برچسب: آنجا

«اوپنهایمر»، جدیدترین ساخته جاه‌طلبانه کریستوفر نولان، فیلمی چندمضمونی است؛ در ظاهر، اثری بیوگرافی است اما نمی‌توان منکر شاخصه‌های حماسی، سیاسی و البته دراماتیک آن شد. نخ تسبیح تمامی این مضامین اما ظلم بزرگ است که سیاست، در پیشگاه استعداد بزرگی چون رابرت اوپنهایمر به انجام رساند و جایگاه وی را تا همیشه در یک تعریف محدود (پدر بمب اتم) تقلیل داد.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، دوازدهمین ساخته کریستوفر نولان، در شمائل کلی، فیلمی بیوگرافی از یکی از مهم‌ترین برهه‌های حماسی تاریخ آمریکاست. اینکه نولان با داده‌های مسجل و قطعی تاریخی، اقدام به روایت‌گری کرده، خامه روی کیک فیلم است. در زیرلایه اما، اثر، پیرنگی اخلاقی دارد. پیرنگ مشتتی که پشت عناوین اغواگرایانه‌ای چون پدر بمب اتم یا پایان‌دهنده جنگ جهانی دوم، هنوز هم به یکی از مباحث لاینحل تاریخ معاصر باقی مانده و علیرغم واکنش دوپهلوی دولت آمریکا طی ۷۰ سال اخیر، اما هنوز واقعیت صریح آن بر بشر مشخص نشده است.

فیلم اما در این روایت‌گری، جانب رابرت اوپنهایمر را گرفته است. در پس انگاره‌های بیوگرافی و حماسی خود، زیرکانه، چندین نقب را به طرف‌های بازی می‌زند: فرم و ساختار روایت، به‌مانند دوربین، حامی رابرت است. در پس‌زمینه اما شاید این انتظار وجود داشت که انتقادهایی به تصمیم دولت وقت آمریکا برای راه انداختن کارناوال خائن خواندن اوپنهایمر مطرح شود اما فیلم در این زمینه، چندان صریح عمل نمی‌کند.

از یک سو، فوکوس معناداری بر روی مخالفت رابرت با گسترش صنعت جنگ‌افزار هیدروژنی با قابلیت و نتایجی به‌مراتب بهتر نسبت به بمب اتم دارد که نهایت تلاش خود را به عمل می‌آورد تا این رویکرد را به‌عنوان بستری برای جریانات مخالفت با رابرت، تطهیر نماید و از سوی دیگر، دولت وقت آمریکا را محق می‌داند که نسبت به کشتار فراتر از حد تصور مردم عادی در جریان استفاده از بمب اتم، نگران جلوه دهد که بخواهند سازنده آن بمب را محاکمه کنند.

تناوب ریتم داستان در لایه‌های مختلف، تصویری که از اتم‌ها و در تشریح فیزیک کوانتوم در اثنای فیلم نشان می‌دهد، جنس منعطفانه‌ای از یک داوری انسانی در قبال یک تردید تاریخی، اصرار بر وجوه مجسم تاریخ در آن زمان که یکی از وجوه آن، نخستین آزمایش بمب اتم است، ازجمله شاخصه‌های فیلم استالبته که نمی‌توان منکر نگاه انتقادی فیلم از سیاست آمریکایی شد؛ پارادوکسی که با محق نشان دادن دولت وقت آمریکا در تفتیش عقاید رابرت و البته حضور جان.اف.کندی در آن کارناول تصمیم‌گیری و رای مخالف وی به خائن بودن رابرت، نشان‌دهنده دو روی سکه‌ سیاستی است که حتی به دانشمندان خود نیز رحم نکرد و جایگاه چنین استعدادی را در همان اندازه پدر بمب اتم تقلیل داد.

رویکردی که در فیلم، در احوال انیشتین نیز به‌عنوان بزرگ‌ترین دانشمند وقت، به تصویر کشیده شد و پیام روشنی را برای مخاطب مخابره کرد.

