برچسب: سینما حقیقت

رییس سازمان سینمایی در مراسم پایانی جشنواره سینما حقیقت با اشاره به برخی اتفاق‌های اخیر سینما گفت: بیانیه نوشتن درمان درد سینمای ایران نیست و تا وقتی من در سازمان سینمایی باشم فیلمی بدون حجاب ساخته نخواهد شد.

به گزارش ایسنا، شانزدهمین جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت پس از پنج روز به پایان راه رسید و عصر امروز جمعه ۲۵ آذرماه مراسم اختتامیه آن در تالار وحدت با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، مدیران سینمایی و جمعی از اهالی سینمای مستند برپا شد.
در این مراسم محمد حمیدی مقدم – دبیر جشنواره- به ارائه گزارشی از این رویداد پرداخت و گفت: ۵۷ مستند در بخش مسابقه، ۳۲ فیلم در بخش بین‌الملل، پنج مستند خارجی در بخش نمایش‌های ویژه، ۱۲مستند در جایزه شهید آوینی و  ۱۰ اثر خارج از مسابقه، تمام حقیقتِ امسال نیست و حضور مستندسازان استانی، برگزاری نشست‌های صمیمانه و رودرروی مستندسازان با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی، برپایی کارگاه‌های انتقال تجربه و همراهی سینماگران و کارشناسان داخلی و بین‌المللی با جشنواره، نشان می‌دهد که پس از ۱۶ دوره پرفراز و نشیب، نهالِ تنومندِ «سینماحقیقت»، بخشی انکار نشدنی از سینمای مستند ایران است. 
او با اشاره به اینکه جشنواره شانزدهم «سینماحقیقت»، رنگ و بوی ایران بزرگ را داشت افزود: دغدغه خروج از پایتخت، تمرکززدایی و تحقق عدالت فرهنگی برای همه ایران، در این دوره تجلی یافت. «سینماحقیقت» برای آینده، پیشنهادی تازه دارد. سینمای مستند از محفل‌های کوچک و جشنواره‌ها می‌گذرد تا به مخاطبان بیشتری برسد و تصویرگر ایرانی وسیع باشد، ایرانی که نماد همدلی و یکپارچگی است.
وی با اشاره به استقبال مخاطب از فیلم‌ها یاداور شد:‌ پیش از شروع جشنواره، گروهی از انکار حقیقت گفتند، اما حقیقت انکار شدنی نیست، «سینماحقیقت» تنها یک جشنواره نیست، محلی برای گفتگوست. فضایی برای تبادل نظر و شنیدن صداهای مختلف. جهانی رنگارنگ و پرشور که از «زندگی و هنر» سخن می‌گوید و مگر می‌شود این دو را تحریم و انکار کرد؟ شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، فضایی برای دیده شدن جوانانی بود که در استان‌ها فیلم می‌سازند. ۲۸ مستندساز از ۱۶ استان در کنار جشنواره بودند و «ایران بزرگ» را به پردیس سینمایی ملت آوردند.
حمیدی مقدم همچنین گفت:‌ همراهی سینماگران داخلی و چهره‌های فرهنگی و هنری بین‌المللی با «سینماحقیقت» یکی دیگر از امتیازهای این دوره است. سینمای ایران، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، حرف‌های بسیاری برای مخاطبان خارج از مرزها داشته و در منطقه، ممتاز و درخشان بوده است. امسال، همراهی چهره‌های فرهنگی از منطقه و کشورهای همسایه، زمینه تبادل نظر و بحث‌ها و نقدهایی را فراهم کرد که پیشتر، کمتر شنیده بودیم. در زمینه نقد و نظر، در این دوره، شاهد فضایی تازه بودیم، این تصویر چند وجهی و جذاب، از این دوره به یادگار خواهد ماند.
وی خطاب به مستندسازان اظهار کرد:‌ سینمای مستند ایران به آثار جستجوگر و مطالبه‌گر زنده است، به نظر می‌رسد بعضی مستندسازان، محافظه ‌کارند و ترجیح می‌دهند از حاشیه امن‌ خود بیرون نیایند. سینمای مستند، به باور همه ما، با جسارت معنا می‌گیرد و بدون آن، تهی و کمرنگ است. امید که مستندسازان جوان، جسورانه پای به میدان بگذارند و از منظری تازه به دنیا نگاه کنند.
دبیر جشنواره و مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی در ادامه خطاب به اسماعیلی – وزیر ارشاد – گفت:‌ به عنوان عضوی از خانواده سینمای مستند ایران بر خود واجب می‌دانم از مسائلی که این خانواده با آن درگیر است بگویم. از بودجه ناچیز تولید اثر در سینمای مستند، که با توجه به افزایش تورم و هزینه فیلمسازی، هنوز ناچیز است و با بودجه‌ تولید فیلم‌های سینمایی و سریال، قابل مقایسه نیست. از دغدغه‌های معیشتی بسیاری از مستندسازان و از مدارا نکردن بعضی‌ها گلایه می‌کنم. مستندسازان، برای اصلاح امور، برای رفع مشکلات و برای بیان حقیقت، می‌کوشند و نگاهی مصلحانه و دلسوزانه دارند. توجه بیشتر به آنان و تمرکز بر مطالباتشان، این خانواده ی بزرگ را به امنیت و آرامش می‌رساند.

