دسته: خبرها

«جنگل پرتقال» عنوان یکی از فیلم‌های حاضر در «بخش سوادای سیمرغ چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر» است. اثری که در قالب «سینمای اجتماعی» تولید و به ارایه محتوایی در تعارض با «سبک زندگی اسلامی و ایرانی» مبادرت می‌ورزد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سینماپرس، عنوان یکی از فیلم‌های حاضر در «بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر» است. اثری که در قالب «سینمای اجتماعی» تولید و به ارایه محتوایی در تعارض با «سبک زندگی اسلامی و ایرانی» مبادرت می‌ورزد. فیلمی سینمایی که خواسته یا ناخواسته به دنبال حقنه تعالیم و دستورالعمل‌های ابلاغی نظام لیبرالیسم در قالب سندهایی همچون «سند ۲۰۳۰ یونسکو» با عنوان رسمی «دگرگون ساختن جهان ما: دستور کارش ۲۰۳۰ برای توسعه پایا» (Transforming our world: the ۲۰۳۰ Agenda for Sustainable Development) به مخاطب سینمایی خود می‌باشد.

فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» داستان معلمی به نام «علی بهاریان» و با نام هنری «سهراب بهاریان» است که در رشته نمایشنامه‌نویسی تحصیل کرده و حالا پس از سال‌ها بی‌کاری به تازگی در یک مدرسه به عنوان معلم ادبیات مشغول به کار شده است. معلمی آنچنان سختگیر که در عرض سه روز ۵ نفر را از کلاس اخراج می‌کند و حالا از طرف مدیر تهدید می‌شود که اگر تا دو روز دیگر مدرک تحصیلی‌اش را تحویل ندهد عذرش را از مدرسه می‌خواهند! اینگونه است که آقای معلم علی‌رغم میل خود به شهر محل تحصیلش در «تنکابن» می‌رود و به این ترتیب فیلم بر بستر روایت‌گری این سفر پیگیری شده و با شکافت شخصیت فرهیخته و معلم ادبیات خود به ارایه شخصیتی از او مبادرت می‌ورزد که سال‌ها پیش در دانشگاه دختری عاشق‌پیشه را مورد آزار و اذیت روانی قرار داده است و … این دانشجوی بازیگری را دچار سرخوردگی و بی‌آبرویی اجتماعی ساخته است و …

فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» می‌توانست به عنوان «عاشقانه کلاسیک» ظاهر شود؛ اما ترجیح می‌دهد تا با فرار از این گونه روایتگری به سراغ تمرکز بر منحنی تحول شخصیتِ محوری خود و در کالبد «آقا معلم» برود و آنچنان بنای خود بر آموزش تعالیم مندرج در «سند ۲۰۳۰» بگذارد که حتی از خواندن بیانیه‌های مطول نیز ابایی نکرده و با کم آوردن وقت، به جمع و جور کردن این سیر تحول و به «راستی رسیدن» با «یک شب مستی» و البته پس از سال‌ها «دائم‌الخمر بودن» بسنده کند!

«جنگل پرتقال» اثری برخوردار از فُرم سینمایی مناسب است که با بازی استاندارد بازیگران خود و همچنین با چاشنی مناسب طنز و استفاده از نماهای زیبا و قاب‌های جذاب بصری و … می‌تواند بر روی همراهی ۹۰ دقیقه‌ای مخاطب با خود، حساب باز کند.

«جنگل پرتقال» در مسیر آموزه‌های «سند ۲۰۳۰» و مواجهه خود با «سبک زندگی اسلامی و ایرانی» اگر چه به شیوه همیشگی و متداولی همچون بازنمایی میزانسن «فقر و زجر» و «فقر و فلاکت» متمسک نمی‌شود و سعی نمی‌کند تا چشم خود را بر «لوکیشن واقعی ایران» با تمام طراوت‌ها و شادابی‌هایش ببندد؛ اما به وضوح تمام تلاش و همت خود را معطوف ترسیم گذشته شوم و حال ناقص و آینده مبهمی می‌سازد که «انسان ایرانی» با پیگیری چنین شیوه‌ای از زندگی به آن مبتلا گردیده است. این همه در حالی است که از منظر نمادین و لایه‌گون «جنگل پرتقال» می‌تواند در بردارنده معانی ویژه‌ای باشد که همچون تصویرسازی از «مانیفست فمینیسم» مبتنی بر آموزه‌های «موج سوم» (Third-wave feminism) و … سهوا و یا تعمدا و البته به صورتی الکن و بعضا دُم بریده درآمده و در این راستا نمادهایی همچون پدربزرگ خلبان جنگ و قاب گرفته شده در کنار جنگنده فانتوم و یا بازگشت آقا معلم از مسیر الموت به کلان شهر تهران و مهاجرت «مریم» برای همیشه از ایران و فروش «جنگل پرتقال» به عمو و … از آن جمله می‌باشد.