آقای نابغه اما هیچ‌گاه صراحتا به هیچ‌یک از این سراشیبی‌ها نمی‌لغزد. به جز قطعیتی که در حمایت از رابرت می‌بیند و البته تعصبی که در تصویرگری صحیح از زمانه رویداد دارد، فیلم هیچ دلبستگی محض دیگری به هیچ‌یک از ارکان اخلاقی خود ندارد. همچنان تا پایان، پرسوناژ را بر محتوا و اتفاق بزرگی که رقم زده، ترجیح می‌دهد؛ در این سیاست کلی، رمزگشایی انتهایی فیلم از ملاقات عجیب رابرت با انیشتین نیز در زمین همین نگاه است و بر آن صحه می‌گذارد.

ساختار روایت اما دیگر برگ برنده جدیدترین ساخته نولان است. سوژه‌ای که به دلیل تکثر مباحث، به‌راحتی پتانسیل تبدیل شدن به یک پرستیز دیگر را داشت، با هوشمندی نولان، شکلی تقریبا خطی را به خود دید؛ نولان در این فیلم، آشکارا از فلسفه و حتی روانشناسی فاصله گرفت.

فیلمی همه‌فهم و روان ساخت. شاید دغدغه‌اش، حمایت تمام‌قدتر مردم جهان نسبت به قهرمانی بود که قصد داشت تا با پایان دادن به جنگ، جلوی کشتار بیشتر مردم را بگیرد اما ناخواسته مانند آلفرد نوبل، در جایگاه قربانی قرار گرفت.

فیلم، در ۵۰ دقیقه پایانی خود، تکه‌پرانی‌های پریشان و معناداری در مقصر نشان دادن دولت آمریکا در کشتار مردم هیروشیما و ناکازاکی دارد و به‌نوعی رابرت اوپنهایمر را در این قضییه که نمی‌دانسته بمب قرار است بر سر مردم بی‌پناه انداخته شود، تبرئه می‌کند. این رویکرد نسبی در کنار حمایت ملموسی که در کلیت اثر نسبت به رابرت وجود دارد، تردیدهای مخاطب را نسبت به تثبیت موقعیت قهرمان در عصری که می‌زیسته و اقدامی که انجام داده، برطرف کرده و سیگنال مثبت می‌فرستد.

در چنین رویکردی، اوپنهایمر، پروژه‌ای جاه‌طلبانه برای کارگردانی است که استیلای گسترده‌ای بر سلیقه سینمادوستان جهان دارد. نولان، در این فیلم، باز هم یک تکنسین نکته‌سنج و وسواسی است؛ تناوب ریتم داستان در لایه‌های مختلف، تصویری که از اتم‌ها و در تشریح فیزیک کوانتوم در اثنای فیلم نشان می‌دهد، جنس منعطفانه‌ای از یک داوری انسانی در قبال یک تردید تاریخی، اصرار بر وجوه مجسم تاریخ در آن زمان که یکی از وجوه آن، نخستین آزمایش بمب اتم است که نه با تکیه بر فناوری سی‌جی، بلکه به صورت حقیقی، برداشت شده و البته تکیه دراماتیک و معکوس بر دیالوگ «حالا دیگه می‌تونی ملحفه‌ها رو ببری داخل»، قاب ابتدایی و انتهایی یکسان از رابرتی که در ابتدا کنجاو و سرزنده و در انتها، مغموم و خسته است و … اثری با ارزش‌افزوده نسبت به دیگر آثار بیوگرافی و حماسی هالیوود است که مخاطب پس از تماشای آن، در یک جدال باطنی، به نتیجه‌ای مسلم می‌رسد.

نولان حالا با اوپنهایمر، حیات مترقی‌تری را در سینما آغاز کرده که ترکش‌های آن تا ادوار مختلف در خاطر نسل‌های متعدد باقی خواهد ماند.