در ادامه این مراسم جوایز بخش بین‌الملل اهدا شدند.
بهترین مستند کوتاه بین‌الملل:  به صورت مشترک به «یک قایق روی دریا» به کارگردانی آرمان قلی‌پور و «کشیم عاشق» به کارگردانی امیر آقاعبداللهی
بهترین مستند نیمه بلند بین‌الملل: «نردبان ایوان» ساخه نیکلای بم
بهترین مستند بلند بین‌الملل: «سه نهزارم» به کارگردانی بهروز نورانی‌پور
جایزه هیات داوران بخش مسابقه بین‌الملل: «مدار چهل و پنجم» به کارگردانی لارنس ابوحمنان
جایزه هیات داوران بخش مسابقه مستند بلند بین‌الملل: محسن برمهانی، سوپریو سن و لئونید ساوین
جایزه ویژه هیات داوران:‌ «زندگی فولادی» به کارگردانی مانوئل باوئر از پرو
جایزه شبکه مستند: «پس از مرگم» ساخته عبدالرضا نعمت‌اللهی
جایزه شهید آوینی: 
تندیس برنزی: به صورت مشترک به «عملیات دماوند» ساخته احسان مشکور و «در پس جنگ» به کارگردانی محمدحسین محمودیان
تندیس نقره‌ای: به صورت مشترک به «پاییز پنجاه سالگی» به کارگردانی محسن اسلام زاده و «قرار روز شانزدهم» به کارگردانی محمداحسان اصغرزاده
تندیس طلایی: «سه نهزارم» ساخته بهروز نورانی‌پور
در ادامه این مراسم محمد خزاعی – رییس سازمان سینمایی – در سخنانی بیان کرد:‌ پیش از حوادث اخیر، جنبش «می‌تو» با حمله به سینمای ایران شروع شد. تهمت‌هایی زده شد اما دفاعی از سینماگران نشد. بیانیه «تفنگت را زمین بگذار» امضا شد، بیانیه سیاسی بود و ربطی به سینما نداشت. از دوستانم در صنف سوال کردم و اشاره کردم ما حزب سیاسی نیستیم. ما فراتر از احزاب و رویدادهای سینمایی هستیم. آنچه امروز رخ داده ادامه حوادثی است که پشت سرگذاشتیم.
او افزود: گروهی ابراز همدردی می‌کنند. گروهی تحت تاثیر فضای موجود واکنش نشان می‌دهند. دسته سوم که خیلی آشکار مقابل اصول می‌ایستند. این دسته سوم رسما می‌گویند ما مخالف نظام هستیم. در خیابانِ سینما نمی‌شود یک طرفه رفت. اینجا هنوز جمهوری اسلامی است، چیزی عوض نشده و کسی حق ندارد به رهبر و پیر و مراد ما توهین کند. این کشور تقدیم کسی نمی‌شود. تحت تاثیر رسانه‌های معاند نباشید. این وقایع تمام می‌شود و کشور ما به سمت پیشرفت حرکت می‌کند.
او تاکید کرد:‌ بیانیه نوشتن درمان درد سینمای ایران نیست. مشکلات معیشت و اقتصادی عده‌ بسیاری از سینماگران نباید دستاویز بازی‌های سیاسی شود.
رییس سازمان سینمایی همچنین بیان کرد: من مدتی سکوت کردم اما دیشب دلم به درد آمد. نمی‌دانستم به خانواده شهدا چه بگویم، در این کشور خون‌ها ریخته شده. تا زمانی که من در سازمان سینمایی هستم و آقای اسماعیلی مرا در سازمان نگه دارد، قطعاً فیلم بدون حجاب نخواهیم داشت. ما نیامده‌ایم که به دهه‌های ۴۰ و ۵۰ برگردیم اینجا سینمای جمهوری اسلامی ایران است.
خزاعی همچنین به بیانیه اخیر یک بازیگر (حمید فرخ‌نژاد) اشاره کرد و گفت که این بیانیه از خط قرمزها گذر کرده است و همچنین از هیأت مدیره جدید خانه سینما قدردانی کرد و افزود: برخی مشکلات مربوط به خود سینماگران است که سبب بیکاری جمعی دیگر می‌شوند و سال بعد سال بیکاری سینما است.
پس از سخنان خزاعی بخش اهدای جوایز مسابقه ملی سینمای مستند آغاز شد.
جوایز مسابقه ملی:
جایزه بهترین نویسنده گفتار متن یا گوینده: مستند «پاییز پنجاه سالگی» به نویسندگی محمد نصرت خوارزمی
محمد نصرت خوارزمی پس از دریافت جایزه‌اش تاکید کرد: «مام میهن» دلش از ما خون است. این دوپارگی و کینه و نفرت به ما کمک نمی‌کند. باید با هم گفتگو کنیم و تحمل شنیدن نظر مخالف را داشته باشیم‌.
بهترین موسیقی متن: تقدیر از صبا ندایی برای مستند «کشیم عاشق» و جایزه به مستند «کوهستان بی‌صدا» با آهنگسازی احسان عبدی‌پور
بهترین صدا: مستند «خونه مامان شکوه» با صداگذاری محمدحسین ابراهیمی 
بهترین پژوهش به مستند «پیله ابریشم» و امید رحمانی نسب 
 بهترین تصویربرداری: تقدیر از تصویربرداران مستند «اسپانک» و جایزه به مستند «دنیای وحشی زاگرس» به تصویربرداری فرشاد افشین‌پور
بهترین تدوین: تقدیر از تدوینگر مستند «اسپانک» و جایزه به مستند «کشیم عاشق» با تدوین آرش زاهدی 
بهترین کارگردانی فیلم مستند کوتاه: امیر آقا عبدالهی برای مستند «کشیم عاشق»
بهترین کارگردانی فیلم مستند نیمه بلند: محمدرضا خوش فرمان برای مستند «اسپانک»
جایزه ویژه هیات داوران در  بخش مستندهای نیمه بلند مسابقه ملی: مهدی شامحمدی و مهدی بخشی مقدم برای مستند «خونه مامان شکوه»
جایزه بهترین کارگردانی فیلم مستند بلند به مسعود زارعیان برای مستند «غیر مسکونی» اهدا شد.
جایزه بهترین فیلم مستند و نشان فیروزه شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»: مستند «عزیز» به کارگردانی مهدیه سادات محور جعفری

