دسته: پیشنهاد سردبیر

سینمای خانگی: محمدرضا کریمی راد تهیه کننده مستند «سنگر هفت تپه» در گفتگوی اختصاصی خود با سینمای خانگی در خصوص اهمیت تولید آثار مستند با مضامین عدالت خواهانه سخن گفت.

به گزارش سینمای خانگی محمدرضا کریمی راد به خبرنگار سینمای خانگی گفت: ساخت آثاری با مضامین عدالت خواهانه می تواند باعث ایجاد امنیت فکری در جامعه شود.

وی با اشاره به تولید مستند با مضمون و محتوای عدالت خواهی گفت: وقتی حرف از عدالت خواهی میزنیم، باید به اصل ماجرای آن که عدالت است توجه کنیم؛ عدالت زیربنای یک جامعه است و وجود آن باعث استحکام جامعه می شود.

این هنرمند افزود: «سنگر هفت تپه» مصداقی است که در آن عدالت و عدالت خواهی به تصویر کشیده شده است و برای اینکه بتوانیم عدالت بیشتری در جامعه داشته باشیم باید به مصادیقی مانند موضوع هفت تپه و آثاری مانند «سنگر هفت تپه» توجه بیشتری کنیم.

کریمی راد در ادامه مطرح کرد: نبود آثاری با محوریت عدالت خواهی می تواند باعث ایجاد ناامنی فکری برای مردم و جامعه شود و ممکن است مردم به این موضوع فکر کنند که شاید اصلا عدالتی وجود ندارد؛ به همین خاطر به تصویر کشیدن عدالت میتواند باعث ایجاد امنیت در جامعه شود چون هم خود عدالت را به ما نشان می دهد و هم مصداق آن را برای ما به نمایش می گذارد.

تهیه کننده مستند «سنگر هفت تپه» در خصوص امضای طومار با مضامین مختلف در راستای تحقق اهداف عدالت خواهانه تصریح کرد: در مسیری که به سمت عدالت خواهی حرکت میکنیم، گام های زیادی برای برداشتن وجود دارد که یکی از آنها می تواند امضای طومار و جمع آوری امضا برای رسیدن به خواسته مدنظر باشد که می تواند ما را با سرعت بیشتری با سمت تحقق عدالت و توجه مسئولین برای این امر پیش ببرد.

سینمای خانگی: داور بخش «میراث‌بانان آینده» سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی معتقد است که ما باید حرف اول را در زمینه جشنواره‌های فرهنگی در جهان بزنیم و دست به دست هم دهیم، مواظبت کنیم و اجازه دهیم که این فضای فرهنگی و هنری رشد کند و بچه‌هایمان را با این رشد آشنا کنیم.

مهتاب ناصری داور بخش «میراث‌بانان آینده» سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی در گفت‌وگو با خبرنگار سینمای خانگی درباره ضرورت برگزاری این جشنواره برای جامعه ایرانی گفت: من این روزها زیاد با جشنواره ها همراه نیستم، در گذشته بیشتر استقبال می‌کردم و احساس می‌کردم در راستای اهداف و آن نگاهی که نسبت به فرهنگ دارم و آن فضای هنری است که دوست دارم، ولی الان مدت‌هاست که این قبیل رویدادها را پیگیری نمی‌کنم، چون احساس می‌کنم که آن نگاهی که به آن جشنواره‌ها می‌شود خیلی گذراست و اغنا و سیرابم نمی‌کند. 

وی ادامه داد: جشنواره ها در همه جا یک هویت خاص و یک حال و هوای به محل برگزاری‌شان می‌دهند و این هویت برای همه بالنده است. برای همه شهرها و کشورها این احساس جذاب است و یک شوری را ایجاد می‌کند که کمتر دیده می‌شود، ولی امیدوارم آن نکاتی که اول گفتم در آنها لحاظ شود. با این دید می‌توان گفت جشنواره ها به نوعی باعث می‌شوند که رشد سطح هنری، دیدگاهی و فرهنگی همه را افراد در سطح کشور بالا برود. 

داور بخش «میراث‌بانان آینده» درباره تاثیر این جشنواره بر درک بهتر مردم از میراث‌فرهنگی و ارزش‌های میراثی بیان کرد: وقتی در فیلم‌ها با موزه‌ها یا فضاهایی که فکر می‌کنیم به فرهنگ و سنت‌هایمان ربط دارد، مواجه می‌شویم، اگر آن حقیقت و آن نگاه به درستی رعایت شده باشد، به واقع باعث می‌شود که مردم در هر وضعیت و موقعیتی که هستند از هر فاصله دور و نزدیک به این موضوعات بیشتر توجه کنند، باعث می‌شود که بچه‌هایمان به این حوزه وصل شوند و در این زمین ریشه بدهند و رها نباشند. 

وی تاکید کرد: ما باید به این رهاشدگی توجه ویژه داشته باشیم. به نظر من جشنواره‌ها را باید جدی و با آن منظر و حقیقتی که در درون آن فرهنگ هست، برگزار کنیم، نه اینکه یک برنامه‌ای فقط به صورت نمایشی برگزار شود؛ اما متاسفانه من خیلی از جشنواره‌ها را اینطور می‌بینم. 

ناصری اظهار کرد: این اولین بار است که در جشنواره چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی شرکت می‌کنم ولی فکر می‌کنم اگر آن حقیقت فرهنگ و هنر رعایت شود، آن جمع‌شدگی ریشه‌مان که انگار تشنه است دوباره گسترده می‌شود؛ خصوصا جوانان و کودکانمان را سیراب می‌کنیم و آنها هم به شاخه این درخت فرهنگی ما وصل می‌شوند.

داور بخش «میراث‌بانان آینده» برای گسترده‌تر و بین‌المللی‌تر برگزار شدن این جشنواره پیشنهاد داد: برای پپیشرفت باید کار خوب و با عشق و مهر انجام دهیم و حواسمان باشد که وقتی ما در مورد فرهنگ صحبت می‌کنیم، یک جاهایی می‌رویم که بیراهه است؛ سعی کنیم این بیراهه‌ها را بپوشانیم، سعی کنیم نگاه حقیقی و واقعی به فرهنگ و هنر داشته باشیم و ببینیم نیازها کجاست و بعد زمان بیشتری بدهیم. 

