برچسب: جشنواره فیلم کوتاه تهران

آمار فیلم‌ها و اطلاعات بخش سینمای بین‌الملل چهلمین جشنواره فیلم کوتاه تهران اعلام شد.

به گزارش سینمای خانگی از ستاد خبری چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، این رویداد به عنوان جشنواره فیلم کوتاه مورد تائید آکادمی اسکار شناخته می‌شود که سالانه پذیرای چندین هزار اثر از فیلم‌سازان سراسر جهان است.

مهلت مقرر پذیرش آثار که از 28 اسفند 1402 آغاز شده بود، با عبور از شرکت بیش از 7000 اثر از فیلم‌سازان 131 کشور، در 19 مردادماه سال جاری، پایان یافت و توانست با دریافت 7216 فیلم کوتاه از فیلم‌سازان بین‌المللی، رکورد جدیدی برای جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران در تعداد فیلم‌های دریافت شده توسط دبیرخانه جشنواره در بخش بین‌الملل ثبت کند.

همچنین طبق زمان‌بندی اعلام شده، اسامی فیلم‌های منتخب برای نمایش در بخش بین‌الملل جشنواره فیلم کوتاه تهران در انتهای شهریور 1402 اعلام خواهد شد.

آمار آثار متقاضی در بخش بین‌الملل جشنواره، به شرح زیر اعلام می‌شود:

از تعداد 7216 اثر دریافت شده، آمار کل فیلم‌های ثبت نام شده در بخش بین‌الملل چهلمین جشنواره فیلم کوتاه تهران، تعداد 3390 فیلم داستانی، 1112 فیلم تجربی، 1068 فیلم مستند  و 936 فیلم پویانمایی و 445 اثر نیز برای رقابت در جایزه ویژه بخش «حقیقت جویان» و 265 اثر نیز برای جایزه ویژه بخش «راه ابریشم»، از 131 کشور متقاضی حضور در بخش بین‌الملل جشنواره چهلم بوده‌اند.

همچنین اسپانیا با 913، هند با 553، فرانسه با 494، آمریکا با 448 و چین با 367 فیلم کوتاه، 5 کشور برتری هستند که بیشترین اثر را به این رویداد فرستاده‌اند.

رتبه‌های بعدی فهرست‌ کشورهای متقاضی حضور در جشنواره فیلم کوتاه تهران که رتبه‌های 6 تا 15 را به خود اختصاص داده‌اند نیز به ترتیب به کشورهای ایتالیا با 329، برزیل با 280، روسیه با 238، بریتانیا با 203، ترکیه با 193، آلمان با 160 و کره جنوبی با 159، مکزیک با 136، کانادا با 135 و لهستان و آرژانتین با 129 فیلم کوتاه اختصاص دارد.

چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری مهدی آذرپندار از 27 مهر تا 2 آبان 1402 برگزار می‌شود.

فیلم کوتاه «گور به گور» اقتباسی از داستان «گیاهی در قرنطینه» به کارگردانی عرفانه سادات کریمی‌پور ساخته شد.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، فیلم کوتاه «گور به گور» به کارگردانی عرفانه سادات کریمی‌پور اثری اقتباسی از داستان کوتاهی به نام «گیاهی در قرنطینه» نوشته بیژن نجدی است که برای شرکت در جشنواره فیلم کوتاه تهران آماده می‌شود. در این فیلم کوتاه قصه پسری روایت می‌شود که همیشه تسلیم است. گاهی تسلیم علم و گاهی تسلیم خانواده.

«گور به گور» پس از مراحل پیش تولید، فیلمبرداری آن یک ماه زمان برده و در حال حاضر روی میز تدوین است.

سیاوش چراغی‌پور، نسا یوسفی، سامان خلیلیان، محمدحسین صفری، سعید ابک، عطا گلزاری و امیرمهدی خاکپیز در «گور به گور» ایفای نقش کرده‌اند.

این فیلم کوتاه ۱۵ دقیقه‌ای ساخته عرفانه سادات کریمی‌پور، کارگردان ۳۲ ساله است که پیش از این چندین فیلم کوتاه را کارگردانی کرده است. وی دانش‌آموخته انجمن ملی سینمای جوانان ایران است.

