رستگاری گرسنگی در هند

فیلم کوتاه گرسنگی از جشنواره لیفت ایندیا دو جایزه گرفت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از انجمن سینمای جوان، فیلم کوتاه «گرسنگی» به کارگردانی میثم محمدخانی و تهیه‌کنندگی کمیل طاهری و زینب حریفی که در ششمین دوره جشنواره «لیفت ایندیا» نامزد بهترین فیلم و بازیگری شده بود، توانست جایزه بهترین بازیگر نقش اصلی مرد (علیرضا مهران) و همچنین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (محمد موسوی) را کسب کند.

این جشنواره در تاریخ ۲۵ دسامبر در پونای هندوستان برندگان خود را معرفی کرد.

در خلاصه داستان فیلم کوتاه «گرسنگی» آمده است: «تمام رنج‌هایم برای یک کروموزم بیشتر… »

‎عواملی که در ساخت این فیلم کوتاه همکاری داشته‌اند، عبارت‌اند از:

بازیگران: نسیم ادبی، علیرضا مهران، محمد موسوی، شیوا ویسی، جواد زیتونی، پویا عظمتی و…
‎فیلم‌بردار: علی ابپاک
‎تدوین: احسان واثقی
‎نویسنده: فاطیما اباحمزه
‎طراحی و ترکیب صدا: محمدحسین ابراهیمی
‎صدابردار: علیرضا پاکنهاد
‎ طراح گریم: طناز قاسمی
‎طراح پوستر: روژان ایرجی
‎ گروه کارگردانی: علیرضا رضوی، رها طلایی، یاسمن موفق، سعید جعفری
‎برنامه‌ریز: رها طلایی،
‎طراحان صحنه: ،شقایق رازانی، علیرضا رضوی
‎ طراح لباس: سمیه کاظمی
‎مدیرصحنه:الهام واقف
‎جانشین تهیه کننده: احمد سیاحی، مدیر تولید: حسین الماسی
‎ منشی صحنه: غزال غلامی
‎دستیار ١ تصویر: رسول عمرانی‌فر
‎عکاس و فیلم‌بردار پشت صحنه: سحر لطفی
‎مدیر تدارکات: علی‌اصغر بازگشاه
‎مدیر روابط‌عمومی: زهرا دمزآبادی

پخش بین‌الملل: فرست اسکرین

صلاحمند: سازمان سینمایی نباید نگاه مکانیکی به سینما داشته باشد و مدیران آن ملزمند از حیات مادی و معنوی سینماگران حراست کنند

حمیدرضا صلاحمند کارگردان سینما در خصوص نقش مغفول مانده سازمان سینمایی در رونق کسب و کار سینماگران گفت: سازمان سینمایی نباید نگاه مکانیکی به سینما داشته باشد و مدیران آن ملزمند از حیات مادی و معنوی سینماگران حراست کنند؛ این روزها نگرانی و تشویش در اهالی سینما شکل فزاینده ای به خود گرفته و همه نسبت به آینده سینما و زندگی های شان بیمناک هستند و در این شرایط مسئولان سازمان سینمایی باید تمام توان خود را برای حمایت از زندگی سینماگران به کار بندند.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از سینماپرس،  حمیدرضا صلاحمند کارگردان سینما در خصوص نقش مغفول مانده سازمان سینمایی در رونق کسب و کار سینماگران گفت: سازمان سینمایی نباید نگاه مکانیکی به سینما داشته باشد و مدیران آن ملزمند از حیات مادی و معنوی سینماگران حراست کنند؛ این روزها نگرانی و تشویش در اهالی سینما شکل فزاینده ای به خود گرفته و همه نسبت به آینده سینما و زندگی های شان بیمناک هستند و در این شرایط مسئولان سازمان سینمایی باید تمام توان خود را برای حمایت از زندگی سینماگران به کار بندند.
کارگردان فیلم های سینمایی «زمانه» و «نیش زنبور» افزود: سازمان سینمای به عنوان متولی اصلی سینمای کشور باید همواره مدافع عنصر سینما و دست اندرکاران آن در دولت و حوزه هایی مانند مجلس شورای اسلامی و… باشد؛ سازمان سینمایی باید سپری در مقابل سینما و سینماگران باشد و اجازه ندهد خلل و خدشه ای به دست اندرکاران سینما وارد شود.
وی در همین راستا ادامه داد: اما متأسفانه عملکرد مدیران سازمان سینمایی برعکس است به نحوی که شاهدیم همواره نظرات و مسائل مطرح شده توسط دیگر نهادها و بخش ها را به سینماگران منتقل می کنند اما رسماً حمایتی از سینما و سینماگران ندارند و آن ها را به حال خود رها کرده اند.
صلاحمند سپس با بیان اینکه مسئولان سینما در وظایف خود دچار تعلل شده اند تصریح کرد: سازمان سینمایی در مسیر خود دچار انحراف شده و به همین علت امروزه در جایگاهی که برایش از قبل تعریف شده حرکت نمی کند و نقش دیگری را ایفا می کند.
این سینماگر خاطرنشان کرد: نگاه مدیران سینمایی به جای اینکه رو به پایین باشد رو به بالا است و به جای تعامل با سینماگران به نوعی با مدیران و مسئولان سایر نهادها و بخش های کشور هم آوایی می کنند و تمام تلاش خود را به کار گرفته اند تا سایر مدیران کشور را راضی نگه دارند و راضی بودن سینماگران برایشان چندان اهمیتی ندارد.
وی در پایان این گفتگو متذکر شد: به گمان بنده معضلات اساسی سینما به فقدان برنامه ریزی توسط مدیران سازمان سینمایی بر می گردد؛ سینما به روزمرگی افتاده و برنامه خاصی هم ندارد. روزمرگی سینما به دلیل آن است که نگاه مسئولان سینمایی به حوزه های دیگر است و فرمانبری از حوزه های دیگر دارند و به همین دلیل نه تنها خودشان برنامه ای ندارند بلکه منتظرند ببینند دیگران برای سینما چه تصمیمی می گیرند.