وی ادامه داد: کمی به آن شهرها یا مکان‌هایی که قرار است کارها را اجرا کنند و به ما تحویل دهند، اجازه دهیم که بفهمند لایه‌های فرهنگی متفاوت است تا بتوانند قشنگ‌تر و در زمان کوتاه‌تر با امکاناتی که دارند کار را پیش ببرند. ممکن است مثلاً در یک جایی دوربین خوب یا کارگردان و معلمی که بتواند این‌ها را راهنمایی کند، نباشد؛ یک سری امکانات اولیه به آنها بدهیم تا پله پله بتوانند رشد کنند.

ناصری افزود: ما باید حرف اول را در این زمینه در جهان بزنیم. حقیقتاً بدون در نظر گرفتن آن عرق ایران‌دوستی که همه ما داریم، باید بگویم که باید تک تک ما دست به دست هم دهیم، مواظبت کنیم و اجازه دهیم که این فضای فرهنگی و هنری رشد کند و بچه‌هایمان را با این رشد آشنا کنیم و اجازه دهیم در سطحی باشند که جهان هم در همان سطح حرکت می‌کند. در عین حال حرفمان را ارائه دهیم.

سینمای خانگی: سومین جشنواره بین المللی چند رسانه ای میراث فرهنگی طی ساعات آینده در شیراز، شهر ادب، هنر و فرهنگ آغاز به کار خواهد کرد؛ درست در زمانه ای که به واسطه جنگ نرم و تهاجم فرهنگی بیگانگان، پاسداشت و حراست از میراث فرهنگی به ویژه برای شناسایی این گنجینه گرانبها به نسل های جوان تر بسیار ضروری به نظر می رسد. 

به گزارش سینمای خانگی حفاظت از میراث فرهنگی یک فرآیند پیچیده و چندوجهی است؛ این اتفاق مستلزم تلاش‌های مشترک از سوی دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، هنرمندان و فرهنگیان و به خصوص افراد دغدغه مند در هر حرفه ای است. 

میراث فرهنگی که به دو بخش مادی ‌و معنوی تقسیم می شود بخشی از هویت جامعه بشری است؛ بدیهی است که مسئولیت حفاظت از این میراث بر عهده همه ما است چرا که میراث فرهنگی به ما این امکان را می‌دهد تا تاریخچه‌ خود را بازشناسایی کرده و همچنین به عنوان منبعی برای نوآوری و خلاقیت در عرصه‌های مختلف فرهنگی و هنری عمل کنیم.

نقش هنرمندان در حفظ و حراست و شناساندن این گنجینه ارزشمند بیش از سایر افراد است؛ هنرمندان می توانند با زبان شیوا ‌و شیرین هنر و با خلاقیت و نوآوری اهمیت حفاظت و حراست از این میراث کهن را به مخاطبان آثارشان یادآوری کنند؛ سینما، تئاتر، موسیقی، ادبیات و… همگی نقش مهمی در راستای صیانت از این میراث ارزشمند دارند.

این میراث‌ نه تنها برای زمان حاضر، بلکه برای آینده نیز اهمیت دارند و باید با دقت و مسئولیت از آن‌ها مراقبت شود.ارزش‌ها، آداب و رسوم، زبان، هنر و سایر جنبه‌های فرهنگی و معنوی جامعه ما همگی بخشی از این میراث ارزشمندند که اینک شیراز، شهر شکوه و تمدن ایران؛ تجلی بخش هویت ملی در سومین جشنواره بین المللی چند رسانه ای میراث فرهنگی شده است.

طبیعی است که ما با حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی معنوی و طبیعی، می‌توانیم به حفظ هویت فرهنگی و طبیعی جامعه و پیشرفت مستدام کمک کنیم.

چنین جشنواره ای علاوه بر شناساندن میراث فرهنگی به نسل جوان، گسترش تعاملات فرهنگی در سطح بین‌المللی را نیز با خود به همراه دارد.

توجه وزارت میراث فرهنگی و گردشگری به این مقوله و دغدغه مندی دبیر این رویداد قابل احترام است و به ویژه نگاه ملی به این جشنواره به شدت ستودنی است چرا که یکی از ویژگی‌های برجسته جشنواره چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی، برگزاری آن به صورت منطقه‌ای است. این رویکرد باعث می‌شود که هر منطقه با میراث فرهنگی خاص خود معرفی شود و در نتیجه ریشه‌های مشترک فرهنگی در جوامع مختلف کشف و تقویت گردد و علاوه بر این گامی در راستای تحقق وفاق ملی باشد.

میراث فرهنگی و تمدن‌ انسانی همانند ریشه درختی است که شاید دیده نشود، اما بدون تردید حیات یک جامعه و تمدن بستگی تام و تمامی به آن دارد و امید است زین پس تمامی دستگاه ها و نهادهای متولی فرهنگی و هنری توجه ویژه تری به چنین جشنواره هایی داشته باشند.

سینمای خانگی: داور بخش «نماهنگ» و «نماهنگ تلویزیونی» سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی رویدادهایی همچون جشنواره چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی را مجلی دانست که به ما تلنگر می‌زند تا بدانیم چه میراث ارزنده‌ای داریم.

به گزارش سینمای خانگی محمد مناجاتی داور بخش «نماهنگ» و «نماهنگ تلویزیونی» سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی در گفت‌وگو با خبرنگار سینمای خانگی درباره اهمیت برگزاری جشنواره میراث‌فرهنگی گفت: بودن این جشنواره‌ها فرصت و پنجره رخشانی به فرهنگ و هنر، شعر و موسیقی، ادبیات ایران زمین است و در این روزگار غریب که بین فرزندان ایران و نسل جوان‌تر کمی فاصله افتاده با این گنج پر رنج میراث‌فرهنگی ضروری است که در هر مجالی و به هر بهانه‌ای به داشته‌های خود بپردازیم. 

وی درباره راه‌های گسترش و بین‌المللی شدن جشنواره گفت: امروزه توجه به هر آن چیزی که به ایران مربوط است، می‌تواند دستمایه اهالی فرهنگ و هنر قرار گیرد. گاهی ما می‌بینیم که اقوام ایرانی پرهیز دارند که با گویش شیرین محلی خودشان صحبت کنند، گاهی می‌بینیم که اقوام عزیز ایرانی از پوشیدن لباس قومیت خود پرهیز دارند، در صورتی که این می‌تواند شخصیت بدهد و اهمیت دارد که من بختیاری خودم قدر این گنج را بدانم و بتوانم این میراث را به دیگران منتقل کنم. 

