برچسب: کارگردان مستند

صادق داوری‌فر کارگردان مستند «شیخ شوخ کاشی» درباره چالش‌های ساخت این مستند درباره حجت‌الاسلام قرائتی و دلایل تبدیل آن به مستند «شرح شیخ کاشان» توضیحاتی ارائه کرد.

به گزارش سینمای خانگی از مهر، صادق داوری‌فر کارگردان مستند «شرح شیخ کاشان» به بهانه پخش تلویزیونی این مستند همزمان با برگزاری آئین بزرگداشت حجت‌الاسلام قرائتی در سازمان صداوسیما، در گفتگو با مهر، درباره این مستند توضیح داد: من مستند «شیخ شوخ کاشی» را در سال ۹۱ ساخته‌ام و حالا در سال ۱۴۰۲ نسخه‌ای از آن با نام «شرح شیخ کاشان» از تلویزیون پخش شده است که نسخه کاملی نیست. بعد از اولین نمایش این مستند در جشنواره فجر، عده‌ای از اطرافیان حاج‌آقای قرائتی با ایشان تماس گرفتند و گفتند این اثر در شأن شما نیست. آن هم در حالی که من رضایت کتبی از حاج‌آقا بابت نسخه نهایی داشتم و ایشان در محفل خصوصی فیلم را دیده و با دستخط خودشان بابت مستند تشکر کردند. حتی اسم فیلم هم در این دستخط ذکر شده است.

وی ادامه داد: بعد از اکران فیلم در جشنواره فیلم فجر به‌واسطه همان واکنش اطرافیان، شخص حاج‌آقای قرائتی با من تماس گرفتند و گفتند نمی‌خواهم فیلم را پخش کنید. سراغ داماد ایشان رفتم که کمک بسیار زیادی به ساخت این فیلم کرده بود و به پیشنهاد او سراغ یک حکم رفتیم که حاج‌آقا هم او را قبول داشت. به پیشنهاد او یکی دو پلان را جابه‌جا کردیم و مجدد برای بازبینی آن را به منزل حاج‌آقا ارسال کردیم. مجدد بابت این نسخه دوم هم دستخط رضایت گرفتم. به دلیل گزارش نامناسب اطرافیان اما مجدد با حاشیه‌هایی مواجه شدیم.

وحید جلیلی نوشت این بهترین مستند فجر بود!

این مستندساز افزود: کار به جایی رسید که روزی یک تماس از طرف فردی داشتم که با ادبیات تهدیدآمیز خواست که فیلم دیگر در هیچ کجا پخش نشود و ما هم عطای آن را به لقایش بخشید و فیلم به محاق توقیف رفت! البته اکران فیلم در فجر واکنش‌هایی خیلی خوبی گرفته بود. خاطرم هست وحید جلیلی که امروز قائم‌مقام صداوسیما شده است، همان زمان در نشریه‌اش یادداشتی نوشت و این مستند را بهترین فیلمی معرفی کرد که در جشنواره فجر آن سال دیده بود.

فیلم در توقیف ماند تا حدود ۶ یا ۷ سال بعد که اگر خاطرتان باشد ماجرای آقای دوربینی و واکنش آقای قرائتی به او پیش آمد. ناگهان تصمیم به پخش مستند گرفتند و من همان موقع اعلام کردم این تصمیم اشتباه است. چرا ما همیشه عادت کرده‌ایم در مقام دفاع عمل کنیم؟ وی ادامه داد: به‌واسطه همین بازتاب‌ها سازمان اوج یک ماه بعد از جشنواره فجر با من تماس گرفت و گفت ما این مستند را می‌خواهیم. از طرف دیگر مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی هم خواستار فیلم بود. در آن مقطع احساس کردم اگر فیلم را به اوج بسپارم شرایط بهتری برای عرضه پیدا می‌کند. به دوستان اوج گفتم من دو دستخط از آقای قرائتی بابت تأیید فیلم دارم اما در جریان باشید که در حال حاضر او راضی به پخش مستند نیست. آن‌ها گفتند نگران آن نباش و با همین شرایط، فیلم را به اوج واگذار کردم.