بی رغبتی برای اکران آثار در پی فروش پایین فیلم های روی پرده/ زنگ خطر موج‌جدید کرونا برای گیشه!

وضعیت گیشه سینماها در هفته اخیر همچون ماه های گذشته بسیار وخیم بود؛ این اتفاق در حالی است که مدیران سینمایی همچنان هیچ تدبیری برای برون رفت از این وضعیت بحرانی ندارند و رکود شدید گیشه و تولید باعث خانه نشینی و بیکاری بخش عمده ای از اهالی سینما شده است؛ با این همه زنگ خطر موج جدید کرونا برای گیشه به صدا درآمده و بی تردید در صورت بروز موج جدید کرونا در کشور وضعیت سینماها بدتر از بد خواهد شد و باید دید مسئولان سینما برای این اتفاق تدبیری اندیشه کرده اند یا خیر!؟

به گزارش سینمای خانگی به نقل از انجمن سینمای، بنابر اطلاعات موجود در سمفا فیلم سینمایی «بیرو» به کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی طی هفته اخیر تا ساعت ۲۱ جمعه نهم دی ماه تنها ۲۲ قطعه بلیت در سراسر کشور فروخته است! بر اساس شنیده ها این فیلم که با حمایت بنیاد سینمایی فارابی تولید شده میلیاردها تومان بودجه برای ساختش صرف شده است.

«طبقه یک و نیم» به کارگردانی نوید اسماعیلی نیز طی هفته اخیر تنها ۶۷۶ قطعه بلیت در سراسر کشور فروخت!

«دو زیست» به کارگردانی برزو نیک نژاد نیز حدود ۳۸۰۰ بلیت فروخت و «جزیره فضایی» به کارگردانی سیدجواد هاشمی که برخی افراد امید زیادی برای جذب مخاطبش داشتند در هفته گذشته تنها توانست حدود ۶۴۰۰ قطعه بلیت در سراسر کشور بفروشد! رقمی فاجعه بار برای فیلمی که انتظار می رفت در شرایط حساس کنونی سینماها نجات بخش گیشه باشد!

برخلاف فیلم «جزیره فضایی» که مختص کودکان و نوجوانان است انیمیشن «لوپتو» به کارگردانی عباس عسکری توانست تعداد بیشتری مخاطب را به سالن های سینما بکشاند و حدود ۳۵ هزار قطعه بلیت فروخت. در نهایت فیلم سینمایی «بخارست» به کارگردانی سیدمسعود اطیابی نیز توانست حدود ۶۰ هزار مخاطب را طی یک هفته به سالن های سینما بکشاند.

نکته قابل تأمل اینکه گویا علیرغم کهنه شدن اغلب فیلم های در حال اکران کمتر پخش کننده و تهیه کننده ای راضی می شمد در این شرایط بحرانی گیشه فیلمش را به اکران برساند و این اتفاق در حالی است که صف طویلی از فیلم های آماده اکران تشکیل شده و سرمایه های بسیاری در آستانه نابودی است.

مقتل شاهچراغ، چراغ اول جشنوارۀ عمار

آیین افتتاحیه سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار»، در آستان مقدس حضرت احمد بن موسی‌الکاظم (ع) شاهچراغ برگزار می‌شود.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از روابط عمومی جشنواره فیلم «عمار»، آیین افتتاحیه سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار»، در آستان مقدس حضرت احمد بن موسی‌الکاظم (ع) شاهچراغ، چهارشنبه ۱۴ دی، ساعت ۱۸ برگزار می‌شود.

سیزدهمین دوره این رویداد با یاد شهدای حادثه تروریستی شاهچراغ و شهدای امنیت در این مکان مقدس آغاز می‌شود.

در آیین افتتاحیه جشنواره «عمار»، تقدیر از برگزیدگان بخش‌های نماهنگ، فیلمنامه، پویانمایی، فیلم ما و برنامه تلویزیونی نیز با حضور خانواده شهدای جنایت تروریستی شاهچراغ و مدافعان امنیت برگزار می‌شود. دبیرخانه جشنواره از عموم مردم سراسر کشور به ویژه مردم شهیدپرور شیراز برای حضور در این مراسم دعوت می‌کند.

آغاز به کار جشنواره فیلم «عمار» با بیش از ۳۴۰۰ اثر

در این دوره بیش از ۳۴۰۰ اثر برای رقابت به دبیرخانه سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» ارسال شده است.

بر همین اساس ۲۷۸۱ اثر در قالب «فیلم» و ۶۴۱ اثر در بخش «فیلمنامه» با یکدیگر رقابت خواهند کرد که در بخش «فیلم» ۹۲۲ مستند، ۱۶۱ «پویانمایی»، ۱۲۸ اثر در قالب «تولیدات تلویزیونی»، ۶۶۰ اثر «داستانی»، ۶۴۳ اثر در بخش «فیلم ما» و ۲۷۳ اثر در قالب نماهنگ به دبیرخانه ارسال شده است. در عین حال از ۶۴۱ اثر ارسالی در بخش فیلمنامه ۳۴۷ فیلمنامه کامل، ۱۹ سیناپس و ۲۷۵ طرح فیلمنامه در قالب‌های بلند، نیمه‌بلند، کوتاه و سریال است که به دبیرخانه ارسال شده که بعد از بررسی اولیه تعداد آثار نهایی پذیرفته شده اعلام خواهد شد.