جایزه ویژه محمد حمیدی مقدم دبیر شانزدهمین جشنواره: محسن آقایی برای مستند «پیله ابریشم» 
دومین جایزه ویژه دبیر جشنواره: کتایون جهانگیری برای مستند «ماراتن به سوی خط باریک قرمز» 
سومین جایزه ویژه دبیر جشنواره: محمد احسانی برای مستند «آب ما را خواهد برد»
چهارمین جایزه ویژه دبیر جشنواره: هادی شریعتی برای مستند «آت اوغلان»
لوح تقدیر سرباز وطن «یادبود شهید حاج قاسم سلیمانی» توسط محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، محمد خزاعی رییس سازمان سینمایی، محمد حمیدی مقدم دبیر جشنواره «سینماحقیقت» و مجید زین‌العابدین مدیر عامل بنیاد فرهنگی هنری رودکی به مستند «بنده نیکوکار» به کارگردانی ایکناسیو زوالوس اهدا شد.
تندیس جایزه سرباز وطن «یادبود شهید حاج قاسم سلیمانی» توسط محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، محمد خزاعی رییس سازمان سینمایی، محمد حمیدی مقدم دبیر جشنواره «سینماحقیقت» و مجید زین‌العابدین مدیرعامل بنیاد فرهنگی هنری رودکی به محسن اسلام زاده برای مستند «پاییز پنجاه سالگی» اهدا شد.
پس از اهدای جوایز این بخش وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: شعار مهم ما عدالت فرهنگی است. این موضوع در جشنواره امسال متبلور شد و ۲۸ مستندساز از ۱۶ استان در جشنواره حضور داشتند. در مباحث و جلسات مختلف با مستندسازان استانی صحبت کردیم. نظر و پیشنهادهای آنها را شنیدیم. سینمای مستند، محصول جمهوری اسلامی و درختی تنومند است. 
محمدمهدی اسماعیلی افزود: ما در اداره حوزه فرهنگ و هنر به رونق تولید فکر می‌کنیم. از تهران‌زدگی دوری کنیم و نیروی مولد باید در همه ایران پرورش پیدا کند.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: دشمن می‌خواهد مانع پیشرفت ما شود. اگر مسائل را دنبال کنیم رد پای دشمن مشخص خواهد شد. تروریسم رسانه‌ای که فضای کشور را مکدر کرده ضد آزادی و دموکراسی است. این کشورها، دستشان در همه توطئه‌ها هویداست.
وی ادامه داد: رسانه بریتانیایی در کودتا علیه مصدق و علیه مردم ایران حضور داشت. این کشورها، تهدیدی برای آزادی و امنیت ما هستند و هنوز همان رویه را دارند و وحدت ما را نشانه رفته‌اند. 
او در پایان افزود: رهبر معظم انقلاب اسلامی نماد وحدت ملی ماست، ایشان سال‌های جوانی را در زندان بوده‌اند، وجود ایشان در راه اعتلای ایران مصروف شده است. ایشان از نمادهای فرهنگی ماست.ما مخالفتی با کار هنری نداریم، همه گروهها و سلایق می‌توانند در چهارچوب قواعد و قانون کار کنند و آزادی بیان و اندیشه در این حوزه برای ما مهم است

کارگاه انتقال تجربه «مواجهه با موضوعات ذهنی؛ هنر» توسط نستیا کورکیا در چهارمین روز از برگزاری جشنواره «سینماحقیقت» به صورت آنلاین در دسترس علاقمندان قرار گرفت.

به گزارش ستاد اطلاع رسانی شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، نستیا کورکیا که با فیلم «GES-2» در شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» حضور دارد، در این کارگاه که با عنوان «مواجهه با موضوعات ذهنی؛ هنر» برای علاقمندان تعریف شده بود، گفت: همیشه رویای این را داشتم که به ایران بیایم و معرفی شدنم در ایران مایه افتخار است. یکی از فیلمسازان و کارگردان‌های قدیمی و مورد علاقه من، عباس کیارستمی بود و خیلی متاسفم که نتوانستم (به دیدارش) بیایم. حداقل خوشحالم که می‌توانم به این صورت، در یک جلسۀ از پیش ضبط شده دربارۀ فیلمم حرف بزنم.

او ادامه داد: مایل نیستم اسم این جلسه را مستر کلاس بگذارم. چون مگر من چه کسی هستم که بخواهم برای شما مستر کلاس برگزار کنم. حداقل می‌توانم بعضی از سوال‌های شما را پاسخ دهم. امیدوارم بتوانم چیزهای جالبی را که دوست دارید، دربارۀ فیلم من بدانید را با شما به اشتراک بگذارم.

این مستندساز در ادامه بیان کرد: وقتی ساخت این فیلم را شروع کردم، یکی از پرسش‌های اصلی که از همان ابتدا داشتم، این بود که هنر و به طور خاص هنر معاصر چیست؟ در مدت پنج سال فیلمبرداری، مدام این سوال خیلی ساده را از همه می‌پرسیدم. چون برایم خیلی مهم بود و عجیب اینکه هر کس از هنر درک خودش را داشت. بنابراین مشخص شد که ارائۀ یک تعریف مشخص از هنر بسیار مشکل است.