مناجاتی افزود: چقدر می‌تواند حائز اهمیت باشد که دوربین، فضاهای بصری، نمایشگاه‌های عکس، آرتیست‌های مختلف در حوزه نقاشی، ساخت ویدیو و خیلی از این دستمایه‌هایی که می‌تواند معرف داشته‌های ما باشد، برگرفته از میراث‌فرهنگی باشد. میراث‌فرهنگی امروز فقط یک بنا نیست و حتی لهجه و گویش یک قوم می‌تواند پاره‌ای از میراث‌فرهنگی باشد. 

داور بخش «نماهنگ» و «نماهنگ تلویزیونی» سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی تصریح کرد: باید بپذیریم که ما سال‌هاست در حوزه تبلیغات ضعیف کار کردیم. مجال‌های رسانه‌ای از اهالی فرهنگ و هنر کمتر شده است و صحنه‌ای هم برای نمایش دادن به طور جدی وجود ندارد. شاید همین جشنواره‌ها فرصت طلایی برای این باشد که پنجره‌ای نو به هر آنچه عطر و بوی پیراهن مادرمان ایران را می‌دهد، گشوده شود. 

وی درباره چگونگی تاثیر این جشنواره در انتقال ارزش‌های میراث‌فرهنگی به نسل جدید بیان کرد: امروز ما نسلی را داریم که شاید همه چیز را فست فودی دوست دارند که در یک مدت زمان کوتاه همه چیز منتقل شود. حمایت از گنجینه‌هایی چون ثبت ملی عود، ثبت ملی خوشنویسی ایرانی و… مجال‌هایی است که در لحظه می‌تواند در جوانان این نسل انقلابی به پا کند. 

مناجاتی ادامه داد: فرصتی که من به عنوان یک فیلمساز، بازیگر یا پژوهشگر در حوزه میراث‌فرهنگی در این جشنواره‌ها دارم، این مجال را به می‌دهد که بتوانم یک آینه‌ای درست کنم که هرکسی بتواند خویشتن را در آن ببیند. بین ما و این تجلی از خوشنویسی، معماری، موسیقی یا حتی لباس که هیچ کم از بناهای ارزشمند میراث‌فرهنگی نیست، فاصله افتاده است و این مجال‌ها می‌تواند به ما تلنگر بزند که چه میراث ارزنده‌ای داریم و چه گنج پر رنجی به ما رسیده است و باید قدرشناس باشیم.

سومین جشنواره بین‌المللی چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی با شعار «ایران ما، میراث ما؛ میراث ما، ایران ما» ۱۵ تا ۱۸ آبان‌ماه، به دبیری علیرضا تابش از سوی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و به میزبانی استانداری فارس، در شیراز برگزار می‌شود.

سینمای خانگی: مراحل فنی فیلم کوتاه «از رقص تا جنون» به پایان رسید.

به گزارش سینمای خانگی و به نقل از مشاور رسانه‌ای پروژه، نسخه نهایی فیلم کوتاه «از رقص تا جنون» به تهیه‌کنندگی و کارگردانی بابک برجسته به تازگی آماده نمایش شده و سازندگان این فیلم در حال حاضر مشغول رایزنی با چند پخش‌کننده خارجی هستند. تدوین و صداگذاری این فیلم به ترتیب توسط جواد بالقدر و سید محمود موسوی‌نژاد انجام شده است.

سام قریبیان، شاهد احمدلو، حمید خندان، یلدا صرافی، بهاره خلیلی، حسنا قبادی، کامران پورناجی، هستی گلکار، مرضیه دهقان‌پور، پریسا تاجیک، مرجان مشاط‌زادگان، منیره ربیعی بازیگران این فیلم هستند.

«از رقص تا جنون» مضمونی اجتماعی دارد و در خلاصه داستانش آمده: در یک مهمانی خانوادگی همه چیز خوب پیش می‌رود تا این‌که اتفاقی همه چیز را به هم می‌ریزد… .

دیگر عوامل اصلی این پروژه عبارت هستند از: نویسنده: علیرضا قاسمی، مدیر تولید: منیژه فرجی، طراح صحنه و لباس: شیرین بوریائی‌دوست، مدیر فیلم‌برداری: رحیم بشارت، طراح گریم: نسرین تازه‌نام، مدیر صدابرداری: مهرداد دادگری، مشاور رسانه‌ای: امین اعتمادی‌مجد، مشاور پروژه: داود پیرانی، مدیر مالی: بهاره خلیلی، منشی صحنه: عسل روستائی، دستیار تهیه: هادی یاس، برنامه‌ریز و دستیار یک: بهادر شاه‌کرمی، دستیار دوم: سالار مولاوردی، دستیار یک فیلم‌بردار: حامد شادمانی، دستیار دو : پارسا حسنی، اپراتور دوربین: میلاد ابراهیمی، دستیار صحنه: افشین بیاناتی، دستیار لباس: نیان فراهانی، مجری گریم: زهرا امیدفر، دستیار صدا: کیوان امرالهی، تدارکات: شروین مهدوی، عکاس و فیلم‌بردار پشت صحنه: جواد بلقدر.

سینمای خانگی: مریم پیرکاری مدیرعامل موسسه تصویر شهر در خصوص کارهای آینده این نهاد و همچنین مقوله ترویج خشونت در آثار نمایش خانگی با سینمای خانگی به گفتگو نشست. پیرکاری علاوه بر اینکه یکی از معدود بانوان مدیر در سینمای کشور است سال ها در قامت بازیگر، تهیه کننده و کارگردان نیز فعالیت داشته و دیپلم افتخار بهترین فیلم جشنواره فیلم کودک و نوجوان با عنوان «پسرم رسول» را نیز دریافت کرده است.

*سینمای خانگی: نظر شما در خصوص محتوای آثار شبکه نمایش خانگی و نسبت این آثار با زیست شهری چیست؟

-شما اگر مروری به آثار شبکه نمایش خانگی داشته باشید به خصوص از این ۳ پلتفرمی که روی بورس هستند با دیدن تولیدات شان به این نتیجه می رسید که تهران شهر قاتلان و متجاوزان و دزدها و اراذل و اوباش است! شهری به شدت ترسناک و خطرناک متشکل از افرادی که از هیچ قانونی در شهر پیروی نمی کنند که حتی اگر در جنگل زندگی می کردند باید از یک سری قواعد طبیعی پیروی می کردند اما حالا در شهر زندگی می کنند و از قواعد طبیعی و غریزی مثل نوع دوستی و فداکاری و همراهی و همدلی و هیچ قانونی پیروی نمی کنند.