اما از بین ۹۲۲ اثر مستند ۷۹ اثر در بخش نهضت جهانی، ۴۶ اثر در قالب مستند جنگ اقتصادی و رویای ایرانی، ۲۰۸ اثر در قالب جنگ نرم، ۱۲۳ اثر در بخش تاریخ سیاسی، ۲۶۱ اثر در بخش تاریخ فرهنگی، ۱۶۴ اثر در بخش ملت قهرمان و ۴۱ اثر در بخش نقد درون گفتمانی به دبیرخانه ارسال شده‌اند.
در سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» پس از تهران بیشترین اثر به ترتیب از استان‌های قم، گلستان، خراسان رضوی، یزد، فارس، فارس، البرز، کردستان، قزوین، گیلان، زنجان، خوزستان، چهارمحال و بختیاری و اردبیل بوده است.

اعلام آثار بخش مسابقه افتتاحیه سیزدهمین دوره جشنواره فیلم «عمار»

دبیرخانه سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» پس از بررسی آثار رسیده به این دوره جشنواره، اسامی آثار راه‌یافته به بخش مسابقه «نماهنگ»، «فیلم ما»، «تولیدات تلویزیونی»، «پویانمایی» و «فیلمنامه» را اعلام کرد.

بخش نماهنگ:

اعتراض دارم- احمد ذوالفقاری/ Go TO Home- محمدامین افشاری/ قول مادرانه- محمدعلی یزدانی/ کریم‌آباد- محمد صادق رمضانی مقدم/ آبرودار- محمود شریفی اصل/ پل- مسعود تیموری/ درمانا- داود احمدی/ شاهچراغ- محمد ابراهیمی فر/ مسافران خورشید– علی ملاقلی پور/ سفیر امید- سید محمدحسین تقی حسینی/ چراغ- مهران علوی/ علیک السلام- هاشم دارمی/ نفس تازه- مهران علوی/ خروش (هنر برای آسمان) – محمد براتی/ جان من ایران- مهدی نجفی/ خاطر جم- آرمین گرجی راد/ ترکمن من- محمود کرد/ من ایرانیم- محمدرضا آرانی/ مداد رنگی – محمدمهدی اسکندری/ ایران مرز پرگوهر- سیدجمال میرجعفری/ آرتین فرزند ایران- ابراهیم جعفری/ لحظه دیدار- رسول گورکانی/ نمره عالی- علی یوسفی مفید

بخش فیلمنامه:

دختران o.p.d- مصطفی محمدلو/ کبدی- محمد صبوحی/ سوفار- حمید رسول‌پور/ سرگذشت کوهستان- زهرا ترحم‌جو/ هکر قرن- مریم مدرس‌مطلق/ محمّدِ توراتِ کارگران- مهدی عزیزاللهی/ زن، زندگی، شهادت – مجید فراهانی/ تا قهرمانی- شهنام سجودی زاده/ راس ساعت یازده- علی دائمی/ چهار زبر- طاهره ولی‌پور/ صاد شین- راحله پاشایی و محسن راست خانه/ عشق را نقاشی کن- زهره یزدان‌پناه قره‌تپه/ TX۵۰- محمدعلی شیروانی / اعتراف- علیرضا بختیاری فر

بخش پویانمایی:

فرنگیس شیرزن ایرانی- میثم غفرانی / دوران نوجوانی قاسم- فهیمه چنگیز / دلیرمردان ایرانی- میثم غفرانی / الک- ریحانه خوشنویس / چواشه- وحید نوریه / رشوه ۴۰ هزار پوندی انگلیس به قهرمان ایرانی- یاشار عبدالحسین زاده / رویای صادق- ابراهیم مرادی / شهدای مدافع وطن- محمد حسین فرمانی / قصه‌های عزیز– یاشار عبدالحسین زاده / میراث گاندو – حمید خانلری / نامه‌ای به آرتین- معصومه عرب خانی / هفت خان رستم (خان سوم) – منصور شاهین فر / ماه همدلی- محمد سیدجوادی / لوپتو- فرهاد امین‌زاده / دوستان کوچک گلشن ۲- محمدرضا قدیم خانی / اول بسم الله- هادی ضیاعزیزی / بدون توقف- محمدرضا فراهانی / داستان پنجره‌ها- محمدحسن مشایخ بخش / سلام بر ابراهیم- اسماعیل یوسفی / سارقین کوچک – عابدین محمدی / قصه‌های آفتابگردون (باران پشمک) – حجت غیب‌الله‌زاده / قلعه ماهیان- امیر کساوندی / قند پهلو- اسماعیل فضلی زاده / کمیک نامه جاندار- علی قربانی / هرمزگان نگهبان بیدار ایران- مصطفی رنجبر / تروریسم رسانه- محمدحسین کریمی راسخ / اولین رسانه تاریخ- زهرا سامانی‌پور / قصه پروانه‌ها- اسماعیل فضلی زاده / روایت ستاره‌ها- سید محمد پیشنمازی / حبیب هنر- سعید دارابیان

بخش فیلم ما:

یک هفته بعد- فاطمه ابراهیمی / هم بازی خوب- مصطفی رفعتی / مَحرم– متین پاکزاد / قهرمان من– سیدحسین هاشمی نژاد / فاصله ساز- ابوالفضل مجتهدزاده / عمو سردار- محراب عبدالله زاده / رویای پرواز– صبا جاویدان نیا / روز پدرمبارک- محمدمهدی صدیقیان / دست به جیب- زینب پنجعلی زاده / خاطره- سجاد اربابی / حالا نوبت توست– سید محمدصادق موسوی / باور سرخ– امیر حسین قاسمی / بانوان جهادی– حسن سهرابی / بافت تنهایی- زهرا شفیعی / اعلامیه- سید محمد باقر حسنی / ما دهه هشتادی‌ها- زهرا داوری / مدرسه جنگ زندگی- کامیاب مرادی / قلعه امیر دارد- حامد مهاجری / ای نامه که می‌روی به سویش- آرزو کاشی-امیرعلی نورانیان / به نام پدر- رضا صحراگرد / زمین پاک- منصور مهدی زاده / کلاسم سنگرم- ریحانه سادات مقدم / #برای آرتین- سپیده شراهی

بخش برنامه تلویزیونی:

برنامه تلویزیونی ترکیبی

برنامه ثریا (از مساجد سکولار تا مساجد مردمی و انقلابی) – محسن مقصودی / پاورقی- جواد فتحی / پاییز ۶۳ – محمد علی شجاعی فرد / جنگ دوست داشتنی- حسین همایونفر / چشمه- مصطفی فارویی / روایت هیات- مهدی تدینی / سبز سپید سرخ- محمد طادی / شیوه- علیرضا اسکندریان / علامت- سیدمجید اکرمی / کودتای ۹۹- امیرحسین رحیمیان / مامان‌ها- سیدمجتبی حسینی / مستند مسابقه سه میم- فاطمه باقری چیزه / همه فن حریف- سیدمحمدرضا نعمتی / مهمات ۲- سید احمد موسویان / سندباد- محسن حاج کرمی / دورت بگردم ایران- حسن حبیب زاده / دی بی سی- حمیدرضا مهدی پور مشهدی / جان وتن- مهدی مستوفی

تلویزیونی اینترنتی

ایران کو؟!- امیر محمد باقریانی / تاریخچه- مهدی کوراوغلی و رضا ایروانی الداغی / درآمد دلاری با صابون- فاطمه عابد زاده / کونیکو – عاطفه دانیالی / ویرگول پلاس قسمت دوم- امیرعباس کنعانی هرندی – سید مهدی دزفولی / یاغی- مصطفی صاحبی / ایران قوی- محمد مهدی کاشفی / نفتی نشی- محسن رسولی

کلیپ و آیتم تلویزیونی

آیه‌ها (پری) – احمد ذوالفقاری / چشم‌ها- سینا رضایی / دام زنده موجود نیست – مسعود کارگر / دلدادگان (استکان‌هایی باعطر عزا) – امید مدحج / راننده تاکسی- عباس بهرامی / روایت حاج نادر- سیداحمد معصومی‌نژاد / سردار و روستا- علی شهابی نژاد / گرفتار تو- احسان سنائی راد / مازرونی پهلوون- فرحبخش فرهیدنیا / ایران یک خانواده- علیرضا میررکنی / انفطار صورت- محمد نصرالهی / مهاجر سرزمین آفتاب- فریدون محرابی / قاب همدلی- امید مدحج

موشن گرافیک

چرا واکسن امریکایی خطرناک است- حمید خدابخشی / سرزمین فرصت‌ها- احمد زین العابدین / شایعات فضای مجازی- سعید ثابت ایمان / شمال تا جنوب- احسان سنائی راد / قیام واژه‌ها- سعید فتاحی / کشورهای پادشاهی- سجاد خالقی / نبرد علیه تیم ملی- سجاد خالقی / نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران- بهمن همتی / هنرمند برزیلی که جانش را برای فلسطین می‌گذارد- احمد زین العابدین

گزارش خبری

افق روشن- الینا نجفیان / ایستگاه شهادت- فاطمه آقامحمدی و زهره اعجازی و علی اصغر لکی / پسماندهای صنعتی که جان می‌گیرند- زهره بیادی / حریم حرم- فاطمه سلطانی / خانه‌های چراغ خاموش- هدی زاهدی / سخاوتی از جنس کارافرینی- پریسا پانیاز / کافی متادون (قهوه با طعم مخدر) – هدی زاهدی / کودکان طعمه سگ‌های ولگرد- زهره بیادی / نگارستان اقوام (روستای پیرواش) – خاطره تیموری / و چراغ خانه‌هایی که همچنان خاموش است- هدی زاهدی

آثار جشنواره از ۱۵ تا ۲۱ دی در سینمافلسطین تهران به نمایش درمی‌آیند. همچنین همانند دوره پیشین، علاقه‌مندان می‌توانند با مراجعه به تارنمای عماریار AmmarYar.ir به صورت مجازی به تماشای آثار این دوره جشنواره بنشینند.

سینمای مقاومت می‌تواند ژانر ملی سینمای ایران باشد

بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون کشور، «سینمای مقاومت» را عرصه‌ای جدی و متفاوت از سایر عرصه‌ها برشمرد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از خبرگزاری فارس، این روزها هفدهمین دوره از جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت با انتشار فراخوان و نشست خبری فعالیت خود را آغاز کرده است. جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت با شعار گفتمان مقاومت، نهضت جهانی مستضعفین و آزادی قدس شریف؛ به همت انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس بنیاد فرهنگی روایت فتح اسفند ماه سال جاری با دبیری جلال غفاری قدیر در  خلیج همیشه فارس برگزار خواهد شد.

