برچسب: سقوط

اوتار یوسلیانی فیلمساز شناخته شده سینمای گرجستان در سن ۸۹ سالگی در زادگاهش درگذشت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از گاردین، یوسلیانی بیشتر فیلم‌هایش را در فرانسه ساخت، جایی که آزاد بود فیلم‌هایی بسازد که گاها آشکارا از کشورش انتقاد می‌کردند. مرگ او توسط پخش‌کننده فرانسوی آثار او تائید شده است.

ایراکلی گاریباشویلی، نخست‌وزیر گرجستان، در واکنش به این خبر گفت: «اوتار یوسلیانی سبک خاص خود را داشت که تنها ویژگی کارگردانان بزرگ سینماست. فیلم‌های او بارها برای کشور ما شهرت جهانی کسب کرده است».

یوسلیانی در تفلیس متولد شد و در دهه ۱۹۵۰ در مدرسه سینما «VGIK» در مسکو تحصیل کرد. فیلم‌های اولیه‌اش در گرجستان چون «سقوط برگ‌ها» و «پاستورال» مورد توجه مخاطبان بین‌المللی قرار گرفت.

در اوایل دهه ۱۹۸۰ او به فرانسه نقل مکان کرد و در آنجا بیشتر عمر خود را سپری کرد و در آنجا فیلم «مورد علاقه ماه» را ساخت که برنده جایزه ویژه هیات داوران در جشنواره فیلم ونیز شد. این نخستین جایزه او در جشنواره ونیز بود.

یوسلیانی در سال ۱۹۹۹ جایزه لوئی-دلوک را در فرانسه برای فیلم «خداحافظی، هیچ جا خانه نیست» کسب کرد که در این فیلم همچنین نقش شوهر و پدری الکلی را بازی می کرد. او همچنین در سال ۲۰۰۰ ریاست هیات داوران یکی از بخش‌های جشنواره فیلم کن را بر عهده داشت.

این سینماگر در سال ۲۰۰۲ دو جایزه از جمله خرس نقره ای بهترین کارگردانی را برای فیلم «دوشنبه صبح» از جشنواره فیلم برلین دریافت کرد.

داریوش فرهنگ گفت: سینما به مثابه قطاری است که قصد ایستادن ندارد و همچنان در میان ایستگاه‌های مختلف در حرکت است و افراد تنها یک بار فرصت سوار شدن دارند و کسانی که پیاده می‌شوند، دیگر نمی‌توانند به مسیر ادامه دهند.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، دومین جلسهکارگاه بازیگری و کارگردانی در سینماعصر روز گذشته با حضور داریوش فرهنگ، بازیگر سینما و تلویزیوندر سالن فردوس موزه سینمای ایران برگزار شد.

داریوش فرهنگ درباره ماهیت سینما گفت: حرکت قطار سینما درست مانند زندگی است و از مسیرها و ایستگاه‌های مختلف عبور می‌کند و در این میان، عده‌ای سوار و برخی دیگر پیاده می‌شوند و این قطار از دل تاریخ سینما عبور می‌کند.

وی ادامه داد: فعالیت هنری همیشه از تقلید شروع می‌شود اما اگر قرار باشد در همان‌جا متوقف شود، همیشه فرد بهتری از شما وجود خواهد داشت؛ بنابراین باید تا ابد بیاموزیم و کسی که فکر کند همه‌چیز را می‌داند و دانسته‌هایش کافی است، آغاز سقوط خود را رقم زده است.

فرهنگ با بیان اینکه تا زمانی که داستان و داستان‌گویی در جهان حاکم است، سینما برقرار خواهد بود، اظهار داشت: در طول این مسیر طولانی، به سینمای صامت رسیدیم که چند نابغه در آن مشغول هنرنمایی بودند. از جمله چارلی چاپلین، هارولد لوید و باستر کیتون که با خلاقیتی مثال زدنی، آثاری را پدید آوردند. دیدن هر لحظه از فیلم‌های چاپلین پر از خلاقیت، شگفتی و زیبایی است. چنین ظرافت‌هایی اتفاقی نیستند بلکه این افراد از نوابغ و دارای شگردهای شخصی هستند و برای همین همیشه ماندگار خواهند بود.

باید به دنبال معنا بخشیدن به زندگی باشیم

فرهنگ ادامه داد: کسانی چون لارنس الیویه و پل اسکوفیلد از دنیای تئاتر وارد این هنر شدند و به سینما ارزش دادند. از آن زمان تاکنون، دو نوع بازیگری در سینما رایج است؛ بازیگری تیپ و بازیگری شخصیت. بازیگران تیپ در کار خود استاد بودند و نمونه‌های موفقی از آن در سینمای ایران هم وجود داشته‌ است که مورد توجه و علاقه مخاطبان هم بودند.

