برچسب: رسانه سینمای خانگی

سیداحمد میرعلایی مدیرعامل پیشین بنیاد سینمایی فارابی گفت: شورای عالی انقلاب فرهنگی نیاز به افرادی مانند سردار سلیمانی دارد که شبانه روز و دغدغه مندانه برای نظام و کشور دل بسوزانند و تلاش کنند؛ مدیران شورای عالی انقلاب فرهنگی باید بدانند و آگاه باشند که این روزها به واسطه نفوذ فرهنگی دشمنان قسم خورده نظام و انقلاب اسلامی ما با مشکلات عدیده ای مواجه هستیم و اگر تدبیری در مواجهه با این پدیده شوم نداشته باشیم مشکلات مان مرتباً افزایش پیدا خواهد کرد.

تهیه کننده فیلم سینمایی «شب واقعه» در مصاحبه با سینماپرس، گفت: شورای عالی انقلاب فرهنگی اگر در دوره های مختلف به وظیفه خود خوب عمل کرده بود امروزه نباید شاهد این همه نابسامانی فرهنگی در جامعه باشیم؛ نابسامانی های حوزه فرهنگ و هنر در سینما و تلویزیون به شدت مشهود است و قطعاً کم کاری شورای عالی انقلاب فرهنگی در این امر مهم دخیل بوده و هست.

مدیرعامل موسسه سینمایی «ماهد فیلم» یادآور شد: حضرت امام خمینی (ره) انقلاب اسلامی را انقلابی کاملاً فرهنگی طراحی کردند؛ ایشان در همان دوران پیش از انقلاب با انجام هرگونه کار مسلحانه مخالف بودند و تأکید داشتند که این انقلاب باید فرهنگی و آگاهانه باشد از این رو تمامی ارکان و اجزای کشور باید بر اساس فرهنگ اصیل ملی و انقلابی پیش بروند.

این کارشناس فرهنگی سپس با انتقاد شدید از فضای فرهنگی امروز کشور تصریح کرد: اگر امروز نگاهی گذرا به سینمای بعد از انقلاب اسلامی بیندازیم متوجه می شویم که امروز در سال ۱۴۰۱ سینمای ما آن چیزی نیست که فرهنگ انقلاب اسلامی در پی آن بود و آن را مطالبه می کرد.

میرعلایی متذکر شد: دبیر و دیگر اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی باید بدانند که فرماندهان خط مقدم جبهه فرهنگی کشور هستند؛ آن هم کشوری با اقتدار و قدرت جمهوری اسلامی ایران که ابرقدرت های جهان می خواهند به آن همه جانبه حمله کنند. این ابرقدرت ها از آنجا که در جنگ میدانی همیشه از ما شکست خوردند امروز می خواهند به صورت جنگ نرم وارد میدان عمل شده و حوزه فرهنگی کشور ما را دچار آسیب و مخاطره کنند.

وی در همین راستا تأکید کرد: این مسأله ای است که حضرت آقا سال ها است در خصوص آن تذکر می دهند و گوشزد می کنند اما متأسفانه هیچ اقدام شایسته ای از سوی مسئولین و سیاست گذاران حوزه فرهنگی کشور در رابطه با مقابله جدی با این پدیده شوم صورت نگرفته و اگر احیاناً کارهای هم انجام شده تنها یک سری مسائل ظاهری و تشریفاتی مانند نصب بنر و… بوده که هیچ دردی را درمان نکرده و نمی کند.

این تهیه کننده سینما خاطرنشان کرد: شورای عالی انقلاب فرهنگی باید بداند که پرچمدار اصلی حوزه فرهنگی و هنری کشور و انقلاب اسلامی است؛ اگر این شورا و پس از آن سایر نهادهای فرهنگی همانند کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی به وظایف خود عمل نکنند قطعاً مسئولان اجرایی حوزه فرهنگی نیز به وظایف خود جامعه عمل نخواهند پوشید.