به همین بهانه گفتگویی با هوشنگ توکلی هنرمند پیشکسوت هنرهای نمایشی کشور انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:

هوشنگ توکلی گفت:به طور کلی تولید هر اثر هنری، جستجویی برای یافتن معانی زندگی و یا معنی بودن انسان در این هستی است. انسان در این دنیا چه میکند؟ در این  قرن و دنیای وحشی فیلمسازان و دست اندرکاران ما باید تمرکزشان را بر روی طرح این معمای اصلی و شناخت انسان‌های فداکاری که همه وجودشان را در این مسیر می‌گذارند و در این مسیر جانفشانی می‌کنند، بگذارند.

 هوشنگ توکلی بیان کرد: ما هر ساله شاهد کارهای انگشت شماری هستیم که متفاوت از دیگر آثار می‌باشند و شاهد این هستیم که بیشتر مولفین و تولید کنندگان این آثار هنوز جستجوگرند و به دنبال یافتن معانی زندگی هستند. براین مبنا  برای تولید در حوزه مقاومت هم دغدغه‌مندی فردی و جستجوگری مولف، دو ویژگی مهم و ضروری است و حتی در کارهای سفارشی اگر سفارش گیرنده فردی دغدغه‌مند و جستجوگر معنا باشد اثری درخشان‌تر ارائه خواهد کرد.

وی افزود: سینمای مقاومت در صورت گسترش و توسعه آثار در این حوزه می‌تواند و باید در جریان مقاومت تاثیرگذار باشد وگرنه کاری عبث صورت گرفته است. در این راستا می‌باید مسئولان و نهادهای تصمیم گیر در درجه اول وقت بیشتری را صرف حوزه سینمای مقاومت کنند و همچنین از همه  ابزارهای رسانه‌ای و تبلیغی خود برای دیده شدن هر چه بیشتر و بهتر این آثار استفاده نمایند. برای رسیدن به آثار مقبول در حوزه مقاومت لازم است یا بهتر است، مدیر و سینماگر هر یک در حوزه تخصصی خود نقش‌آفرینی کنند که البته با یک مدیریت صحیح این راه ادامه می‌یابد و ما هر ساله شاهد آثاری هستیم که جرقه‌هایی از امید را در دلمان روشن می‌کند و چراغ سینمای مقاومت را روشن نگه می‌دارد.
 این بازیگر پیشکسوت اضافه کرد: سینمای مقاومت قابلیت تبدیل شدن به یک ژانر ملی را دارد ولی متاسفانه مسئولین در این زمینه کوتاهی کرده‌اند. ما در حوزه مقاومت مشکل مخاطب نداریم و مخاطب ملی با این گونه از سینما همراه است. در این زمینه بیشتر مشکل تولید داریم. برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت در این راستا حداقل می‌تواند این جریان فکری را زنده نگه دارد و این خود، کاری با ارزش است.

هر چه مسئولین در این حوزه دلسوزانه‌تر عمل کنند و با هنرمندان همراه گردند؛ طبیعتاً تاثیرگذاری این نوع جشنواره‌ها در دیده شدن بیشتر آثار سینمایی مقاومت و تبدیل مقاومت به یک ژانر ملی بیشتر خواهد بود. آنچه مسلم است ردپای جشنواره مقاومت بعدها در آثار بزرگتری دیده خواهد شد.

مخاطب‌ شناسی سینما/ تنوع در ژانر راه جذابیت

ژانر‌های متفاوت و مختلفی در سینما وجود دارد، ژانرهایی که هرکدام سلیقه و مخاطبی را به سینما می‌آورد اما در سینمای ایران به تعداد کمی از آن‌ها توجه می‌شود؛ در این مطلب نگاهی به ژانرهای مختلف سینمایی و مخاطبین آن‌ها در این روزهای سینمای ایران خواهیم داشت.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از فارس، اگر هنر و سینما را به عنوان یک «کنش ارتباطی» در نظر بگیریم، این کنش از اجزا مختلفی تشکیل شده است. فرستنده(هنرمند)، پیام(اثر هنری) و گیرنده(مخاطب)، اصلی‌ترین اجزا آن هستند. بررسی تاریخی نشان می‌دهد که در دوره‌های مختلف تمرکز بر روی یکی از این اجزا بوده است، به طور مثال در دوران کلاسیک آنچه اهمیت داشت فرستنده یا همان «هنرمند» بود. در دنیای مدرن، نظرها معطوف به پیام یا چیستی «اثر هنری» بود. اما بی‌شک در دنیای امروز آن چیزی که در مرکز توجه قرار می‌گیرد «مخاطب» است. از این رو است که بسیاری از آثار هنری سودای کنشگری مخاطب را دارند و تلاش می‌کنند «مخاطب فعال» را جایگزین «مخاطب منفعل» کنند.

جدا از این بحث‌های نظری می‌توان به یک نکته قطعی اشاره کرد؛ اثر هنری بدون مخاطب وجود ندارد. هر اثر هنری برای مخاطب ساخته شده است و آثار هنری می‌توانند مخاطبان خود را شکل دهند و بسازند. در این گزارش تلاش خواهیم کرد نگاهی به ژانرهای مختلف سینمایی و مخاطبین آن‌ها در سینمای این روزهای ایران داشته باشیم.

*«اثر هنری» بدون مخاطب وجود نخواهد داشت

مخاطب همواره مهم‌ترین عنصر و عضو خانواده سینما است، خانواده‌ای که اگر این عضو مهمش را از دست دهد حیاتش به خطر می‌افتند.