نگاهی به فیلم سینمایی یادگار جنوب در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر

مرتضی گازرانی-سینمای خانگی؛ امروزه سطح سواد عمومی به عنوان یکی از مؤلفه های پیشرفت جوامع ابعاد گستره تری پیدا کرده و از صرف سواد خواندن و نوشتن فراتر رفته است. سواد رسانه ای، سواد حقوقی، سواد رایانه ای و سواد بصری از الزامات داشته های بشر امروز است. به نظر می رسد تنها سوادی که خیلی اکتسابی نیست و مردم برای مطالعة آن وقت نمی گذارند، سواد بصری است. اما سؤال این جاست که مردم این سواد را از چه منابعی کسب می کنند. اگر دقت کنیم، هر از یک ازما در تمام 24 ساعت شبانه روز به نوعی با انبوه تصاویر گوناگون مواجهیم. از تابلوهای تبلیغاتی خیابان ها و صفحات مجلات و روزنامه ها گرفته تا مجسمه ها و دیوارنگاره ها و از برنامه های تلویزیونی وفیلم های سینمایی تا صفحات وب و گوشی های تلفن همراه،  همه و همه حتی خواب هایی را هم که می بینیم همگی به نوعی سواد بصری ما را می سازند. سینما و تلویزیون بر خلاف بسیاری از این پدیده های بصری که ایستا و مکانی هستند، پدیده بصری و پویا بوده و در زمان جریان دارد، لذا تأثیرگذاری آن بر سواد بصری جامعه بیش از سایر پدیده هاست. از این رو بخش اعظمی از این سواد در سینما شکل می گیرد. از سوی دیگر ساخت فیلم برای مخاطب امروز که از سطح سواد بصری بالایی برخوردار می باشد دشوار به نظر می رسد. دراین تأثیرگذاری متقابل بین مخاطب و سینماگر گاهی سینماگران سعی می کنند مؤلفه های آشنایی زدایی و ساختار شکنی سواد بصری مخاطب را تحت تأثیر قرار دهند.

فیلم سینمایی «یادگار جنوب» ساخته مشترک پدرام پورامیری و حسین دوماری از آن دسته فیلم هایی است که فرض را بر این نهاده تا سواد بصری مخاطب اش را دست کم نگیرد. او می خواهد سفره ای رنگین با خوراکی هایی هایی از طعم های متفاوت سر سفرة میهمانش بگذارد، اما غافل از این که عسل و خربزه را کنار هم گذاشته است. این تصمیم فیلمسازان به خصوص در تدوین، مصداق همان عسل و خربزه است. ربط نماهای بی ربط و گاه آزاردهنده که ایده درخشان فیلم را قربانی می کند. سازندگان فیلم گویا چنان شیفته ایدة درخشان خود شده اند که با عبور از اصول بدیهی بازیگری و تدوین و حتی کارگردانی و در پیچاپیچ تدوینی که خود برای خود ایجاد کرده اند، از ورودی یادگار جنوب رد می شوند و مسیر را گم می کنند. به نظر می رسد پیش از اکر ان عمومی باید دنده عقب بگیرند و با تدوین دوباره فیلم وارد یادگار جنوب شوند.

ابتدای جشنواره عموما زمان می‌برد تا سالن‌ها گرم شود ولی در سرمایی که پایتخت را گرفته، سری که به سینماهای جشنواره بزنید باز مخاطبان خاصی را می‌بینید که بی علقه جناحی می آیند و فیلم می بینند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایرنا، اول. چرخی عمیق که بزنیم، همه جور مخاطبی هم هست، از میانسالانی که اگر کل سال هم سینما نروند باز فجر را از دست نمی‌دهند تا دهه هفتاد و دهه هشتادی هایی که قبل و بعد از نمایش فیلم در لابی یا خروجی سینماها با صدای بلند افکار خود را خواسته یا ناخواسته با بقیه به اشتراک می‌گذارند.

دوم. جشنواره فجر در روزهای ابتدایی دوربین هم زیاد دیده و به جز بازار سلفی، بازار تصویربرداران و عکسبرداران رسمی هم داغ است تا بیایند و شکاری کنند برای رسانه یا پیج و کانال. فودکورت؟ سالن پرتر است یا فودکورت؟ ساعت به ساعت تفاوت دارد. گرانی و کمبود شارژ هم که مزید علت فودکورت‌بازان! سینمابازان که به همان چای قندپهلو راضی اند و با هر کیفیتی، دست برنمی‌دارند از نقد و زدن پنبه.