وی افزود: به تدریج بازیگری پیچیده شد و ابعاد مختلف روانشناختی و جامعه شناختی پیدا کرد. قطار سینما همچنان در حال حرکت است و به ایستگاه‌های مختلفی می‌رسد که دیگر قهرمانان مدافع مظلومین، پاسخگو نیستند. در نتیجه مسئله ضد قهرمان در حیطه شخصیت پردازی به وجود آمد و بازیگرانی چون رابرت دنیرو و آل‌پاچینو به این حرفه رونق دادند. این بزرگان به همراه افرادی چون کلینت ایستیوود همچنان کار می‌کنند و این هنر را اعتبار می‌بخشند.

وی ادامه داد: با هر اندازه از اندوخته‌ای که همراه داریم باید به دنبال راهی برای معنا بخشیدن به زندگی باشیم. وظیفه هنرمند در وهله نخست این است که چیزی به این جهان بیفزاید و تلاش کند تا چیزی از آن نکاهد.

فرهنک تاکید کرد: شعار اصلی ما در هر شکلی از بازیگری نباید فراموش شود. این شعار عبارت است از سوالهایی نظیر «چه می‌گوییم؟ چه می‌شنویم؟ به که می‌گوییم؟ چگونه می‌گوییم؟ چرا می‌گوییم؟ کجا می‌گوییم؟ چه می‌شونیم؟ از که می‌شنویم؟ چگونه می‌شنویم؟ چرا می‌شنویم؟ کجا می‌شنویم؟». هر کدام از این جملات جهانی دارد که کلید واژه بازیگری است و اگر آن‌ها را رعایت نکنیم، بازیگر خوبی نخواهیم شد.

سینما یعنی حذف کردن

فرهنگ درباره شیوه مواجهه بازیگر با یک نقش نیز گفت: بازیگران معمولا به دو شیوه شخصیت را می‌شناسند. در این جهان و درون همه انسان‌ها، عواطف مشترک بشری مانند شجاعت، مهربانی، تنفر و عشق وجود دارد که می‌توان این خصایص را در خود تقویت کرد و در ایفای نقش آنها را به کار گرفت. گاهی نیز از طریق بیرونی و توسط فیزیک به شخصیت نزدیک می شویم به همین دلیل توصیه می‌کنم همیشه اطراف خود را خوب ببینید.

وی ادامه داد: در ساخت یک فیلم سرعت عمل موضوع مهمی است است و باید بتوانیم از امکانات موجود، نهایت استفاده را داشته باشیم. سینما یعنی حذف کردن. به یاد داشته باشید که اضافه کردن هیچ‌وقت ما را به جایی نمی‌رساند. باید تا ابد بیاموزیم و کسی که فکر کند همه چیز را می‌داند و دانسته‌هایش کافی است، آغاز سقوط خود را رقم زده است.

کارگردان مجموعه سلطان و شبان ضمن در میان گذاشتن تجربیات و آموخته‌های خود با هنرجویان، گفت: باید فکر کرد چطور می‌شود در «سکوت» بازی کرد تا بتوانیم بر لحظه‌ای که به وجود می‌آید متمرکز شده و آن را رشد دهیم.

وی با ذکر خاطره‌ای‌ از دوران دانشجویی خود گفت: در سال‌های جوانی من پوستری از مارلون براندو را پیدا کرده و در خانه آن را کنار آینه گذاشته بودم و مرتب ظاهر او را با خود مقایسه می‌کردم و تلاش داشتم حتی مدل موی او را تقلید کنم. براندو معمولا در دیالوگ با بازیگر مقابل، دیر به سوال‌ها پاسخ می‌داد و من سعی می‌کردم تا شیوه حرف زدن او را تقلید کنم. تا اینکه روزی متوجه شدم من شباهتی با براندو ندارم و فهمیدم فعالیت هنری همیشه از تقلید شروع می‌شود اما اگر قرار باشد در همان جا متوقف شود، همیشه فرد بهتری از شما وجود خواهد داشت.

فرهنگ خاطرنشان کرد: برای انجام هیچ کاری در بازیگری عجله نکنید و آهسته و پیوسته حرکت کرده و اعمال را انجام دهید. از همان ابتدای پلان باید تلاش کنیم توجه بیننده را به خود جلب کنیم و حواس خود را بر عملی که در حال انجام آن هستیم متمرکز کنیم.

