برچسب: رسانه سینمای خانگی

دبیر هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت گفت: در ۳۱ استان اکران‌های سراسری خواهیم داشت چرا که سینما با در کنار مردم بودن معنا پیدا می‌کند؛ فیلم ها در ۳۵۴ نقطه از کشور اکران می شوند و در نهایت آثار برگزیده معرفی می‌شوند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایرنا، نشست خبری هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت پیش از ظهر امروز در مجتمع فرهنگی هنری اسوه برگزار شد.

در ابتدای این نشست جواد تمدنی با گرامیداشت یاد و خاطره شهرام عبدلی بازیگر فقید سینما و شهید رضا دارابی، آتش نشان قهرمان که روز گذشته در عملیات اتفای حریق به شهادت رسید برنامه را آغاز و از برگزار کنندگان این رویداد دعوت به عمل آورد.

جلال غفاری قدیر دبیر این رویداد به عنوان نخستین سخنران ادامه داد: این دوره با شعار «گفتمان مقاومت نهضت جهانی مستضعفین و آزادی قدس شریف» کار خود را آغاز کرد و باوجود زمان کم استقبال فوق العاده‌ای توسط هنرمندان در عرصه داستانی، مستند و پویانمایی اتفاق افتاد. بعد از دو سال فاصله در جشنواره ایجاد یک هیجان و فضای رقابتی کار سختی به نظر می‌رسید، ولی خدا را شاکریم میزان آثار به قدری هست که بگوییم شاهد یک فستیوال ملی و بین‌المللی با موضوع مقاومت هستیم.

وی افزود: نکته اول ما توجه و اهتمام به مقاومت به مثابه مقاومت بود. ما نمی‌خواستیم درگیر سینمایی شدن باشیم و از مضمون مقاومت فاصله بگیریم و از ابتدا بر «مضمون گرایی» جشنواره تاکید و نگاه گفتمانی به مقاومت داشتیم، نه نگاه تک قطبی به موضوعاتی مثل داعش یا حتی دفاع مقدس.

به گفته وی، «مقاومت» این ظرفیت را داشت که تکثیر موضوعی پیدا کند و ما به همین دلیل هفده محور موضوعی را تعیین کردیم. سینمای انقلاب اسلامی، سینمای زنان مقاومت، سینمای افول آمریکا، سینمای فلسطین و ازادی قدس شریف، سینمای جبهه مقاومت، سینمای دفاع از حرم و رزمندگان بدون مرز، سینمای مکتب حاج قاسم سلیمانی، سینمای وحدت اسلامی و سینمای جوانان و سبک زندگی مقاومت و… برخی از این ایده ها بود که مسیر و جهت‌دهی آینده سینما را میتوان در زیرمجموعه آنها قرار داد.

دبیر هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت اظهار داشت: همین مسئله در بخش‌های دیگر فراخوان جلوه‌گری داشت. به عنوان مثال محور فلسطین فقط مقوله‌ای نبود که صرفا محدود به کشورهای اسلامی باشد و موضوع فلسطین از طرف همه آزادیخواهان مورد توجه بود. امروز ما در نقطه‌ای هستیم که می‌گوییم سینما باید در خدمت این آزادی خواهی باشد. از طرف دیگر سینمای دفاع مقدس چون برآمده از دل تاریخ ماست توانسته آثاری را خلق کند که در دنیا راجع به آن ها صحبت شود. سینمای دفاع مقدس ما سینمای شرمنده نیست، سینمای پرافتخار است. آثاری تولید کرده که افتخار حفظ وطن را به تصویر کشیده است.

امروز در ادبیات سینمای ما در دانشگاه ها، سینمای مقاومت وجود ندارد

وی اضافه کرد: بحث بعدی ما حضور و ظهور و کشف استعدادهایی است که در چهل ساله دوم انقلاب باید به آنها توجه میشد. ما قدردان هنرمندانی هستیم که سینمای مقاومت را تا به اینجا رساندند اما این جشنواره نگاه ویژه‌ای به جوانان داشت که باید با مضمون مقاومت انس بگیرند و آن را به عنوان نکته اصلی کار هنری خود قرار دهند. ما از جشنواره انتظار اثربخشی داریم و تلقی مان این است که یک حرکت ادامه دار باشد.

غفاری قدیر گفت: ما معتقدیم باید به زیرساخت‌های این جشنواره توجه شود و امسال توجه ویژه‌ای به سوژه‌های آثار داشتیم چون در آسیب شناسی سینمای مقاومت و چرایی عدم خلق یک اثر هنری ضعیف با موضوع مقاومت، به عدم وجود سوژه دراماتیک رسیدیم، در حالی که در همین کشور خودمان آدم های بزرگی بودند که زندگی دراماتیکی داشتند. از شهید همت گرفته تا شهید بروجردی و شهید چمران. در پهنه بزرگ ایران از شرق تا غرب، همگی در جغرافیای زمانی و مکانی انقلاب اسلامی یا قبل از آن قصه‌های عجیبی دارند که به آنها توجه نشده و ما در این دوره تلاش کردیم باتوجه ویژه به اقتباس به متونی دست پیدا کنیم که می‌تواند پایه گذار سینمای مقاومت باشد، چون معتقدیم امروز در ادبیات سینمای ما در دانشگاه ها، سینمای مقاومت وجود ندارد.

وی یادآور شد: نکته دیگر بحث شکل برگزاری جشنواره بود. ما نمی‌توانیم از کشورهای لیبرال کپی کنیم برای همین تلاش کردیم از آن فضای کاخ جشنواره و… فاصله بگیریم و ایده خلیج فارس از آنجا شکل گرفت، به همین دلیل فضا و قصه‌های خلیج فارس برای ما اهمیت گرفت. از حضور استعمارگرانه پرتغال و انگلیس گرفته تا داستان‌های هشت سال دفاع مقدس و موقعیت های دراماتیک فراوان دیگر که در آن منطقه وجود داشته. امیدواریم الهام بخش تولید آثاری باشیم که در سال‌های آینده گفتمان سینمای مقاومت را به اوج برسانند.

وی با تاکید بر اینکه اختتامیه در خلیج فارس برگزار می‌شود و در طی این مراسم برگزاری کارگاه های آموزشی را با حضور فیلمسازان برجسته خواهیم داشت، تصریح کرد: فضاهای تخصصی نقد سینمای ایران و جهان را نیز برگزار می‌کنیم، همزمان، در ۳۱ استان اکران‌های سراسری خواهیم داشت. خوشبختانه ظرفیت‌های ملی در این دوره درگیر شدند، چون سینما با در کنار مردم بودن معنا پیدا می‌کند. این فیلم ها در ۳۵۴ نقطه از کشور اکران می شوند و در نهایت آثار برگزیده معرفی می‌شوند.