لئوناردو دی کاپریو و جورج کلونی یک میلیون دلار به اعتصابات انجمن بازیگران ( SAG-AFTRA ) اهدا کردند.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، در حالی که اعتصابات انجمن بازیگران آمریکا در هالیوود به بیست و یکمین روز اعتراض‌ها علیه استودیوها به دلیل پرداخت دستمزدهای پایین، شرایط بدکاری و نیز استفاده از هوش مصنوعی برای تکرار تصاویر بازیگران رسیده است، لئوناردو دی کاپریو و جورج کلونی یک میلیون دلار به اعتصابات کمک کردند.

الکس اوکیف نویسنده The Bear(۲۰۲۲) می‌گوید بر اساس گزارش‌ها، استودیوهایی مانند برادران وارنر، نتفلیکس و دیزنی از مذاکره با اتحادیه نویسندگان خودداری و منابع فاش کردند که این استودیوها قصد داشتند اعتراض‌ها را تا زمانی که بیشتر بازیگران با شکست مواجه شوند، طولانی کنند.

در بحبوحه اعتراضات، چندین نفر از سلبریتی‌های فهرست A هالیوود برای ادامه اعتراض‌ها، کمک‌های مالی اهدا کردند. به نوشته ورایتی، مریل استریپ، دواین جانسون، لئوناردو دی کاپریو، امل و جورج کلونی و اپرا وینفری برخی از سلبریتی‌هایی فهرست A هستند که در برنامه کمک‌های مالی اضطراری انجمن نویسندگان مشارکت داشتند.

انجمن بازیگران آمریکا در بیانیه‌ای که چندی پیش منتشر شد اعلام کرد: در سایه حمایت برخی از ستاره‌های پردرآمد هالیوود، این انجمن در حال آماده‌سازی کمک و تزریق امید به هزاران بازیگری است که با مشکلات اقتصادی بسیاری روبه‌رو هستند.

مریل استریپ در بیانیه‌ای که برای پایان دادن به اعتصاب‌ها و پرداخت هزینه‌های عادلانه به نویسندگان و بازیگران به اتحادیه تهیه‌کنندگان فیلم و تلویزیون ارسال شد، یا یادآوری زمانی که به عنوان یک پیشخدمت برای تامین مخارج زندگی کار خود را شروع کرد نوشت: من روزهایم را به‌عنوان پیشخدمت، نظافتچی، تایپیست، حتی زمانی که در شرایط بیکاری بودم به یاد می‌آورم. در این اعتصاب‌ها، خوش‌شانس هستم که می‌توانم از کسانی حمایت کنم که در یک اقدام طولانی برای حمایت از بازیگران مبارزه خواهند کرد. ما با هم در برابر این شرکت‌های قدرتمند که می‌خواهند انسانیت، کرامت انسانی و حتی انسان‌ها را از حرفه ما خارج کنند، قوی خواهیم ایستاد. من به دیگر بازیگران افتخار می‌کنم که خیلی سریع پیشنهاد تامین مالی برنامه کمک مالی اضطراری را داده‌اند.

جورج کلونی هم گفت: ما آماده‌ایم تا برای انجام یک معامله عادلانه به دور میز برگردیم. تا آن زمان، من مفتخرم که می‌توانم از انجمن بازیگران که در این لحظه تاریخی در حال مبارزه‌اند حمایت کنم.

«تروا» شاید سخت‌ترین ایفای نقش برد پیت بود؛ فیلمی که ستاره هالیوود برای بازی در آن باید یک بدن عضلانی منحصر به‌فرد می‌ساخت که اگرچه خیلی تلاش کرد اما برای کارگردان ولفگانگ پترسن کافی نبود.