با توجه به درخواست‌های مکرر فیلم‌سازان سراسر کشور، مهلت ثبت‌نام و ارسال آثار فیلمسازان برای شرکت در بخش ملی چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، به مدت ده روز تمدید شد.

به گزارش سینمای خانگی از ستاد خبری چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، با توجه به اینکه بخش زیادی از فیلم‌سازان کشور در مرحله پس‌تولید آثار خود هستند و تقاضای برای تمدید و رساندن آثار توسط آن‌ها به دبیرخانه جشنواره، بالا بوده است؛ دبیرخانه جشنواره مهلت ثبت‌نام و ارسال آثار را تا ۲۰مرداد ۱۴۰۲ تمدید کرد.

پیش از این قرار بود فیلم‌سازان تا ۱۰ مرداد ۱۴۰۲ روند ثبت‌نام و ارسال آثار خود را تکمیل و فیلم‌های خود را به دبیرخانه چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران تحویل دهند.

چهلمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری مهدی آذرپندار از ۲۷ مهر تا ۲ آبان ۱۴۰۲ برگزار می‌شود.

فیلم کوتاه «اتاق آرزو» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی محمد رشیدی‌فر برای حضور در جشنواره فیلم کوتاه تهران مقابل دوربین رفت.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، «اتاق آرزو» فیلمی است با ژانر درام و سورئال که به معضلات کودکان بویژه کودکان معلول می‌پردازد.

داستان فیلم از این قرار است: بهزاد پدر دختر معلولی است که می خواهد آرزوی محال دخترش را محقق کند.

اتاق آرزو به نویسندگی فرزاد عاطفی‌ در تهران فیلمبرداری شده است.

این فیلم که قرار است در جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور داشته باشد، ششمین فیلمی است که توسط محمد رشیدی ساخته شده است.

در این فیلم محمد رشیدی‌فر، امیرعلی جوادپور، پریماه اسماعیلی، کیاشاه تنگستانی‌پور، امیر خانزاده، حامد عزیزی، مهوش توتونچی و فرزاد عاطفی‌ ایفای نقش می‌کنند.

عوامل اتاق آرزو عبارتند از: مدیر فیلمبرداری: کردمان پویش، مدیر صدابرداری: یعغوب عبداللهی، طراح صحنه و لباس: محمد رشیدی‌فر، طراح گریم: نفس چگینی، دستیار کارگردان و برنامه ریز: فرزاد عاطفی، جلوه های ویژه: کردمان پویش، تدوین: آبتین جهانیان مدیر تولید: امیرعلی جوادپور، عکاس و فیلمبردار پشت صحنه: الهه حمیدی، عکاس میهمان: امیرحسین رفیعی، دستیار فیلمبردار: پارسا یوسف، مجری دکور: علی صادقی و ایمان بیات و مدیر روابط عمومی، تبلیغات و رسانه: امیر خانزاده.

زیور حجتی کارگردان فیلم «زنان لجمن» که برنده جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره منطقه‌ای سینمای جوانان شده است، به ارائه توضیحاتی درباره تجربه ساخت این فیلم با سوژه‌ای تلخ پرداخت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از مهر، در همین سال‌هایی که سینمای بلند داستانی ایران شرایط چندان ایده‌آلی را در جذب مخاطب و فروش در گیشه تجربه نمی‌کند و فرآیند عرضه محصولات نمایشی در آستانه ورود به دورانی تازه به‌واسطه فراگیر شدن بسترهای عرضه جدید در فضای مجازی قرار دارد، «سینمای کوتاه ایران» انگیزه بالایی برای یافتن مخاطبانی تازه برای خود دارد.

«فیلم کوتاه» یکی از محصولات بصری مهم و جریان‌ساز در دنیای جدید محسوب می‌شود و به همین دلیل دیگر به‌سختی می‌توان تولیدات این حوزه را نادیده گرفت.

فیلم کوتاه «زنان لجمن» بیست‌ونهمین فیلم‌کوتاهی است که در قالب این سلسله گفتگو میزبان عواملش بودیم.