دبیر جشنواره مقاوت تاکید کرد: در بخش اصلی که «جایزه شهید سلیمانی» نام دارد، ۶۷۴ اثر داخلی دریافت شده است. در بخش «نسل روایت» که مربوط به آثار کوتاه است، ۲۹۱ اثر دریافت شد. در بخش جایزه دفاع مقدس ۳۵۲ اثر، در بخش فلسطین با حضور سینماگران داخلی ۱۴۹ اثر به دبیرخانه رسید. حدود ۴۰۰ فیلمنامه و بالغ بر ۲۰۰ اثر پژوهشی نیز به جشنواره امسال رسید. در اکثر بخش‌ها کار داوری تمام شده و در همین روزها نامزدهای جشنواره اعلام خواهند شد.

سید محمد حسینی مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس هم ابراز داشت: شاید بتوان گفت این جشنواره مهم‌ترین جشنواره کشور است. جشنواره‌ها می‌توانند زمینه ای فراهم کنند تا رویکرد تولید آثار در یک موقعیت جغرافیایی یا کل دنیا به سمت و سوی مدنظرشان برود. همانطور که فستیوال‌های الف دنیا این رویکرد را دارند و آنها با هدایت‌گری و جوایز و توجه به هنرمندان زمینه را طراحی می‌کنند تا آثار با توجه به خواست‌های آنها ساخته شود. سینما یکی از دستاوردهای جدی انقلاب ماست که شخصیت و طعم متفاوتی دارد، و جایگاه خود را در سینمای جهان پیدا کرده است. فیلم‌های ایرانی به نسبت تولیدات جهان به شدت ارزان و به شدت شبیه خود سینماست.

وی ادامه داد: شما وقتی در فضای هنری حرفی می‌زنید که از جنس بی مرزی، انسانیت و شکوه و عظمت سرزمینی مثل ایران است، حتما همه آدم‌های اهل هنر جذب آن می‌شوند و اصلا فیگور سینمایی در آن وجود ندارد و این چیزی است که جشنواره مقاومت را متفاوت می‌کند. بعضی جشنواره‌ها ایدیولوژی خود را اعلام و بعضی روی آثار اعمال می‌کنند، جشنواره مقاومت هم جزو آن دسته است که اعلام می‌کند و می‌گوید من پشتیبان آزادی‌خواهان دنیا هستم. لیبراسیم برای این جشنواره نمی‌تواند دلفریبی کند و هنرمندی که در این دسته است جای مشخصی دارد و شما تکلیفتان با او معلوم است. از این جهت جشنواره فیلم مقاومت را یک جشنواره ممتاز می‌دانم.

محمدعلی مومنی‌ها مسئول کمیته بین‌الملل با ارائه آمار بهش جهانی این رویداد گفت: از بیش از ۵۰ کشور دنیا آثاری به دبیرخانه ارسال کرده‌اند. بیش از ۳۰۰ فیلمساز غیر ایرانی در این دوره آثاری دارند و در مجموع ۵۰۰ اثر به نمایش درمی‌آید. در این دوره از بیش از ۲۰ کشور دنیا مهمان‌هایی داریم و برخی از عزیزان به صورت برخط و وبینار در خدمت‌شان خواهیم بود. مدرس برخی نشست ها نیز هنرمندان خارج از کشور هستند. در این دوره چهار هیئت داوری از کشورهای سوریه، ترکیه، لبنان و یمن حضور داشتند و هیئت سوری درخواست داشتند که دوره آینده در کشور سوریه برگزار شود.

وی ادامه داد: ما در برنامه ریزی‌ها این بحث را داشتیم که «شب‌های فیلم مقاومت» را برگزار کنیم که با بیش از ۱۰ کشور تعامل داشتیم. قرار بود در سوریه و ترکیه قبل از جشنواره این رویداد را داشته باشیم که به دلیل زلزله اخیر این برنامه به تعویق افتاد و احتمالا بعد از ماه رمضان در این کشورها برگزار خواهد شد. در افتتاحیه و اختتامیه جشنواره از برخی شخصیت‌های بین المللی حوزه مقاومت و سینما تجلیل به عمل می آید که نام این عزیزان در آینده اعلام می‌شود.

محسن جوادی مدیر کمیته امور استان‌ها آخرین سخنران این مراسم بود که گفت: این کمیته با هدف کشف و جذب استعداد آغاز به کار کرده است. این کمیته بخشی به نام «نسل روایت» دارد؛ در این بخش ۲۹۱ اثر دریافت کردیم. ما در این بخش یک شرطی داشتیم که جوان‌ها و نوجوان‌های متولدین سال ۶۸ به بعد در این قسمت حضور پیدا کنند. بخش دیگری هم برای اکران آثار در نظر گرفتیم که در صبح خاص دانش آموزان است، سانس بعدازظهر دانشجویان و اصحاب رسانه هستند و هر شب هم یک فیلم سینمایی داریم که برخی از آثار دفاع مقدس که در جشنواره فجر اکران شدند در این دوره حضور خواهند داشت. جوادی یادآور شد: در هر دوره جشنواره ما بخش‌هایی به نام فیلمساز جوان و بسیجی داشتیم، ولی امسال هدف ما این بود این عزیزان را شناسایی کنیم و با برنامه‌های متنوع آموزشی و تخصصی این بچه‌ها را گام به گام در کنار جشنواره هم قدم کنیم تا نسل جدیدی از فیلمسازان انقلابی را تربیت کنیم.

این گفتگویی صریح میان فیلمساز دغدغه‌مندی است که یک فیلم بسیار تلخ ساخته و فیلمساز دیگری که معتقد است سینما باید نگاه مهربان‌تری به دنیا داشته باشد و امید بیافریند؛ می‌توان حکم قطعی صادر کرد؟

به گزارش سینمای خانگی به نقل از مهر، درست در همین سال‌هایی که سینمای ایران به‌واسطه قهر مخاطبان سایه سنگین رکود حاکم بر گیشه‌ها را تجربه می‌کند و فرآیند عرضه محصولات نمایشی در آستانه ورود به دورانی تازه به‌واسطه فراگیر شدن بسترهای عرضه جدید در فضای مجازی قرار دارد، «سینمای کوتاه ایران» انگیزه بالایی برای یافتن مخاطبانی تازه برای خود دارد.