کورکیا با بیان اینکه هنر چیزی است که شما را برانگیخته کند، گفت: وقتی یک فیلم قوی تماشا می‌کنین، هم با موضوع جدیدی آشنا می‌شوید و هم در عمق وجود شما، مسئله‌ای بسیار آهسته و با ظرافت شروع به تغییر کرده و شکل‌گیری ایده‌ای جدید در درون شما آغاز می‌شود. وقتی از برانگیختگی حرف می‌زنم اصلاً منظورم احساسات یا هیجانات پرشور نیست؛ گاهی ممکن است نشستن به تماشای یک فیلم حوصله‌ شما را سر ببرد و چندان سرگرم‌کننده نباشد اما حس‌اش با شما می‌ماند. به این ترتیب از خودتان بیرون می‌آیید و دنیا را از زوایه‌ای متفاوت می‌بینید. اگر فیلم یا هر فرم هنری دیگری تغییری در شما به وجود نیاورد، آن زمان پرسش جدی برای من این است که موضوع چیست؟

او با تاکید بر اینکه آدم عملگرایی است که سعی می‌کند به سمت تئوری نرود، بیان کرد: در واقع برداشت‌های مختلف مردم از هنر، من را خیلی حیرت‌زده کرد. فرایند بازسازی آن ساختمان و تبدیل نیروگاه تولید برق به یک موسسۀ هنری برایم شگفت‌آور بود. همان فرایند بازسازی، به نحوی پرفورمنس هنری بود. دست کم برای من که این طور به نظر می‌رسید.

این مستندساز ادامه داد: در طول فیلمبرداری و در طول روز به روش کار کردن کارگرها و امنیت‌شان در منطقۀ کارگاهی فکر می‌کردم؛ به اینکه آنها به آن سازۀ بزرگ فلزی و معلق در آسمان چطور نگاه می‌کنند؟ آیا هنر معاصر همین نیست؟ برای من ترکیبی از احساسات مختلف و جالب بود.

کورکیا در ادامه صحبت‌هایش گفت: ساخت این فیلم پنج سال طول کشید و البته که در این مدت چیزهای زیادی برای من داشت و درکم را نسبت به فیلمسازی تغییر داد. بنابراین، برایم سخت است که فیلمم را در یک مقوله طبقه‌بندی کنم. به نحوی نمی‌توان گفت این فیلم، تجربی است؛ مایلم بگویم فقط یک فیلم است.

او ادامه داد: نمی‌توانم آن را یک مستند مشاهده‌ای معرفی کنم. چون گاهی افراد با دوربین تعامل دارند. نمی‌توانم بگویم مستندی کاملاً مشارکتی است. این اثر ترکیبی از انواع مستندسازی است. روراست بگویم اولش برایم سخت بود، چون می‌خواستم همه‌چیز مرتب و آماده باشد و سبک یکدستی داشته باشد. دربارۀ اینکه به چه روشی این فیلم را بسازم، ایده‌های زیادی داشتم و فکر می‌کنم این خودِ فیلم بود که خودش را به من نشان داد!

این مستندساز در ادامه بیان کرد: این فیلم باعث شد چیزهای بیشتری دربارۀ خودم و فرایند کار یاد بگیرم که برایم بسیار ارزشمند است. برای مثال، صحنه‌هایی که کارگرها در آن حضور دارند و ناگهان رو به دوربین حرف می‌زنند. در آن لحظه‌ها با خودم می‌گفتم ای وای! من این را نمی‌خواستم! نمی‌خواهم آنها با دوربین حرف بزنند؛ چنین تعاملی را نمی‌خواهم. اما راستش بعداً که تصویرها را نگاه می‌کردم به این نتیجه می‌رسیدم که آن تصاویر، زنده‌تر هستند.

کورکیا در ادامه بیان کرد: نمی‌خواستم آدم‌ها انقدر مستقیم باهم حرف بزنن، ولی حقیقتی در آن صحبت‌ها بود؛ که ارزشش فراتر از محتوای مطرح شده است. پس به این نتیجه رسیدم که باید بخشی از فیلم باشد. ادراکات من از اینکه می‌خواهم فیلمم را چطوری بسازم، یک فرایند مستمر بود، به‌خصوص در فرایند تدوین. چون حذف سکانس‌ها و فقط بیان حس خودتان در فیلم کار آسانی است، اما بعد می‌بینید کسل‌کننده‌ شده و حسی از پیچیدگی دنیا و آفرینش به شما نمی‌دهد.

در ادامه این برنامه نیز نستیا کورکیا تجربیات شخصی خود از ساخت مستند را با مخاطبان به اشتراک گذاشت.

شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» به دبیری محمد حمیدی مقدم تا 25 آذرماه در پردیس سینمایی ملت در حال برگزاری است.

کارگاه انتقال تجربه «مواجهه با موضوعات ذهنی؛ هنر» توسط نستیا کورکیا در چهارمین روز از برگزاری جشنواره «سینماحقیقت» به صورت آنلاین در دسترس علاقمندان قرار گرفت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ستاد اطلاع رسانی شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، نستیا کورکیا که با فیلم «GES-۲» در شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» حضور دارد، در این کارگاه که با عنوان «مواجهه با موضوعات ذهنی؛ هنر» برای علاقمندان تعریف شده بود، گفت: همیشه رویای این را داشتم که به ایران بیایم و معرفی شدنم در ایران مایه افتخار است. یکی از فیلمسازان و کارگردان‌های قدیمی و مورد علاقه من، عباس کیارستمی بود و خیلی متاسفم که نتوانستم (به دیدارش) بیایم. حداقل خوشحالم که می‌توانم به این صورت، در یک جلسۀ از پیش ضبط شده دربارۀ فیلمم حرف بزنم.