داوری‌فر گفت: بازهم فیلم در توقیف ماند تا حدود ۶ یا ۷ سال بعد که اگر خاطرتان باشد ماجرای آقای دوربینی و واکنش آقای قرائتی به او پیش آمد. ناگهان تصمیم به پخش مستند گرفتند و من همان موقع اعلام کردم این تصمیم اشتباه است. چرا ما همیشه عادت کرده‌ایم در مقام دفاع عمل کنیم؟ به‌واسطه آنکه جریانی در فضای مجازی به دنبال تخریب آقای قرائتی بودند، دوستان ما در مقام دفاع تصمیم به پخش این مستند گرفتند. هم تأکید کردم در آن مقطع پخش نکنند و هم گفتم مطمئنم که شما نسخه کامل را از تلویزیون پخش نمی‌کنید! همان هم شد، با حذف چند صحنه فیلم روی آنتن رفت. حتی پیامک آن مدیر را هنوز دارم که از من عذرخواهی کرد و گفت تو راست می‌گفتی!

این مستندساز گفت: اتفاق بدتر این بود که بعد از این پخش، به تواتر فیلم را از شبکه‌های مختلف پخش کردند و واقعاً این کار هم اشتباه بود. در همین یک هفته گذشته چندین نفر بابت دیدن این مستند از شبکه‌های مختلف به من پیامک زده‌اند!

کارگردان مستند «شیخ شوخ کاشی» در ادامه درباره انگیزه ساخت این مستند هم توضیح داد: در مقطعی تهیه‌کننده تلویزیون بودم اما از برنامه‌سازی‌های روتین برای مدیران تلویزیون خسته شده بودم. تصمیم داشتم از آن مدل کار فاصله بگیرم و دغدغه مستندسازی پیدا کردم. جلسه‌ای پیش آمد که به عنوان برنامه‌ساز نزد آقای قرائتی رفتیم تا برای آیتم‌های مناسبتی ماه رمضان، صحبتی با ایشان داشته باشیم. در تمام مدت جلسه توجهم به آقای قرائتی بود و با خودم می‌گفتم چقدر شخصیت جذاب و جالبی دارد.

حاج‌آقا سه بار استخاره گرفت و هر سه بار خوب آمد!

وی افزود: در همان جلسه به آقای قرائتی گفتم می‌خواهم درباره شما یک فیلم بسازم. سه بار استخاره گرفتند و احساسم این بود که می‌خواستند نتیجه استخاره بد بیاید! عین سه بار اما جواب استخاره خوب آمد و گفتند با فلانی صحبت کنید. سراغ این رابط رفتیم و گفتم نمی‌خواهم فیلمی درباره جلوت آقای قرائتی بسازم چرا که آن را همه در «درس‌هایی از قرآن» دیده‌ایم، گفتم می‌خواهم خلوت ایشان را به‌تصویر بکشم تا مردم پشت صحنه زندگی یک طلبه را ببینند. او هم خیلی خوشش آمد و کار را شروع کردیم.

داوری‌فر با ذکر خاطره‌ای گفت: در مسیر ساخت مستند، روزی در ماشین بودیم که ناگهان جلوی مسجدی متوقف شدند تا حاج‌آقا به آنجا برود. ما برای فیلمبرداری پیاده شدیم که حاج‌آقا گفتند، «کجا؟ همین که شما همراه من بیایید دیگران فکر می‌کنند که حالا قرائتی چه برنامه‌ای برای خودش دارد که دارند فیلم تبلیغاتی‌اش را می‌سازند!» من هم نمی‌خواستم یواشکی فیلمبرداری کنم. فیلمبرداری که همراهم بود خطاب به من گفت، این مستندی است که باید تنهایی آن را بسازی، دوربینی برایم خرید و گفت با همین می‌توانی کارت را انجام دهی. از همان زمان من به مدت دو سال با دوربین و تجهیزات صدا، به‌صورت انفرادی همراه حاج‌آقا بودم. همه اطرافیان حاج‌آقا هم به من اعتماد پیدا کرده بودند.

وی افزود: طی این دو سال در سه نوبت حاج‌آقای قرائتی نسبت به فعالیت و حضور من معترض شد و من هم می‌پذیرفتم و می‌رفتم. بعدها هم خودم مستند «فیه ما فیه» را با همین موضوع ساختم که چرا روحانیت با دوربین مشکل دارد!؟ خلاصه بعد از دو سال به این نتیجه رسیدم که به اندازه کافی فیلمبرداری کرده‌ام و بعد از تدوین، نسخه نهایی را به جشنواره فجر ارائه کردم. این شد اولین تجربه من در مستندسازی و بعد از آن در همین مسیر کارم را ادامه دادم.