به گزارش سینمای خانگی از ایرنا، برد پیت ستاره هالیوود برای بازی در نقش آشیل در فیلم سینمایی تروا به کارگردانی ولفگانگ پترسن در سال ۲۰۰۴ بیشترین عضله را در دوران حرفه ای خود به دست آورد.

هالیوود حتی با برد پیت هم می‌تواند ظالمانه رفتار کند. او از هیچ تلاشی برای ساختن بدنی رویایی در این فیلم دریغ نکرد اما برای کارگردان کافی نبود.

در هالیوود مدعیان زیادی برای بدن‌های عضلانی وجود دارد. دهه ۸۰ عصر طلایی برای بازیگران قهرمان اکشن فوق عضلانی چون استالونه و شوارتزنگر بود. در دهه ۹۰، متیو مک کانهی به لطف عضلات شکمی خود به یک ستاره تبدیل شد. چانینگ تاتوم و زک افرون نیز بدن‌هایی عضلانی داشتند که گویا از سنگ مرمر تراشیده شده بود.

در میان ستاره‌ها، برد پیت در تروا مرجعی نهایی برای نشان دادن بدنی رویایی بر اساس معیارهای هالیوود بود. او برای ایفای نقش در این فیلم زیر نظر دافی گاور افسر سابق نیروی دریایی کار کرد؛ فردی که با همه از کریس پرت گرفته تا توبی مگوایر کار کرده است.

برد پیت پیش از آنکه نقش آشیل در تروا را بپذیرد برای پروژه‌ای که هرگز مشخص نشد، وزن کم کرده بود اما به پترسن قول داد که فیزیک یک مجسمه یونانی را برای خود بسازد. او شش ماه فرصت داشت تا این کار را انجام دهد.

برد پیت برای به دست آوردن عضلات یک جنگجوی واقعی تحت رژیم غذایی و تمرین‌های سخت قرار گرفت. اما وقتی ولفگانگ پترسن فیلمبرداری خود را در مالت آغاز کرد، پاهای برد پیت برهنه بود که به طور روشن انتظارات کارگردان را برآورده نکرد. به همین دلیل تهیه‌کنندگان فیلم نهایتا بناچار کارشناسی به این منظور به کار گفتند.

بازیگری که همبازی برد پیت در صحنه مبارزه با شمشیر بود و هویت او مشخص نیست گفته برد مرد بزرگی است اما از نزدیک پاهایش خیلی لاغر بود.

ژاله علو که امروز ۹۶ ساله شد، همیشه گفته است تمام تلاش خود را انجام داده تا کارهایش را با صمیمیت، صداقت و عشق انجام دهد.

به گزارش سینمای خانگی از ایسنا، ژاله علو سال ۱۳۰۶ در محله سنگلج و در خانواده‌ای زاده شد که فرهنگ برایشان اهمیت داشت. پدرش گرچه ارتشی بود ولی ذوق هنری داشت و علاقه‌مند بود دخترش با ادبیات کشور آشنا شود به همین دلیل از هفت سالگی با شروع مدرسه کتاب حافظ، سعدی و شاهنامه برایش می‌خوانده و او را تشویق می‌کرد تا با اشعار بزرگان کشور آشنا شود.

او که از دانشسرای مقدماتی مستقیما وارد رادیو شد و اعلام برنامه می‌کرد، می‌گوید: «در آن زمان به میدان ارک می‌رفتیم و با ماشین گویندگان را به بی‌سیم که یک استودیو پخش داشت و اغلب برنامه‌ها زنده پخش می‌شد، می‌بردند؛ یعنی اگر زنده یاد صبحی مهتدی برای قصه گویی می‌آمد و یا زنده یاد راشد برای سخنرانی می‌آمد به صورت زنده پخش می‌شد.»