«زنان لجمن» که با حمایت انجمن سینمای جوانان ایران به تولید رسیده است، سوژه‌ای ملتهب مرتبط به سال‌های جنگ عراق علیه ایران دارد و داستان زنی را روایت می‌کند که حضورش در خط مقدم زمینه‌ساز بروز یک بحران در زندگی شخصی‌اش شده است.

این فیلم به کارگردانی زیور حجتی از آثاری است که در جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان استان یزد جایزه بهترین کارگردانی را از آن خود کرده است و به پشتوانه همین مقام، به‌صورت مستقیم می‌تواند در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران در سال جاری حضور داشته باشد.

آنچه می‌خوانید حاصل گفتگو مهر با زیور حجتی فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان فیلم کوتاه «زنان لجمن» است.

* فیلم شما قصه شوکه‌کننده‌ای دارد اما بد نیست از اسم فیلم شروع کنیم؛ «زنان لجمن» به چه معناست؟

«لجمن» یک اصطلاح نظامی است که مخففی متشکل از حروف ابتدایی عبارت «لبه جلوی میدان نبرد» است و در اصطلاحات نظامی خود ما هم مرسوم است. زمانی انجمن سینمای دفاع مقدس فراخوانی را منتشر کرد تحت عنوان «۴۰ سال، ۴۰ فیلم» و یکی از موضوعاتی که در این فراخوان مطرح شده بود، مربوط به آسیب‌های جنگ بود. همین فراخوان جرقه‌ای شد که سراغ چنین موضوعی بروم. شخصاً هم دغدغه‌هایی در این زمینه داشتم و شروع به نگارش فیلمنامه کردم. وقتی متن را فرستادم از طرف داوران امتیاز بالایی دریافت کرد اما اتفاقی که افتاد آن فراخوان منجر به هیچ تولیدی نشد! گویا مدیران آن مجموعه تغییر کردند و اساساً با رویکرد مدیران قبلی مخالف بودند.

اگر هزینه تولید فیلم در حدود ۱۴۰ میلیون شده باشد، حدود ۳۵ میلیون تومان آن را انجمن، در قالب حمایت پرداخت کرد. در هر حال در مقطعی که من اصرار داشتم این فیلم را بسازم، با حمایت انجمن این اتفاق ممکن شد

می‌خواستند روی متن‌ها بازبینی مجدد کنند اما من اصرار داشتم که همین متن خود را بسازم. با آن مجموعه به توافق نرسیدیم تا مدتی بعد که ماجرای پیچینگ انجمن سینمای جوانان پیش آمد. طرح این فیلم را برای انجمن سینمای جوانان اصفهان فرستادم و با پذیرش کار به‌صورت حمایتی در تولید آن مشارکت کردند. اگر هزینه تولید فیلم در حدود ۱۴۰ میلیون شده باشد، حدود ۳۵ میلیون تومان آن را انجمن، در قالب حمایت پرداخت کرد. در هر حال در مقطعی که من اصرار داشتم این فیلم را بسازم، با حمایت انجمن این اتفاق ممکن شد.

* همین فیلمنامه را خوانده بودند و پذیرفتند در تولید مشارکت کنند؟

بله.

* آن زمان فکر می‌کنم مسئولیت انجمن با سیدصادق موسوی بود.

بله. اتفاقاً کلیت فیلم را که دیدند از نظر ساختار دوست داشتند اما از نظر محتوا و به‌واسطه زیرمتنی که داستان فیلم داشت کمی نکته داشتند. به‌خصوص که در نسخه که آن زمان برای آن‌ها نشان دادم، صحنه‌هایی در فیلم بود که داستان را مستقیم‌تر روایت می‌کرد و آن‌ها با این میزان از صراحت در طرح موضوع مشکل داشتند. بعدها دو پلان را حذف کردیم و وقتی فیلم را به جشنواره منطقه‌ای فرستادیم موفق به کسب جایزه شد. با توجه به اینکه آثاری که از جشنواره‌های منطقه‌ای جایزه کسب می‌کنند به طور مستقیم به جشنواره فیلم کوتاه تهران راه پیدا می‌کنند، امسال هم فیلم در جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور خواهد داشت.