«فیلم کوتاه» یکی از محصولات بصری مهم و جریان‌ساز در دنیای جدید محسوب می‌شود و به همین دلیل دیگر به‌سختی می‌توان تولیدات این حوزه را نادیده گرفت.

فیلم کوتاه «آرامگاه» بیست و یکمین فیلم‌کوتاهی است که در قالب این سلسله گفتگو میزبان کارگردانش بودیم.

«آرامگاه» سوژه‌ای تکان‌دهنده و تلخ درباره وضعیت مادری دارد که شوهرش فراری است و حالا نوزادش از دنیا رفته است اما به‌دلیل شرایط و قوانین موجود، امکان دریافت گواهی فوت رسمی و دفن قانونی فرزندش را ندارد.

فیلم در عین نگاه دغدغه‌مند، روایتی به‌شدت تلخ دارد و همین موضوع بهترین بهانه بود تا فراتر از یک فیلم، درباره آنچه سال‌هاست در سینمای ایران درباره کیفیت پرداختن به سوژه‌های تلخ که از نگاه برخی سویه سیاه‌نمایی هم پیدا می‌کند، به گفتگو با عوامل این فیلم کوتاه بنشینیم.

علی دارایی کارگردان فیلم کوتاه «آرامگاه» و سعید نجاتی از کارگردانان باسابقه سینمای کوتاه و مشاور این فیلم که گاه نگاه و رویکردی کاملاً متعارض با کارگردان جوان این فیلم داشت، در این نشست همراه ما بودند و به نکات مهمی درباره فیلم‌سازی پیرامون سوژه‌های تلخ اشاره کردند.

* قبل از هر چیز از ماجرای «بچه‌کشی» آغاز کنیم که متأسفانه در سال‌های اخیر بسیار در سینمای ایران زیاد شده و فیلمسازان ما خیلی راحت سراغ سوژه‌های مرتبط با مرگ بچه‌ها می‌روند. این نکته‌ای است که حتی در سینمای جهان هم ملاحظات جدی درباره‌اش وجود دارد و به دلیل تلخی بیش از حد کمتر اجازه پرداختن به آن را می‌دهند. فیلم شما هم با محوریت مرگ یک نوزاد روایت می‌شود. فکر نمی‌کنید این حجم از تلخی برای مخاطب می‌تواند آزاردهنده باشد؟

علی دارایی: بله این موضوع در سینمای ایران زیاد شده است اما موضوع فیلم من واقعاً «بچه‌کشی» و حتی آن «بچه» نیست…

* بله و اتفاقاً این جزو امتیازات فیلم شماست که با صراحت سراغ جنازه کودک نمی‌روید و فاصله خود را از آن حفظ می‌کنید. این مسئله در کارگردانی شما کاملاً هوشمندانه است.

دارایی: واقعیت این است که دغدغه‌های ذهنی من خیلی بر روی موقعیت‌های حساس متمرکز است و همیشه دوست دارم برای فیلمسازی دست روی یک ایده ناب بگذارم. پیدا کردن این ایده ناب در مواردی ممکن است بار دراماتیک بالایی داشته باشد و به تلخی گرایش پیدا کند. داستان فیلم «آرامگاه» هم موضوعی بود که سال‌ها قبل به ذهن من رسیده بود.

تصویری را در ذهنم داشتم که بعد از مدت‌ها مجید حلوایی توانست آن را تبدیل به یک فیلمنامه کند. وقتی من آن متن را خواندم احساس کردم ظرفیت ساخت را دارد. از روز اول هم می‌دانستم که برخی نسبت به حجم تلخی آن موضع خواهند گرفت. البته که قصد من هیچ‌گاه ساخت یک فیلم صرفاً تلخ نبوده و نخواهد بود. برای من این موضوع اهمیت داشت که اگر چنین موقعیتی برای یک دختر جوان اتفاق بیفتد، واقعاً نمی‌داند چه باید بکند؟ هنوز هم که به آن فکر می‌کنم، نمی‌دانم یک مادر در چنین موقعیتی چه می‌تواند بکند؟

* به لحاظ قانونی در این زمینه تحقیق کرده بودید که برای چنین نوزادی گواهی فوت صادر نمی‌شود؟

دارایی: مسئله اصلی فیلم همین است. این قوانین اداری و بروکراسی در این موارد وجود دارد که حتماً باید پدر به‌عنوان ولی قانونی حضور داشت باشد تا برای فرزندی که هنوز شناسنامه ندارد و فوت شده است، گواهی فوت صادر شود. اساساً اینکه در طول فیلم به جای آنکه بچه را در بغل مادر ترسیم کنم آن را روی دوش مادر گذاشتم به این دلیل بود که می‌خواستم به بار مضاعفی که به دوش چنین مادری تحمیل می‌شود اشاره داشته باشم. حتی در پلان آخر به گونه‌ای شاهد فراغ بال این مادر هستیم. مادری که سوای از غم فرزندش، بار مضاعفی را هم بر دوش می‌کشد.

* موقعیت داستانی فیلم خیلی عجیب و غریب است و منجر به تصمیم عجیبی از سوی کاراکتر اصلی هم می‌شود. اگر او می‌خواست مسیر طبیعی را برای خاک‌سپاری فرزندش طی کند، چه باید می‌کرد؟

دارایی: براساس تحقیقات میدانی که با حضور در پزشکی قانونی پیگیری کردیم در چنین موارد خاصی که فرزند شناسنامه هم ندارد، در گام اول باید ولی او یعنی پدرش پیدا شود. اگر پدر نباشد، پیکر برای ۴۰ روز در سردخانه نگه‌داری می‌شود تا آگهی برای یافتن پدر در رسانه‌های رسمی منتشر شود. بعد از این مدت قاضی برای دفن بچه حکم صادر می‌کند. البته شنیده‌ام که به تازگی این قانون کمی تعدیل شده است. هنوز حضور پدر طبق قانون الزامی است اما قاضی با شرایط راحت‌تری حکم صادر می‌کند.