میرعلایی تصریح کرد: آقایانی که در شورای عالی انقلاب فرهنگی حضور دارند کافی است در همین راهپیمایی ۲۲ بهمن ماه و در ایام الله دهه فجر به خیابان انقلاب تهران بروند و همین سردر سینماها را تماشا کنند و ببینند آیا آنچه بر سردر سینماها است نشانی از فرهنگ انقلاب اسلامی دارد؟ آیا عناوین کتاب هایی که پشت ویترین کتاب فروشی ها است هیچ سنخیت و قرابتی با فرهنگ ارزشمند ایرانی-اسلامی دارد؟ آیا پوسترهای تئاتر و نمایش هایی که در سالن ها اجرا می شود با آرمان های انقلاب همخوانی دارد؟

وی متذکر شد: اصلاً این آقایان سالی چند بار به تئاتر و سینما می روند؟ آیا این عزیزان حتی یک بار هم که شده به یکی از کنسرت هایی که با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می شود رفته اند که ببینند در آنجا چه می گذرد؟ آیا این ها جزئی از فرهنگ هست یا نه؟ آیا شما نباید بروید و رصد کنید؟ شما کدام کار خوب را مورد تشویق قرار دادید که مردم از آن الگو بگیرند؟

این سینماگر در ادامه این گفتگو خطاب به مدیران شورای عالی انقلاب فرهنگی اظهار داشت: آقایان برنامه شما راجع به حجاب اسلامی چیست؟ چه برنامه ای برای ربا دارید؟ از نظر شما این معاملاتی که در بانک ها صورت می گیرد حلال است یا حرام؟ این ها نکاتی است که شما باید به آن توجه داشته باشید.

میرعلایی ادامه داد: اگر حضرت آقا همواره از فرهنگ صحبت می کنند به دلیل آن است که حوزه فرهنگی در دنیای امروز نقش بسیار کلیدی و تعیین کننده ای دارد؛ این وظیفه شورای عالی انقلاب فرهنگی است که بیاید و همین مقوله اخیر یعنی «جهاد تبیین» را تعریف کند.

وی در همین راستا با طرح این پرسش که چه تدبیری برای نسل زد و آلفا دارید؟ گفت: شما باید برای جوانی که زاده نسل اینترنت است برنامه داشته باشید؛ شما چه فکری کرده اید تا این جوانان دچار انحراف و گمراهی نشوند؟

میرعلایی خاطرنشان کرد: شورای عالی انقلاب فرهنگی باید در همه امور فرهنگی و هنری کشور نقش تعیین کننده داشته باشد. در همین جشنواره های شعر، موسیقی، تئاتر، تجسمی و فیلم فجر باید تعیین کننده باشد. چرا جای اعضای این شورا همواره خالی است؟ اعضای این شورا چقدر به فرهنگ عمومی کشور اهمیت می دهند؟ آیا برای آن ها مهم است که فرهنگ و هنر کشور به چه سمت و سویی می رود؟ آیا اعضای شورا تغییرات محسوس و ظاهری کشور را احساس می کنند؟ آیا آن ها خود را مقصر این اتفاقات می دانند یا خیر؟ ما نباید همه تقصیرها را به گردن دشمنان بیندازیم چرا که بی تردید خود مسئولان ما نیز مقصر این اتفاقات هستند.

این کارشناس فرهنگی در خاتمه این گفتگو افزود: به هر صورت به حمدالله این کشور کشوری نیست که رها شده باشد و حضرت پروردگار و حضرت ولیعصر (عج) هوای این نظام مقدس و این مردم را دارند اما این مسئولان هستند که باید بترسند از روز قیامت که کوتاهی های خود را نمی توانند پشت آمار و ارقام و کارهای نمایشی شان قایم کنند! آن ها باید از روز قیامت و ظهور حضرت حجت (عج) بترسند و از این بی خیالی دست بردارند.

محبت خالصانۀ کودکان به یکدیگر در کنار شخصیت‌پردازی و بازی‌های قوی، فیلم سینمایی «کاپیتان» را به یک اثر فوق العاده پرمحتوا تبدیل کرده است؛ فیلمی که متأسفانه از دید داوران جشنواره دور و از سبد سیمرغ‌ها جا ماند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل ازایرنا، «کاپیتان» فیلمی در مورد پسربچه‌ای سرطانی است که دوست دارد با کریم باقری دیدار کند و در آینده فوتبالیست و حتی به عنوان کاپیتان تیم ملی انتخاب شود.