وی افزود: فیلم دیدن یک ضیافت است و ما شما را دعوت می‌کنیم تا ما را ببینید. یک ضیافت باید دارای لحظه‌هایی درخشان باشد و در غیر اینصورت فایده‌ای نخواهد داشت. توجه داشته باشید که محاوره با دیالوگ متفاوت است. محاورات روزمره نباید وارد ساحت دیالوگ شود. هرگز نباید از فردی که دیالوگ‌های محاوره را ادا می‌کند، نمای کلوز آپ گرفت.

فرهنگ با شااره به سخنی از آلفرد هیچکاک کارگردان سینمای هالیوود گفت: هیچکاک در تمام زمینه‌ها استاد مسلط سینما است. او می‌گوید اگر بمبی زیر میز باشد و کسی به آن اشاره کند، این اتفاق به کار درام نمی‌آید، بلکه صورت صحیح این است که شخصیت‌ها از وجود آن آگاهی نداشته باشند.

در سینما تنها متکی به انتقال پیام نباشید

فرهنگ با بیان اینکه مهمترین مسئله در بازیگری چگونه گفتن است، ادامه داد: شما به عنوان بازیگر هر حسی را که بیان می‌کنید، به نفر مقابل منتقل می‌شود. در فیلم‌ها گاهی با وضعیتی رو به رو می‌شوم که بازیگران ارتباط و درک درستی نسبت به یکدیگر نداشته و فقط دیالوگ‌های خود را حفظ کرده و ادا می‌کنند. این شیوه بدترین نوع بازیگری است. در فیلم نباید تنها معطوف به انتقال پیام‌های گوناگون باشیم. کودک پنداشتن مخاطب کار غلطی است که این روزها تلویزیون آن را انجام می‌دهد.

وی با اشاره به اهمیت توجه به مخاطب گفت: مخاطب دارای شعور و بینش است و باید نوشته بی جان روی کاغذ را، به طریقی روح و طراوت بخشید. باید محاوره به دیالوگ تبدیل شود و سعی کنید این مهم را در نوشته‌های خود اعمال کنید.

فرهنگ گفت: در سینما، هر پلان نویدی برای پلان بعدی است و شما را به دنبال کردن ادامه قصه دعوت می‌کند. در عین حال هر پلان، کامل کننده پلان قبلی است و اجزا در کنار یکدیگر قرار گرفته و یک صحنه را به وجود می‌آورند و صحنه‌ها، سازنده سکانس خواهند بود.

شاید برای برخی افراد، دهه ۸۰ و ۹۰ زندگی، نشانه‌ای از رکود فعالیت اجتماعی و جسمی تلقی شود اما حداقل پنج کارگردان برجسته حال حاضر جهان ثابت کرده‌اند که سن، فقط یک عدد است و سالمندی نمی‌تواند جلوی آنها را بگیرد.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، هالیوود در طول سالیان اخیر، ملجایی برای ظهور اندیشه‌های جدیدی بوده که توانسته‌اند نمایندگان مناسبی برای نسل جدید کارگردان باشند. این رویکرد در کنار فعالیت مستمر کارگردانان قدیمی سبب شده تا دوستداران سینمای جهان، از حق انتخاب مناسبی برای تماشای فیلم‌های کارگردانان مختلف برخوردار باشند. اینکه در هر سال، استعدادهای جدیدی در این زمینه ظهور می‌کنند، اتفاق عجیبی نیست اما اینکه کارگردانان به‌جا مانده از دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی همچنان فیلم می‌سازند، به نکته جالب‌توجه هالیوود این سال‌ها تبدیل شده. فیلم‌هایی که البته با واکنش‌های متفاوتی مواجه شده که البته اکثریت‌ قریب‌به‌اتفاق آنها مثبت است.

در ادامه نگاهی خواهیم انداخت به ۵ کارگردانی که با وجود سن بالا، هم‌چنان مشغول فیلمسازی هستند.

کلینیت ایستوود ۹۳ ساله، وودی آلن ۸۸ ساله، رایدلی اسکات ۸۶ ساله، فرانسیس فوردکاپولا ۸۴ ساله و مارتین اسکورسیزی ۸۳ ساله، ۵ کارگردانی هستند که خیالی برای بازنشستگی ندارند و گویی مقرر کرده‌اند، رویاهایی خود را در سینما به عنوان بسیط‌ترین کارخانه رویاسازی جهان، ادامه دهند.

کلینت ایستوود

کلینت ایستوود که سال ۲۰۲۱، فیلم سینمایی گریه کن ماچو را بازی و کارگردانی کرد، این روزها مشغول ساخت اثر جنایی – قضایی با عنوان هیات منصفه شماره ۲ است.