نجاتی: خاصیت این جنس فیلم شبیه «آرامگاه» می‌تواند این باشد که قانون‌گذار نسبت به آن تأثیر بپذیرید و متوجه شود چنین معضلی در قوانین وجود دارد. چه بهتر که این موضوع به جای آنکه در قالب عریضه و نوشتار مطرح شود، در قالب یک اثر هنرمندانه به تصویر کشیده شود

* آقای نجاتی شما به‌عنوان مشاور این فیلم چه نگاهی به این موضوع دارید؟

سعید نجاتی: ابتدا می‌خواهم از شما و خبرگزاری مهر بابت توجه به سینمای کوتاه تشکر ویژه کنم. من تلخی زیاد از حد در یک فیلم را دوست ندارم اما معتقدم فیلم کوتاه اساساً باید فضای بازتری نسبت به سینمای بلند که مخاطب گسترده‌تری دارد، داشته باشد. در فیلم کوتاه با هزینه‌های کمتر می‌توان تجربه‌های بهتری را به دست آورد. از نظر محتوایی هم با این چالش مواجه نیستیم که امکان دارد یک خانواده در سالن سینما به تماشای فیلم بنشینند. امروز البته ما در سینمای بلند شاهد برخی موضوعات هستیم که گویی در سینمای کوتاه نمی‌توان روی آن‌ها کار کرد. در حالی که باید شرایط برعکس باشد.

خاصیت این جنس فیلم شبیه «آرامگاه» می‌تواند این باشد که قانون‌گذار نسبت به آن تأثیر بپذیرید و متوجه شود چنین معضلی در قوانین وجود دارد. چه بهتر که این موضوع به جای آنکه در قالب عریضه و نوشتار مطرح شود، در قالب یک اثر هنرمندانه به تصویر کشیده شود. گاهی شاید لازم باشد مسئولان مربوطه این دست آثار را به‌صورت دسته بندی شده برای نمایندگان مجلس به نمایش بگذارند تا شاید بتوان برای این معضلات فکری کرد. شخصاً هم نمایندگان مجلس را دور از مردم نمی‌دانم و احساس می‌کنم در مواجهه با چنین فیلمی می‌توانند اثر بپذیرند و در قوانین بازنگری کنند.

نگاه هنرمند هم همین است که در کنار مسائل هنری، در فیلمش نشان دهد که این معضلات هم وجود دارد. در عین حال من خودم بعد از این همه سال فعالیت، چنین نگاهی دیگر به سینما ندارم و ترجیح می‌دهم سینما حال خوب به مردم بدهد. اساساً امروز ملاکم برای فیلم خوب و بد، سوای از مسائل تکنیکی، این است که وقتی از سینما بیرون می‌آیم حالم خوب باشد. در عین حال وجود تلخی‌ها را هم نمی‌توان کتمان کرد. ترجیح خودم اما این است که فیلم‌هایی را ببینم که نگاه مهربانانه‌تری به دنیا دارند. اگر شرایط پاسپورتی ما بهتر بود و فیلمسازان جوان می‌توانستند راحت‌تر در فستیوال‌های جهانی حضور داشته باشند می‌دیدند که در جشنواره‌های اروپایی هم بیشتر به‌دنبال قصه‌های ساده و امیدبخش هستند در مجموع فکر می‌کنم ساخت این دست فیلم‌های تلخ برای مسئولان لازم است و آن دست فیلم‌های امیدبخش برای مردم موردنیاز است.

* یعنی به‌عنوان یکی از فیلمسازان باسابقه در سینمای کوتاه قائل به تفکیک میان فیلم‌ها هستید و دسته‌ای از آن را برای مسئولان مناسب می‌دانید و دسته‌ای دیگر را برای مردم و مخاطبان عام؟

نجاتی: فیلمساز بالاخره در دل یک جامعه زندگی می‌کند و نگاهی از جامعه‌اش می‌گیرد. من به‌صورت طولانی‌مدت در خیلی از جاهای ایران زندگی کرده‌ام. من وقتی در مقطعی در قم بوده‌ام نمی‌توانم نگاهی که حاصل بزرگ شدن من در یک خانواده مذهبی است را در فیلمسازی‌ام نادیده بگیرم. بالاخره فیلمسازی مانند علی دارایی فیلمی مانند «آرامگاه» را می‌سازد که به‌صورت غیررسمی می‌دانیم که دلیل عدم راه‌یابی‌اش به جشنواره فیلم کوتاه تهران، موضوع آن بوده است. بالاخره ما یک سری فیلمساز داریم که چنین دغدغه‌هایی دارند. البته حساب آن‌ها از فیلمسازانی که اساساً نگاهشان این است که در آثارشان نشانه‌گذاری کنند برای خوش‌آمد جشنواره‌های خارجی جداست. بله هستند فیلمسازانی که می‌گویند اگر در فیلمم بچه‌ای را بکشم، بیشتر فیلمم دیده می‌شود. البته تعدادشان زیاد نیست اما هستند و لااقل کسی نمی‌تواند به من بگوید اینگونه فیلمسازان وجود ندارند. اما در برابر آن فیلمسازانی که واقعاً چنین دغدغه‌هایی دارند راهکار چیست؟

نجاتی: بله هستند فیلمسازانی که می‌گویند اگر در فیلمم بچه‌ای را بکشم، بیشتر فیلمم دیده می‌شود. البته تعدادشان زیاد نیست اما هستند و لااقل کسی نمی‌تواند به من بگوید اینگونه فیلمسازان وجود ندارند. اما در برابر آن فیلمسازانی که واقعاً چنین دغدغه‌هایی دارند راهکار چیست؟

یک راهکار همین است که بگوییم ما فیلم تو را به جشنواره راه نمی‌دهیم چون تلخ است و امکان نمایش عمومی ندارد. چنین رویکردی در همه جای دنیا هم مرسوم است و اینگونه نیست که مثلاً در کشور آلمان هر فیلمی ساخته شود، حتماً به پخش عمومی هم برسد. با این توضیحات می‌خواهم بگویم بله، فیلم‌ها از منظر مخاطبان می‌توانند قابل تفکیک باشند.

درباره برخی از فیلم‌ها باید دعوت به گفتگو صورت بگیرد. نه اینکه من این سوی میز باشم و نسبت به شمایی که آن سوی میز هستید احساس پدرخواندگی داشته باشم. با این نگاه می‌توان درباره این جنس فیلم‌هایی که تلخ هم هستند و در شرایط فعلی امکان عرضه عمومی در جامعه هم دارند، وارد گفتگو با فیلمساز شد. می‌توانم حتی همین آثار تلخ را برای گروهی از مسئولان به نمایش بگذارم. اتفاقاً به فیلمساز هم بگوییم ممنون که این مسئله را به ما یادآوری کردید. ما متوجه هستیم که تو فیلمساز خوبی هستید. اینگونه نباشد که به دلیل ساخت یک فیلم تلخ، تکنیک فیلمسازی یک فیلمساز را زیر سوال ببریم.