بیش از نود درصد فیلم در بیمارستان کودکان اتفاق می‌افتد جایی که از اختلافات و مشکلات بزرگترها خبری نیست. خیانت، دورویی و بدجنسی در این فیلم جایگاهی ندارد. فیلمی پر از مضامین انسانی و فرهنگ ساز که از نظر آموزشی برای نسل جدیدمان که تحت تأثیر فضاهای مجازی و تبلیغات سوء و آموزه های غیر اخلاقی هستند مفید و بسیار آموزنده است.

محبت خالصانۀ این کودکان به یکدیگر در کنار شخصیت پردازی و بازی های قوی، فیلم را به یک اثر فوق العاده پر محتوا تبدیل کرده است. فیلمی که متأسفانه از دید داوران جشنواره دور و از سبد سیمرغ ها جا ماند.

فیلمی که مشکلات فنی اش هم آنچنان نبود که محتوای فیلم به حاشیه رود حتی قابل رقابت با بسیاری از فیلم های راه یافته به جشنواره بود. شاید ایدۀ نو و جدیدی ندارد ولی باز هم برای مخاطب جدید است چرا که این نوع فیلم ها تاریخ مصرف ندارند و همه پسند و همه جایی هستند.

نژاد و جنسیت و زبان در این فیلم معیار خوب بودن نیست بلکه در دنیای این کودکان سرطانی، عشق و علاقه به همنوع و شاد کردن دیگران اولویت دارد مثل کاری که پسر آبادانی انجام می‌دهد تا با خاطراتش بقیه را شاد کند در حالی که خودش غم زیاد دارد مانند همان کاری که دلقک فیلم می‌کند.

کاپیتان برای رسیدن به آرزویش تلاش می‌کند و علی رغم نظر پزشکان مخفیانه به تمرین فوتبال می‌پردازد که نشانۀ امیدواری و اعتماد او به خدا است. امیدی که حتی در پدرش دیده نمی‌شود ولی کم کم و به واسطۀ پسرش او نیز به زندگی و آینده امیدوار می‌شود.

فیلم، روان تصویربرداری شده با دکوپاژی ساده و نورپردازی لایت که این سادگی نه تنها در این فیلم عیب نیست بلکه آن را دوست داشتنی‌تر می‌کند. بازی خوب پانته‌آ پناهی‌ها یکی از نقاط قوت فیلم است.

این فیلم شانس نامزدی در هیچکدام از بخش های جشنواره را به دست نیاورد اما خوشبختانه در بخش تجلی ارادۀ ملی به عنوان بهترین فیلم با مضمون تعلیم و تربیت توانست به آنانی که دغدغه‌شان چیزی بیش از سرگرمی است خود را نشان دهد و این جای بسی امیدواری است که هنوز هستند کسانی که فیلم های خوب و فرهنگ ساز را تشخیص می‌دهند و زحمات سازندگانش را بی ثمر نمی‌گذارند.

مدیر کمیته بین‌الملل هفدهمین جشنواره فیلم مقاومت از حضور ۴۰ کشور و بیش از ۳۰۰ سینماگر خارجی در این جشنواره خبر داد.

به گزارش سینمای خانگی از روابط عمومی هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت، دکتر محمدعلی مومنی ها گفت: با توجه به مهم بودن ابعاد جهانی و بین‌المللی گفتمان مقاومت، رایزنی‌ گسترده‌ای را با فیلمسازان و هنرمندان سینماگر بین المللی آغاز کردیم؛ که خوشبختانه با استقبال مناسبی مواجه شدیم و از لحاظ وسعت جغرافیایی و تعدد کشور، آثار خوبی با محوریت مقاومت به دبیرخانه جشنواره ارسال شده است که جزئیات آن و کشورهای شرکت کننده در این جشنواره را در آینده ای نزدیک در نشست رسانه‌ای و خبری که توسط کمیته روابط عمومی جشنواره برگزار خواهد شد، اعلام خواهیم کرد.