*سینمای خانگی: یعنی همه آثار نمایش خانگی این چنین هستند؟

-یکی از بهترین تولیدات نمایش خانگی «پوست شیر» بود که مبتنی بر انتقام شخصی ساخته شده و همیشه مأمور قانون چندین قدم عقب تر از کسانی است که درگیر ماجرا هستند. من به عنوان کسی که در تصویر شهر سمت دارم و در این مجموعه آثار فرهنگی تولید می کنم برایم عجیب است این شهری که در این آثار به نمایش درآورده می شود کجا است؟ کاش سازندگان این سریال ها یک بازدیدی برای ما بگذارند و برویم و این افراد را از نزدیک ببینیم. در جامعه آماری من این تعداد قاتل و دزد و تبهکار نمی بینم. مسأله دیگری که برایم جای سوأل دارد این است که یک مبحثی در روانشناسی است به نام یادگیری مشاهده ای؛ آلبرت بندورا می گوید دنیا یک زمانی به سمت طراحی بازی های خشن رایانه ای رفت تا برای نوجوان کاهش خشم داشته باشد ولی مشاهده خشم باعث خشمگین تر شدن نوجوانان شد. خشم جزو احساساتی است که با بروز نادرستش باعث فروکش نمی شود و بالعکس باعث تشدید می شود. خشم مثل غم نیست که فرد با گریه کردن سبک شود. اگر مدیریت خشم نباشد فاجعه شکل می گیرد. ما نباید فراموش کنیم که انسان همواره در حال یادگیری است حالا چه به صورت خودآگاه و یا ناخودآگاه. انسان از دوران نوزادی یاد می گیرد واکنش هایی را انجام دهد. با این مسیرهای نورونی که در مغز ساخته می شود شما به افراد یاد می دهید اگر عصبانی شدی کارد را بردار و دیگری را بکش و او را بزن و نقشه قتلش را بکش و بعد هم توجیه می کنیم این افراد یا مواد یا مشروبات الکلی مصرف می کردند و اختیاری از خود نداشتند.

*سینمای خانگی: در واقع شما معتقدید که به نوعی از اراذل و اوباش در این آثار حمایت می شود؟

– ببینید این آثار همه جوره به یک جوان یاد می دهند که چطور زندگی کند. من حرفم این است که نمایش خانگی مگر نباید تنوع ژانر داشته باشد؟ چرا همه کارها یک سمت و سو است؟ چرا فقط به ژانر جنایی و معمایی توجه داریم؟ آیا باید جوانان و نوجوانان برای تماشای یک فیلم یا سریال آنقدر با خطر ترس روبرو باشند؟ الآن نتفلیکس هم کار تولید می کند اما این میزان خشونت در آن نیست و مهمتر از همه اینکه آثارشان با رده بندی سنی پخش می شود. ما هم اینجا نهایتاً می زنیم فلان سریال مثبت ۱۵ است که این اتفاق خودش نوعی از سر باز کردن است. ما باید از خودمان بپرسیم مسئولیت اجتماعی ما در قبال مخاطب چیست؟ آیا ما به این فکر کرده ایم که این آثار بعد از این ماجرا راحت در فضای مجازی منتشر می شود؟ جداً چه شخص یا ارگانی مسئول این فجایع است؟ ساترا مسئول است؟ مدیران پلتفرم مسئولند؟ خود هنرمندان مسئول هستند؟ برای من جای سوأل شده که چرا عنوان یک اثر باید سرشار از خشونت باشد؟ این ترویج خشم تا کجا ادامه خواهد داشت؟

*سینمای خانگی: شما مدیرعامل موسسه تصویر شهر هستید؛ پرسش بنده این است که این موسسه چه قدمی برداشته برای اینکه در تضاد این رفتار مبادرت به تولید اثر کند؟ شما در جشنواره فیلم فجر گذشته فیلمی را حمایت کردید که درونمایه اش بسیار تلخ بود و باز هم همین اتفاقات تلخ و روابط پشت پرده دختر و پسر و قتل را نشان می داد؛ چرا شما برعکس کار نکردید و مقابله با این جریان که به آن منتقد هستید نداشتید؟

– فیلم «بی بدن» خشونت را به تصویر نمی کشد. نه چگونگی قتل را نشان می دهد و نه ترویج خشونت می کند؛ آنچه برای ما مهم بود بحث فضای مجازی بود. اینکه مثلاً یک مادر بخواهد فردی را ببخشد یا نبخشد چقدر فضای مجازی می تواند این شرایط را تشدید کند. حرف ما در «بی بدن» این بود. اتفاق فیلم «بی بدن» هم واقعی بود. ما در «بی بدن» مسائل خیلی مهمتر را مطرح کردیم. ما در «بی بدن» قانون و بازپرس و قوه قضائیه ای داشتیم که محکم پشت این ماجرا بود؛ چه برای بخشیده شدن پسر یا آرامش خانواده. آیا ما پلیس را حذف کردیم؟ حتی موقعی که مادر تهدید می شود که عکس دخترش پخش شود به بازپرس متوسل می شود و اقدام شخصی نمی کند. ما تلاش کردیم صحنه خشونت آمیز نداشته باشیم و تنها خواستیم که برداشت منصفانه ای داشته باشیم از اینکه آیا این خانواده حق داشت پسر را قصاص کند یا نه؟ آیا مردم باید خویشتن داری می کردند یا نه؟ ما می خواستیم مردم بعد از تماشای فیلم از خودشان سوأل کنند که ما چقدر در اعدام آن جوان سهم داشتیم؟ ما در این فیلم بحث فضای مجازی را نشان دادیم که چقدر می تواند اثرگذار باشد. شما بهتر می دانید در شرایطی که دنیا به این سمت می رود که رسانه ها مفاهیم را قلب می کنند چقدر تأثیر فضای مجازی مهم است. مثلاً در سال ۹۶ درختان خیابان ولیعصر (عج) تهران قطع شد و اینک در فضای مجازی آن را منتسب به دوران فعلی شهرداری می کنند. فضای مجازی با روح و روان مردم این کار را می کند. ضمن اینکه اثربخشی یک فیلم سینمایی با سریال به شدت متفاوت است. ما می گوییم یک بازیگر اگر می خواهد معروف شود باید نقش اصلی یک سریال را بازی کند چون کارش مداومت دارد و هر هفته با آن درگیر است. در کمترین حالت یک سریال ۸ هفته مخاطب خود را درگیر می کند. ۸ هفته مداومت کجا و یک فیلم سینمایی یک ساعت و نیمه کجا؟!

*سینمای خانگی: البته خیلی از چهره ها هستند که دقیقاً برعکس این نظریه شما با یک فیلم معروف شدند.