فیلمبرداری هیات منصفه شماره ۲ از ژوئن ۲۰۲۳ در ساوانا، جورجیا و لس‌آنجلس با بازی نیکولاس هولت و تونی کولت آغاز شده است.

باید دید ایستوود که به‌ خاطر فیلم‌های نابخشوده و محبوب میلیون دلاری، دو جایزه اسکار کارگردانی را کسب کرده و بازی و کارگردانی فیلم‌های تحسین شده‌ای را در کارنامه حرفه‌ای دارد، می‌تواند توجه منتقدان را بار دیگر به خود جلب کند یا خیر؟

وودی آلن ۸۸ ساله که راجر ایبرت؛ منتقد فقید سینما، او را یک گنجینه سینما توصیف کرده‌، گرچه سال گذشته از قصد خود برای خداحافظی از سینما، پس از ساخت پنجاهمین فیلمش خبر داد، اما به نظر می رسد نباید این موضوع را چندان جدی گرفت.

این بازیگر و کارگردان آمریکایی که بیشتر، فیلم‌های خود را در نیویورک ساخته، به‌تازگی پنجاهمین ساخته‌اش را با عنوان سکه شانس در اروپا به پایان رسانده است.

اما کارگردان برنده جایزه اسکار و سازنده فیلم‌هایی چون پول را بردار و فرار کن و آنی‌هال، به تازگی گفته اگر بتواند برای فیلم بعدی خود بودجه پیدا کند، آن را خواهد ساخت.

وودی آلن گفته داستانی دارد که در شهر نیویورک اتفاق می‌افتد و یکی از بهترین ایده‌هایی است که تا حالا به ذهنش رسیده است.

رایدلی اسکات ۸۶ ساله نیز که اکنون فیلم سینمایی ناپلئون را در سراسر جهان به روی پرده دارد، ساخت قسمت دوم گلادیاتور را آغاز کرده که قرار است ۲۲ نوامبر سال ۲۰۲۴ اکران جهانی شود.

گلادیاتور فیلمی تاریخی – حماسی محصول سال ۲۰۰۰ میلادی است که با بازی راسل کرو و واکین فینیکس به نمایش درآمد. این فیلم موفق به کسب پنج جایزه اسکار در رشته‌های مختلفی ازجمله بازیگری برای راسل کرو شد و به فروش ۴۰۰ میلیون دلار در گیشه جهانی دست یافت.

اسکات، آثار ارزنده‌ای از جمله بیگانه، تلما و لوئیز، بلیدرانر، هانی‌بال، سقوط شاهین سیاه، قلمرو بهشت و یک مشت دروغ را در کارنامه فیلمسازی خود دارد.

فرانسیس فوردکاپولا خالق فیلم ماندگار پدرخوانده نیز این روزها مشغول پروژه حماسی و علمی – تخیلی مگاپولیس با سرمایه شخصی است.

در این پروژه سینمایی، آدام درایور، فارست ویتاکر، ناتالی امانوئل، جان ویت و لارنس فیشبرن ایفای نقش می‌کنند.

هالیوودریپورتر چندی پیش در گزارشی اعلام کرد مگاپولیس که مراحل ساخت آن از ماه اکتبر آغاز شده، روزهای چندان خوشایندی را سپری نمی‌کند.

باید دید کاپولا که طی دو دهه اخیر، فیلم‌های چندان مطرحی نساخته، موفق می‌شود با به سرانجام رساندن مگاپولیس از ذیل سایه پدرخوانده خارج شود.

مارتین اسکورسیزی ۸۳ ساله نیز که از وی به عنوان بهترین کارگردان جهان یاد می‌شود، قصد دارد با ساخت فیلمی جدید، هفتمین همکاری خود را با لئوناردو دی‌کاپریو رقم بزند.

به تایید منابع خبری، کمپانی اپل اورژینال فیلمز، حقوق هشتمین رمان پرفروش دیوید گرن به نام The Wager: A Tale of Shipwreck, Mutiny and Murder را به دست آورده و اسکورسیزی و دی‌کاپریو قرار است به ترتیب کارگردان و بازیگر این پروژه سینمایی باشند.

اسکورسیزی فیلمساز اسکاری، اکنون فیلم سینمایی قاتلان ماه کامل را با بازی رابرت دنیرو و لئونارد دی‌کاپریو بر روی پرده نقره‌ای سینماهای جهان دارد.

وی چندی پیش در گفت‌وگو با مجله جی‌کیو گفته بود: حقیقت این است که تا اینجای کار رسیده‌ام و اگر بتوانم انرژی خود را جمع کنم، شاید بتوانم چند فیلم دیگر بسازم و آن‌قدر می‌روم تا آنها به زور من را از کف زمین جمع کنند.