علو درس و مشق را در دبستان «نواختران» در خیابان شاهپور آغاز کرد و دوره متوسطه را در مدرسه «خسرو خاور» گذارند. مدتی به دانشسرای مقدماتی رفت و به دلیل علاقه به کار هنری، هنرستان هنرپیشگی  را انتخاب کرد. در هنرستان هنرپیشگی نزد استادان بزرگی مانند هایک گاراگاش، دکتر نامدار که استاد فن بیان بود و خانمی سوییسی که استاد بدن و حرکت بود، مشغول نوآموزی شد. در همین هنرستان با چهره‌هایی همانند محمد نوری، معز دیوان فکری و … هم شاگردی شد و اولین حضور روی صحنه تئاتر را تجربه کرد.

طوسی حائری، معلم ادبیات دانشسرای مقدماتی، نخستین کسی بود که صدای خوش این دختر نوجوان را کشف کرد. او که خود جزو اولین گویندگان زن در رادیو بود، به دانش‌آموز نوجوان خود پیشنهاد کرد که گویندگی در رادیو را بیازماید. ژاله علو اولین حضورش را در رادیو با اعلام برنامه‌ها آغاز کرد و بعدها در این خانه ماندنی شد. فضای صمیمیانه رادیو او را نیز همچون دیگر همکارانش پا گیر کرد.

در دوره شکوه خیابان لاله‌زار که چراغ تئاترها و سینماهایش پر فروغ بود، ژاله علو اولین تجربه‌های جدی خود را در حوزه تئاتر در تئاتر فردوسی به انجام رساند.

خودش درباره این دوره در گفتگوی تاریخچه شفاهی سایت ارته (سایت تاریخچه شفاهی هنرمندان) گفته است: «عبدالحسین نوشین (پدر تئاتر نوین ایران) رفته بود و گروهش دنبال همکار بودند و دکتر نامدار مرا معرفی کرد.» مدتی بعد در تئاتر «تهران» می‌خواستند نمایش «آغا محمد خان» را بروی صحنه ببرند که دنبال او رفتند و برای بازی در نقش «امینه»، خواهر فتحعلی شاه و برادرزاده آغا محمد خان انتخابش کردند. بعدتر در نسخه سینمایی به کارگردانی صادق و منصور بهرامی هم همین نقش را بازی کرد.

او علاوه بر فعالیت در تئاتر فردوسی و تهران برای همکاری به تئاتر فرهنگ هم دعوت شد و در این تئاتر هم دو سه نمایش کار کرد. در همین تئاتر بود که هنرمندانی چون هوشنگ سارنگ، بدری هورفر، علی اصغر گرمسیری، لرتا هایراپتیان، نوشین و … جدیت در کار را به او آموختند. برای آنان تئاتر هرگز سَرسَری نبود.

سال ۲۷ به طور جدی‌تری کار خود را در رادیو ادامه داد. اولین نمایش رادیویی‌اش با پرویز خطیبی بود و بعد از آن با مهدی قاسمی، نصرت الله محتشم، عزیز الله حاتمی هم همکاری کرد.  در همکاری با محتشم برنامه «داستان شب» را پایه‌ریزی کردند.  علو از اولین داستان شب با محتشم کار کرد و پای ثابت نمایش رادیویی شد.  با وجود برنامه‌هایی مانند «داستان شب» و نمایش‌های رادیویی، کار رادیو رونق گرفت و او نیز این فضای گرم را خانه خود دید و در کارهای رادیویی پرشماری حضور پیدا کرد.

گرچه در رادیو تصویر هنرپیشه دیده نمی‌شد ولی او در برابر میکروفن رادیو هم همان بود که روی صحنه. آن چنان که خود گفته است: «مقابل میکروفن هرگز ادای گریه در نمی‌آوردم. اول به باور خودم فکر می‌کردم و بعد هم به باور مخاطب. خنده‌ام هم واقعی بود.» در دهه ۴۰ به عنوان کارگردان رادیویی هم فعال شد و بتدریج دوبله را هم آزمود و آنجا نیز ماندگار شد.