وقتی فیلمسازی یک فیلمش کنار گذاشته می‌شود، بخشی از زندگی‌اش نابود می‌شود. دوستی دارم که فیلم خوبی ساخته بود اما فیلمش بعد از سه سال امکان نمایش پیدا کرد و دیگر به هیچ دردش نخورد! فیلمساز زمان ساخت آن فیلم انرژی و اتمسفری داشت که اگر در موعد خودش دیده می‌شد، می‌توانست فیلم بعدی‌اش را موفق‌تر بسازد. امثال علی (دارایی) هم همین گونه هستند و وقتی فیلمی به این تلخی می‌سازند باید او را دعوت به گفتگو کرد. به راحتی هم می‌توان فهمید یک فیلمساز با رویکرد فستیوالی سراغ یک سوژه تلخ رفته است یا از سر دغدغه به آن پرداخته است.

* جناب نجاتی شما در سال‌های اخیر مسئولیت‌هایی هم داشته‌اید و امکان دارد برخی از فعالان سینمای کوتاه که این مصاحبه را می‌خوانند، بخشی از دیدگاه‌های شما در این مصاحبه را معطوف به همین همکاری‌های رسمی‌تان با مجموعه‌های دولتی بدانند. مثل همین ماجرای فیلمسازی برخی فیلمسازان با هدف رضایت فستیوال‌های خارجی که در ادبیات اغلب مدیران به کار برده می‌شود.

نجاتی: اساساً فیلم کوتاه بدون حضور در فستیوال‌ها جایگاهی ندارد. من در موقعیتی مشغول مطالعه بریده‌هایی از مصاحبه‌های فیلمسازان و مسئولان در دهه ۶۰ هستم و برایم این نکته بسیار جذاب است که از همان زمان مسئله سینمای کوتاه این بوده است که ای کاش تلویزیون به جریان پخش ورود کند تا فیلمسازان کوتاه هم بتوانند درآمد داشته باشند! می‌خواهم بگویم از آن زمان تا امروز دغدغه‌ها همین بوده است.

من ۲۲ سال با بچه‌های فیلم کوتاه زیست کرده‌ام با بزرگ و کوچکشان ارتباط دارم و عشق به سینما را در جریان فیلم کوتاه می‌بینم. همیشه سینمای کوتاه ما خیلی به‌جاتر از سینمای بلند و دغدغه مندتر بوده است. امروز ساخت فیلم کوتاه کار بسیار گرانی است که حداقل ۳۰۰ میلیون تومان هزینه دارد. اتفاقاً گله‌ام خطاب به مسئولانی است که گاهی می‌خواهند این بچه‌ها را سانسور کنند. یک مدیر با یک تصمیم غلط می‌تواند یک فیلمساز را نابود کند. فیلمی داشتم که سه بار از تلویزیون پخش شده بود اما در جشنواره فیلم «وارش» با نظر یکی از مدیران استانی ارشاد، دچار ممیزی شد و از بخش داوری آن را کنار گذاشتند!

دارایی: همه مشکل همین است که همین تک نفرها می‌توانند تصمیماتشان را اعمال کنند!

نجاتی: گله اینجاست. البته در مواردی یک مسئول به این جمع‌بندی می‌رسد که یک فیلم را نمی‌توان اکران کرد. البته هیچ‌گاه در حجم گسترده این اتفاق رخ نداده است. خدا می‌داند در این سال‌ها هیچ‌گاه چنین اتفاقی رخ نداده و می‌توانم از مدیران وقت انجمن سینمای جوانان دفاع کنم. اساساً برای همین می‌گویم خوب است گفتگو میان مسئولان و بچه‌ها شکل بگیرد. اینگونه نیست که گاهی ناگهان شایعه می‌شود که ۷۰ فیلم به‌صورت همزمان سانسور شده است! بخشی از این خبرسازی‌ها محصول ماهی‌گیری برخی افراد است. من نوعی فیلم بسیار بدی ساخته‌ام اما بعد از حذفش می‌گویم سانسور شده‌ام! این فاصله را می‌توان با گفتگو و دادن اطلاعات شفاف، کم کرد.

* آقای دارایی مشخصاً درباره فیلم «آرامگاه» این تفکیک مخاطبی که آقای نجاتی اشاره کردند در ذهن شما هم وجود داشت؟ واقعاً فیلم تلخی می‌ساختید که به مسئولی تلنگر بزنید؟

دارایی: شاید این هم بوده است اما صرفاً همین مورد نبوده است. راستش را بخواهید معتقدم مسیر ما از قالب گفتگو خارج شده است. امیدوارم شرایط ایده‌آلی که سعیدجان (نجاتی) ترسیم می‌کنند شکل بگیرد. مسئولانی بوده‌اند که همین فیلم را برای آن‌ها به نمایش گذاشتم و صرفاً به من خرده گرفتند که این چه فیلم تلخی است که ساخته‌ای! باید به آن‌ها بگویم باور کنید این نگاه من به یک مسئله است و هیچ دلیل دیگری مانند حضور در جشنواره‌ها نداشته‌ام.

طبیعتاً همه فیلمسازان امید دارند فیلم‌شان در جشنواره‌ای دیده شود اما فیلمسازی مثل من می‌تواند چنین نگاهی هم داشته باشد. فیلم بعدی من هم با همین غلظت و بلکه کمی بیشتر، فیلم تلخی است. من این جنس فیلمسازی را دوست دارم و احساس می‌کنم کمتر فیلمسازی جرأت می‌کند سراغ این سوژه‌ها برود. مضاف بر اینکه این سوژه‌ها در برخی فستیوال‌های خارجی هم حذف می‌شوند. صرفاً به دلیل تلخی زیاد و این اتفاق درباره فیلم من هم رخ داده است.

* همین فیلم «آرامگاه» را به جشنواره خارجی فرستاده‌اید و به دلیل تلخی زیاد رد شده است؟

دارایی: بله.

* سیاست‌های آن‌ها در موضوعات مرتبط با کودکان و بچه‌ها سخت‌گیرانه‌تر است.

دارایی: طبیعی است جشنواره‌ای که اعلام می‌کند رویکردش «امید» است، فیلم من را نمایش ندهد. چرا باید چنین کاری بکند؟ این اصلاً منطقی نیست.

دارایی: بالاخره وقتی درباره جشن اسکار هم صحبت می‌کنیم، سیاست‌های مشخصی برای خودش دارد. ما باید این اصل را بپذیریم. کمااینکه وقتی همین فیلم من از سوی جشنواره فیلم کوتاه تهران رد شد، اصلاً ناراحت و معترض نشدم چرا که می‌دانستم رویکردهای مشخصی برای خود در نظر گرفته است.