اما شاید در اینکه مهم‌ترین مسئله برای جذب مخاطب چیست اختلاف‌نظر وجود داشته باشد، نظری که شاید نشان‌دهنده راهبرد مناسب برای احیا دوباره سینما و بازگشت آن به روزهای اوج و پر مخاطبش باشد.

هر ژانر سینمایی مخاطب خود را دارد و عدم وجود آن در سبد اکران بعث حذف دایره مخاطبانش از سالن‌های سینما می‌شود.

یکی از موارد همیشه مطرح شده برای تأثیر در این مهم، کیفیت آثار سینمایی است؛ موضوعی که قطعاً در کشاندن مخاطب به سالن‌های سینما بی‌تأثیر نیست، بی‌تردید هر چه اثر سینمایی از کشش و ساخت بهتری برخوردار باشد مخاطب بیشتری برای دیدن آن به گیشه مراجعه می‌کند.

اما یکی از موضوعات مغفول مانده دراین‌بین ژانر آثار مختلف سینمایی است؛ موضوعی که شاید اهمیت و تأثیر پرداختن به آن در جشنواره فیلم کوتاه تهران که شعارش تنوع در ژانر بود مشخص شد.

هر ژانر سینمایی مخاطب خود را دارد و عدم وجود آن در سبد اکران بعث حذف دایره مخاطبانش از سالن‌های سینما می‌شود.

*مخاطب هر ژانر به گواه آمار

جدا از تمامی این موارد باید پرسید که از میان ژانرهای موجود در سینمای ایران کدام یک نقش پررنگ‌تری را در جذب مخاطب ایفا می‌کند.

موضوعی که بر اساس یک باور عامیانه که البته گه گدار به گواه آمار هم ثابت شده می‌گوید که فیلم‌های کمدی و طنز همیشه پله اول آمار مخاطبین را برای خود می‌کنند.

از طرفی هم آثار اجتماعی خاص با بازیگران چهره می‌توانند با آثار کمدی برابری کنند.

*کمدی، پربیننده‌ای بر لبه پرتگاه

به گواه آمار سامانه مدیریت فروش و اکران سینما (سمفا) آثار کمدی بخش مهمی از مخاطبین سینما را شامل می‌شوند، گزاره‌ای که برای تمامی آثار کمدی صادق نیست و گاهی خلافش هم ثابت شده است.

آثار کمدی اکران شده در سال ۱۴۰۱ در مجموع ۱۵ اثر را شامل شده که از ابتدای زمان اکرانشان تا کنون ۵ میلیون و ۲۰۴ هزار و ۵۶۳ مخاطب را در ۲۲۷ هزار و ۲۹۲ سانس به سالن‌های سینما آورده‌اند.

 آماری که حدوداً نشان‌دهنده ۲۳ مخاطب در هر سانس بوده و نزدیک به ۵۰ درصد از کل مخاطبین سینما را شامل شده است.

اما نکته قابل‌توجه در این ژانر سینمایی است آثاری هستند که باعث شدند سینما کمدی با وجود مالکیت بر نزدیک به نیمی از مخاطبین سینمای ایران، از میانگین مخاطب خوبی در هر سانس برخوردار نباشد.

در میان آثار کمدی اکران شده انفرادی با ۲ میلیون و ۳۹۳ هزار و ۴۷۷ مخاطب در ۸۳ هزار 563 سانس و دارابودن میانگین 29 مخاطب در هر سانس بهترین آمار جذب مخاطب را دارد.

همچنین در این ژانر پرمخاطب فیلم «سلفی با دموکراسی» که با سرمایه‌گذاری انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس نیز ساخته شده از آماری کم‌برخوردار است، تعداد 3 هزار و 497 مخاطب در 606 سانس و دارابودن میانگین 6 مخاطب در هر سانس نشان‌دهنده شکستی بزرگ در اکران این فیلم است.

«سلفی با دموکراسی» از دو عنصری که معمولاً باعث موفقیت در اکران می‌شوند را داراست؛ بازیگر چهره و کمدی بودن هر دو عنصری است که فیلم‌های بسیاری را به پرفروش‌های تاریخ سینما تبدیل کرده؛ اما این بار  و در این فیلم مفید فایده نبوده است؛ اتفاقی که نشان می‌دهد استفاده از این دو عنصر بدون توجه به کیفیت تضمینی بر موفقیت نخواهد بود.

*سینمای اجتماعی با مخاطب خاص و سخت‌پسند

سینما با موضوعات اجتماعی معمولاً با مخاطب خاص خود همراه است؛ مخاطبی که البته با کارگردان‌ها و بازیگران خاصی هم برای دیدن این آثار به سینما می‌آید، کارگردانانی که به‌نوعی به برندهای معتبری در ساخت آثار اجتماعی تبدیل شده‌اند.

سینمای اجتماعی در سال 1401 نزدیک به 3 میلیون و 703 هزار و 526 مخاطب را 193  هزار و 306 سانس به سینما آورده است.

از ابتدا هم برخی از این کارگردانان به لطف ساخت فیلم‌های سیاه‌نمایانه و دریافت جوایز خارجی موردتوجه قار گرفتند و بعد  از آن وارد دایره توجه مخاطبین شدند.

البته با یک مقایسه سرانگشتی میان آثار این ژانر درگذشته با آثار فعلی سینما متوجه افت مخاطب آثار تلخ اجتماعی خواهید شد.

برای مثال مقایسه آمار فروش دو فیلم «جدایی نادر از سیمین» و «قهرمان» و یا حتی «فروشنده» می‌تواند آشکارا به این اتفاق صحه بگذارد.