بحث بنده روی کارکرد سریال است؛ من می گویم اصولاً کاری که سریال می کند و اثرگذار است را یک فیلم سینمایی نمی کند. شما به یاد بیاورید که در دوران پر فروغ صدا و سیما شهاب حسینی با سریال «پلیس جوان» طرفدار پیدا کرد. چهره هایی مانند میترا حجار، جواد عزتی، مصطفی زمانی و… را مرم با سریال های مطرح شان شناختند. الآن هم آثار نمایش خانگی را مردم بیشتر از سینما می بینند. مخاطب سریال عام تر است و تأثیرگذاری جدی دارد.

*سینمای خانگی: آیا با توجه به کارکرد سریال موسسه تصویر شهر در آینده اقدامی برای سریال سازی خواهد داشت؟

موسسه تصویر شهر قطعاً در سریال سازی ورود خواهد کرد؛ تصویر شهر سال ها تولید جدی نداشت؛ همزمان با ورودم مشغول ساماندهی اوضاع سینماهای موسسه و مسائل مالی و بدهکاری ها شدم و به همین خاطر ورودمان به تولید کمی زمان بر شد اما امسال قصد ورود جدی به حوزه سریال سازی داریم.

*سینمای خانگی: نگاه شما برای ورود به این اتفاق چیست؟

-من انتقادم به پلتفرم ها نیست، انتقادم به همه مان است. من می خواهم روزی برسد که ژانر در پلتفرم ها وجود داشته باشد. همه ما در این اوضاع باید دست به دست هم بدهیم و کمک کنیم و به تنوع ژانر در سریال های خانگی برسیم. باید بدانیم قرار نیست همه تولیدات تنها به یک سمت برود. ببینید سریال «در انتهای شب» پلتفرم فیلم نت چقدر مورد پذیرش مخاطب قرار گرفت و مخاطب آن را دوست داشت. چون مخاطب با فضای آن بیگانه نبود. یا سریال «افعی تهران» که بنده شخصاً نسبت به آن نقد داشتم و این سوأل برایم پیش آمده بود که چرا کاراکتر مثبت سریال که کتاب می خواند و ارتباط خوبی با همسایه و بچه اش  دارد خودش قاتل است؟ در مجموع سریالی بود که شهر و آدم ها را مثبت نشان می داد. آدم ها در این سریال جنس شان واقعی بود و شما به عنوان مخاطب آن ها را می پذیرفتید اما در مجموع «افعی تهران» سریال خوبی بود و شهر در این سریال زیبا بود. اما از سوی دیگر برخی کاراکترها در سریال ها وجود دارند که مخاطب به هیچ وجه نمی تواند آن ها را درک کند و بپذیرد مثلاً کاراکتر سمیرا در سریال «زخم کاری» و یا کاراکتر عاطفه  در «جنگل آسفالت» به شدت عجیب هستند. من از خودم سوأل کردم که این زن ها کجا هستند و چرا اینطور خشمگین هستند؟ قطعاً باید تدبیری جدی در این خصوص اندیشه کرد.

*سینمای خانگی: سال ها قبل زنده یاد داریوش مهرجویی فیلم «طهران، تهران» را ساخت؛ شهر تهران در این فیلم شخصیتی دلنشین داشت و هر مخاطبی را مجذوب این شهر می کرد. ما در عین تلخی های درون فیلمنامه عاشق و شیفته شهر تهران می شدیم. چقدر قرار است در تولیدات آتی موسسه تصویر شهر شاهد آثاری باشیم که شهر تهران را مبنای خودش بگذارد و تصاویر زیبا و به یاد ماندنی از این شهر به مخاطب نشان بدهد تا پلشتی ها را بشورد و ببرد؟

-یکی از اهداف اصلی ما همین است؛ هدف اصلی تولیدات ما زیست شهری است. البته یک سوءتفاهمی برای برخی مدیران و هنرمندان ایجاد شده و فکر می کنند موسسه تصویر شهر باید صرفاً در آثارش خدمات شهری را به تصویر بکشد. مثلاً به زندگی پاکبان های محترم و یا هر آنچه به شهرداری مربوط می شود بپردازد اما هدف اصلی تولیدات ما این است که مفاهیم والایی مانند جوانمردی و فداکاری و همسایگی و عشق را در کنار هم نشان دهیم. برای شکل گیری درام قصه دوست داریم شهر تهران را شهر شیرینی نشان دهیم چون می خواهیم به مردم امید را تزریق کنیم. ما در سینما یک کار مهم داریم که آن را یادمان رفته؛ ما باید در سینما رویا فروشی کنیم و امید را به مخاطب القا کنیم حتی اگر امید وجود نداشته باشد. ما باید به مقوله مهم فضای مجازی نیز توجه داشته باشیم. فضای مجازی به نظرم سرعت تأثیرگذاری اش مثل سرعت نور است. شما فکر کنید ویدیوهای کوتاه و استوری ها تا چه میزان ما را سطحی و شتاب زده کرده؛ همین که در اکسپلور اینستاگرام مان می چرخیم و فیلم ها را تند تند رد می کنیم چقدر ما را شتاب زده کرده؛ فکر کنید این فضا چقدر مسموم است! باید با این فضا مقابله کرد. من فکر می کنم چند شب قبل برای بار هشتم بود که فیلم خوب «جهان با من برقص» را دیدم. چقدر این فیلم دوست داشتنی است. آیا همه چیز را گل و بلبل نشان داده؟ خیر. اما شما به عنوان مخاطب از این فیلم بدت نمی آید، اگر بغضت می گیرد در درونت می گردی چیزی را اصلاح کنی چون فیلم در تتمه اش امید دارد. این جنس فیلم ها کجا هستند؟ این آثار نه تنها سیاه مطلق نیستند که در عین حال حرف های به شدت مهم و عمیق می زنند. همه آدم ها با این آثار ارتباط می گیرند و فیلم را دوست دارند. ایده آل من این نوع فیلم ها و امثال «خسته نباشید» هستند که حال آدم را خوب می کنند یا حتی «نگهبان شب» آقای میرکریمی که به شدت لطیف است و در عین تلنگری که به مخاطب می زند به هیچ وجه سیاه نیست و زندگی در آن جریان دارد.