* مسئله «تجاوز» تقریباً سوژه‌ای است که در هر مقطع زمانی می‌شود به آن پرداخت. چه شد که این داستان را در بستر جنگ روایت کردید؟

آنچه در فیلم به آن اشاره می‌شود بخشی از واقعیت‌های جنگ ماست که برخی نمی‌خواهند مطرح شود. این نخواستن البته تا حدودی منطقی هم هست، اما از منظر سینمایی معتقدم خیلی زودتر از این‌ها باید سراغ چنین سوژه‌هایی می‌رفتیم. واقعیت هم این است که در داستان فیلم اصل موضوع تجاوز چندان برایم مسئله نیست و معتقدم همیشه می‌تواند وجود داشته باشد، اما اینکه این تجربه تلخ در جریان جنگ روایت شود، برایم موضوعیت داشت به خصوص که تا کنون هیچ روایتی از آن نداشتیم.

* در یکی از سکانس‌های فیلم «روز سوم» البته اشاره‌ای به این جریان می‌شود…

آنجا اما با ورود کاراکتری که حامد بهداد نقشش را ایفا می‌کرد، این اتفاق رخ نداد. این موضوعی بود که واقعاً ذهنم را درگیر کرده بود و به‌واسطه همان جرقه‌ای که به آن اشاره کردم، سراغ ساخت آن رفتم.

* یکی از ویژگی‌های فیلم «زنان لجمن» که به‌خصوص در سکانس‌های ابتدایی خیلی مشهود است، تلاش برای پایبندی به کلیشه‌ها و قواعد ژانر وحشت است. چرا تا پایان این هویت ژانری را در روایت فیلم حفظ نکردید؟

جذابیت سینما برای من این است که می‌توان در قالب آن کارهایی را انجام داد که خیلی پایبند قواعد خاصی نیست. در طول روایت یک فیلم هم لحن روایت می‌تواند تغییر کند و هم ژانر آن. آنچه برای من مهم است این است که محصول نهایی انسجام خود را حفظ کرده باشد. معتقدید این انسجام در فیلم وجود ندارد؟

مخاطب من باید با کاراکتر زن فیلم من هم‌ذات‌پنداری کند و من دوست دارم مخاطبم هم به همان اندازه حالش بد شود تا موقعیت این زن را درک کند. اگر در لحظه‌ای که باید حال مخاطب را بد کنم، حس خوبی به او منتقل کنم، اساساً به‌عنوان کارگردان کارم را غلط انجام داده‌ام.

* به‌نظرم در مواردی این تغییر لحن به یکدستی روایت شما آسیب زده است.

خب نظر شما حتماً محترم است اما من چنین نگاهی به فیلم ندارم. در میان مخاطبانی که فیلم را دیده‌اند هم تاکنون با چنین بازخوردی مواجه نشده بودم.

* اصلاً چرا این داستان ملودرام را در قالب ژانر وحشت روایت کردید؟

در فیلمسازی بیش از هر چیز برای من فضاسازی اهمیت دارد و اینگونه نیست که از قبل تصمیم گرفته باشم در یک ژانر خاص فیلم بسازم. براساس متن است که تصمیم می‌گیرم با ابزارهایی که در اختیار دارم، چه فضایی را باید بسازم. این متن هم این قابلیت را داشت که در چنین فضایی روایت شود. خیلی هم در بند آن نبودم که حتماً باید یک فیلم در ژانر خاص بسازم.

* یکی از نکاتی که در داستان فیلم ذهن مخاطب را درگیر می‌کند، تناقضی است که میان حس کاراکتر اصلی نسبت به اطرافیانش در فیلم وجود دارد. اتفاقی که برای همه اطرافیان به‌شدت مبارک است تبدیل به یک چالش و عذاب درونی برای شخصیت اصلی شده است و این تناقض لحظات وحشتناکی را برای او رقم می‌زند.

این موقعیت واقعاً موقعیت سختی است. شاید بتوانم بگویم تلخ‌ترین لحظاتی است که یک زن می‌تواند در زندگی آن را تجربه کند. کاراکتر در این موقعیت کشمکش‌هایی درونی با خود دارد که تبدیل به برخی کابوس‌های شخصی برای او شده است. حتی گاهی تصمیم به اقداماتی می‌گیرد که حتی فکر کردن به آن تکان‌دهنده است. در مقاطعی هم چالش‌هایی برای طرح موضوع با شوهرش دارد که مدام با تردید با آن مواجه می‌شود.