سینمای اجتماعی در سال 1401 از ابتدای اکران هر فیلم تا کنون نزدیک به 3 میلیون و 703 هزار و 526 مخاطب را 193  هزار و 306 سانس به سینما آورده است، آماری که نشان‌دهنده میانگین 20 مخاطب در هر سانس است.

آثار اجتماعی سینما در کل 35 درصد از جامعه مخاطبین هنر هفتم را شامل شده‌اند، مخاطبینی که از در هر فیلم فرازوفرود زیادی را برای استقبال از آن اثر نشان داده‌اند.

در این ژانر سینمایی که بعضی از آثار آن اکران بسیار محدودی را تجربه کرده‌اند رتبه اول میانگین مخاطب مربوط به فیلم بهروز شعیبی است، هناس با 225 هزار و 593 مخاطب در 9 هزار و 44 سانس و میانگین مخاطب 25 نفر در هر سانس بهترین آمار میانگین مخاطب در میان آثار این ژانر را دارد.

از طرفی هم فیلم «تی تی» با 652 هزار و 726 مخاطب بیشترین مخاطب را به خود جذب کرده و «علفزار» کاظم دانشی نیز با 641 هزار 973 مخاطب رتبه دوم تعداد مخاطب را دارا است.

کمترین میزان مخاطب نیز مربوط به «پسران دریا» با 629 مخاطب در 159 سانس و میانگین 4 مخاطب است.

به‌طورکلی ژانر اجتماعی مخاطبین خاص خود را دارد که با فیلم‌های خوش‌ساخت و البته تیم کارگردانان خاص و بازیگران چهره رابطه بهتری دارند، البته فروش فیلم «علفزار» که اولین کارگردانی کاظم دانشی محسوب می‌شود نشان‌دهنده این است که کیفیت و موضوع فیلم در اولویت اول این لیست قرار دارد.

*افزایش مخاطب با آثار خاص در ژانرهای جدید

در میان همه این آثار در سینمای ایران برخی ژانرها به‌صورت تک فیلمی قرار دارند، برای مثال فیلم «موقعیت مهدی» هادی حجازی فر و یا فیلم «شین» در ژانر ترسناک از آثاری هستند که می‌توانند مخاطب جدیدی را به سبد مخاطبین سینما بی افزایند.

آثاری در ژانرها و با موضوعات جدید می‌توانند مخاطب جدیدی را به سینما آورده و با دربر گرفتن سلیقه‌های جدید آمار مخاطبین این هنر را افزایش دهند.

برای مثال موقعیت مهدی که با سرمایه‌گذاری سیما فیلم و بنیاد فرهنگی روایت فتح ساخته شد تعداد 414 هزار 163 مخاطب را در 20 هزار 610 سانس به سینا آورد، آماری که میانگین مخاطب آن در هر سانس 21 نفر بوده و در رده‌بالای آثار پرمخاطب سینما قرار می‌گیرد.

شکل این آثار می‌توانند مخاطب جدیدی را به سینما آورده و با دربر گرفتن سلیقه‌های جدید آمار مخاطبین این هنر را افزایش دهند.

*انیمیشن، پرمخاطب و غافلگیرکننده

در میان ژانرهای مختلف آثار سینمایی پویانمایی‌های اکران شده در سال 1401 غافلگیرکننده وارد میدان شدند، انیمیشن که شاید پیش‌ازاین تجربه‌های خیلی موفقی در اکران نداشت این بار خیل عظیمی از مخاطب را به خود جذب کرد.

انیمیشن‌های سینمای ایران با 1 میلیون و 230 هزار 631 مخاطب و میانگین 25 نفر در هر سانس تنها با دو اثر میزبان 12 درصد از مخاطبین سینمای ایران بودند

«پسر دلفینی» و «لوپتو» دو انیمیشنی بودند که در سال 1401 با استقبال خوبی زا سوی مخاطبین مواجه شدند، «پسر دلفینی» به‌عنوان اولین انیمیشن اکران شده در این سال میزبان 773 هزار و 127 مخاطب در 32 هزار 64 سانس بود و میانگین قابل‌قبول 25 مخاطب در هر سانس را تجربه کرد.

همچنین «لوپتو» 457 هزار 504 مخاطب را در 17 هزار 810 سانس به سینما آورد تا میانگین مخاطب 26 نفر در هر سانس را برای خود ثبت کند، میانگینی که با بهترین آثار در دیگر ژانرها برابری می‌کرد.

در نهایت دو انیمیشن سینمای ایران با 1 میلیون و 230 هزار 631 مخاطب و میانگین 25 نفر در هر سانس اعتبار خوبی برای خود دست‌وپا کردند تا تنها با دو اثر میزبان 12 درصد از مخاطبین سینمای ایران باشند.

*سینمای جذاب‌تر با تنوع در ژانر

در نهایت باید به این نتیجه رسید که اساس جذب مخاطب در سینما باکیفیت و موضوع آثار رابطه مستقیم دارد، شاید سینمای کمدی در برخی از آثارش بیشترین مخاطب را تجربه کرده باشد اما هستند آثاری که در همین ژانر ساخته شده و شکست سختی را در اکران متحمل شده‌اند.

همچنین آثار بسیار زیادی هم در سینمای اجتماعی خود را به نزدیکی آثار سینمای کمدی رسانده‌اند.

اما فارغ از همه این مباحث قطعاً تنوع در ژانرهای مختلف می‌تواند سیل مخاطبینی را که به طور معمول از سالن‌های سینما دوری می‌کنند را به این عرصه هنری نزدیک و سلیقه هیا بیشتری را به خود جذب کنند.

