هشلهف 1: پرستیژ لجبازی
اصلا قبول نداشت… هر کسی هم که بهش می‌گفت: «یه کم لجباز هستی!» بهش بر می خورد… اصلا برای خودش یه «پرستیژی!» قائل بود که بیا و ببین…
یه بار که رفته بود مهمونی… یه کم دیر رسیده بود… وقتی رسید، دید که مهمونای دیگه و صاحبخونه… همه پای سفره، منتظرش نشسته‌ن… با این که بیرون پر و پیمون شام خورده بود، خودش را نشکست و… بهونه‌ای را سر هم کرد و نشست کنار سفره… و مثل یه آدم خیلی گرسنه، شروع کرد دو لُپی دو لُپی دوباره شام خورد… اینقدر خورد که تا فرداش از دل‌درد شدید، آرام و قرار نداشت… اما خوشحال بود که کسی نفهمیده بیرون شام خورده! خانمش که از ماجرا بو برده بود، یه جوری که بهش بر نخوره ازش پرسیده بود: «تو بیرون شام خورده بودی؟!!» ولی او قشقرقی بپا کرد که نگو و نپرس!
چشمتون روز بد نبینه… همین بنده خدا… اون شب… از ماشینش پیاده شد تا بره خونه‌ش که اونطرف خیابون بود… ندید که شهرداری محل برای کاری، یه چاله کوچولو کنار خیابون کنده‌س. زیر پاش یهو خالی شد و بی هوا خورد زمین… زمین خوردن همان و درآمدن صدای مهیب شتررررق همان… چند نفری که در حال گذر بودند… برگشتند و متعجب به او نگاه کردند… اما او که حسابی بدنش درد گرفته بود، وقتی دید مردم بهش نگاه می کنند… اصلا به روی خودش نیاورد و سینه خیز تا در خونه‌ش رفت… یهو زنش در خونه را باز کرد و ماجرا را دید… صورت خودش را ویشگون گرفت و گفت: «خدا مرگم… باز هم دوباره مثل بعضی از این مسئولین با خودت لجبازی کردی؟!!»
تا هشلهف بعدی، پناه بر خدا، میرزاننویس