* یعنی خودتان این منطق را پذیرفته‌اید که فیلم‌تان نباید در این جشنواره‌ها پذیرفته شود؟

دارایی: بله. غیر از این اساساً منطقی نیست.

* قبول دارید اگر همین شعار امید در یک جشنواره ایرانی مطرح شود و فیلمی به همین دلیل رد شود، اغلب فیلمسازان داخلی آن را نمی‌پذیرند؟

دارایی: بالاخره وقتی درباره جشن اسکار هم صحبت می‌کنیم، سیاست‌های مشخصی برای خودش دارد. ما باید این اصل را بپذیریم. کمااینکه وقتی همین فیلم من از سوی جشنواره فیلم کوتاه تهران رد شد، اصلاً ناراحت و معترض نشدم چرا که می‌دانستم رویکردهای مشخصی برای خود در نظر گرفته است.

* حالا که اینقدر نسبت به غیرمنطبق بودن فیلم خود با «امید» معترف و آگاه هستید، اساساً فکر می‌کنید امکان داشت چنین سوژه تلخی را با سروشکلی متفاوت‌تر روایت کرد تا خروجی آن برای مخاطب از جنس امید هم باشد؟

دارایی: شاید هم بشود اما من توانایی آن را نداشتم.

نجاتی: باور کنید با همین سوژه‌ها هم می‌توان فیلم امیدبخش ساخت!

دارایی: با توجه به زیستی که داشته‌ام، اصولاً نمی‌توانم آدم خوش‌بینی باشم و طبیعی است سراغ ساخت فیلم‌هایی از این جنس بروم. کمااینکه قطعاً آدم‌های دیگری هم هستند که می‌توانند فرم‌های دیگر فیلمسازی را هم تجربه کنند. همه آن‌ها هم محترم هستند. من اما ترجیح می‌دهم سراغ این سوژه‌هایی بروم که حس می‌کنم کمتر کسی سراغ آن‌ها می‌رود.

نجاتی: اساساً یکی از رویکردهای بسیار درست جشنواره فیلم کوتاه تهران در دوره اخیر برگزاری آن توجه به تنوع ژانر بود. در این زمینه رویکرد آقای آذرپندار و همکاران‌شان واقعاً قابل تحسین بود. اگر توجه به تنوع ژانر و نگاه ژانری در میان فیلمسازان سینمای کوتاه جدی‌تر گرفته شود، حتماً در سینمای بلند هم تأثیر آن را خواهیم دید. بالاخره اگر یک مدل فیلمسازی مدام تکرار شود، حالت اشباع پیش می‌آید. حتی فراموش نکرده‌ایم که جنس خاصی از سینمای کمدی که مخاطب بسیار زیادی هم در دهه ۸۰ داشت، آنقدر تکرار شد که مخاطب احساس کرد دیگر به حس اشباع رسیده و از جایی به بعد حتی این جنس فیلم‌های کمدی هم دیگر فروش نکرد. درباره سینمای اجتماعی هم این اتفاق می‌تواند رخ دهد. تنوع ژانر می‌تواند فضا را برای همه نوع نگاه و پرداختی در سینما فراهم کند.

* آقای دارایی صادقانه می‌پرسم؛ واقعاً به‌عنوان فیلمساز دوست دارید که مخاطب حین تماشای فیلم‌تان این اندازه تلخی و عذاب را تجربه کند؟

دارایی: ما مسئله‌ای به نام کاتارسیس داریم که جناب ارسطو هم آن را مطرح کرده است. به نظرم تزکیه روح زمانی اتفاق می‌افتاد که شما در اوج فشار هستید. ما در زندگی عادی نمی‌توانیم این موقعیت‌های داستانی را تجربه کنیم اما می‌توانیم به‌عنوان مخاطب اوج این تراژدی و غم را لمس کنیم. من اگر فیلم تلخی هم می‌سازم برای تجربه این کاتارسیس است. اگر اینگونه نباشد که عملاً در حال ارتکاب یک جرم هستیم چراکه داریم مخاطب خود را آزار می‌دهیم! این قطعاً درست نیست. برخی فیلم‌ها خشن هستند که ماجرای آن‌ها متفاوت است اما برخی فیلم‌ها غمگین هستند. اگر با فیلم غمگین توانسته باشم شمای مخاطب را به فکر وادارم، کارم را به درستی انجام داده‌ام. اگر غیر از این باشد و صرفاً به فکر آزار مخاطبم باشم، من دیگر یک بیمار روانی هستم نه یک فیلمساز!

نجاتی: تردیدی در این نیست که ما می‌خواهیم در دنیا بهترین باشیم و به همین دلیل هم گاهی در فیلم‌های‌مان نقدهایی را مطرح می‌کنیم. به همین دلیل است که معتقدم فیلم‌های تلخی مانند «آرامگاه» گاهی باید به دست قانون‌گذار برسد تا جلوی یک اشتباه گرفته شود. در عین حال هم به همه دوستانم در سینمای کوتاه توصیه می‌کنم که فیلم تلخ نسازند. جهان واقعاً جای زیبایی است

نجاتی: من معتقدم درباره خلاءها و کمبودها می‌توان فیلم ساخت. کمبودهای قانونی را می‌توان درست کرد، با مسئولان ممیزی و سانسور هم می‌توان وارد گفتگو شد اما گاهی فیلمسازان را نمی‌توان اصلاح کرد! فیلمسازی داریم که موکدا نگاهش این است که در کشور هیچ اتفاق ویژه‌ای رخ نمی‌دهد و هیچ‌چیز نیست که بتوان درباره آن فیلم امیدبخش ساخت. اینجاست که وقتی من به کشورهای دیگر می‌روم درباره‌اش افسوس می‌خورم. چون فیلمسازان ما به کشورهای دیگر نرفته‌اند گرفتار تصورسازی و بهشت‌سازی درباره جاهای دیگر غیر از ایران شده‌اند. مثلاً می‌گویند در جاهای دیگر دنیا فیلمسازی راحت‌تر از ایران است در حالی که این یک دروغ است. واقعاً ما به راحتی در ایران فیلم می‌سازیم.