وی افزود: فراگیری مضمونی و موضوعی محتوای فراخوان، خوشبختانه به حدی بود که توجه کلیه کشورهای دنیا را با هر عقیده و مسلکی به خود جلب نماید و ملاک ما برای ارسال آثار، ضد امپریالیستی بودن نگاه کارگردان اثر بود که در این خصوص آثار زیادی نیز به دبیرخانه ارسال شد.

هفدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت؛ با شعار «گفتمان مقاومت، نهضت جهانی مستضعفین و آزادی قدس شریف» و دبیری دکتر جلال غفاری قدیر و به همت انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس بنیاد فرهنگی روایت فتح، اسفندماه سال جاری در خلیج فارس برگزار خواهد شد.

علی‌رضا بختیان تصریح کرد: بسیاری از کارگردانان هستند که علاقه‌مند در موضوع اقتباس کار کنند اما سرمایه‌گذار می‌ترسد.

به‌گزارش سینمای خانگی به‌نقل از خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ در ادامه پرونده «اقتباس در سینمای ایران» در میزگردی نظرات تخصصی صاحب‌نظران حوزه سینما را جویا شدیم در این میزگرد سید جواد میرهاشمی پژوهشگر و فیلم‌ساز، علی‌رضا بختیان تهیه‌کننده و فیلمساز و مجید کیانیان پژوهشگر و مترجم حوزه سینما و تئاتر حضور داشته اند که در ادامه بخش اول این میزگرد را می‌خوانید:به‌عنوان سوال ابتدایی، بفرمایید اقتباس در سینما به ماهو اقتباس چیست و اقتباس مکتوب، این موضوع را کمی  توصیح بدهید.

کیانیان: بحث را بنیادین شروع کردید. اگر بخواهم موجز به موضوع اشاره کنم، اساسا به لحاظ معنایی اقتباس در فرهنگ معین و دهخدا این‌گونه آورده شده:  فراگرفتن، اخذ کردن، آموختن و یا فایده گرفتن از کسی، اما در سینما به لحاظ رویکردی، چند  شکل مختلف بنابه نظرگاه صاحب‌نظران پیدا می‌کند. از جمله  اینکه دادلی اندرو معتقد است در اقتباس، سه رویکرد عمده وجود دارد. رویکرد اول وام گرفتن که بیشتر مبتنی بر زیبایی‌شناسی است تا وفاداری به متن، اتفاقی که مثلا برای آثار شکسپیر می‌افتد. یعنی یک مضمون از مکبث را می‌گیرند و تغییراتی ایجاد می‌کنند و صرفا بحث زیبایی‌شناسی مطرح است. رویکرد دوم، به اصطلاح تلاقی اینطور است که عین متن مبدا برش خورده و در متن مقصد می‌آید بدون کوچک‌ترین تغییر. رویکرد سوم نیز، وفاداری و تبدیل این‌طور است که وفاداری وجود دارد و  سعی می‌کنند از همان متن، همان نگاه را اما به ‌‌شکل بدیع‌تری به آن سمت بروند.

این نمونه رویکردهایی است که وجود دارد. از طرفی به توجه به مسیری که طی شده، در وادی مصادیق، شکل‌های مختلفی به خودش می‌گیرد. از جمله اینکه برخی به سراغ متون مکتوب می‌روند که ما در این مسیر در کشور بیشتر کار کرده‌ایم، برخی هم که بیشتر در سینمای روز جهان متداول است یا به تعبیر دقیق‌تر، سینمای هالیوود، آنها جهان تصویر و فهم تصویرشان را بر مبنای اقتباس شکل می‌دهند. به این معنی که سینما به مثابه جهانی از عناصر دنیای دید، وام‌دار هنرهای تجسمی است. اینگونه بگویم که مثلا در کشور خودمان، وقتی درباره اقتباس صحبت می‌کنیم، اولبن چیزی که به ذهن‌مان خطور می‌کند، این است که به سراغ متون مکتوب کلاسیک  و یا کهن برویم و اقتباس انجام دهیم. اما سینمای جهان یک گام جلوتر َشاید و یا عمیق‌تر، جهان و فرهنگ بصری‌شان را نیز وام‌دار و به نوعی اقتباس شده از هنرهای تجسمی می‌دانند.  سویه‌ی دیگری نیز وجود دارد، مثل فیلم مگنولیا که اقتباس از موسیقی می‌گیرند، در واقع پل توماس اندرسون اساساً به دنبال شکل دیگری از هنر می‌روند و چندان که در سکانس معروف وایز آپ (Wise up) مشخص است بنیان فیلم را بر مبنای موسیقی ایمی مان می‌آفریند.