قرائتی اصلاً جلوی دوربین نقش بازی نمی‌کند

کارگردان این مستند درباره تفاوت تصویر ارائه شده از حجت‌الاسلام قرائتی در این مستند، نسبت به آنچه پیش‌تر مردم در تلویزیون دیده بودند، گفت: واقعیت این است که همه آدم‌ها خاکستری هستند و نمی‌توان آن‌ها را سفید یا سیاه مطلق روایت کرد. در نسخه اولیه مستند من هم تصویری که از حاج‌آقا ارائه شده بود، کاملاً خاکستری بود. اما در نسخه فعلی که به نام «شرح شیخ کاشان» در تلویزیون در حال پخش است، تلاش شده کاراکتری کاملاً سفید به تصویر کشیده شود. بالاخره باید بپذیریم که جذابیت شخصیت آقای قرائتی در جمیع جوانب شخصیتی ایشان است. آقای قرائتی به رغم آنکه سال‌ها در مقابل دوربین تلویزیون بوده است، اصلاً جلوی دوربین نقش بازی نمی‌کند و به معنای واقعی زندگی‌اش جریان دارد.

هر جا دوربین‌های رسمی روشن بود، دوربین من خاموش بود. اگر جایی دوربینم را روشن می‌کردم می‌خواستم پشت‌صحنه‌ها را ثبت کنم. تلاشم هم این بود که یک آدم معمولی را به تصویر درآوردم که پیشه‌اش تبلیغ دین است

وی افزود: خاطرم هست زمانی که به یک نمایشگاه کتاب رفتیم و آقای قرائتی متوجه شد درباره همه موضوعات در نمایشگاه کتابی وجود دارد، غیر از موضوع نماز، چنان عصبانی و برافروخته شد که من واقعاً جا خوردم. این عصبانیت هم کاملاً برآمده از یک باور و ارادت قلبی بود، اما تصویر چنین مواجهه‌ای را در مستند فعلی شما نمی‌بینید. این‌طور نیست که شما تصور کنید حاج‌آقای قرائتی همواره در حال شوخی کردن است.

گفتند چطور ثابت کنم این باغ و ویلا برای من نیست؟

داوری‌فر تأکید کرد: شوخی و بذله‌گویی جزو ویژگی‌های شخصیتی کاراکتر آقای قرائتی است. من در مراوداتی که با ایشان داشتم، متوجه شدم این رفتار شوخ و مطایبه‌گر را در همه جا دارند. در خانه دراز که می‌کشید، می‌گفت چرا از دراز کشیدنم فیلم می‌گیری! یا زمانی که پرتقال می‌خورد، می‌گفت چرا از پرتقال خوردنم باید فیلم بگیری!؟ ایشان خیلی از این جنس فیلم گرفتن‌های من خوشش نمی‌آمد و در چند نوبت هم عصبانی شدند که من همان‌ها را هم در مستند گذاشتم، اما حذف کردند! حتی در یکی از سکانس‌ها که دارم از خوابیدن‌شان فیلم می‌گیرم، به دوربین می‌گویند، «گربه هم می‌خوابد، از خوابیدن من چرا باید فیلم بگیری!؟» یا در نوبت دیگر که به یک باغ رفته بودیم، گفتند؛ «فیلم نگیر، این‌ها را ضبط می‌کنی و پخش که می‌شود مردم فکر می‌کنند این باغ و ویلا متعلق به من است! من چطور ثابت کنم مال من نیست؟»

این مستندساز گفت: آنچه من در این مستند به دنبال آن بودم، به‌تصویر درآوردن خلوت آقای قرائتی بود و به همین دلیل هم سراغ برادران ایشان، محله کودکی و حتی داخل خانه‌شان رفتم. در این فضا هم مشخصاً چالشی که ایشان با برادرهایشان داشتند برایم بسیار جالب بود و پرداختن به برخی از نظرات برادرهای‌شان هم بعدها مشکل‌ساز شد! من اما به دنبال روایت همین‌ها بودم و این نکات برایم جذاب بود. هر جا دوربین‌های رسمی روشن بود، دوربین من خاموش بود. اگر جایی دوربینم را روشن می‌کردم می‌خواستم پشت‌صحنه‌ها را ثبت کنم. تلاشم هم این بود که یک آدم معمولی را به تصویر درآوردم که پیشه‌اش تبلیغ دین است. بعدها چند مستند دیگر را هم با همین رویکرد ساختم تا نشان دهم طلبه‌ها هم مانند اقشار دیگر جامعه، زندگی روزمره‌ای دارند که به هر دلیلی تا به امروز به آن‌ها پرداخته نشده است.