چه کسی گفته مخاطب نیست؟ جشنواره فجر تنها جشنواره ای است که نه کرونا تعطیلش کرد و نه جنگ تحمیلی و نه جدایی بین‌الملل. جشنواره فجر هست چون سینما در ایران ولو نازک، ریشه کرده در خانه ها

سوم. چه کسی گفته مخاطب نیست؟ جشنواره فجر تنها جشنواره ای است که نه کرونا تعطیلش کرد و نه جنگ تحمیلی و نه جدایی بین‌الملل. جشنواره فجر هست چون سینما در ایران ولو نازک، ریشه کرده در خانه ها. پس چرا مخاطب نیست؟ مخاطب سینما حتی اگر به سینما نیاید باز در پلتفرم ها فیلم‌ها را دنبال می‌کند. بماند که داون شدن برخی سامانه های پیش فروش بلیت از همان دقایق ابتدایی، معنایی ندارد جز وجود پتانسیل لازم برای آثار جشنواره. اینکه کیفیت آثار امسال و پارسال نسبت به یک دهه قبل بهتر یا بدتر شده، بحثی است جدا.

چهارم. ترافیک سنگین حول و حوش خانه رسانه و خانه جشنواره نیز باز جشنواره‌بازان را منصرف نکرد از پیگیری و دو فیلم افتتاحیه استاد و شماره ده با سالن هایی تقریبا پر اکران رفتند. آه سرد با اینکه یک فرمال هنروتجربه‌ای است باز مخاطبان خود را داشت و اتفاقا برخی آن را تکلیف روشن‌تر دانستند تا یادگار جنوب که معلق بود بین سایکودرام و ملودرام و معما و بازی در بازی. این وسط یک جنگل پرتقال بود که ساده و بی پیرایه و به سبک پاورقی های ر.اعتمادی، داستانش را تعریف کرد و ادای دین ش به ویگن ددریان را به انتها رساند. حالا اینکه مدتهاست به جای جنگل های پرتقال، ویلا سبز شده به ماند برای بعد.

پنجم. سینماهای مردمی را که دور می‌زنی مخاطب هست ولی اثری از ویژه‌نامه‌های جشنواره‌ای رسانه‌ها نیست. فارغ از کیفیت رسانه‌هایی که ویژه نامه کاغذی برای جشنواره منتشر کرده اند، بد نیست دوستان کمی زحمت را بیشتر کنند و روزانه تعدادی از ویژه نامه ها را در سالن‌های مردمی توزیع کنند. این طوری هم از محدوده محدود سالن رسانه خارج می‌شوند و نبضی می‌گیرند از کف جشنواره و هم شاید مخاطبان تازه ای برای رسانه خود این بار در دل مخاطب عام یافتند.

نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس شورای اسلامی معتقد است: «جنگل پرتقال» از منظر پرداختن به تنوع اقلیمی فیلمی حائز اهمیت است.

به گزارش ایرنا، سمیه رفیعی بعد از تماشای فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» در خانه رسانه چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر گفت: این فیلم به لحاظ ساخت فیلم قابل تاملی است. همچنین از نظر انتخاب لوکیشن، بهره گیری از مناظر طبیعی از نکات جالب توجه این اثر است.

این فعال و سیاست‌پژوه حوزه‌ محیط زیست افزود: یک نکته مهم مورد اشاره در «جنگل پرتقال» این است که افراد باید مسوولیت اعمال خود را بپذیرند و این فیلم به درستی بر چنین موضوعی دست گذاشته است؛ اینکه افراد باید تبعات اعمال و عملکرد خود را بپذیرند و با آن مواجه شوند.

رفیعی درباره اهمیت خارج شدن و تمرکززدایی فیلم‌های فارابی از پایتخت و برخورداری از تنوع اقلیمی در این آثار گفت: این که فیلم‌ها با توجه به برخورداری کشورمان از تنوع اقلیمی در این دوره جشنواره، از لوکیشن های محدود خارج شده اند، بسیار خوب است. ای کاش به این موضوع بیشتر فکر شود.

به عقیده وی، «جنگل پرتقال» از این نظر فیلمی حائز اهمیت است، چراکه کلیت داستان فیلم در شهر تنکابن می‌گذرد و به نقاطی دیدنی در این شهر در طول داستان فیلم اشاره می‌شود؛ مناطقی که از مناظر طبیعی است و امیدوارم که در سایر آثار نیز این روند ادامه دار باشد.

وی گفت: به نظرم با توجه به تنوع اقلیمی که در کشور داریم، سال‌ها می‌توان فیلم‌هایی در جغرافیای غیر از پایتخت تولید کرد.

«جنگل پرتقال» به تهیه کنندگی رسول صدرعاملی از تولیدات باشگاه فیلم اولی‌های بنیاد سینمایی فارابی تا ۲۲ بهمن در چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر نمایش داده شد.