*سینمای خانگی: شما با توجه به اینکه سالن های سینمایی زیادی را در زیرمجموعه خود دارید وضعیت تولیدات سینمایی را چطور ارزیابی می کنید؟ فکر نمی کنید در سینما وضعیت عجیب است و برعکس شبکه نمایش خانگی این روزها فیلم های کمدی با اقبال زیادی روبرو شده اند؟

-بله ما کمدی ناموفق هم داشتیم؛ فیلم اجتماعی «بی بدن» را هم به عنوان فیلمی پر فروش داشتیم که مردم دوستش نداشتند. این اواخر در سینما برای من فیلم «مست عشق» جالب بود. کسی فکرش را نمی کرد این فیلم بیاید و چنین رکوردی را بزند. نمی دانم کار آماری انجام شد یا نه اما باید پژوهش کنند و ببینند که دلیل دیده شدن این فیلم چه بود؟ بازیگران ترکیه ای؟ تم عرفانی؟ تیم موفق آقای فتحی؟ من هم نمی توانم به قطعیت بگویم دلیل موفقیت این فیلم چه بود اما این فیلم ثابت کرد می شود در عین حال که فکر می کنیم مخاطب فقط به دیدن فیلم کمدی می رود اثری تولید کنیم که در سینما غوغا کند.

*سینمای خانگی: شاید با فروش نسبتاً خوب این فیلم موافق باشم اما دلایل این اتفاق روشن است؛ ترکیب بازیگران مطرح ایرانی و ترک و کارهای شاخص قبلی آقای فتحی باعث شد تا مردم جذب این اثر شوند ضمن اینکه کار اینقدر ضعیف بود که من نوعی در آینده دیگر فریب نمی خورم و هرگز به تماشای چنین فیلمی نخواهم رفت.

-من برخلاف شما معتنقدم هر کسی که کتاب «ملت عشق» را دوست داشت از این فیلم هم راضی بود. در واقع مخاطب عامی که با آن کتاب ارتباط برقرار کرده بود با این فیلم هم ارتباط خوبی برقرار کرد.

*سینمای خانگی: در واقع نظر شما این است که سینما نیاز به این جنس فیلم ها دارد؟

هم این فیلم هم فیلم های دیگر در ژانرهای دیگر؛ ما برای کودک کاری نداریم و برای همین است که یک انیمیشن می آید سالن های سینما غلغله می شود. «ببعی قهرمان» از زمانی که اکران شده سالن های سینماهایش فول می رود چون بچه ها انتخاب دیگری ندارند. ما می گوییم سینما مخاطب ندارد چون مفهوم خانواده را برای مخاطبان مان در نظر نمی گیریم. خانواده یعنی همه افراد از هر سنی بتوانند به سینما بروند و فیلم مختص خودشان را ببینند. من و همسرم باید فیلم خودمان را ببینیم و بچه ها باید فیلم خودشان را داشته باشند. اما وقتی سبد سینما تکمیل نیست مردم در خانه می مانند و آثار نمایش خانگی را با هزینه به مراتب پایین تر می بینند. این روزها مخاطبان سینما یا تازه عروس دامادها هستند یا افراد مسن و یا تین ایجرها! ک سری فیلم ها در حد اکران شدن نیستند و باید مستقیم به اکران آنلاین بروند! چرا مردم باید هزینه کنند و فیلم های بی کیفیت را در این اوضاع اقتصادی در سینما ببینند؟ از سوی دیگر برخی فیلمسازان سینما را تنها در جنوب شهر تهران همراه با قتل و اعتیاد و… تصور می کنند! این اتفاقات نیاز به آسیب شناسی دارد. البته بنده معتقدم اگر همین الآن کسی بخواهد وضعیت سینما را بهبود دهد حداقل ۳ سال زمان می برد چرا که وضعیت سینما به شدت پیچیده شده و تکلیف بسیاری از موارد اصلاً روشن نیست.

سینمای خانگی: نشست رسانه‌ای چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران صبح امروز یکشنبه ۲۲ مهر با حضور مهدی آذرپندار دبیر، جمعی از مدیران این رویداد و اصحاب رسانه در سالن شماره ۱۲ پردیس سینمایی ملت برگزار شد.

به گزارش سینمای خانگی در ابتدای این نشست مهدی آذرپندار مدیرعامل انجمن سینمای جوانان ایران و دبیر این رویداد گفت: یادی می‌کنم از سید الشهدای مقاومت شهید سیدحسن نصرالله و شهید نیل‌فروشان و شهدای مقاومت و امیدوارم در فضای جشنواره هم بتوانیم یادی از این شهدا داشته باشیم.

وی افزود: فرایند آغاز جشنواره فیلم کوتاه تهران از آذر سال گذشته با انتشار فراخوان شصت و هشتمین جشنواره منطقه‌ای ساوالان در مشکین شهر شروع شد بعد از یک دوره فترت در جشنواره‌های منطقه‌ای اصرار داشتیم قبل از جشنواره فیلم کوتاه تهران جشنواره‌های منطقه‌ای را برگزار کنیم که ۳۱ استان را در برمی‌گرفت تا به فیلم‌های استانی یک مسیر میان بر بدهیم این اولین قدم در بهمن ماه سال گذشته در مشکین شهر برداشته شد. زیر برف شدید جشنواره برگزار شد و حتی فرود هواپیمای ما در آن دوره خبری شد. زیر این برف شدید به مدد همکاران خوبمان این جشنواره برگزار شد و دو جشنواره منطقه‌ای دیگر که قرار بود در خرداد و تیر برگزار شود به دلیل شهادت رییس‌جمهور به تعویق افتاد و در شهریور برگزار شد اما خوشبختانه به دلیل تغییر دولت‌ها خللی در آنها ایراد نشد و امروز ۱۴ فیلم از جشنواره فیلم کوتاه تهران از جشنواره‌های منطقه‌ای راه پیدا کرد. 

وی خاطر نشان کرد: جشنواره فیلم کوتاه تهران عملا آذر ماه سال گذشته با انتشار فراخوان آغاز شد. خوشحالیم از جشنواره سال ۱۴۰۰ که مورد تایید اسکار قرار گرفت، جشنواره را در تاریخی ثابت برگزار می‌کنیم.

مدیر عامل انجمن سینمای جوانان ایران با اشاره به دستاوردهای جشنواره فیلم کوتاه تهران در سال‌های اخیر بیان کرد: اگر مروری داشته باشید جشنواره چهار سال پیاپی است که از ۲۷ مهر تا ۲ آبان برگزار می‌شود چون فکر می‌کنیم ثبات تاریخ از ضروریات یک جشنواره بین‌المللی است در فراخوان جشنواره آنچه که خیلی مد نظرمان بود شعار جشنواره بود. می‌دانید که در دو سه دوره گذشته ما بحث تنوع ژانرها و بومی گرایی را داشتیم و امسال هم در تداوم همان سیاست شعار جشنواره  «جشنواره فیلم کوتاه تهران؛ پذیرای جهان خیال انگیز تو» شد این از یک روند آسیب‌شناسی جشنواره می‌آید. آنچه در آن ضعف داریم سینمای مبتنی بر تخیل است و فکر می‌کردیم اگر بر این بعد از سینما تاکید کنیم، صدای ما به سینماگران می‌رسد و امیدوارم سینمای خیال‌انگیزتری داشته باشیم.