من یک سال در آلمان زندگی کرده‌ام. مشکلات داخلی را همه واقف هستیم اما آنجا هم بهشت نیست یا تصورمان درباره آن‌ها دچار اعوجاج است. بله ما هم سختی‌هایی در زندگی داریم اما در برخی چیزها واقعاً شرایط‌مان بهتر است. چرا گرفتار بهشت‌سازی درباره آن سوی آب شده‌ایم؟ بله در مواردی مانند وضعیت پاسپورت‌مان، ما هم گله‌مندیم و معتقدیم نباید شرایط‌مان در دنیا اینگونه باشد. اما از آن طرف هم باید اعتراف کنیم که برخی چیزهایی که می‌گوئیم، تصورات‌مان نسبت به زندگی در کشورهای دیگر است و با واقعیت مطابقت ندارد. اگر به این کشورها سفر کرده بودیم، دیگر تصور اینگونه نداشتیم. باید اعتراف کنیم که ما جنگ رسانه را به دیگران باخته‌ایم.

دارایی: شاید من و سعید نجاتی در بخش‌هایی با هم اختلاف‌نظر داشته باشیم اما در نقد این بهشت‌سازی درباره کشورهای دیگر با او هم‌نظرم. ای‌کاش در کشور ما مشکلات حل شود اما اینگونه نیست که در کشورهای دیگر هیچ معضل و مشکلی وجود نداشته باشد. واقعاً شرایط فیلمسازی در ایران هم نسبت به خیلی از کشورهای دیگر مساعدتر است. خیلی مراکز وجود دارند که می‌توان به آن‌ها مراجعه کرد و فیلم ساخت.

نجاتی: تردیدی در این نیست که ما می‌خواهیم در دنیا بهترین باشیم و به همین دلیل هم گاهی در فیلم‌های‌مان نقدهایی را مطرح می‌کنیم اما مهم این است که آگاه باشیم در دنیا چه اتفاقاتی در جریان است. به همین دلیل است که معتقدم فیلم‌های تلخی مانند «آرامگاه» گاهی باید به دست قانون‌گذار برسد تا جلوی یک اشتباه گرفته شود. در عین حال هم به همه دوستانم در سینمای کوتاه توصیه می‌کنم که فیلم تلخ نسازند. جهان واقعاً جای زیبایی است. گاهی تلخی در یک فیلم هدف است و گاهی وسیله. زمانی در «آینه جادو» آقا سیدمرتضی آوینی می‌خواندم که وقتی یک فیلم را می‌بینید، متوجه درونیات سازنده‌اش می‌شوید، آن زمان این موضوع را نمی‌فهمیدم و امروز هم نمی‌توانم آن را توضیح دهم اما می‌دانم به راحتی می‌توان فهمید که برای سازنده یک فیلم تلخ، آیا تلخی هدف بوده است یا صرفاً آن را استفاده کرده تا تلنگری به انسان‌ها زده باشد.

تهیه‌کننده و کارگردان فیلم «آن‌ها مرا دوست نداشتند» درباره شائبه به‌وجود آمده درباره مطالبه پول از سوی بازیگران این فیلم برای حضور در نشست‌های جشنواره فجر به ارائه توضیحاتی پرداخت.

به گزارش سینمای خانگی، محمدرضا رحمانی تهیه‌کننده و کارگردان فیلم سینمایی «آن‌ها مرا دوست داشتند» از آثار رونمایی‌شده در چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در گفتگو با مهر، درباره وضعیت اکران عمومی این فیلم سینمایی گفت: هنوز برخی کارهای فنی فیلم نهایی نشده است و پخش‌کننده‌ای هم برای فیلم انتخاب نکرده‌ایم به همین دلیل نمی‌توانیم درباره شرایط اکران فیلم نظر قطعی بدهیم. تصمیم‌گیری در این زمینه برعهده پخش‌کننده و سرمایه‌گذار فیلم است.

وی ادامه داد: امروز شرایط سینما به‌گونه‌ای است که نمی‌توان درباره اکران فیلم‌ها صحبت کرد. همه چیز موکول شده است به سال آینده تا ببینیم در اوایل سال چه اتفاقاتی رخ خواهد داد و واکنش مردم نسبت به سینما چگونه می‌شود. با توجه به همزمان ماه رمضان و ایام نوروز هم اکران سال آینده تقریباً با یک ماه تأخیر آغاز می‌شود چرا که همه صاحبان آثار ترجیح می‌دهند در مقطع اکران عید فطر فیلم‌شان را روانه پرده سینماها کنند.

دغدغه امروز مردم چیزهای دیگری غیر از سینماست

این کارگردان گفت: باید شرایط اقتصادی و تأثیر تحریم‌ها را هم در نظر داشته باشیم. همه این شرایط بر روی سینما رفتن مردم تأثیر گذاشته و فشار اقتصادی به‌گونه‌ای است که آرام‌آرام سبد مصرف فرهنگی مردم در حال تغییر است. ممکن است در سال آینده اساساً دیگر سینما در اولویت مردم نباشد. مردم همین امروز هم تمایل چندانی به سینما رفتن ندارند. همه چیز دست به دست هم داده تا دغدغه مردم به‌ویژه براثر فشارهای اقتصادی، چیزهای دیگری غیر از سینما باشد.

وی تأکید کرد: سینما همواره برای سرگرمی مخاطب بوده است و بهره‌گیری از فرصت سرگرمی هم نیاز به فراغت بال دارد که لازمه آن شرایط اقتصادی مناسب است. امروز شرایط به‌گونه‌ای است که حتی مردم برای دیدن فیلم‌های کمدی هم به سینما نمی‌روند. یکی از شاخص‌های بررسی وضعیت اکران هم همواره وضعیت فروش فیلم‌های کمدی است. در این وضعیت تکلیف فیلم‌های اجتماعی با سوژه‌های تلخ مشخص است.

آن‌ها که فیلمم را دوست نداشتند منتقدنما بودند!

رحمانی درباره بازخوردهایی که از رونمایی فیلمش در جشنواره فجر شاهد بوده است هم گفت: فکر می‌کنم هنوز منتقدان واقعی فیلمم را ندیده‌اند. مردم استقبال خوبی از فیلم در اکران‌های جشنواره‌ای داشتند و فیلم برای‌شان راضی‌کننده بود. منتظر واکنش منتقدان واقعی هم هستم. معتقدم آن‌هایی که در جشنواره فیلمم را دوست نداشتند، بیشتر منتقدنما بودند! آن‌ها به دلایل دیگری فیلم را دوست نداشته‌اند. گروهی از رسانه‌ها هم بدون آنکه فیلم را دیده باشند، براساس شنیده‌ها آن را نقد کردند.