مسئول پخش و جریان سازی جشنواره مردمی فیلم عمار گفت: رساندن و اکران فیلم‌ها برای آحاد مردم از رسالت‌های اصلی جشنواره مردمی فیلم عمار است که محدودیت‌ها را مرتفع می‌کند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از مهر، حجت غیب‌الله زاده در نشست هم‌اندیشی اعضا و نمایندگان اکران جشنواره مردمی فیلم عمار استان اصفهان اظهار داشت: علت شکل‌گیری جشنواره مردمی عمار در اصل رفع محدودیت‌های زمانی، مکانی، امکانات و هزینه اکران فیلم در مناطق مختلف کشور است.

وی افزود: نزدیک به ۳۰ نقطه در کشور فیلم‌های تولیدی عمار را اکران کردند که در واقع در مسیر مؤلفه اصلی آن یعنی اکران مردمی قدم برداشته است.

غیب‌الله زاده با بیان اینکه این جشنواره به عنوان یک پیوست فرهنگی برای بدنه اصلی متولیان فرهنگی و بازوی کمکی آنها فعالیت می‌کرد، گفت: امروزه در کنار اکران حمایت و ایجاد زمینه برای فیلم‌سازی ویژه این جشنواره فراهم شده است.

وی افزود: همه اقدامات اکران به صورت رایگان برای مخاطبان و محلات کم برخوردار انجام می‌شود و این جشنواره یک فضای واکنشی ندارد بلکه کُنشی عمل می‌کند.

مسئول پخش و جریان سازی جشنواره مردمی فیلم عمار خاطر نشان کرد: به عبارتی مانند بازی فوتبال که گفته می‌شود بهترین حمله دفاع است، این جشنواره نیز سعی کرده تا از دل بحران ایجاد فرصت کند و بهانه‌ای برای ایجاد یک پاتوق فرهنگی باشد و بر اساس نیاز جامعه پیش رود.

وی اکران فیلم‌ها را متناسب با نیاز مخاطب عنوان کرد و افزود: فیلم‌ها بر اساس موضوع و یا مخاطب دسته‌بندی شده‌اند و اکران‌های مردمی ناظر به داشتن مکان خاصی نیست و هرجایی که دسترسی به مخاطب وجود دارد قابل اکران است.

غیب‌الله زاده بیان داشت: رساندن فیلم‌ها به آحاد مردم از مهم‌ترین رسالت جشنواره است و برگزار کنندگان می‌توانند از طریق سامانه اکران مردمی و سایت عماریار با پلتفرم آنلاین فیلم‌ها را دریافت و اکران کنند.

وی افزود: البته به لطف نرم افزار سینما مردم محدودیت اکران برداشته شده و با حد فاصله زمانی کوتاهی فیلم‌ها پس از اکران در تهران به سایر شهرستان‌ها می‌رسد.

مسئول پخش و جریان سازی جشنواره مردمی فیلم عمار خاطر نشان کرد: فیلم‌ها اغلب بر اساس محتوا گلچین و ارائه می‌شود تا منجر به یک نقد درون‌گفتمانی و شناخت اطراف شود.

وی بسته ویژه کودک ونوجوان، سبک زندگی و خانواده، اتفاقات مهم تاریخی و … را از دیگر بسته‌های فرهنگی اکران فیلم در سایت عماریار برشمرد و گفت: در واقع با اکران مردمی فیلم عمار در کل کشور به صورت خودجوش سعی شده تا عدالت فرهنگی و اجتماعی در مکان‌هایی که سینما ندارند برقرار می‌شود.

غیب‌الله زاده با اشاره به برگزاری این نشست گفت: برای اکران بهتر و فراگیرتر نیازمند همفکری هستیم که نقاط ضعف و قوت شناسایی و جریان توزیع مدیریت شود.

‌

 اولین ویژه برنامه «نقد سینما» با اجرای امیررضا مافی شب گذشته از شبکه چهارم سیما پخش شد؛ سیدرضا منتظری دبیر تحریریه خبرگزاری سینماپرس در این برنامه اظهار داشت: اگر این جشنواره بین المللی است در کلام و واژه نباید بین المللی باشد ودر عمل باید وجهه بین المللی بودن آن را شاهد باشیم.  چرا در پردیس سینمایی ملت به عنوان خانه جشنواره برنامه ای برای نمایش فیلم های بخش بین الملل وجود ندارد؟   

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سینماپرس، آرش فهیم دبیر فرهنگی روزنامه «کیهان» در ابتدای این برنامه گفت: طی چند هفته اخیر جشنواره فیلم فجر درست مانند جشنواره تئاتر فجر درگیر یک سری حواشی بود؛ کلید واژه تحریم را در این دوره بسیار شنیدیم اما روز اول شاهد بودیم فیلمسازان و عوامل فیلم ها در جشنواره شرکت کردند.

