه داد: در اجرای مصوبه یاد شده برخی از فعالان عضو صنف خاصی نیستند که با این حال سازمان سینمایی نیز مختار است که خودش مستندسازان شاخص کشور را تایید و برای این پروژه معرفی کند.

حمیدی‌مقدم اظهار کرد: این مرکز در سال ۱۴۰۱ رویکرد نگاه به استان‌ها و شهرستان‌ها را تقویت کرده و با انعقاد تفاهم‌نامه‎‌های استانی زمینه تحقق حمایت‎‌های مطلوبی را فراهم کرده است.

راه اندازی واحد استانی در موسسات سازمان سینمایی

وی یادآور شد: بخش استانی در مرکز گسترش ایجاد شده و با این اقدام تولیدات استانی تبدیل به یک بخش اصلی شده است.

حمیدی‌مقدم ادامه داد: در این حوزه فعالان سینمایی باید از مرحله ایستایی عبور کرده و با حمایت‌ها دور جدیدی از فعالیت‌های خود را آغاز کنند.

وی در بخش دیگری اظهار کرد: در استان بوشهر از قدیم استعداد، شور و هیجان سینمایی به صورت ژنتیکی وجود دارد که مرکز گسترش برای حمایت از این بخش اهتمام جدی دارد.

حمیدی‌مقدم افزود: برای فیلم کوتاه، میان مدت و پویانمایی آمادگی لازم برای پذیرش طرح‌های ناب و خلاق وجود دارد.

وی ادامه داد: برای مستند نگاری در حوزه عسلویه نیز خواسته فعالان سینمایی استان بوشهر بسیار منطقی است و باید با شایسته‌سالاری مسیر ورود به پروژه‌‎های این منطقه عادلانه باشد تا از تضییع حق فعالان حوزه مستند استان بوشهر جلوگیری شود.

مهدی آذرپندار، مدیرعامل انجمن سینمای جوان در ادامه این جلسه گفت: باید بدانیم ۲تا ۳ هزار شهر داریم که تمامی آنها اعتقاد به داشتن استعدادها و دفاتر سینمایی دارند.

وی عنوان کرد: اکنون در مراکز تمام استان‌ها دفتر سینمایی وجود دارد و برای احداث دفترهای جدید مناطق کم برخوردار در اولویت قرار دارند.

آذرپندار افزود: در حوزه تامین تجهیزات نیز اینکه ۱۲ سال دفاتر سینما تجهیز نشدند مشکلی در سطح کلان است که بودجه خوبی جدا از اعتبار دفاتر سینمای جوانان برای تجهیز این مراکز تدارک دیده شده و این مهم تا پایان سال محقق خواهد شد.

وی یادآور شد: در توافق با استانداران مختلف تفاهم‌نامه ای منعقد خواهد شد تا هر دفتر سینمایی ۲۵۰ میلیون تومان از محل اعتبارات استانداری و ۲۵۰ میلیون تومان اعتبار نیز از انجمن سینمای جوانان ایران برای تجهیز به امکانات مناسب دریافت کند.

آذرپندار در بخش دیگری اظهار کرد: در حوزه تولیدات سینمایی از ابتدای سال جاری ۴۳۰ میلیون تومان اعتبار به استان بوشهر اختصاص داده شد که به دلیل تشکیل نشدن شورای پیچینگ (هنر ارائه فیلمنامه به یک سرمایه‌‎گذار برای تامین سرمایه موردنیاز در تولید فیلم است) حتی ریالی از آن هزینه نشده است.

وی یادآور شد: در بین فعالان سینمایی استان بوشهر ناامیدی مشهود است که با توجه به بودجه‌های اختصاص داده شده امید است با رویکرد امیدوارانه به این حوزه نگاه شود.

آذرپندار افزود: بوشهر ظرفیت بالایی در حوزه فعالیت‎‌های سینمایی دارد ولی با این وجود چند سالی است که در جشنواره‌های اصلی غایب است.