او ادامه داد: مایل نیستم اسم این جلسه را مستر کلاس بگذارم. چون مگر من چه کسی هستم که بخواهم برای شما مستر کلاس برگزار کنم. حداقل می‌توانم بعضی از سوال‌های شما را پاسخ دهم. امیدوارم بتوانم چیزهای جالبی را که دوست دارید، دربارۀ فیلم من بدانید را با شما به اشتراک بگذارم.

این مستندساز در ادامه بیان کرد: وقتی ساخت این فیلم را شروع کردم، یکی از پرسش‌های اصلی که از همان ابتدا داشتم، این بود که هنر و به طور خاص هنر معاصر چیست؟ در مدت پنج سال فیلمبرداری، مدام این سوال خیلی ساده را از همه می‌پرسیدم. چون برایم خیلی مهم بود و عجیب اینکه هر کس از هنر درک خودش را داشت. بنابراین مشخص شد که ارائۀ یک تعریف مشخص از هنر بسیار مشکل است.

کورکیا با بیان اینکه هنر چیزی است که شما را برانگیخته کند، گفت: وقتی یک فیلم قوی تماشا می‌کنید، هم با موضوع جدیدی آشنا می‌شوید و هم در عمق وجود شما، مسئله‌ای بسیار آهسته و با ظرافت شروع به تغییر کرده و شکل‌گیری ایده‌ای جدید در درون شما آغاز می‌شود. وقتی از برانگیختگی حرف می‌زنم اصلاً منظورم احساسات یا هیجانات پرشور نیست؛ گاهی ممکن است نشستن به تماشای یک فیلم حوصله‌ شما را سر ببرد و چندان سرگرم‌کننده نباشد اما حس‌اش با شما می‌ماند. به این ترتیب از خودتان بیرون می‌آیید و دنیا را از زوایه‌ای متفاوت می‌بینید. اگر فیلم یا هر فرم هنری دیگری تغییری در شما به وجود نیاورد، آن زمان پرسش جدی برای من این است که موضوع چیست؟

او با تاکید بر اینکه آدم عملگرایی است که سعی می‌کند به سمت تئوری نرود، بیان کرد: در واقع برداشت‌های مختلف مردم از هنر، من را خیلی حیرت‌زده کرد. فرایند بازسازی آن ساختمان و تبدیل نیروگاه تولید برق به یک موسسۀ هنری برایم شگفت‌آور بود. همان فرایند بازسازی، به نحوی پرفورمنس هنری بود. دست کم برای من که این طور به نظر می‌رسید.

این مستندساز ادامه داد: در طول فیلمبرداری و در طول روز به روش کار کردن کارگرها و امنیت‌شان در منطقۀ کارگاهی فکر می‌کردم؛ به اینکه آنها به آن سازۀ بزرگ فلزی و معلق در آسمان چطور نگاه می‌کنند؟ آیا هنر معاصر همین نیست؟ برای من ترکیبی از احساسات مختلف و جالب بود.

کورکیا در ادامه صحبت‌هایش گفت: ساخت این فیلم پنج سال طول کشید و البته که در این مدت چیزهای زیادی برای من داشت و درکم را نسبت به فیلمسازی تغییر داد. بنابراین، برایم سخت است که فیلمم را در یک مقوله طبقه‌بندی کنم. به نحوی نمی‌توان گفت این فیلم، تجربی است؛ مایلم بگویم فقط یک فیلم است.

او ادامه داد: نمی‌توانم آن را یک مستند مشاهده‌ای معرفی کنم. چون گاهی افراد با دوربین تعامل دارند. نمی‌توانم بگویم مستندی کاملاً مشارکتی است. این اثر ترکیبی از انواع مستندسازی است. روراست بگویم اولش برایم سخت بود، چون می‌خواستم همه‌چیز مرتب و آماده باشد و سبک یکدستی داشته باشد. دربارۀ اینکه به چه روشی این فیلم را بسازم، ایده‌های زیادی داشتم و فکر می‌کنم این خودِ فیلم بود که خودش را به من نشان داد!

این مستندساز در ادامه بیان کرد: این فیلم باعث شد چیزهای بیشتری دربارۀ خودم و فرایند کار یاد بگیرم که برایم بسیار ارزشمند است. برای مثال، صحنه‌هایی که کارگرها در آن حضور دارند و ناگهان رو به دوربین حرف می‌زنند. در آن لحظه‌ها با خودم می‌گفتم ای وای! من این را نمی‌خواستم! نمی‌خواهم آنها با دوربین حرف بزنند؛ چنین تعاملی را نمی‌خواهم. اما راستش بعداً که تصویرها را نگاه می‌کردم به این نتیجه می‌رسیدم که آن تصاویر، زنده‌تر هستند.

کورکیا در ادامه بیان کرد: نمی‌خواستم آدم‌ها انقدر مستقیم باهم حرف بزنن، ولی حقیقتی در آن صحبت‌ها بود؛ که ارزشش فراتر از

محتوای مطرح شده است. پس به این نتیجه رسیدم که باید بخشی از فیلم باشد. ادراکات من از اینکه می‌خواهم فیلمم را چطوری بسازم، یک فرایند مستمر بود، به‌خصوص در فرایند تدوین. چون حذف سکانس‌ها و فقط بیان حس خودتان در فیلم کار آسانی است، اما بعد می‌بینید کسل‌کننده‌ شده و حسی از پیچیدگی دنیا و آفرینش به شما نمی‌دهد.

در ادامه این برنامه نیز نستیا کورکیا تجربیات شخصی خود از ساخت مستند را با مخاطبان به اشتراک گذاشت.

شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» به دبیری محمد حمیدی مقدم تا ۲۵ آذرماه در پردیس سینمایی ملت در حال برگزاری است.

در پنجمین روز از برگزاری شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، ۳۸ مستند نمایش داده می‌شوند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سینمایی ایرنا، امروز پنجشنبه ۲۴ آذرماه، هفت سالن پردیس سینمایی ملت با اکران آثار راه‌ یافته به شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»، میزبان علاقه‌مندان سینمای مستند است.

براساس جدول اکران فیلم‌ها در روز پنجم جشنواره، سالن شماره یک ملت از ساعت ۱۴ تا ۱۶ میزبان اکران فیلم‌های «دفک» به کارگردانی بهنام بیرم‌وند و «اپوش» به کارگردانی بهمن ابراهیمی در بخش «نیمه‌بلند» مسابقه ملی، ساعت ۱۶ تا ۱۸ فیلم «ردی از یک مرد»به کارگردانی ساسان فلاح فر در بخش «بلند» مسابقه ملی و «جایزه شهید آوینی»، ساعت ۱۸ تا ۲۰ اکران فیلم «برزخی‌ها» به کارگردانی عارف افشار در بخش «بلند» مسابقه ملی، ساعت ۲۰ تا ۲۲ اکران فیلم «برای پس از مرگم» به کارگردانی عبدالرضا نعمت‌اللهی در بخش «بلند» مسابقه ملی و «جایزه شهید آوینی» خواهد بود.

سالن شماره ۲ از ساعت ۱۴ تا ۲۲ در چهار سانس میزبان اکران فیلم‌های مستند شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» خواهد بود. در سالن شماره ۲ از ساعت ۱۴ تا ۱۶، فیلم «بوچیا» به کارگردانی حسین همایونفر در بخش «خارج از مسابقه» روی پرده می‌رود. همچنین سالن شماره ۲ ساعت ۱۶ تا ۱۸ میزبان سه فیلم «آستان خورشید» به کارگردانی حمیدرضا محروقی، «سرخدار» اثر محسن سخا، «پسر کوهستان» ساخته احسان کمرخانی در بخش «کوتاه» مسابقه ملی است.

ساعت ۱۸ تا ۲۰ نیز فیلم مستند «خیشی که دشت‌ها را شیار زد» به کارگردانی احسان غیبی حاجیور از بخش «نیمه بلند» مسابقه ملی روی پرده سالن شماره ۲ پردیس سینمایی ملت می‌رود. همچنین فیلم‌های مستند «در پس جنگ» به کارگرانی محمدحسین محمودیان و «همه چیز از بالا قشنگ‌تر است» اثر کاوه حدادی از ساعت ۲۰ تا ۲۲ در بخش «جایزه شهید آوینی» جشنواره «سینماحقیقت» روی پرده این سالن می‌روند.

سالن شماره ۹ امروز ۲۴ آذرماه ساعت ۱۸ تا ۲۰ میزبان فیلم‌های «پناه به دریا» اثر کامران رحیمی و «آغازگر یک پایان» ساخته امید حسن‌زاده که در بخش «جایزه شهید آوینی» جشنواره «سینماحقیقت» حضور دارند، است. همچنین فیلم «معجزه بناسان» ساخته حبیب احمدزاده از بخش «خارج از مسابقه» در سالن شماره ۹ پردیس سینمایی ملت به نمایش در می‌آید.

فیلم‌های«ودت» اثر کلودین بوریس و پاتریس چاگنارد، محصول کشور فرانسه ساعت ۱۴ تا ۱۶ در بخش «بلند» مسابقه بین‌الملل،«فرار» اثر نیری آدلین هی، محصول مشترک کشورهای کامبوج و فرانسه ساعت ۱۶ تا ۱۸ در بخش «بلند» مسابقه بین‌الملل،«بخش زندگی ویژه» اثر آدلا کومرزی، محصول جمهوری چک در بخش «نمایش ویژه» ساعت ۱۸ تا ۲۰ و «تکه‌هایی از بهشت» اثر عدنان برکه، محصول مشترک مراکش و فرانسه که در بخش «نمایش ویژه» حضور دارد، ساعت ۲۰ تا ۲۲ در سالن شماره ۱۰ پردیس سینمایی ملت به نمایش در می‌آیند.

همچنین سالن شماره ۶ پردیس سینمایی ملت در روز پنجم از شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» از ساعت ۱۴ تا ۱۶، فیلم «پاییز پنجاه سالگی» به کارگردانی محسن اسلام‌زاده در بخش «بلند» مسابقه ملی و «جایزه شهید آوینی» روی پرده می‌رود. همچنین ساعت ۱۶ تا ۱۸ میزبان فیلم «خونه مامان شکوه» به کارگردانی مهدی بخشی مقدم در بخش «بلند» مسابقه ملی و بین‌الملل است. ساعت ۱۸ تا ۲۰ نیز ۲ فیلم مستند «بازمانده» به کارگردانی علیرضا کرمی و «واهگ» ساخته حدیث جان بزرگی از بخش «نیمه بلند» مسابقه ملی روی پرده سالن شماره ۶ پردیس سینمایی ملت می‌رود. همچنین فیلم مستند «دیافراگم» به کارگرانی جواد وطنی از ساعت ۲۰ تا ۲۲ در بخش «بلند» مسابقه ملی جشنواره «سینماحقیقت» روی پرده این سالن می‌رود.