نشریه سینمایی و معتبر «سایت‌ اند ساوند» فهرست ۵۰ فیلم برتر سال را با رای‌گیری از منتقدان بین‌المللی اعلام کرد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سایت موسسه فیلم بریتانیا، در این نظرسنجی سالانه که با رای‌گیری از بیش از ۱۰۰ چهره بین‌المللی انجام شده است در نهایت فیلم «قاتلان ماه کامل» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی در صدر برترین آثار سینمایی سال ۲۰۲۳ قرار گرفت.

اسکورسیزی در واکنش به دریافت این جایزه گفت:از واکنش‌ها به فیلم “قاتلان ماه کامل” بسیار دلگرم شدم. توانستم این فیلم را در این برهه زمانی از زندگی‌ام بسازم و ببینم که این فیلم توسط بسیاری از افراد و به‌ویژه جامعه اوسیج مورد استقبال قرار گرفته است. وقتی به من گفتند که این فیلم در نظرسنجی منتقدان در مجله سایت اند ساوند در صدر قرار گرفته است، باید بگویم که تحت تاثیر قرار گرفتم. این مجله مدت‌های طولانی است که برای من بسیار اهمیت دارد.

این کارگران ۸۱ ساله افزود: تا جایی که به یاد دارم، سینما به طرق مختلف مورد تمسخر قرار گرفته است. طی چند سال اخیر، تمسخر به سطح جدیدی رسیده است. سینما از هر سو و با سرعتی ثابت از نظر فرهنگی بی ارزش شده است. هرکسی که سینما را دوست دارد باید از آن دفاع کند. منظور من ایده فیلم‌ها به‌عنوان نوعی سرویس ارسال پیام‌های فرهنگی که در واقع می‌تواند نقشی در این کاهش ارزش داشته باشد نیست. منظورم هنر سینماست».

این فیلم ۲۰۶ دقیقه‌ای که اخیرا از سوی هیات ملی نقد آمریکا نیز به عنوان برترین فیلم سال سینما انتخاب شده است، نخستین نمایش خود را جشنواره فیلم کن ۲۰۲۳ تجربه کرد و برگرفته از کتاب پرفروش غیرداستانی نوشته «دیوید گرن» با همین عنوان و فیلم‌نامه‌ای از اسکورسیزی و اریک راث است که روایتگر داستان قتل چندین نفر در منطقه نفت‌خیز اوسیج در اوکلاهاما در دهه ۱۹۲۰ است.

در این فیلم «لئوناردو دی کاپریو» در نقش «ارنست برکهات» بازی می‌کند که خواهرزاده یک دامدار قدرتمند به نام «ویلیام هیل» با نقش‌آفرینی «رابرت دنیرو» است. «لیلی گلداستون» نیز در نقش همسر «دی کاپریو» بازی می‌کند.

۱۰ فیلم برتر در نظرسنجی مجله «سایت‌ اند ساوند» (Sight & Sounds) درباره برترین‌ فیلم‌های سال ۲۰۲۳ در زیر آمده است:

۱. قاتلان ماه کامل (مارتین اسکورسیزی)
۲. منطقه مورد علاقه (جاناتان گلیزر)
۳. زندگی های گذشته (سلین سونگ)
۴. بیچارگان (یورگوس لانتیموس)
۵. باربی (گرتا گرویگ)
۵. اوپنهایمر (کریستوفر نولان)
۷. پاساژها (ایرا ساکس)
۸. آناتومی یک سقوط (ژوستین تریه)
۹. از پایان جهان انتظار زیادی نداشته باشید (رادو ژوده)
۱۰. می دسامبر (تاد هاینز)

فهرست کامل ۵۰ فیلم برتر نظرسنجی در این لینک در دسترس است.

نشریه ایندی وایر فهرست جدیدی از ۲۵ فیلم برتر سال ۲۰۲۳ منتشر کرد و فیلم «زندگی های گذشته» به کارگردانی «سلین سونگ» را در رتبه نخست قرار داد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، نشریه ایندی وایر طبق روال سالهای گذشته در آخرین ماه میلادی فهرستی از ۲۵ فیلم برتر سال را معرفی کرد و فیلم «زندگی های گذشته» نخستین ساخته «سلین سونگ» محصول مشترک کره جنوبی و آمریکا را در صدر قرار داد و فیلم های «طعم چیزها» از «تران آن هونگ» و «شهر سیارکی» به کارگردانی «وس اندرسون» هم به ترتیب رتبه های دوم و سوم را به خود اختصاص دادند. 

انیمه جدید «پسر و مرغ حواصیل» ساخته جدید «هایائو میازاکی» انیماتور مطرح ژاپنی نیز در رتبه چهارم جای گرفته است. 

