در مراسم تشییع پیکر «ناصر تقوایی» میان ازدحام، سکوت در چهره‌ها جاری بود.تقوایی تنها فیلم‌ساز نبود، او روایتگر جهان درون آدم‌ها بود و حالا این پرتره‌ها بازتاب همان جهان‌اند؛ چهره‌هایی خسته، اندوهگین و اندیشناک که در مراسم وداع، گویی به تماشای پایان یک فصل از حافظه‌ی تصویری ایران ایستاده‌اند. این قاب‌ها نه فقط سوگ یک انسان، که مرثیه‌ای برای سینمای اندیشه‌اند.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.