* قصه‌های تلخ در سینما واقعاً جذاب هستند و نمی‌توان این موضوع را کتمان کرد اما دو رویکرد در روایت قصه‌های تلخ وجود دارد. هم می‌توان آن را در قالبی بیان کرد که برای مخاطب اذیت‌کننده نباشد و در عین تأثیرگذاری حال بدی را به او منتقل نکند و هم می‌تواند چنان عریان به تلخی‌ها بپردازد که تمام تلخی آن در جان مخاطب رسوب کند. فکر نمی‌کنید فیلم «زنان لجمن» کمی از جنس دوم است و در مقاطعی خیلی حال مخاطب را بد می‌کند؟ این موضوع در سینمای بلند ما هم جای طرح دارد که ما تا کجا مجاز هستیم که برای روایت یک داستان تلخ، حال مخاطب را بد کنیم؟

من چنین نگاهی ندارم و قائل به این مرز نیستم. وقتی قرار است موضوعی تا این اندازه تلخ را روایت کنید، قطعاً حسی که دارید به مخاطب منتقل می‌کنید هم یک حس تلخ است. بالاخره مخاطب من باید با کاراکتر زن فیلم من هم‌ذات‌پنداری کند و من دوست دارم مخاطبم هم به همان اندازه حالش بد شود تا موقعیت این زن را درک کند. اگر در لحظه‌ای که باید حال مخاطب را بد کنم، حس خوبی به او منتقل کنم، اساساً به‌عنوان کارگردان کارم را غلط انجام داده‌ام.

* «غم» به‌عنوان یک «حس» می‌تواند از طریق روایت شما به مخاطب منتقل شود اما بد کردن حال مخاطب موضوع دیگری است. به‌صورت مصداقی وقتی قرار است براثر فشار روحی یا جسمی یکی از کاراکترها در فیلم بالا بیاورد و دچار تهوع شود، هم می‌توان به گونه‌ای این لحظه را کارگردانی کرد که مخاطب متوجه این وضعیت کاراکتر شود، هم می‌توان با یک قاب بسته از لحظه بالا آوردن کاراکتر، مخاطب را هم دچار حالت تهوع کرد! نکته‌ای که من عرض می‌کنم ناظر به این است که حالت دوم چه الزامی دارد؟

من این فیلم را دو سال پیش ساخته‌ام و همین امروز هم فیلمنامه‌های آماده‌ای برای ساخت فیلم بلند دارم، اما مسیری که برای ورود فیلمسازی مانند من به سینمای بلند وجود دارد، کمی غیرقابل‌پیش‌بینی است. این دشواری‌ها فیلمسازانی که در ابتدای مسیر قرار دارند را بیشتر اذیت می‌کند متوجه منظور شما شدم. این مرز بستگی به این دارد که کارگردان تا چه اندازه می‌خواهد موضوعی که مدنظر دارد را بی‌واسطه با مخاطبش مطرح کند. مشخصاً من برای این فیلم احساس کردم این زن آنقدر در چنین موقعیتی حالش می‌تواند بد باشد که به همان اندازه مخاطب هم می‌تواند حال بد را حس کند. البته به قول شما شاید می‌شد در برخی جزییات، رویکرد دیگری داشت اما برای شخص من این اندازه نمایش عریان تلخی‌ها، جذابیت بیشتری داشت.

اما به این نکته‌ای که شما می‌گویید هم می‌توان فکر کرد و شاید اگر من باردیگر بخواهم فیلمی درباره یک موضوع تلخ بسازم، به گونه‌ای دیگر جزییات آن را با مخاطبم در میان بگذارم. زمان ساخت این فیلم این مدل را انتخاب کردم و شاید برای فیلم‌های بعدی سراغ مدل‌های دیگری بروم.

* کاراکتر اصلی فیلم برای تصمیم‌گیری در موقعیتی که در آن قرار گرفته شده، دچار تردیدهایی است که شاید برای یک زن معمولی چندان قابل درک نباشد. در چنین موقعیتی احتمالاً یک زن خیلی زود تصمیم نهایی را برای رها شدن از کابوسی که گرفتار آن شده است می‌گیرد.