در سینمای ایران، معمولا اقتباس کم داریم، و دوستان نویسنده‌ معتقدند که برای کارگردان و تهیه کننده سخت است هزینه کند هم به نویسنده اصلی و هم برای نوشتن فیلم‌نامه‌ای فیلم‌نامه نویس به صورت اقتباسی می‌نویسد. این یکی از معظلات است، البته که مانع اصلی نیست و دریچه‌های مختلفی وجود دارد که می‌تواند بحث اقتباس را پیش برد. لطفا این بحث را بیشتر موشکافی کنید. با توجه به اینکه در سینمای جهان بیشتر آثار، اتر اقتباسی هستند چه از کتاب، چه موسیقی   نقاشی و سایر هنرهای تجسمی و حتی در همین جشنواره فیلم کوتاه هم دیدیم، اقتباس از شعر صبحانه داشتیم. اما در سینمای ما کم‌رنگ است. فکر می‌کنید علت این کمرنگی در سینمای ما و برعکس پررنگ‌بودن آن در سینمای جهان چیست؟ و آیا این اثار اقتباسی تاثیر دارد؟
بختیان: به عنوان کسی که کار فیلم‌سازی انجام می‌دهم بحثی که خودتان مطرح کردید، یکی از مهم‌ترین عوامل مانع اقتباس در سینمای ایران است. در دنیا و هنگام فیلم‌سازی، بودجه‌های هنگفتی برای فیلم‌ها در نظر می‌گیرند. مثلا در هالیوود بودجه ی فیلمی کمتر از 5، یا 6 میلیون دلار  نیست. معادل آن را در ایران ببینیم که چه فیلمی اینچنین هزینه می‌کند! هزینه در واقع یکی از مهمترین عوامل در ایران است. اگر بخواهید از داستانی الهام بگیرید  و آن را تبدیل به فیلمنامه کنید، دو هزینه یابد پرداخت شود. در ایران متاسفانه، گِیجی که برای قیمت کارها گذاشته شده، دقیق است. یعنی مثلا اگر بگوییم فیلمنامه چقدر است، نمی‌گویند فیلمنامه اقتباسی  چنین هزینه‌ای دارد و فیلمنامه معمولی هزینه‌ای متفاوت.  برآورد می‌کنند یک فیلم‌نامه فلان مقدار هزینه دارد و  همان مقدار بسته می‌شود. حالا هرچقدر بگویی این اقتباس است و معادل همبن‌مفدار را باید برای تحقیق و پژوهش و.. بگذاری، در آن دیده نمی‌‌شود. به همین دلیل اغلب نویسنده‌ها به  سمت کار تحقیقاتی  خیلی دقیق نمی‌روند.

دومین موضوع این است که موضوعاتی که وجود دارد مثلا در بحثی که شما عنوان کردید، یکی از مسائل این است که برای ساخت فیلم‌هایی درباره‌ روزمرگی‌ها  که به شکل رئال، در حال تولید هستند، شرایط خوب، دکور مناسب و تجهیزات خوب وجود دارد،و لی  زیرساخت قوی برای کارهای کهن و اقتباسی در کشور نداریم.  این موضوع باز هم با بودجه و هزینه  برمی‌گردد.
فیلم‌هایی که شما می‌گویید در سینمای کوتاه و باقی از اقتباس ستفاده می‌شود،  صرفا با مراجعه به بخشی از آن است. یعنی یک قسمت را می‌گیرند و خود‌شان داستان‌پردازی می‌دهند. کمتر می‌بینید عین به عین اقتباس کرده باشند.