وی در پایان اظهار کرد: بعد از این تجربه سفارش مجموعه‌ای ۲۰ قسمتی را با همین موضوع به من دادند که از آن تعداد من در مقام تهیه‌کننده، ۷ قسمت را تولید کردم و ساختم اما هیچ‌کدام پخش نشد! این مستندها درباره آدم‌های بزرگی هم بود که بعدها خبر فوت آن‌ها با آب و تاب از بخش‌های خبری پخش می‌شد و من افسوس می‌خوردم که پرتره‌ای که درباره آن‌ها ساخته‌ام اجازه پخش نگرفته است.

عباس عمرانی بیدی کارگردان مستند «دیوارهای نخی» که با موضوع یک مادر شهید علاقه‌مند به فوتبال ساخته شده است، به ارائه توضیحاتی درباره این مستند پرداخت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از مهر، عباس عمرانی بیدی کارگردان مستند «دیوارهای نخی» از آثار راه‌یافته به نخستین جشنواره بین‌المللی فیلم «حوا» درباره این اثر توضیح داد: این مستند روایتی از جام‌جهانی روسیه و حضور تیم ملی فوتبال ایران در این رویداد بود که پیش‌تر در جشنواره سینماحقیقت رونمایی شده است. شخصیت محوری این فیلم ننه‌شهناز نام دارد که از عشایر است و هم‌ولایتی‌هایش را در چادرش گردهم می‌آورد تا بازی‌های تیم ملی را تماشا کنند و حس وطن‌دوستی را در آن‌ها تقویت می‌کند.

این مستندساز ادامه داد: شوهر شهناز سال‌ها در عشایر رئیس قبیله بوده و از زمانی که همسرش فوت می‌کند، خودش به‌عنوان یک مادر شهید، تلاش می‌کند حس و حال فرزندش را به دیگران منتقل کند. او به‌نوعی یک لیدر فوتبال در میان عشایر محسوب می‌شود. او استقلالی است اما خودش را حامی تیم ملی فوتبال می‌داند. برای همه بازی‌های مهم تیم ملی هم بچه‌ها و خانواده‌های عشایر را در چادر خود جمع می‌کند تا به تماشای بازی بنشینند. از آنجایی هم که جایگاه و پرستیژ یک رئیس قبیله را دارد، دیگر خانواده‌های عشایر معمولاً به حرف‌هایش گوش می‌دهند. مام عشایر به حساب می‌آید.

عمرانی درباره دلایل علاقه‌مندی این مادر شهید به فوتبال هم توضیح داد: پسر ننه‌شهناز یک فوتبالیست بود که به این موضوع هم در فیلم اشاره می‌شود. زمانی که پسرش به شهادت می‌رسد، به دلیل سابقه ورزشکاری او، مادرش هم به سمت فوتبال گرایش پیدا می‌کند و پیگیر بازی‌ها می‌شود. او خاطرات جالبی را از جام‌جهانی فرانسه که بیست و چند سال از آن می‌گذرد هم به یاد دارد! حتی می‌تواند بازی‌های تیم ملی را تحلیل کند و در نوع خودش با سنی حول و حوش ۷۶ سال، یک پا عادل فردوسی‌پور است!

این مستندساز ادامه داد: این شخصیت واقعاً نگاهی شاد به زندگی دارد و اتفاقاً بسیار هم فرد ثروتمندی است. او اموال بسیاری دارد و در عین حال بسیار هم زندگی شادی را تا به امروز تجربه کرده است.

کارگردان «دیوارهای نخی» درباره حضور این مستند در جشنواره «حوا» و اینکه آیا تاکنون در بازنمایی تصویر یک زن قهرمان در آثار سینمایی و تلویزیونی خود موفق عمل کرده‌ایم؟ گفت: واقعیت این است که سینمای ایران در کلیت خود، خیلی به شخصیت زن وفادار بوده است. اگر بخواهیم سینمای ایران در سال‌های بعد از انقلاب را مرور کنیم، به نقطه اوجی مانند فیلم «مادر» از زنده‌یاد علی حاتمی می‌رسیم اما غیر از این مورد هم ما فیلم‌های زنانه بسیاری داشته‌ایم. هر چه در این سال‌ها جلوتر رفته‌ایم این نگاه ویژه وجود داشته اما چالش اساسی این بوده که همواره این مرد است که در موقعیت تخاصم قرار می‌گیرد و تبدیل به شخصیت منفی داستان می‌شود اما زن‌ها همواره مظلوم به تصویر کشیده شده‌اند.