وی ادامه داد: در سانس‌هایی که فیلم را در کنار مردم دیدم و حتی در سانس سینمای رسانه، اکثریت فیلم را دوست داشتند. بالاخره در میان هر جمعی، عده‌ای هم پیدا می‌شوند که شیطنت کنند. همه چیز در مسیری قرار گرفت که مشخص بود عده‌ای با پیش‌فرض‌های قبلی فیلم را دیده بودند.

این کارگردان درباره نهایی نبودن نسخه اکران شده از فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» در جشنواره فجر هم گفت: یکی از گله‌های ما این است که قرار بر این بود همه فیلم‌ها تا تاریخ ۴ بهمن همه فیلم‌ها به دبیرخانه تحویل داده شود و اولین فیلمی هم که تحویل داده شد، همین فیلم ما بود. حتی چهار فیلم رزروی هم اعلام شد تا فیلم‌هایی که در تاریخ مقرر نرسیدند حذف شوند اما متأسفانه اینگونه نشد. فیلم‌هایی داشتیم که ۲۱ بهمن تحویل دبیرخانه شدند! طبیعتاً ما هم می‌توانستیم تدوین، صدا، موسیقی و تیتراژ فیلم خود را در این فرصت تکمیل کنیم.

وی درباره امکان اصلاح نسخه اکران‌شده از فیلم در جشنواره برای اکران عمومی هم گفت: طبیعتاً احتمالش وجود دارد. هنوز درباره این مسئله بررسی صورت نگرفته و باید با تدوین‌گر درباره این موضوع صحبت کنیم.

نگفتیم بازیگران فیلم برای حضور در نشست فجر پول خواسته‌اند

رحمانی درباره اظهارات مطرح شده در نشست رسانه‌ای فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» درباره بازیگرانی که برای حضور در نشست‌های جشنواره فجر تقاضای پول کرده بودند و ایجاد این شائبه که بازیگران این فیلم چنین درخواستی داشته‌اند هم توضیح داد: مخاطب آن صحبت‌ها، بازیگران فیلم ما نبودند و اسمی هم مطرح نشد. این یک برداشت اشتباه از این صحبت‌ها بود. شاید عده قلیلی در حد یک یا دو نفر در میان بازیگران باشند که چنین نگاهی داشته باشند ولی جامعه بازیگران همگی شریف و قابل احترام هستند.

وی با اشاره به اینکه این موضوع از سوی مجری طرح فیلم در نشست مطرح شده است گفت: من این اظهارات را اصلاح کردم و گفتم که منظور همه بازیگران نیستند. فرد مورد نظر مجری طرح ما هم بازیگری بود که الان از ایران رفته است و پول‌های زیادی هم از تهیه‌کنندگان مختلف دریافت کرده بود. درددل‌های مجری طرح فیلم ما بیشتر متوجه چنین بازیگرانی بود و موضوع مطرح شده درباره مطالبه پول برای حضور در نشست جشنواره هم قطعاً مربوط به بازیگران فیلم ما نبوده است. بازیگران فیلم ما درگیر پروژه‌های دیگر بودند که امکان حضور در نشست را پیدا نکردند.

با حکم سید محمدصادق هاشمی،معاون فرهنگی و آموزشی بنیاد شهید و امور ایثارگران و رئیس شورای سیاست‌گذاری نخستین جشنواره بین‌المللی ایثار (فیلم و فیلمنامه) اعضای شورای سیاست‌گذاری و دبیر اجرایی این رویداد هنری منصوب و معرفی شدند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از خبرگزاری فارس، فرهاد مختاری، مدیرکل امور هنری بنیاد شهید و امور ایثارگران و دبیر جشنواره بین‌المللی ایثار، محسن برمهانی، معاون کنونی سیمای جمهوری اسلامی ایران و مدیر فرهنگی، محمدحسین نیرومند، مشاور هنری و سینمایی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیر فرهنگی، حبیب والی نژاد از تهیه‌کنندگان باسابقه سینما و تلویزیون، مهرداد آگاهی، عضو هیئت مؤسس خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) و مدیر فرهنگی، انسیه شاه‌حسینی ، نویسنده و کارگردان سینمای ایران در عرصه سینمای مقاومت و دفاع مقدس، محمدرضا دزفولی، مدیر اسبق امور استان‌های انجمن سینمای جوانان ایران، فیلم‌ساز و مستندساز و ناصر باکیده مدیرعامل اسبق انجمن سینمای جوانان ایران، فیلم‌ساز و مدیر فرهنگی به‌عنوان اعضای شورای سیاست‌گذاری نخستین جشنواره بین‌المللی ایثار (فیلم و فیلمنامه) معرفی و منصوب شدند.

بر پایه این گزارش سید محمدصادق هاشمی همچنین در حکمی ناصر باکیده را به‌عنوان مشاور دبیر و دبیر اجرایی جشنواره مذکور منصوب کرد.

بر اساس اعلام دبیرخانه جشنواره، آخرین‌مهلت ارسال آثار برای بخش فیلم تا بیست‌ونهم اسفند ۱۴۰۱ و برای بخش فیلم‌نامه تا پانزدهم فروردین‌ماه ۱۴۰۲ خواهد بود و اسامی آثار منتخب جشنواره در بخش فیلم، روز پانزدهم اردیبهشت و در بخش فیلم‌نامه، دهم اردیبهشت ۱۴۰۲ اعلام خواهد شد.

علاقه‌مندان می‌توانند آثار خود را در مهلت مقرر به دبیرخانه جشنواره به آدرس: تهران خیابان آیت‌الله طالقانی، کوچه غفار زاده ساختمان بنیاد شهید و امور ایثارگران، معاونت فرهنگی و آموزشی، اداره کل امور هنری (دبیرخانه جشنواره) ارسال و برای کسب اطلاعات بیشتر با تلفن ۸۸۹۰۸۷۱۱ تماس بگیرند. همچنین سامانه navideshahed.com نیز در این زمینه در دسترس متقاضیان شرکت در جشنواره قرارگرفته است.

ضمناً  ثبت‌نام بخش بین‌الملل جشنواره فیلم ایثار نیز پذیرای آثار هنرمندان سایر کشورهای متقاضی شرکت در این بخش بوده که می‌توانند با مراجعه به آدرس: https://filmfreeway.com/isaar   نسبت به ثبت‌نام در این بخش اقدام کنند.

نخستین جشنواره بین‌المللی ایثار (فیلم و فیلمنامه) از بیست‌ونهم اردیبهشت تا سوم خرداد ۱۴۰۲  با دبیری فرهاد مختاری برگزار خواهد شد.