اما در کشورهای خارجی و هالیود داستان‌هایی چون هری‌پاتر و ژول‌ورن، عین به عین اقتباس و ساخته شده، چون هزینه می‌کنند. اما در ایران به دلیل کمبود بودجه. هزینه چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. در ایران، شخصیتی از کتاب را اقتباس می‌کنند و با آن داستان خود را پیش می‌برند، در اصل با یک المان و یک نمایه و ارجاع کوچکی به داستان، آن را منتقل می‌کنند و البته شاید این دلیل هم باشد که ما هنوز مخاطب را به سمت فیلم‌های اقتباسی  عادت نداده‌ایم که به آن سمت بروند. بینندگان عمدتا به دنبال داستان‌های اجتماعی، عشق و عاشقی  و.. می‌روند. داستان‌هایی روایت که ما را به این قضیه عادت داده است.
بیننده ما، بیننده‌ای است عادت به چند ژانر ثالت عادت کرده است و کسی باید این قبح را بشکند. این کار را انجام نمی‌دهند. شما در سریال‌های تلویزیون هم ببینید، اگر به سمت سریال‌های تاریخی بروید،مخاطب اوایل زده می‌شود.

کمی که بگذرد جذب می‌‌شود و اواخر کار، شاید بگوید خوب است. چرا سریال را مثال زدم، چرا که سریال‌ها بیشتر کارهای اقتباسی انجام می‌دهند. من حس می‌کنم مزاج ایرانی‌ها هنوز خیلی تغییر نکرده است.

بحث گیشه خیلی مهم است و مخاطب در وهله اول آن کار را پس می‌زند و کارگردان می‌ترسد؟

بختیان: سرمایه‌گذار می‌ترسد، اتفاقا بسیاری از کارگردانان هستند که علاقه‌مند در این موضوعات کار کنند اما سرمایه‌گذار می‌ترسد. شما ببینید عمده‌ کارهایی که به شکل تاریخی کار شده و اقتباس صدرصد بوده در گیشه شکست خورده است. درآمد با هزینه‌ای که شما هم‌خوانی نداشته، و حمایت سازمان‌ها و ارگان‌ها از کارهای اقتباسی بسیار ضعیف است و تلویزیون نیز کار تاریخی با شرایط و موضوعات خاص خودش می‌سازد. خیلی به آن سمت نمی‌روند.
کیانیان: من با مقوله بازار فیلم موافق حرف‌های آقای بختیان هستم، و این موضوع در بحث تنوع ژانر هم مطرح می‌شود و مشخص می‌شود که چرا کارگردانان سراغ ژانرهای مختلف نمی‌روند. اما فیلم‌های اقتباسی کم نیستند و پرفروش نیز کم نداریم.  به نظرم معضل جای دیگری است. یک بحث، بحت مولف‌محور بودن ناخودآگاه فیلمسازان ماست. یعنی دوست دارند بنویسند و کارگردانی کنند. این  یک بخش است. بخش دیگر این است که سینماگران ما مشخصا تهیه‌کننده‌ها، همه جا، مخصوصا جاهایی که ویترین دارد پول می‌دهند اما جایی که ویترین ندارد، هزینه نمی‌کنند. این است که به مشکل می‌خوریم. مجموعه این موارد است که به سمت کارهای اقتباسی نمی‌روند. البته که فیلم‌هایی داریم که قصه‌های روز هستند، همین سریال محمد کارت، یاغی که آن هم اقتباسی است. مشکلی که به نظر من وجود دارد این است که رفقای فیلمساز ما خیلی به ایده اهمیت می‌دهند اما اینکه چگونه ایده را پیاده کنند، اهمیت نمی‌دهند. شما قطعا با دوستان جوانی همراه بودید که متنی اقتباسی از شکسپیر در دست دارند، ولی آن متن را تنها از یک صحنه اقتباس می‌کنند. در صورتی که اقتباس این نیست. چطور می‌توان زبان اثر را با یک صحنه اقتباس کرد. ما در چگونگی انتقال زبان مبدا در زبان مقصد و چگونگی پرداخت مشکل داریم. دچار تکرار می‌شویم  به شدت متن‌ها را تک صدا می‌کنیم، به شدت نمایه‌ای می‌کنیم، به شدت کاری می‌کنیم ارتباط سطح روایی مخاطب با اثر کنده می‌شود یعنی کاری می‌کنیم برای فهم روایتمان توسط مخاطب، روایت مبدا باید ضمیمه اثر باشد. بحث بازار و گیشه موافقم، اما بحث تهیه‌کننده‌ها نیز هست، ذائقه سازی نیز وجور دارد، بحث مولف محور بودن و مورد مهم شیوه پرداخت.