سالن شماره سه ملت از ساعت ۱۴ تا ۱۶ چهار فیلم«آخرین عکس» اثر مهمت آکیف گولر، محصول کشور ترکیه، «خیلی راحت نباش» اثر شیما التمیمی، محصول کشور یمن،«کنسرت بالکنی» اثر دیانا کادلوبوسکا و کریستف کادلوبوفسکی، محصول کشور لهستان و فیلم«محمد ساتو، مسلمان ژاپنی» اثر آتسوشی کادو واکی، محصول کشور ژاپن که در بخش «کوتاه» مسابقه بین‌الملل حضور دارند، روی پرده می‌روند.

همچنین سالن شماره سه از ساعت ۱۶ تا ۱۸ میزبان اکران فیلم «جاده استخوان» به کارگردانی بهروز نورانی‌پور در بخش «نیمه‌بلند» مسابقه ملی، ساعت ۱۸ تا ۲۰ سه فیلم «پرواز بر فراز سرزمین خورشید» به کارگردانی مهدی باقری، «کشیم عاشق» اثر امیر آقاعبدالهی و «ققنوس» ساخته مونا شمس در بخش «کوتاه» مسابقه ملی خواهد بود. ساعت ۲۰ تا ۲۲ نیز فیلم «دنیای وحشی زاگرس» ساخته فرشاد افشین‌پور روی پرده این سالن خواهد رفت.

و در پایان سالن شماره چهار میزبان چهار فیلم خارجی خواهد بود که از ساعت ۱۴ تا ۱۶ فیلم«شعله‌ور» اثر الک مورگان و تیریکی اونس، محصول استرالیا در بخش «پرتره»، از ساعت ۱۶ تا ۱۸ مستند «لینچ- اوز» اثر الکساندر او فیلیپ، محصول آمریکا در بخش «پرتره»، از ساعت ۱۸ تا ۲۰ مستندهای«جای جبران ندارد» اثر لاسلو هالاس، محصول کشور مجارستان و «تنها باد» اثر زوفیا کوالوسکا، محصول کشور لهستان در بخش «نیمه‌بلند» مسابقه بین‌الملل و در نهایت از ساعت ۲۰ تا ۲۲ مستند «جی ئی اس ۲» اثر ناستیا کورکیا، محصول مشترک کشورهای روسیه و ایتالیا در بخش «بلند» مسابقه بین‌الملل روی پرده می‌روند.

شانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران «سینماحقیقت» از امروز کار خود را آغاز کرده و تا ۲۵ آذرماه به دبیری محمد حمیدی مقدم ادامه خواهد داشت

اسامی ۱۰ فیلم مستند ایرانی حاضر در مسابقه بین‌الملل جشنواره «سینماحقیقت» اعلام شدند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ستاد خبری شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»، اسامی 10 فیلم ایرانی راه‌یافته به بخش مسابقه بین‌الملل شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» که در سه بخش «کوتاه»، «نیمه‌بلند» و «بلند» انتخاب شده‌اند، اعلام شد.

از 10 فیلم را‌ه‌یافته، چهار فیلم در بخش بلند مسابقه بین‌الملل حضور دارند که اسامی آن‌ها عبارتند از:

1. «آقا نعمت» اثر علی تک روستا با مدت زمان 84 دقیقه
2. «خونه مامان شکوه» اثر مهدی بخشی مقدم با مدت زمان 76 دقیقه
3. «سه نهزارم» اثر بهروز نورانی‌پور با مدت زمان 70 دقیقه
4. «غیر مسکونی» اثر مسعود زارعیان با مدت زمان 92 دقیقه

همچنین سه فیلم ایرانی راه‌یافته به مسابقه بین‌الملل، در بخش نیمه‌بلند پذیرفته شده‌اند که اسامی آن‌ها عبارتند از:

1. «آب ما را خواهد برد» اثر محمد احسانی با مدت زمان 56 دقیقه
2. «اسپانک» اثر محمدرضا خوش‌فرمان با مدت زمان 58 دقیقه
3. «واهگ» اثر حدیث جان‌بزرگی با مدت زمان 52 دقیقه

و سه فیلم راه‌یافته به مسابقه بین‌الملل را فیلم‌های کوتاه شامل می‌شوند که اسامی آن‌ها عبارتند از:

1. «کشیم عاشق» اثر امیر آقاعبداللهی با مدت زمان 37 دقیقه
2. «آت اوغلان» اثر هادی شریعتی با مدت زمان 31 دقیقه
3. «یک قایق روی دریا» اثر آرمان قلی‌پور دشتکی با مدت زمان 29 دقیقه

شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» به دبیری محمد حمیدی مقدم ۲۰ تا ۲۵ آذرماه در پردیس ملت درحال برگزار است.

در موضوعات بحرانی وقتی که زمان محدود است و سوژه در حال از دست رفتن است و نمی توان تیم را همراه خود کرد، ترجیح بر فیلم‌سازی تکنفره است اما در ایران متأسفانه فیلم‌سازان به دلیل مشکلات مالی به سوی فیلمسازی تکنفره می‌روند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از خبرنگار سینمایی ایرنا، دومین روز شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» میزبان اولین کارگاه این رویداد با عنوان «مستندسازی تکنفره» بود که توسط محمدصادق اسماعیلی برگزار شد.

اسماعیلی آغاز این کارگاه گفت: ترجیح من این است که از تجربیات خودم از فیلمسازی یک نفره بگویم زیرا پژوهش های پراکنده ای درباره فیلمسازی تکنفره انجام شده است که نمی توان از این مطالب به عنوان یک مرجع نام برد زیرا معمولا متکی به تجربه شخصی است که بر اساس رویکردهای فیلمسازان متغیر است.