فهرست کامل ۲۵ فیلم برتر سال به انتخاب نشریه ایندی وایر از این قرار است: 

۱. Past  Lives (زندگی های گذشته)
۲. The Taste of Things (طعم چیزها)
۳. Asteroid City (شهر سیارکی)
۴. The Boy and the Heron (پسر و مرغ حواصیل)
۵. May December (می دسامبر)
۶. Poor Things (بیچارگان)
۷. Passages (پاساژها)
۸. Anatomy of a Fall (آناتومی یک سقوط)
۹. All of Us Strangers (همه ما غریبه ها)
۱۰. The Zone of Interest (منطقه مورد علاقه)

۱۱. A Thousand and One (هزار و یک)
۱۲. Barbie (باربی)
۱۳. The Delinquents (بزهکاران)
۱۴. Oppenheimer (اوپنهایمر)
۱۵. Killers of the Flower Moon (قاتلان ماه کامل)
۱۶. R.M.N (آر.ام.ان)
۱۷. Love Life (زندگی عاشقانه)
۱۸. Pacification (آرام سازی)
۱۹. Kokomo City (کوکوملو سیتی)
۲۰. La Chimera (شیمر)

۲۱. Spider-Man: Across the Spider-Verse (مرد عنکبوتی: در میان دنیای عنکبوتی)
۲۲. Earth Mama (مادر زمین)
۲۳. Are You There God? It’s Me Margaret (خدایا آنجایی؟ منم مارگرت)
۲۴. Godland (گادلند)
۲۵. Beau is Afraid (بیو می ترسد)

بهنام بهزادی با اشاره به اینکه تقلیل سینمای فرهنگی به کمدی، سخیف است گفت:‌ آن‌هایی که سینما را به یکسری “عدد” تقلیل داده‌اند حتما از وضعیت سینما خوشحالند در حالی که غفلت از سینمای فرهنگی می‌تواند به اندازه دیگر ابربحران‌ها همچون محیط زیست و آب خطرناک باشد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، در چند سال اخیر انتقادهای مختلفی درباره روندی که در تولید آثار سینمایی مشاهده می‌شود بویژه نسبت به افرایش بی‌رویه تقاضا و صدور مجوز برای فیلم‌های کمدی و از آن سو بیشتر شدن سختگیری در برخورد با فیلم‌هایی که اشاراتی به مسائل اجتماعی یا سیاسی داشتند، مطرح شده است. این موضوع برای دست‌اندرکاران سینما در بخش‌های گوناگون از تهیه و تولید گرفته تا پخش و عرضه به دغدغه‌ای جدی تبدیل شده است تا جایی که چند روز قبل مجید مجیدی هم گفت: «بالندگی سینمای ایران در سال‌های اخیر کم شده است و در خطر سقوط قرار داریم.»

برخی از سینماگران این مسئله را نه یک اتفاق بلکه پروژه‌ای برنامه‌ریزی شده از یک دهه قبل می‌دانند تا اثرگذاری سینمای فرهنگی و مستقل ایران کمرنگ شود. ضمن اینکه نتیجه تغییرهای مداوم در ریل‌گذاری سینما را جز آسیب به فعالان این عرصه که کسب روزی‌شان از این راه است، نمی‌دانند.

یکی از سینماگرانی که در این خصوص انتقادهایی دارد و نسبت به بی‌توجهی به نفوذ هوش مصنوعی در سینما نیز هشدار می‌دهد، بهنام بهزادی است.

او که فیلم «من می‌ترسم» را هنوز اکران عمومی نکرده است، در گفت‌وگویی با ایسنا درباره شرایط ساخت فیلم در سینمایی که تحت تاثیر موج کمدی‌سازی قرار گرفته، معتقد است که سینما صرفا با یک غفلت مدیریتی روبر نیست، بلکه یک برنامه‌ریزی برای کنار رفتن سینمای فرهنگی در کار است.

بهزادی می‌گوید: به نظرم برای از میان رفتن سینمای فرهنگی ایران غفلتی وجود ندارد بلکه گروهی کاملاً حساب شده و عامدانه تصمیم گرفته‌اند تا کار سینمای ایران به عنوان یک عنصر فرهنگی تمام شود. این پروژه از چند سال قبل با ورود سرمایه‌های کلان به سینما -که عمدتاً دولتی بود یا از طرف افراد متصل به دولت بود- کلید خورد که در گام اول هزینه تولید را بالا بردند و در گام دوم جا را برای اکران، نمایش و رقابت در سالن‌های سینما تنگ کردند.