​​​​​​
بختیان: چیزی که ایشان درباره سریال یاغی گفتند، در سریال‌ها نیز اتفاق افتاده است. ولی کم و کم‌رنگ. چند سریال این اتفاق افتاده که این اواخر صداو سیما یا پلتفروم‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند. اما در سینما هنوز ما مشکل داریم. در سینما، فیلم‌هایی که اقتباسی بودند عمدتا گیشه را نداشتند. شاید تک و توک به آن رسیده باشند ولی عمده فیلم‌ها چنین نبوده‌اند. عمده فیلمسازان جوان ما علاقه‌مندند خودشان بنویسند و خودشان بسازند. پدیده کارگردان-مولف..

کیانیان: البته ما تنها نباید یک طرفه موضوع را ببینیم. از آن سمت نیز آثار مبدا معاصری که وجود دارد، این ضعف را دارند که ظرفیت ندارند. یعنی نویسنده فیلم‌نامه باید تلاش ویژه‌ای کند تا متن مبدا را به مقصد برساند. هم بحث روایتش است هم ساختار و قابلیت تصویری متون.
بختیان: اتفاقی که در کشور ما افتاده این است که بین تاریخ و فرهنگ الان و قدیم فاصله وجود دارد. مثلا فیلم کوتاهی کار شد به نام  «دوآلپا» که مردم با آن  آشنایی  ندارند. یعنی بین فرهنگ فاصله افتاده و کدها را ندارد. دقیقا آنچه که آقای کیانیان گفت. باید دانه دانه کدها را برایش تعریف کنیم. این تعریف کردن کار را سخت‌تر می‌کند و کارگردان سعی می‌کند سمت این موارد نرود. و فیلم چیزی باید که بیننده ببیند. راحت ارتباط برقرار کند. ولی وقتی کدهایی وجود دارد که نیاز به پس‌زمینه دارد و باید رویش کار انجام شده باشد، مسلما به آن سمت نمی‌رود. نیاز به فرهنگ‌سازی دارد و هنوز متاسفانه بستر فراهم نیست.

کیانیان: می‌شود از چند زاویه نگاه کرد. ازجمله انواع شکل‌های اقتباسی که آنها به سراغش می‌روند و کار می‌کنند. در صورتی که ما یک تصور یک خطی از اقتباس داریم که مثلا پیشنیه‌ی متن‌مان، حتما یک چیزی باشد. بر فرض مثال، سراغ دوآل‌پا برویم یا شاهنامه یا متن معاصر، اما اینکه چگونه با آن مواجهه شویم و یا آن متن چه باشد، اینجا یک سری مولفه‌های محوری و اساسی وجود دارد که گاها دیده نمی‌شود. به نظرم در دو سطح باید سراغ این موضوع برویم. یکی آسیب‌شناسی اتفاقاتی که افتاده‌اند که چهارپنج مورد را  عرض کردم. دیگر اینکه آنها چکار می‌کنند. اقتباسی که در مورد سینمای جهان می‌گوییم، تحلیل کنیم که چگونه صورت می‌پذیرد. به قولی یکی از دوستان مدیوم رسانه‌ای ما شعر و ادبیات است. مدیوم هالیودد رسانه و سینماست. یعنی مادرزاد شاعر به‌دنیا می‌آییم. آنها سینماگر هستند. این فاصله مقوله‌ی مهمی است.

میرهاشمی: درجامعه‌ای که  تیراژ کتاب 200.300 نسخه است، اصلا اقتباس کردن، یک مطلب  شوخی است. فرض کنید کتابی در ایران چاپ اول و دوم می‌شود، ناگهان به هر دلیلی چاپ سوم ممنوع چاپ می‌شود و یا بهتر بگویم “مجوز نشر این کتاب باطل و فروش این کتاب ممنوع می‌شود.” اما فیلمی بر اساس همان رمان ساخته می‌شود. سیاست فرهنگی‌مان یک با و دو هواست!