وی ادامه داد: در راستای حمایت از فعالیت‎‌های حوزه سینما برای نخستین بار در تاریخ انجمن سینمای جوانان ایران سالی پنج نفر از بین فیلم اولی ها به بنیاد فارابی معرفی خواهند شد تا هزینه تولید فیلم آنها تامین شود.

آذرپندار در پاسخ به انتقادی مبنی بر نبود دوره آموزش بازیگری در انجمن سینمای جوانان اظهار کرد: آموزش بازیگری و گریم هیچگاه در انجمن سینمای جوان نبوده و مجموعه دلایلی دارد.

بر پایه این گزارش، جمعی از فعالان سینمایی و فیلمسازان بوشهری در این نشست صمیمانه به بیان دغدغه ها و انتقادشان از نگاه یکسویه سیاستگذاری به پایتخت و مهجور بودن استان ها و شهرستان ها گلایه کردند.

آقای خزاعی!!! بغض داریم

مرتضی قائدپوری گفت: باورم نمی شود که شما را در بوشهر می بینم. بغض دارم. متاسفانه از فیلمسازان شهرستانی حمایت نمی شود. در روز مهر سینمای ایران‌ پنج سالن سینمای بوشهر تعطیل بود. قدم‌تان‌مبارک. به درد و دل سینماگران شهرستانی توجه کنید. 

وی ادامه‌ داد: لطفا حضورتان در سطح این گونه‌جلسات محدود نشود. خواهش می کنم وقتی از بوشهر رفتید فراموش مان نکنید. سال تا و دهه ها ما را فراموش کردند. آرزوها در دل مان‌ مانده است.

انتقاد از یک دهه بی‌توجهی

رامتین بالف‌از مستندسازان بوشهری و برنده سیمرغ فجر هم ضمن انتقاد از یک دهه بی توجهی گفت: الان مدت هاست که‌دیگر خودم را حتی، سینماگر هم نمی دانم. بعد از گرفتن سیمرغ فجر هیچکس طی این همه سال سراغی از ما نگرفت. الان‌ در حوزه محیط زیست مستندسازی می کنم. 

ما حمایت ‌پساتولید را می خواهیم. وقتی استعدادی در شهرستان دورافتاده ای می درخشند لطفا رهایش نکنید. البته‌من انتقادم به قبلی هاست. 

از حرکتی که امروز شده و همین حضورتان امیدوار شدیم.

نیاز به تغییر ساختار دردناک سینما

حسینی پور از دیگر سینماگران جوان بوشهر بر لزوم تغییر در ساختار سینما تاکید کرد و گفت: بعد از سال ها تجربه دردناک تکراری سینمای ایران الان وقت آن فرارسیده که این سینما تغییر کند. 

وی ادامه داد: سینمای ایران دارای غده سرطانی است. چرا باید این ساختار این گونه باشد که امثال احسان عبدی پور نتوانند فیلم شان را اینجا- در زادگاه و شهرشان- بسازند ؟ 

این فیلمساز بوشهری پیشنهاد کرد: لطفا با هم اندیشی ساختار سینمای ایران را تغییر دهید. با تغییر ساختار ااست که سینمای‌ جوان‌ می تواند فیلمساز تربیت کند.

سینمای شهرستان زیر خط فقر

یک فعال سینمایی با بیان اینکه سینمای ایران در شهرستان ها زیر خط فقر قرار دارد افزود: تا کی ما باید قربانی خواسته های پایتخت نشینان باشیم؟ با مناسبات موجود استعدادهای شهرستانی طرح می شوند.

مه بالانشین پایین نظر کن

رحیمی از سینماگران دیگر استان با قرائت شعر دو بیتی از فایز گفت: مه بالانشین پایین نظر کن/ به مسکینان کلامی مختصر کن- بتا فایز غریب این دیار است/ محبت با غریبان بیش تر کن

وی در ادامه گفت: اقای خزاعی !!! دغدغه های شما به دل مان نشست و تقدیر می کنیم.

خروج از نسخه موبایل