وی با طرح این پرسش که چه فیلم های را باید یک نفره ساخت، چنین پاسخ داد: هیچ قاعده ای وجود ندارد و نمی توان یک فرمول ثابت را ارایه داد. در تعریف فیلمسازی تکنفره گفته می شود زمانی که درون مایه فیلم بحران است و فیلمساز وارد حریم شخصی افراد می شود می توان مدعی شد به دلیل مواجهه بهتر با پرسوناژ فیلمسازی تکنفره مناسب است و شاید بتوان مصادیقی را عنوان کرد ولی این نکته قابل اهمیت است که تشخیص درستی از حضور و عدم عوامل در ساخت فیلم داشته باشیم چون در پروژه های متعددی اولویت بر حضور عوامل است تا فیلم دارای استراکچر باشد.

کارگردان مستند «آدور» در تشریح انتخاب سینمای تکنفره گفت: موقعیت های که فیلمساز ترجیح می دهد تکنفره باشد و امکان ثبت آن به صورت جمعی وجود ندارد. وقتی که زمان محدود است و سوژه در حال از دست رفتن است و نمی توان تیم را همراه خود کرد ترجیح بر فیلمسازی تکنفره است اما در ایران متأسفانه فیلمسازان به دلیل مشکلات مالی به سوی فیلمسازی تکنفره می روند.

وی با اشاره به اهمیت پرتابل بودن در سینمای مستند در راستای استفاده از ابزار پیشنهاد داد: تک پایه رو به جای سه پایه ببرید و از دوربین های سبک استفاده کنید. شاید نتوانید از تنوع لنزها استفاده کرد به همین دلیل به دنبال یک لنز ترکیبی با دیافراگم باز استفاده کرد که پیشنهاد من لنز ۲۴/۱۰۵ است. صدابرداری بسیار اهمیت دارد و یک هاچ آف به پرسوناژ متصل کنید و صدای آمبیانس محیط را با گان از دست ندهید.

کارگردان مستند «آشنگ» گفت: وقتی سینمای تکنفره را انتخاب می کنید چیزهایی را از دست می‌دهید و چیزهایی را به دست می آورید که برای مثال از همفکری عوامل گروه بی بهره می شوید و پیشنهادهای فیلمبردار و صدابردار را از دست می دهید ولی از طرف دیگر ما گاها در نوع برخوردمان با فیلمبردار دچار مشل می شویم و «آنِ» صحنه در زمان دیالوگ با فیلمبردار از دست می رود که سینمای تکنفره این مشکلات را به حداقل می رساند.

اسماعیلی گفت: در فیلمسازی با عوامل، معمولا ۲ روز اول پرت است و سوژه وارد ارتباط نمی شود و پرسونای فیلم مستند چون آدم های معمولی هستند حضور عوامل سبب می شود که به کار لطمه وارد شود و حضور عوامل باید با آگاهی باشد. ولی در فیلمسازی تکنفره در سکانس دوم و سوم فیلم به صورت جدی آغاز می شود.در فیلمسازی با گروه هزینه پروداکشن بالا می رود؛ برای مثال کسایی که به صورت انفرادی در اربعین یک پرسونایی را دنبال می کردند می توانستند در خانه سوژه خود بخوابند و هر زمان که موقعیت مناسبی را می دیدند فیلمبرداری خود را انجام دهند.

وی با اشاره به اخلاق در سینمای مستند گفت: معمولا حضور دو نفره فیلمساز و پرسونا به نحوی است که به راحتی به حریم شخصی وی راه می یابید و در زمان تدوین بزرگترین مشکل باید و نبایدهای اخلاقی است که تا کجا می توان گفته های پرسونا را در فیلم وارد کرد. مستندساز تکنفره چون وارد لایه های خصوصی و درونی می شود به فیلمساز اطمینان می کند.

اسماعیلی فیلمبرداری را مهمترین دانش فیلمساز مستند عنوان کرد و گفت: فیلم اگر از نظر بضاعت تصویر ساختار نداشته باشد به کل اثر لطمه می زند به همین دلیل مستندساز تکنفره باید تسلط کافی به فیلمبرداری داشته باشد و همچنین صدابرداری بداند و به نورپردازی طبیعی اشراف داشته باشد؛ البته استثناهایی هم وجود دارد که گاها روایت آنقدر قوی است که تصویر ذیل موضوع قرار می گیرد.

در فیلمسازی با یک نگره مولف روبرو هستم چون به تنهایی شیوه روایت را انتخاب می کنیم و در نهایت انتخاب بر اساس جهان بینی شخصی است و نگاه فیلمبردار و صدابردار در آن وجود ندارد. فیلمسازی تکنفره را می‌توان شبیه ماهیگیری دانست چون تو انتخاب می کنی کجا قلاب را بندازی.

اسماعیلی متولد ۱۳۶۷ و دانش‌آموخته فیلمسازی با گرایش تدوین در مقطع کارشناسی و تهیه‌کنندگی فیلم مستند در مقطع کارشناسی ارشد است. وی مدرس دانشگاه و انجمن سینمای جوانان ایران، عضو پیوسته انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند ایران و برگزار کننده بیش از ۲۰ کارگاه آموزش مستندسازی در سراسر ایران است. ساخت مستندهای آشنگ، آدور و گیسلو و کسب تندیس و جایزه ویژه هیات داوران سیزدهمین جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت، جایزه بهترین فیلم از جشنواره تلویزیونی مستند ایران و بهترین فیلم مستند از جشنواره فیلم مستند مسکو از دیگر سوابق این هنرمند است.

شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» از 20 تا 25 آذر به دبیری محمد حمیدی مقدم در پردیس سینمایی ملت در حال برگزاری است.