او افزود: مسئولان سینمایی که امروز از بالا رفتن فروش سینما خرسند هستند، در واقع از یک نکته مهم چشم‌پوشی می‌کنند و آن هم این است که فقط فروش فیلم‌های کمدی و سخیف است که بالا می‌رود و به همان میزان فضای سینمای فرهنگی و دغدغه‌مند ایران تنگ‌تر شده است. آن‌هایی که از کمیت صحبت می‌کنند مطمئناً خوشحالند، چون بخشی از چرخه اقتصادی سینما در جریان است و کار می‌کند. در واقع موضوع را به یکسری “عدد” تقلیل داده‌اند و در درون خود خوشحال هستند که دیگر دغدغه‌ای بابت سینما به عنوان یک عنصر فرهنگی، پرسشگر و دغدغه‌مند ندارند. در حقیقت چرخه، جایی کامل شده است که از یک سو جلوی پروانه ساخت فیلم‌های فرهنگی گرفته می‌شود و از سوی دیگر عرصه برای ساخت فیلم‌های کمدی و سخیف بیشتر از هر زمان دیگری باز شده است.

وی با بیان اینکه «بسیاری از مسئولان دغدغه فرهنگ و سینما را به عنوان یک کالای فرهنگی ندارند و بیشترین جهت‌دهی آن‌ها این بوده تا کارکرد هویت‌بخش سینما که همان سینمای فرهنگی در ایران و جهان است، از عرصه خالی و به فراموشی سپرده شود» ادامه داد:‌ شرایط به گونه‌ای است که ناگزیر باید فکر کرد یک برنامه‌ریزی در این‌باره وجود داشته و دارد، تا روزی برسد که ما دیگر بجز آثار تبلیغاتی و پروپاگاندا و سینمای کمدی، اثر دیگری را در این سینما نداشته باشیم.

کارگردان فیلم «قاعده تصادف» و «تنها دو بار زندگی می‌کنیم» با اشاره به اینکه «دست‌اندرکاران و تصمیم‌گیران عرصه سینما و فرهنگ نباید فراموش کنند که در تاریخ چگونه از آن‌ها یاد خواهد شد»، گفت: این ماجرا غافل از این است که سینما فقط یک هنر و صنعت نیست بلکه بخشی از هویت فرهنگی ایرانی‌هاست و با قطعیت می‌توانم بگویم در سال‌های پس از انقلاب، سینما پرچمدار هویت فرهنگی ایران در دنیا بوده و در داخل کشور هم مهم‌ترین هنر همواره زنده و پویا بوده است که به عنوان یک کالای بومی جای خود را در سبد فرهنگی ایرانی‌ها بازتر کرد؛ در نتیجه غفلت از آن می‌تواند به اندازه دیگر ابربحران‌هایی که در مسائلی همچون منابع زیرزمینی، آب، محیط زیست و اقتصاد وجود دارد خطرناک باشد.

این فیلمساز در پاسخ به اینکه آیا تمام فیلم‌های کمدی‌ در حال ساخت و اکران را سخیف می‌داند؟ گفت:‌ بیش از هر چیز معتقدم اینکه فرهنگ سینمایی را صرفاً به فیلم کمدی تقلیل بدهیم، یک امر سخیف است.

بهزادی همچنین درباره محدودیت‌ها و سخت‌گیری‌هایی که بسیاری از فیلمسازان در تولید آثار غیرکمدی به آن اشاره می‌کنند و اینکه وظیفه آن‌ها در این شرایط چیست، توضیح داد: به نظرم باید یک جریان هدفمند تشکیل شود تا فیلم‌هایی با بودجه‌های کم ساخته شوند و امکان عرضه و نمایش‌های جدیدی هم برای این نوع سینما تعریف شود. به نظرم از اشتباهات استراتژیک تصمیم‌گیران فرهنگی است که به تغییرات به وجود آمده در زمینه تولید و عرضه فیلم بی‌توجه باشند. زمانی بود که فیلمسازی به یک لجستیک خیلی بزرگ احتیاج داشت و فقط هم ساخت فیلم مطرح نبود، بلکه امکان عرضه و نمایش فیلم‌های سینمایی هم یک مسئله مهم بود چون نمایش فیلم صرفاً در محدوده سالن‌های سینما و مجهز به آپارات و تجهیزات پخش امکان‌پذیر بود  اما الان جریانی شروع شده که هم ساخت فیلم را آسان و سبک‌تر کرده و هم امکان‌های متفاوتی را برای عرضه فیلم‌ها به وجود آورده است؛ درواقع انحصار از سالن‌های سینمایی گرفته شده و مطمئناً وقتی عرصه بر یک هنرمند تنگ شود، خواه ناخواه به سمت تولید زیرزمینی و عرضه آن روی پلتفرم‌های جدید می‌رود. 