درباره این تردیدها دو نکته را مدنظر قرار دهید. اول اینکه این زن یک پرستار در میدان جنگ است و طبیعتاً شخصیتی محکم دارد. چنین کاراکتری احتمالاً خیلی اهل نشان دادن واکنش‌های آنی نیست و با تأمل بیشتری تصمیم می‌گیرد. دلیل دیگر هم بحث ارتباط او با خانواده و همسرش است. او حتی در چند نوبت می‌خواهد اصل داستان را به همسرش بگوید اما وقتی شرایط او را می‌بیند، بازهم دچار تردید می‌شود.

* به‌عنوان سوال پایانی برنامه‌ای برای ورود به سینمای بلند ندارید؟

من این فیلم را دو سال پیش ساخته‌ام و همین امروز هم فیلمنامه‌های آماده‌ای برای ساخت فیلم بلند دارم، اما مسیری که برای ورود فیلمسازی مانند من به سینمای بلند وجود دارد، کمی غیرقابل‌پیش‌بینی است. این دشواری‌ها فیلمسازانی که در ابتدای مسیر قرار دارند را بیشتر اذیت می‌کند. این فرآیند نیاز به آسیب‌شناسی دارد. من جزو فیلم‌اولی‌هایی هستم که از سوی بنیاد فارابی هم تأیید شده‌ام و از آنجایی که آدم بیش‌فعالی هم در زمینه نوشتن هستم، همین الان فیلمنامه آماده برای کار دارم اما رفت‌وآمدها و پیگیری‌ها برای امکان ساخت فیلم بلند، گاهی آدم‌ها را خسته می‌کند. امیدوارم برای من این فرصت فراهم شود که بتوانم فیلم بلندم را بسازم.

فیلم کوتاه «وقفه» ساخته مانا پاک سرشت نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم بخش زنان جشنواره NCIFF آلمان شد.

به گزارش سینمای خانگی از روابط عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، پنجمین جشنواره nepal cultura international film festival که در ۱۸ تا ۲۲ سپتامبر در هامبورگ آلمان برگزار می‌شود، بخشی با تمرکز به موضوع زنان دارد و فیلم کوتاه «وقفه» ساخته مانا پاکسرشت، به جشنواره راه پیدا کرده است و بهترین فیلم این بخش مستقیم در فستیوال هامبورگ که مورد تایید آکادمی اسکار است داوری خواهد شد.

«وقفه» تنها نماینده سینمای ایران است که با دو فیلم از آلمان رقابت می‌کند.

فیلم کوتاه «وقفه» پیش‌تر در سی‌و‌نهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور داشته که کاندیدای بهترین بازیگر جشنواره برای بازی مانا پاک سرشت و موفق به کسب جایزه ویژه دبیر، برای نگاه متفاوت به مسائل زنان شده بود.

این فیلم منتخب چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر بود.

در خلاصه داستان فیلم آمده است: «برو هروقت پاک شدی برگرد، خدا رو چه دیدی، شایدم رفتی و دیگه برنگشتی… .»

مانا پاک سرشت، عرشیا زینعلی، مسعود بدرطالعی و اسماعیل حاجتی، بازیگرانی هستند که در این فیلم کوتاه نقش‌آفرینی کرده‌اند.

عوامل فیلم کوتاه «وقفه» عبارت است از:

نویسنده و کارگردان: مانا پاک سرشت، تصویربردار: آرمین یوسف‌زاده، تدوین‌گر: البرز پورصیاد، جلوه‌های ویژه بصری: حسام کنفی، صدابردار: علیرضا دریادل، صداگذاری: حسن سنگاچین، آهنگساز: میلاد حجتی، میکس و مستر: هومن آراد، اصلاح رنگ: سحر جامع ، کسری جامع، طراح صحنه و لباس: مانا پاک سرشت، عکاس و فیلمبرداری پشت صحنه: مجتبی نجفی، مدیر تولید: سیامک حسین پور، گروه تصویر: نعیم اسمی، عرفان پندار، گروه صحنه: پرهام کاظمی، شایان معینی، دستیاران: محمد مهربخش، امیرحسین عباسی و تهیه کننده: انجمن سینمای جوانان ایران و البرز پورصیاد.