وی ادامه داد: این جنس از مظلومیت بیش از حد به نظر من در شأن زن ایرانی نیست. ما حتی جشنواره‌های سینمایی داشته‌ایم که نگاه ویژه‌ای به زنان داشته‌اند. به همین دلیل می‌توان گفت سینمای ایران به موضوع زن پرداخته است اما از سوی دیگر باید اذعان کرد که همه ابعاد زن ایرانی در سینمای منعکس نشده است. نشان دادن زن در جایگاه اصلی خودش، وظیفه است که سینما باید به آن توجه داشته باشد. برخی این نگاه را دارند که یک زن باید کارهای مردانه انجام دهد که تبدیل به قهرمان شود، در صورتی که این نگاه غلط است.

کارگردان ساعت «۶ به وقت واشنگتن (۱۳۹۵)» گفت: عامل رونق سینمای مستند این است که آثاری ساخته شود که مخاطب با آن موضوع درگیر باشد و جامعه حال خود را در جهان مستند پیدا کند و این تصور را نداشته باشد که همه فیلم‌های مستند در جهانِ ذهنی کارگردان ساخته شده است.

به گزارش سینمای خانگی، امیرحسین نوروزی در گفتگو با خبرنگار سینمایی ایرنا درباره نقش و تاثیر جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران «سینما حقیقت» بر گسترش مخاطب سینمای مستند در کشورمان گفت: باتوجه به نوع اکران و نمایشی که در این جشنواره وجود دارد مسلما تاثیر وجود دارد، البته برای گسترده کردن مخاطب، جشنواره باید در شهرهای مهم دیگر کشور مثل اصفهان، شیراز، یزد و… نیز آثار را نمایش دهد کمااینکه در دوره کرونا وقتی جشنواره به صورت آنلاین برگزار شد گستره مخاطب بسیار بالا رفت.

وی افزود: به نظرم دو مورد وجود دارد؛ یکی گسترش شهرها در دوره جشنواره و دیگری اکران آنلاین در کنار نمایش فیلم‌ها در زمان برگزاری جشنواره که اتفاق خوبی است و می‌تواند مخاطب را بیشتر کند و حتی مخاطب خارج از ایران را هم به خود جذب کند.

کارگردان ساعت ۶ به وقت واشنگتن (۱۳۹۵) ادامه داد: از جمله مخاطب‌های جدی که سینمای مستند می‌تواند داشته باشد بخش دانش آموزان دبیرستانی و دانشجویان دانشگاه است و امیدوارم که برنامه ای مانند زنگ هنر یا زنگ سینما در مدارس به این موضوع اختصاص داده شود. در هر حال باید بگویم به نظرم یکی دیگر از راه‌های گسترش مخاطب که جشنواره سینما حقیقت پتانسیل آن را دارد این است که این جشنواره به جمع‌ها و محفل‌های تخصصی‌تر راه پیدا کند.

نوروزی درباره جشنواره سینماحقیقت تاکید کرد: با آرزوی موفقیت برای فیلمسازان در جشنواره سینما حقیقت، از فیلمسازان و برگزارکنندگان جشنواره و همه کسانی که در آن سهیم هستند تقاضا دارم این جشنواره را به عنوان یک رویداد و میراث فرهنگی نگاه کنند.

وی افزود: نباید هیچ وقت بگذاریم تغییر و تحولات سیاسی بر رویدادهای فرهنگی اثر بگذارند با وجودی که این جشنواره از سوی یک نهاد دولتی برگزار می‌شود با این حال مسیری که طی کرده است آن را فراتر از جشنواره‌ای که از داخل حاکمیت برگزار می‌شود، قرار داده است و به شدت قابلیت این را پیدا کرده است که یک جشنواره ملی باشد و خواهشم این است که این بضاعت و نعمت از همه طرف‌ها حفظ شود و با همین رویکرد و انرژی پیش برود.

وی در پاسخ به این پرسش که جشنواره سینماحقیقت چگونه می‌تواند تنوع ژانر را در حوزه سینمای مستند ایجاد کند، عنوان کرد: یکی از راه‌ها سفارش‌هایی است که مرکز گسترش و دیگر نهادهای سینمایی در عرصه تولید مستند به فیلمسازان می‌دهد و راه دیگری که جشنواره سینما حقیقت می‌تواند تنوع ژانر را با آن رعایت کند این است که بعد از برگزاری هر دوره جشنواره، یک کار مطالعاتی و پژوهشی انجام دهد و به فیلمسازها و جامعه مستند اعلام کند که از لحاظ آماری چه موضوعی بیشترین و چه موضوعی کم‌ترین آمار فیلم را داشته است. به نظر من این کار آماری باید هرساله در جشنواره سینما حقیقت انجام شود.