سپس امیررضا مافی از منتظری سوأل کرد آیا سینمای ایران در حال پوست اندازی است؟ که وی‌در پاسخ گفت: نه فقط سینمای ایران که کلا حوزه فرهنگ و هنر در حال پوست اندازی و دگردیسی است؛ پوست اندازی ناخودآگاه در طول تاریخ اتفاق می افتد و فقط هم به سینما و کشور ما محدود نمی شود و اتفاقا می تواند بسیار خوب و مثبت هم باشد به شرط آنکه سیاست گذاران، ریل گذاران و مدیران فرهنگی بتوانند درست از این فرصت و شرایط بهره برداری کنند.

منتظری ادامه داد: به عنوان نمونه امروز اولین روز برگزاری چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر بود من به عنوان یک فرد رسانه ای هیچ برنامه ای در رابطه با سینمای بین الملل ندارم! نمی دانیم فیلم های بین الملل کجا پخش می شود؟ چه زمانی پخش می شود؟ چه فیلمهایی هست؟ کدام مهمانان از کشورهای خارجی به ایران آمدند؟ اگر این جشنواره بین المللی است در کلام و واژه نباید بین المللی باشد ودر عمل باید وجهه بین المللی بودن آن را شاهد باشیم. چرا در پردیس سینمایی ملت به عنوان خانه جشنواره برنامه ای برای نمایش فیلمهای بخش بین الملل وجود ندارد؟

فهیم نیز در راستای نکات مطرح شده توسط منتظری گفت: تجمیع بخش های ملی و جهانی اتفاق خوبی بود اما استفاده لازم از این ظرفیت نشد. ما نیازمند آن هستیم که در مقابله با جشنواره های سینمایی جهان تدبیری اندیشه کنیم و بر اساس اهداف خودمان جشنواره را جلو ببریم.

منتظری نیز خاطرنشان کرد: دوپاره کردن هنرمندان و خبرنگاران از یکدیگر کار درستی نیست! چرا یک عده باید در برج میلاد فیلم ببینند و یک عده در پردیس ملت؟ این جداسازی اصلا درست نیست؛ کجای دنیا چنین رسمی است که افراد را از هم جدا کنند؟ توجه به همان مسائل به ظاهر جزئی است که می تواند به یک جشنواره اعتبار ببخشد یا اعتبارش را خدشه دار کند. ما باید با اقتدار جلو برویم و این مسأله ای است که باید به آن توجه شود.

۱۱ فیلم منتخب و موفق در رویدادهای بین‌المللی در بخش جشنواره جشنواره‌ها میهمان چهل و یکمین دوره جشنواره فجر خواهند بود.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایسنا، فیلم «سنت عمر» ساخته «آلیس دیوپ» کارگردانی فرانسوی یکی از فیلم‌هایی است که امسال در جشنواره فجر به روی پرده خواهد رفت، این درام که به تازگی جایزه بهترین فیلم جشنواره پالم اسپرینگز را دریافت کرده، امسال نماینده سینمای فرانسه در شاخه بهترین فیلم بین‌المللی بین‌المللی اسکار ۲۰۲۳ بود و توانست در فهرست اولیه ۱۵ نامزد اولیه هم قرار بگیرد. 

 این فیلم که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده درباره رمان‌نویسی جوان است که دادگاه یک مادر سنگالی مهاجر متهم به قتل دخترش را پیگیری می‌کند. «کالیج کاکامه»، «گوسلاگی مالاندا»، «والری درویل» و «اوریلا پتی» بازیگران اصلی این فیلم هستند. 

«سنت عمر» نخستین نمایش جهانی خود را در بخش اصلی جشنواره ونیز سال گذشته تجربه کرد و توانست جایزه بزرگ هیات داوران و همچنین چند جایزه دیگر از جمله جایزه شیرآینده (جایزه لوئیجی دی لورنتیس) را برای بهترین فیلم اول یک کارگردان کسب کند. کسب جایزه هوگوی نقره‌ای بهترین فیلمنامه جشنواره شیکاگو، بهترین فیلم جشنواره خنت بلژیک و بهترین فیلم سال از نگاه ۲۰۲۲ از نگاه انجمن منتقدان فیلم تورنتو از دیگر جوایز این فیلم محسوب می‌شود. 

فیلم «آر.ام.ان» ساخته «کریستین مونجیو» کارگردان سرشناس اهل رومانی نیز از آثار بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر امسال است. این فیلم نیز سال گذشته در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن رونمایی شد و در بخش سینمای جهان جشنواره تورنتو نیز نمایش داده شده ست. 

داستان  این فیلم درباره ماتیاس است که چند روز قبل از کریسمس به دهکده‌ی خود «ترانسیلوانیا» برمی‌گردد تا بیشتر مراقبت از پسرش، رودی که اکثرا پیش مادرش است؛ را برعهده بگیرد. او همچنین باید از پدر پیر و بیمار خود مراقبت کند و دیداری هم با عشق سابق،سیلا خود تازه می‌کند. سیلا مدیر یک کارخانه است و با استخدام چند کارگر تازه وارد، آرامش دهکده به هم می‌خورد.