ژاله علو که به نسل طلایی دوبلورهای ایران تعلق دارد، در سینما و تلویزیون گویندگی‌های بسیار کرد. از مشهورترین بازیگرانی که او به جایش صحبت کرده، می‌توان از سوفیا لورن نام برد.

دهه ۵۰ برای او با سرایش شعر همراه شد. او که در کودکی با سعدی و حافظ و مدتی بعد با مولانا دمخور شده بود، در این دهه شروع به سرایش شعر کرد و چند شعرش در کتاب زنان شاعر ایران منتشر شد.

ورودش به سینما با اسماعیل کوشان رقم خورد. همان استاد دوران نوجوانی، نامدار او را به کوشان معرفی کرد.  کوشان آن زمان میترا فیلم را راه‌اندازی کرده بود. «طوفان زندگی» اولین فیلمی است که با آن، حضور مقابل دوربین سینما را تجربه کرد و بعدها با کارگردانانی همچون هوشنگ کاووسی، علی کسمایی هم کار کرد.

بازی در فیلم «طوقی» سبب همکاری او با علی حاتمی شد. همچنانکه در فیلم «صدای صحرا» هم با نادر ابراهیمی همکاری کرد. علو در سال های بعد از انقلاب با بازی در فیلم‌هایی مانند «زمان از دست رفته» به کارگردانی پوران درخشنده، «مهمان مامان» ساخته داریوش مهرجویی، «روز واقعه» کار شهرام اسدی، «آدم برفی» به کارگردانی داود میرباقری، «سلطان» کار مسعود کیمیایی، «جنگ نفتکش‌ها» ساخته محمد بزرگ‌نیا و … حضور خود را روی پرده نقره‌ای تداوم بخشید.

او با بازی در نقش خاله لیلا در مجموعه «روزی روزگاری» در کنار خسرو شکیبایی یکی از خاطره انگیزترین بازی‌های خود را رقم زد. علو این روزها فیلم سینمایی «فصل ماهی سفید» را روی پرده سینماها دارد که در آن محمدرضا فروتن هم باری کرده است.  

روابط عمومی موزه سینما بخشی از مصاحبه تاریخ شفاهی موزه با این هنرمند را منتشر کرده که در آن با اشاره به اینکه اواخر دهه ۳۰ کم کم کار سینما را رها کرد، گفته است:‌ در آن دهه کیفیت کار متفاوت شده بود و دیگر نه من آن‌ها را می پسندیدم و نه آن‌ها مرا و کارم به رادیو و دوبله محدود شده بود. سرپرست دوبلاژ بودم و در رادیو برنامه‌های مختلفی را کارگردانی می‌کردم. در دهه ۵۰ چند فیلم بازی کردم و در ادامه آن‌ها در سریال امیرکبیر و روزی روزگاری، گالش ها و بخش چهار جراحی نیز حضور پیدا کردم اما همچنان با دوبلاژ همکاری می‌کردم و در سال ۵۸ از رادیو بازنشسته شدم.

وی با بیان اینکه هنرمندان زیادی بودند که دیگر نظیر آنها را نخواهیم داشت، می‌گفت: البته هنوز هم هنرمند داریم که قابل توجه و احترام هستند اما یاد یاران از دست رفته در زمانی که آدم مرور خاطرات می کند، خیلی عزیز است. دوستانی بودند که در رادیو، دوبله، سینما و تئاتر همراه و همکار و همگام بودیم با هم به کارمان عشق می‌ورزیدیم، عاشقانه کار می‌کردیم و باهم اثری بوجود می‌آوردیم که مردم روزی دیدند و شنیدند و در خاطره‌هایشان نگه داشتند و هنوز بعد از سال‌ها وقتی من را می‌بینند می گویند ما با صدای تو بزرگ شدیم.