کارگردان خاطرات موتورسیکلت (۱۳۹۸) در پاسخ به این پرسش که دلیل رونق سینمای مستند را در این سال ها، آیا صرفا مربوط به افزایش سفارش‌ها و توجه سرمایه‌گذارها می‌داند یا خیر، بیان کرد: این سفارش‌ها همانگونه که شما می‌گویید از لحاظ اقتصادی و تولید آثارِ بیشتر، رونقی را در سینمای مستند به وجود آورده است ولی رونق دیگر، رونق فرهنگی است که به نظرم این افزایش سفارش‌ها نمی‌تواند موجب آن شود.

جمالی گفت: چیزی که می‌تواند مستند را رونق دهد این است که آثاری ساخته شود که مخاطب با آن موضوع درگیر باشد و جامعه حال خود را در جهان مستند پیدا کند و این تصور را نداشته باشد که همه فیلم‌های مستند در جهان ذهنی کارگردان ساخته شده است و انعکاسی از جهان معاصر و اتفاقات پیرامون خود در آن مشاهده نکند.

کارگردان مستند پل (۱۳۹۵) درباره موضوع پروانه نمایش آثار مستند نیز تاکید کرد: من به شخصه با پروانه نمایش مشکلی ندارم و معتقدم باید جایی بر فیلم‌ها نظارت داشته باشد اما به نظرم پروانه نمایش برای فیلم مستند با فیلم داستانی باید فرق داشته باشد. چون اگر جهان مستند ما به ثبت و ضبط واقع گرایانه از جهان پیرامونی ما نپردازد آن زمان تاریخ نگاری ما و مطالعه تاریخی جامعه ما به شدت در آینده دچار مشکل می‌شود.

وی افزود: به هر حال بخش عمده مطالعه تاریخ در جهان معاصر ما روی مطالعه تصویر و فیلم‌های مستندی است که از هر تاریخ و دهه به جا می‌ماند و اگر این آثار واقع نمایی درستی بر آنچه بر ما می‌گذرد نداشته باشند آن زمان در دهه‌های بعد مطالعات اجتماعی و تاریخی ما دچار خلا می‌شود.

این مستندساز درباره حضور افراد مختلف با هرتخصصی در حوزه مستند در سال‌های اخیر و آفت‌های احتمالی آن نیز گفت: باید بگویم این اتفاقی است که در همه جای دنیا رخ می‌دهد و مختص ایران نیست و دلیل آن هم سهل الوصول بودن دسترسی به وسایل فیلمسازی است. به هر حال چیزی که باید به طور واقعی در سینمای مستند به جا بماند نیازمند یک استمرار و دانش و پژوهش و تخصصی است که به این اصل آسیبی وارد نمی‌شود؛ شاید البته مخاطب برای پیدا کردن کار خوب به دلیل زیاد بودن آثار کمی دچار سردرگمی شود ولی در ماندگاری اثر واقعی مستند تاثیری ندارد، بالاخره اثری ماندگار می‌شود که روی آن زحمت و دانش و هنر واقعی صرف شده باشد.

نوروزی درباره جشنواره سینماحقیقت تاکید کرد: با آرزوی موفقیت برای فیلمسازان در جشنواره سینما حقیقت، از فیلمسازان و برگزارکنندگان جشنواره و همه کسانی که در آن سهیم هستند تقاضا دارم این جشنواره را به عنوان یک رویداد و میراث فرهنگی نگاه کنند.

وی افزود: نباید هیچ وقت بگذاریم تغییر و تحولات سیاسی بر رویدادهای فرهنگی اثر بگذارند با وجودی که این جشنواره از سوی یک نهاد دولتی برگزار می‌شود با این حال مسیری که طی کرده است آن را فراتر از جشنواره‌ای که از داخل حاکمیت برگزار می‌شود، قرار داده است و به شدت قابلیت این را پیدا کرده است که یک جشنواره ملی باشد و خواهشم این است که این بضاعت و نعمت از همه طرف‌ها حفظ شود و با همین رویکرد و انرژی پیش برود.