«مارین گریگور»، «جودیت استیت»، «ماکرینا بارلادیانو»، «اورسولا مولدوان»، «آندری فینتی» و «مارک بلنیسی» بازیگران فیلم سینمایی «آر. ام. ان» هستند. 
«کریستین مونجیو» کارگردان شناخته شده در عرصه بین‌المللی در سال ۲۰۰۷ با فیلم «چهار ماه، سه هفته و دو روز» برنده نخل طلای کن شد و در سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ نیز با فیلم‌های «آنسوی تپه‌ها» و «فارغ‌التحصیلی» به ترتیب موفق به کسب جایزه بهترین فیلمنامه و کارگردانی کن شده است. 

عادل العربی و بلال فلاح فیلمسازان مسلمان بلژیکی-مراکشی در سال ۲۰۱۵ با فیلم «سیاه» مورد توجه قرار گرفتند که برنده جایزه دیسکاوری جشنواره تورنتو شد. آنها در سال ۲۰۲۰ فیلم «پسران بد برای زندگی» را با بازی lویل اسمیت و lمارتین لارنس کارگردانی کردند که در گیشه جهانی بیش از ۴۲۶ میلیون دلار فروخت. جدیدترین فیلم‌ آنها «شورشی» نام دارد که «ابوبکر بنسایحی»، «لوبنا عزبال» و «تارا عبود» در آن نقش آفرینی کرده اند. 

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: تصویری از خانواده ای که به خاطر آینده یک پسر کوچک مسلمان از هم پاشیده شده است.

«شورشی» برنده جایزه بهترین فیلم داستانی جشنواره فیلادلفیا شده و در جشنواره تسالونیکی یونان نیز نمایش داده شده است. 

«کامیلا اندینی» فیلمساز اهل کشور اندونزی فیلم «قبل، اکنون و بعد» را به جشنواره فجر آورده است. این فیلم که سال گذشته در هفتاد و دومین جشنواره برلین رونمایی شد و جایزه خرس نقره‌ای بهترین بازیگر زن را کسب کرد، پرتره‌ای از زنی ارائه می‌دهد که با آسیب‌های جنگ مبارزه می‌کند و می‌جنگد تا خود را از دیکته‌های اجتماعی مردسالارانه دوران خود رها کند.

«لورا باسوکی»، «آرسوندی بنینگ سوارا»، «ریکه دیا»، «ایبنو جمیل»، «آراویندا کیرانا»، «شامپا پوتری» و «سالما شاد» بازیگران این فیلم هستند. 

«قبل، اکنون و بعد» که چهارمین ساخته بلند «کامیلا اندینی» محسوب می‌شود، پیش از این جایزه بهترین فیلم از جوایز آسیا پاسیفیک و همچنین پنج جایزه از جوایز فیلم اندونزی (از جمله بهترین فیلم) را در کارنامه دارد. 

«زندگی عاشقانه» یک فیلم درام ژاپنی-فرانسوی محصول سال ۲۰۲۲ به نویسندگی و کارگردانی «کوجی فوکادا» است. این فیلم در نخستین نمایش جهانی خود در بخش مسابقه اصلی هفتاد و نهمین جشنواره فیلم ونیز به نمایش گذاشته شد. 

«زندگی عاشقانه» درباره زنی متأهل به نام تائکو است که با همسرش جیرو به خوبی زندگی می‌کند. او تصمیم می‌گیرد از پارک، پدر پسرش کیتا، مراقبت کند که ناشنوا، بیمار و بی‌خانمان است. 

«فومینو کیمورا»، «کنتو ناگایاما»، «اَتم سونادا»، «هیرونا یامازاکی» و «میسوزو کانو» از بازیگران این فیلم هستند. 

«برای کشورم» به کارگرانی «راشید حامی» سینماگر الجزایری است که تاکنون در چندین جشنواره بین‌المللی از جمله ونیز و استکهلم به روی پرده رفته است. 

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: آیسا، افسر جوان الجزایری الاصل، به طور غم انگیزی جان خود را در طی یک مراسم تشریفاتی در آکادمی نظامی معتبر فرانسه در سنت سیر از دست می دهد. در حالی که مرگ وی خانواده‌اش را درگیر می کند، وقتی ارتش از پذیرفتن مسئولیت امتناع می کند، بحث و جدل بر سر برنامه های تشییع جنازه آیسا به وجود می‌آید.

«کریم لکلو»، «شاین بومدین»، «لوبنا عزبال»، «سمیر گوسمی»، «لوران لافیت»، «ویویان سانگ»، «سلمان دازی»، «سوهاده تمیمی»، «آلیشیا هاوا» و «الیس آگوئیسف» بازیگران «برای کشورم» هستند. 