او همچنین از همکارانش یاد کرده و گفته است: یادم می آید روزی یکی از مجلات درباره خانم چهره آزاد از من سوال کرد و من در پاسخ گفتم او کارش را با عشق شروع کرد و عشقش را در کارش نیز به کار برد زیرا هنر و عشق از هم جدا نیستند. او به نیکنامی زندگی کرد و با جلال و عظمت از دنیا رفت. من معتقدم مرگ ترسناک و دردناک نیست بلکه یک پرواز باشکوه است و خوشا به حال کسانی که با شکوه پرواز می‌کنند.

علو تاکید دارد که؛ تمام تلاشم را کردم تا کارهایم را با صمیمیت، صداقت و عشق انجام بدهم و در تمام مدت به مردم عشق ورزیدم؛ به همین دلیل مردم به من لطف دارند و همین برای من بهترین پاداش است.

«پدرو آلمودوار» و «اسپایک لی» به عنوان اولین برگزیدگان بخش بزرگداشت جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو معرفی شدند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ونیتی فِر، «آلمودوار» کارگردان اسپانیایی که برای فیلم برنده اسکار «با او حرف بزن» شناخته می شود، جایزه «جف اسکال» دریافت می‌کند و «اسپایک لی» فیلمساز برنده اسکار آمریکایی نیز با دریافت جایزه کارگردانی «ایبرت» جشنواره تورنتو مورد تجلیل قرار خواهد گرفت. 

«آلمودوار» که برای ایجاد ارتباط بین تأثیر اجتماعی و سینما این جایزه را دریافت می‌کند، یکی از مشهورترین سینماگران مولف بین المللی نسل خود است و اخیرا فیلم کوتاه  «راه عجیب زندگی» را با بازی «پدرو پاسکال» و «ایتان هاوک » کارگردانی کرده که در ماه می در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد. 

«اسپایک لی» که به عنوان یک نماد فرهنگی در صنعت سینما شناخته می‌شود، ساخت فیلم‌های مهمی چون «کار درست را انجام بده»، «مالکوم ایکس» و «۴ دختر کوچک» را در کارنامه دارد و کمک‌های او به سینما تأثیری ماندگار داشته و او همچنان با روایت‌های خود به مخاطبان الهام می‌بخشد.

پیش از این فیلمسازان و بازیگرانی از جمله «جسیکا چستین»، «راجر دیکینز»، «آنتونی هاپکینز»، «واکین فینیکس»، «تایکا وایتیتی»، «میشل یو» و «کلوئی ژائو» با دریافت جایزه دستاورد جشنواره تورنتو مورد تقدیر قرار گفته‌اند. این جوایز از افرادی تجلیل می‌کند که سهم قابل توجهی در دنیای سینما داشته‌اند.

«کامرون بیلی» مدیر عامل جشنواره تورنتو از بزرگداشت «پدرو آلمودوار» ابراز هیجان کرد و اظهار داشت که بینش هنری و تعهد او به پیش بردن مرزهای سینما تأثیر عمیقی داشته است چرا که او هنجارهای اجتماعی را به چالش می‌کشد، از تنوع حمایت می‌کند و تجربه انسانی را با حساسیت روشن می‌کند. «بیلی» همچنین با اشاره به تأثیر ماندگار «اسپایک لی» بر هنر فیلمسازی، او را به عنوان یکی از برجسته ترین داستان ‌سرایان عصر ما تحسین کرد.

جایزه کارگردان «ایبرت» به نام «راجر ایبرت» منتقد مشهور سینما نامگذاری شده است و قبلاً به افراد مهمی چون «مارتین اسکورسیزی»، «کلر دنی»، «آوا دوورنی»، «ویم وندرس» و «آنیس واردا» اعطا شده است. 

جشنواره فیلم تورنتو که از ۷ تا ۱۷ سپتامبر (۱۶ تا ۲۶ شهریور) برگزار می شود و امسال میزبان نمایش بیش از ۶۰ فیلم از ۷۰ کشور سراسر جهان است.