دبیر جشنواره چهل و یکم عنوان کرد: همچنان در برخی ژانرها نظیر ژانر علمی‌تخیلی مشکل داریم. همچنان در فضاهای خیال انگیز مشکل داریم و ذائقه مخاطبان به نوع ایرانی آن عادت ندارد‌. امروز در بخش فیلم داستانی ۲۶ فیلم واجد عنصر خیال‌انگیزی است. نکته دوم این بود که وقتی بحث از خیال انگیزی می‌شود، بعد تکنولوژی آن اهمیت پیدا می‌یابد. به عنوان اولین جشنواره سینمایی ایرانی برای اولین بار بخش هوش مصنوعی را به جشنواره اضافه کردیم و استقبال خوبی شد. برای اولین بار در این رویداد می‌توانید فیلم‌های ساخته شده با هوش مصنوعی و وی آر را ببینید که عینک های مخصوص خود را دارند. خوشحالیم که تعدادی از آنها فیلم‌های ایرانی هستند. تعداد ۳۴۴ فیلم در این بخش از کشورهای مختلف دنیا دریافت کردیم اما فیلم‌های ایرانی هم حضور دارند. از ۱۱ فیلم پذیرفته شده ۳ فیلم ایرانی است.

وی ادامه داد: در بخش وی آر هم از ۸ فیلم پذیرفته شده یک فیلم، ایرانی است. نکته دیگر بخش عکس بود. در ادوار گذشته جشنواره فیلم کوتاه تهران بخش عکس بسیار جدی بود. این کنار هم برگزار شدن بخش فیلم و عکس به بخش عکس لطمه می‌زد. انجمن وظایفی در حوزه عکس داشت که در دهه ۹۰ به آن چندان نمی‌پرداخت. به همین دلیل ما خواستیم به آن توجه کنیم. امسال برای اولین بار این بخش به شکل جداگانه در قالب یک جشنواره برگزار می‌شود و دبیر جداگانه دارد. این باعث شد در این بخش تعداد عکس‌های دریافتی رشد زیادی داشته باشد. سال گذشته ۸۰۰ عکس به دبیرخانه رسیده بود و امسال تعداد عکس‌های دریافتی ۶۷۲۲ عکس شد و شش برابر دوره قبلی عکس دریافت کردیم. برای مقایسه این وضعیت بهتر است آن را با بخش عکس جشنواره هنر‌های تجسمی مقایسه کنید.

آذرپندار درباره یک تغییر در جشنواره توضیح داد: نکته مهم دیگر این است که چیزی حدود پنج دوره است که بخش مستند جشنواره به دلیل نمایش اول جشنواره سینماحقیقت از کیفیت افتاده بود و اگر فیلمی به جشنواره فیلم کوتاه تهران می‌آمد دیگر نمی‌توانست به جشنواره سینماحقیقت برود که در تعاملی که با آقای حمیدی مقدم صورت گرفت، این موضوع برطرف شد.‌ 

وی درباره بخش بین‌الملل نیز گفت: درباره این بخش هم باید بگویم که اتفاق ویژه‌ای را به خود دید. از ۱۵۰ کشور دنیا بالغ بر ۱۳ هزار اثر به ما رسید. نمی‌خواهیم کمیت گرا باشیم اما جشنواره‌های معتبر دنیا را جستجو کنید و ببینید چه تعداد فیلم دریافت می‌کنند. ما در دوره گذشته ۷۲۰۰ فیلم داشتیم و رکورد شکستیم اما امسال دوبرابر آن اثر دریافت کردیم. همکاران ما در بخش بین‌الملل سعی کردند پلتفرم‌های بومی کشورهای مختلف را پیدا کنند مثلا متوجه شدیم چینی‌ها به دلیل ضعف در زبان انگلیسی از پلت‌فرم خود استفاده می‌کنند. این موضوع را پیدا کردیم و امسال سینماگران چین در حدود ۲۰۰۰ فیلم به ما رساندند. در اسپانیا هم وضعیت به همین شکل بود، هند ۱۰۵۸ فیلم، اسپانیا ۱۰۱۴ فیلم و… برای ما فیلم فرستادند.

دبیر جشنواره بیان کرد: نکته دیگر این است که ثبت نام جشنواره فیلم کوتاه تهران در برخی از بخش‌ها هزینه دارد. وقتی ثبت‌نام رایگان نباشد، این به سود پلتفرم‌هاست. مثلاً یکی از پلتفرم‌های معروف جهان در صدر آثار خود، آثار مربوط به جشنواره فیلم کوتاه تهران را داشت اما همچنان به دلیل تحریم‌ها، ارزان‌ترین‌ جشنواره مورد تایید اسکار هستیم. امسال مدعی هستیم جشنواره جشنواره‌ها را برگزار می‌کنیم. فارغ از اینکه ممکن است برخی فیلم‌ها پدیده شوند تعدادی از فیلم‌های کلرمون، ساندنس و… را به نمایش می‌گذاریم. امسال تعداد فیلم‌های بخش بین‌الملل را افزایش دادیم و در حدود ۱۰۰ فیلم در این بخش داریم که ۸ فیلم متعلق به ایران است.

وی درباره نشست‌های تخصصی “۴۱_۲۰” چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران گفت: در این دوره ۲۰ نشست تخصصی برگزار می‌کنیم. چیزی در حدود ۱۶۰ نفر هم از این ظرفیت استفاده و پکیج خریده‌اند. امسال بلیت‌فروشی هم خواهیم داشت. تاکید می‌کنم کارت‌های شما برای ورود به سالن کفایت نمی‌کند و باید از طریق آن بلیت دریافت کنید. باید صندلی رزرو کنید. امسال همه صاحبان آثار، اهالی رسانه، سینماگران و… باید برای تماشای آثار بلیت رزرو کنند. از روز سه‌شنبه هم بلیت‌فروشی عمومی شروع می‌شود. پیش‌بینی می‌کنیم سال پر استقبالی داشته باشیم.

بخش بعدی این نشست به پرسش و پاسخ‌ اختصاص یافت.