وی اضافه کرد:اشتباه دوم همین‌جا اتفاق می‌افتد که دقت نکنیم ادامه چنین روندی باعث می‌شود سینما به عنوان مکانی برای دور هم جمع شدن و تماشای فیلم، خالی از فیلم شود ولی قطعا جلوی کار و خلاقیت کسانی که فیلمسازی تنها کاری است که بلدند را، نمی‌شود گرفت.

او همچنین با اشاره به تاثیراتی که ظهور و بروز هوش مصنوعی در صنعت سینما خواهد داشت، گفت: تفکر مدیران فرهنگی ما هنوز در حیطه سنتی است و تا به دوران مدرن و روزگار ما که پسامدرن است، برسند و به ماهیت و چگونگی کارکرد هوش مصنوعی واقف شوند، نسل جدیدی آمده که از همه این مسائل رد شده است. ما امروزه با کمک هوش مصنوعی این قابلیت را داریم که از “هیچی”، فیلم بسازیم؛ یعنی این امکان را داریم که در خانه خود بنشینیم، داستانی را طراحی کنیم، به کمک هوش مصنوعی آن را مصور کنیم، صدا و موسیقی روی آن بگذاریم و بعد یک پکیج کامل فیلم را ببندیم. ممکن است امروز که من با شما صحبت می‌کنم این کار را در یک شکل کِیفی با سطح بالا نتوانیم انجام دهیم ولی با سرعتی که هوش مصنوعی دارد، حتما در چند سال آینده به جایی می‌رسیم که برای ساخت بسیاری از فیلم‌ها، حتی نیاز نیست وارد لوکیشن‌های واقعی شویم و به شکل کلاسیک فیلمبرداری کنیم.

بهزادی در پایان گفت: این در حالی است که برخی معتقدند سیاستگذاری فرهنگی یعنی کنترل ذهن و اثر هنرمند؛ آن هم صرفا به این دلیل که امکان تولید یک فیلم را در یک فضای فیزیکی و لوکیشن‌های واقعی می‌دانند که کنترل آن صرفا در اختیار حاکمیت است.

مجله معتبر و فرانسوی «کایه دو سینما» همزمان با آغاز آخرین ماه میلادی، فهرستی از ۱۰ فیلم برتر سال را به انتخاب نویسندگان و منتقدانش منتشر کرد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، چند سال گذشته برای معتبرترین مجله سینمایی جهان سخت بوده است، چرا که درست با شروع همه گیری در مارس ۲۰۲۰، تحریریه این مجله به دلیل مالکیت جدید استعفا دادند و تیم جدیدی از نویسندگان استخدام شد و البته پس از شش ماه غیبت، برخی از نویسندگان به کار در کایه دو سینما بازگشتند.

این نشریه سینمایی در سال ۲۰۲۳ نیز طبق روال هر سال، فهرستی از ۱۰ فیلم برتر سال را به انتخاب نویسندگان و منتقدان خود منتشر کرد که در این فهرست فیلم «ترنکه لائوکن» ساخته «لورا سیتارلا» در صدر قرار دارد. این فیلم محصول مشترک آرژانتین و آلمان و با تایم ۲۶۰ دقیقه‌ای به دو قسمت تقسیم می‌شود که به ناپدید شدن یک زن و همکارانی می‌پردازد که برای جستجوی او راهی جاده می‌شوند.

در این فهرست رتبه دوم به فیلم اسپانیایی-آرژانتینی «چشمان خود را ببند»» به کارگردانی «ویکتور رایسه» اختصاص یافته و «آناتومی یک سقوط» ساخته «ژوستین تریه» برنده نخل طلای ۲۰۲۳ نیز در رتبه سوم جای گرفته است. 

در اینجا فهرست ۱۰ فیلم برتر سال ۲۰۲۳ به انتخاب مجله «کایه دو سینما» آمده است:

۱) ترنکه لائوکن (لورا سیتارلا)
۲) چشمان خود را ببند (ویکتور اریسه)
۳) آناتومی یک سقوط (ژوستین تریه)
۴) فابلمن‌ها (استیون اسپیلبرگ)
۵) برگ‌های افتاده (آکی کائوریزماکی)
۶) ناآرامی (سیریل شوبلین)
۷) از پایان جهان انتظار زیادی نداشته باشید (رادو ژوده)
۸) دار و دسته‌های جنگل (رباح آمور زیمه)
۹) تابستان گذشته (کاترین بریلات)
۱۰) شاهزاده (پیر کرتون)
۱۰) نمایش (کلی رایکارد)