«ژان پیر داردن» و «لوک دادن» کارگردان مطرح بلژیکی که ساخت فیلم‌های موفقی چون «بچه»، «پسر»، «رزتا»، «دو روز یک شب» را در کارنامه‌اشان دارند در فیلم جدیدشان «توری و لویکتا»t داستان دوستی بین دو جوان آفریقایی را روایت کرده اند که خود را درگیر شرایط بی رحمانه زندگی خود در بلژیک می‌بینند.

«توری و لوکیتا» سال در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن ۲۰۲۲، نخستین نمایش جهانی خود را تجربه کرد و جایزه ویژه هفتاد و پنجمین دوره جشنواره فیلم کن را به خود اختصاص داد. 

«پابلو شیلز»، «جولی امبوندو»، «آلبان اوکاج»، «تیمن گوارتس»، «شارلوت دی بروین»، «نادژ اودراگو» و «مارک زینگا» بازیگران این فیلم سینمایی هستند. 

«دفاع شخصی» ساخته «آندریا براگا» سینماگر متولد ایتالیاست که پیش از این در جشنواره فیلم ماردا پلاتای آرژانیتن و جشنواره فیلم گوآ نمایش داده شده است. 

این فیلم اسپانیایی زبان روایتگر داستان یک دادستان است که به زادگاهش بازمی گردد تا یک سری قتل های مرتبط با گذشته اش را حل کند و در آن «آلفونسو تورت»«خاویر درولاس»و «ویولتا اورتیزبرا» ایفای نقش‌های اصلی را بر عهده داشته‌اند. 

سه فیلم بعدی حاضر در بخش «جشنواره جشنواره‌های» چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر به سینماگران ایرانی اختصاص دارد. 

احمد بهرامی پس از موفقیت فیلم «دشت خاموش»، فیلم سینمایی «شهر خاموش» را ساخته است که موفق به کسب جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره تالین در کشور استونی شده است. 

در فیلم «شهر خاموش» بازیگرانی چون باران کوثری، بابک کریمی، علی باقری، بهزاد دورانی، محسن مهری دروی، کریم و حبیب شراهی نقش‌آفرینی کرده‌اند و مسعود امینی‌تیرانی نیز به عنوان فیلمبردار و مصطفی وزیری نیز تدوین این فیلم سینمایی را بر عهده دارد.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: بمانی به جرم قتل شوهرش ده سال را در زندان سپری کرده است و فرزندش را به خانواده شوهرش دادند. او که به طور موقت آزاد می شود، بلافاصله به دنبال پسرش می گردد اما متوجه می‌شود فرزندش را به خانواده‌ای ثروتمند فروخته‌اند. 

تورج اصلانی فیلمبردار شناخته شده ایرانی پس از ساخت اولین فیلم بلندش با عنوان «حمال طلا» در دومین تجربه کارگردانی خود فیلم «بی سرزمین» را به عنوان محصول مشترک عراق و سوریه مقابل دوربین برده است. 

داستان این فیلم در مورد زندگی، جنگ، موسیقی، پناهجویی و تولد است. این اثر، اتفاقات بعد از جنگ با داعش را برای مخاطب خود بازگو می‌کند. مردم زیادی برای نجات جان خود و همچنین به دلیل ویرانی و عواقب جنگ، مجبورند که خانه، کاشانه، شهر و دیار خود را ترک کنند و در واقع به دنبال سرزمین جدیدی می‌گردند تا در آنجا با آرامش و آسایش، بقیه زندگی خود را سپری کنند.

در این فیلم ترکیبی از بازیگران سرشناس کشورهای ترکیه، سوریه، عراق و اقلیم کردستان به ایفای نقش‌ پرداخته‌اند که شامل «شوان عطوف»، «جاهیت شاهین یالچین»، «بولت کاسِر»، «ریکیش شهباز»، «بنگین علی»، «به‌روژ ئاکره‌یی»، «نارین محمدی»، «فرمیسک رحیم‌زاده»، «هاکار عبدالقادر محمد»، «طاها عبدالکرم ابوبکر»، «روال نافگوندی» و« ئاسو رفیق» می‌شود. 

«بی سرزمین » تاکنون در چندین رویداد بین‌المللی از جمله جشنواره فیلم دهوک و همچنین جشنواره سینه کوئست آمریکا به نمایش گذاشته شده است. 

فیلم «زندگی و زندگی» ساخته علی قوی‌تن نیز دیگر فیلم ایرانی حاضر در این بخش از جشنواره فیلم فجر ۱۴۰۱ است. 

این فیلم که پیش از این در جشنواره فیلم بوسان کره جنوبی نمایش دادشده است به زندگی آدم‌هایی می‌پردازد که در دوران کرونا با شرایط سردرگمی که به وجود آمده باز هم زندگی می‌کنند و به دنبال اهداف و آرمان‌ها و انسانیت‌ خودشان هستند و زندگی را فراموش نکرده‌اند. 