 آذرپندار درباره فضاسازی‌ها علیه جشنواره و حضور برخی افراد در هیات انتخاب و به عنوان دست اندرکار جشنواره گفت: برای برخی رسانه‌ها ناراحتم، چون زمانی محترم تر بودند و به نظرم رسانه نباید حیثیت خود را برای مسایل شخصی فدا کند. افتخار ما در انجمن این است که در هر اتاق انجمن یک فیلمساز و عکاس حرفه‌ای داریم. آیا وقتی این ظرفیت هست، باید مانع حضور آنها در عرصه فیلمسازی شویم؟! در دوره‌های اخیر جریان فیلمسازی بیشتر مورد توجه قرار گرفته و تولید بیشتر شده است. افرادی که در داخل انجمن سینمای جوانان ایران، فیلم تولید می‌کنند اصلا فیلم‌شان تولید انجمن نیست و در جای دیگر تولید کرده‌اند. زمانی که من آمدم در جشنواره هیات مشاوران داشتیم، ما هیات انتخاب آوردیم تا شائبه‌ها حل شود. مگر می‌شود من فشاری برای بودن یک فیلم بیاورم و صدای کسی درنیاید؟! آیا در جشنواره رشد و جشنواره فیلم فجر هم من تصمیم گرفتم تا فیلم”مدیر مدرسه” انتخاب شود؟!

وی افزود: مگر مدیر مدرسه چه جایزه‌ای از جشنواره فیلم کوتاه تهران گرفته است؟! این فیلم فقط یک جایزه گرفته است. من فکر می‌کنم اگر کسی با من رفیق بوده است، نباید از فیلمسازی محروم شود و اگر کسی با من دشمنی دارد نباید حیثیت رسانه خود را ببرد. وی خطاب به اصحاب رسانه گفت: شما بهترین قاضی هستید فیلم‌ها را می‌بینید و متوجه می‌شوید اما بهترین گواه این ماجرا این است که به هیات انتخاب زنگ بزنید و روال کار را بپرسید. خواهش می‌کنم درباره میزان دخالت دبیر در این سه سال ورود و پیگیری کنید. سه سال است که وقتی فیلم‌ها را اعلام می‌کنیم، کمترین انتقاد و اعتراض را به ممیزی و انتخاب داریم. اگر اعتراضی باشد حتما صدایش درمی‌آید.  به جهت تعداد بالای آثار متقاضی قطعا تعدادی زیادی فیلم پشت در می‌مانند که البته ناراحت کننده است همه دوستان حساس هستند و اگر شائبه ای باشد حتما آن را رسانه‌ای می‌کنند. در حالی که در سال‌های گذشته ۲۰ فیلم داشتیم که دچار مشکلات گوناگون شده بودند.

آذرپندار درباره سهم استان‌ها گفت: در بخش داستانی فیلم‌های استان‌ها افزایش پیدا کرده است اما در بخش پویانمایی و بخش مستند کاهش فیلم داشتیم چون تولیدکننده گسترده پویانمایی نیستیم، این کاهش رخ داده است اما در پویانمایی به نظرم یک زنگ خطر به صدا درآمده است. میانگین آمار جشنواره را این دو بخش به ویژه آثار پویانمایی به هم ریخته است. حتما سعی می‌کنیم سهم خود را افزایش بدهیم.

دبیر جشنواره افزود: با این حال بخش پویانمایی امسال جشنواره بسیار باکیفیت است. اگر نیم نگاهی به این بخش داشته باشید، با فیلم‌های خوب مواجه خواهید شد.

وی درباره رزرو بلیت هم گفت: بچه‌های رسانه همیشه همراهی خوبی با ما داشتند و از همه شما ممنونم. اما بحث نظم را همیشه مدنظر داریم. میزان استقبال اژ جشنواره در ادامه نشان خواهد داد که آیا ما می‌توانیم ظرفیت جداگانه ای را در جشنواره برای خبرنگاران داشته باشیم یا نه. این البته نشان از بی‌وفایی ما نیست که تنها با رزرو کردن بلیت می‌توانید به تماشای فیلم‌ها بنشینید. تقریبا تمام سالن‌های پردیس سینمایی ملت در ایام برگزاری درگیر نمایش فیلم می‌شوند.

وی درباره پوستر جشنواره چهل و یکم نیز توضیح داد: بر مبنای همان شعار خیال انگیزی و چند نکته آسیبی شناسانه، این پوستر طراحی شد. ما سعی کردیم عناصر خیال انگیز در پوستر نمود داشته باشد ضمن اینکه ایرانی بودن پوستر برای ما اهمیت داشت. دانیال رحیمی کاشانی که حالا سه دوره است پوستر را طراحی می‌کند، تلاش کرد از مینیاتور بهره بگیرد. رنگارنگی و تنوع برای ما اهمیت داشت. مثلا در همه باکس‌ها حداقل یک فیلم فانتزی، کمدی، ملودرام و… حضور دارد. خواستیم این موضوع در پوستر هم هویدا باشد.

وی درباره حضور فیلمسازان بین‌الملل در جشنواره نیز گفت: اگر شرایط پروازها دچار خلل نشود، آن‌ها به جشنواره می‌آیند. 

وی مطرح کرد: ۳۰ درصد فیلم‌های پذیرفته شده در جشنواره محصول انجمن سینمای جوانان ایران است البته این عدد هر ساله تکرار می‌شود. انجمن امسال ۳۰۱ فیلم در جشنواره و نهایتا حضور ۳۰ درصدی در جشنواره دارد. برای ما در بخش انتخاب هیچ تفاوتی نمی‌کند که فیلم متعلق به جایی هست یا نه. خیلی از فیلم‌های انجمن نیز شرایط‌شان اینچنین است که انجمن بخشی از هزینه ساخت‌شان را تقبل کرده است. انجمن نهایتا ۲۵۰ میلیون پول بابت ساخت می‌دهد و فیلمساز بقیه را باید از جای دیگر جور کند امسال فیلمی در بخش مسابقه داریم که ۱۵ میلیون بابتش پول داده‌ایم اما با همین مبلغ ساخته شده است.

دبیر این رویداد درباره بودجه جشنواره نیز گفت: امسال سازمان سینمایی چیزی در حدود  ۱۲ و ۱۳ میلیارد تومان برای جشنواره در نظر گرفته است البته حامیان مالی کوچک و بزرگی هم داریم. این را هم باید بگویم ما سال مالی سختی هم داشتیم، چون دولت‌ها تغییر کردند و در چنین مواقعی شرایط مالی سخت‌تر می‌شود.