در این فیلم بازیگرانی جدید حضور داشته‌اند و هدی مقدم منش، مهربان درویش‌زاده، امیرعلی رحمانی و صدرا خرم آبادی از جمله بازیگران اصلی هستند. 

تدوین بد، آسیب‌های جدی به «یادگار جنوب» رساند و در نهایت مخاطب را سردرگم، خسته و کلافه کرد به‌طوری‌که حتی عاشقانه‌ترین پلان‌های فیلم را به لحظاتی کرخت تبدیل کرد. پلان‌هایی که می‌توانست تا سال‌های سال، نشان‌دهندۀ عشق در سینمای ایران باشند.

هادی مرادی-سینمای خانگی؛ در سینمای ایران که سال‌های متمادی با ضعف فیلمنامه دست‌وپنجه نرم کرده و می‌کند، کمتر آثاری تولید می‌شوند  که از قوت قلم و صلابت اندیشه‌ای بهره‌مند باشند و این موضوع به خصوص در آثار اجتماعی به طور چشمگیری دیده شده است. در جایی که سینمای ایران همواره دست به دامن موضوعات سخیف و تکراری با پرداخت‌های تکراری و دیالوگ‌های دم‌دستی بوده و همین موضوع خط تولید آثار اجتماعی را به سری‌ساختی (چیزی شبیه سری‌دوزی در خیاطی) تبدیل کرده که بعضاً در آنها آثار نسبتاً خوبی نیز تولید می‌شود اما غالباً به حدی در محتوا و فرم ناامیدکننده هستند که ببیننده با خمیازه‌کشان سالن را ترک می‌کند البته به شرطی که بتواند تا تیتراژ پایانی را تحمل کند.

در این بین، «یادگار جنوب» یکی از فیلمنامه‌های درخور تحسین سینمای اجتماعی ایران حداقل در سال‌های اخیر است. داستانی از عشق اصیل و ریشه‌دار یک پسر به دختر خانه‌ای که در آن بزرگ‌شده و کینۀ پسر خانه که در قلبش این عشق را نوعی خیانت به برادری دو طرفه می‌داند. کشمکش بین قدرت عشق و کینه گرچه موضوعی پیشینه‌دار است اما در این فیلمنامه به طور هنرمند انه‌ای به آن پرداخته شده و داستانی شیوا، روان و آشنا را با ادبیاتی جدید و خلاقانه و نوآورانه بیان می‌کند.

در این داستان، به خوبی نشان داده می‌شود که اولین قربانی و یا شاید آخرین و مهمترین قربانی کینه، شیطان است و عشق مثل آب، بالاخره راه خود را از لای سنگلاخ‌های زندگی می‌یابد و باران می‌شود. مسئله اما اینست که می‌شد با حذف خرده‌روایت‌های نابجا که خط سیر داستان را به بیراهه می‌کشاند و مخاطب را درگیر موضوعات غیر می‌کرد، می‌شد بیننده را با یکی از عاشقانه‌ترین داستان‌های سینمای ایران مواجه کرد.

فیلمِ این فیلمنامه گرچه نسبتاً خوب ساخته شد و گرچه در بخش فرم، کارگردان به خوبی توانسته بود با استفاده از نور و صدا و موسیقی و قاب‌بندی درست (در اغلب دقایق)، لحن فیلمنامه را به بیننده انتقال دهد اما صرف نظر از بازی روان صابر ابر که بعد از مدت‌ها شمه‌ای از نبوغ بازیگری خود در سینما را به نمایش گذاشت، بازی‌ دیگر بازیگران کارگردانی‌نشده بود و این موضوع به خصوص در مورد سحر دولتشاهی به دلیل نوع گویش بومی کاراکتر، بیشتر دیده می‌شد. جایی که بازیگر نتوانسته بود با زبان بومی ارتباط حسی برقرار کند و در تمام فیلم به حدی تمرکز و تلاش نافرجام برای نزدیک شدن به گویش را دارد که عملاً نمی‌تواند احساس کاراکتر را با دیگر اجزای بدن، به مخاطب منتقل کند.

نکتۀ مهم دربارۀ «یادگار جنوب» اما تدوین نامناسب این فیلم است. موضوعی که آسیب‌های جدی به این فیلم رساند و در نهایت مخاطب را سردرگم، خسته و کلافه کرد به طوری که حتی عاشقانه‌ترین پلان‌های فیلم را به لحظاتی کرخت تبدیل کرد. پلان‌هایی که می‌توانست تا سال‌های سال، نشان‌دهندۀ عشق در سینمای ایران باشند.

متأسفانه انتخاب‌های اشتباه و آدرس‌های غلط در تدوین، بزرگترین ضربه را به این فیلم زد به طوری که می‌شود ادعا کرد، فیلمنامه به‌خودی‌خود، از فیلم گیراتر است.