به‌علاوه که تنوع در ژانر در ساخت آثار سینمایی می‌تواند ایران اسلامی را با سینمایی متنوع‌تر و البته جذاب‌تری مواجه سازد، سینمایی که قطعاً جذابیتش باعث رونق در میران مخاطبینش خواهد شد.

همان‌طور که سال 1401 سال اثبات این جمله برای انیمیشن‌ها بود.

ناخالص برنده جشنواره فیلم کوتاه کن فرانسه

“ناخالص” برنده جایزه تقدیر افتخاری داوران از جشنواره Cannes shorts فرانسه شد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از برنا؛ فیلم کوتاه ناخالص به نویسندگی و کارگردانی مهدی قیومی و تهیه کنندگی مهدی قیومی و آرمین انتظاری است که به خشونت خانگی علیه زنان ، کودکان کار و اعتیاد در جامعه می‌پردازد.

فیلم کوتاه ناخالص در ماه دسامبر ۲۰۲۲ برنده جایزه تقدیر افتخاری داوران جشنواره Cannes Shorts فرانسه شد.

این جایزه اولین دستاورد قیومی ۲۹ ساله از حضور در جشنواره‌های بین‌المللی است.

علی مهربان و ماهرُخ امینی از چهره‌های جدید سینما و تلویزیون در کنار آرشام ضحاک که بعنوان بازیگر خردسال حضور دارد ، بازیگران اصلی این فیلم هستند.

رامین مهری ، هومان بیاتی ، علی جوادی ، پارسا اسماعیلی ، علیرضا ضحاک ، امیرحسین هدایتی ، محمدطاها گودرزی و امید قلی‌پور دیگر بازیگرانی هستند که در “ناخالص” ایفای نقش می‌پردازند. 

نمایش «قرار روز شانزدهم» همزمان با فرا رسیدن سالروز شهادت شهید سلیمانی

فیلم مستند داستانی «قرار روز شانزدهم» همزمان با فرا رسیدن سالروز شهادت شهید سردار قاسم سلیمانی در سینماهای منتخب گروه سینمایی هنر و تجربه به نمایش در می‌آید.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایرنا؛ فیلم مستند داستانی «قرار روز شانزدهم» به کارگردانی سیدمحمد احسان اصغرزاده موسوی و تهیه‌کنندگی مرتضی شعبانی روز دوشنبه ۱۲ دی ساعت ۱۸ در سینماهای هنروتجربه در سراسر کشور روی پرده می‌رود. تماشای این فیلم رایگان است و نیاز به خرید بلیت ندارد.

فیلم قرار روز شانزدهم روایتی از حضور شهادت‌طلبانه یکی از مدافعان حرم و شاگردان مکتب شهید حاج قاسم سلیمانی به نام محمدحسین محمدخانی معروف به عمار است.

شهید محمدخانی در حالی که فقط ۳۰ سال سن داشت، ۱۶ آبان ۱۳۹۴در حلب سوریه به شهادت رسید و سردار قاسم سلیمانی درباره شهید محمدخانی اعلام کرد که او واقعاً عمار بود.

علاقمندان می‌توانند در سینماهای گروه هنروتجربه در تهران (چارسو، فرهنگ، نارسیس، کورش، موزه سینما) و شهرستان‌ (سپهر ساری، آزادی کرمانشاه، پارس کرمان، سیتی سنتر و ساحل اصفهان، عصرجدید گرگان، بهمن سنندج، گلستان شیراز، مهرقدس همدان، ستاره باران تبریز، ویلاژ توریست و اطلس و هویزه مشهد) به تماشای این فیلم بنشینند.

عوامل این فیلم عبارتند از؛ کارگردان: سیدمحمد احسان اصغرزاده موسوی. پژوهشگر: سیدمحمد احسان اصغرزاده موسوی. تصویربرداران: محمدرضا نوری، محمد رحیمی، امیرعباس مجذوبی. صدابردار: یحیی رضایی. صداگذار: محمدحسین ابراهیمی. تدوینگر: سیداحسان نیکبخت. نویسنده گفتار متن: علیرضا آل ایمین. گوینده‌ متن: نرگس رحمانی و تهیه‌کننده: مرتضی شعبانی.

اکران ویژه «ردی از یک مرد»

مستند «ردی از یک‌ مرد» به کارگردانی ساسان فلاح‌فر همزمان با سالروز شهادت سردار قاسم سلیمانی در سینماهای منتخب سراسر کشور اکران می‌شود.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از روابط عمومی مستند ردی از یک‌ مرد، این مستند روایت خاطرات شهید حاج قاسم سلیمانی از زبان مردم روستای قنات ملک، زادگاه این فرمانده بزرگ انقلاب اسلامی است.
مستند ردی از یک مرد توسط پخش رویش بهمن سبز روز دوشنبه – ۱۲ دی‌ماه – در سینماهای منتخب سراسر کشور به صورت رایگان اکران می‌شود. مخاطبان برای کسب اطلاع از زمان‌های اکران این فیلم و تهیه بلیط می‌توانند به سایت گیشه ۷ مراجعه کنند.
حاج قاسم بعد از شهادت تازه شروع شد
این مستند ۷۷ دقیقه‌ای که توسط بنیاد مکتب حاج قاسم تهیه شده در بخش بلند ملی و مسابقه شهید آوینی شانزدهمین جشنواره بین المللی سینما حقیقت نیز حضور داشته است.
در خلاصه داستان این مستند آمده است: برای شناخت حاج قاسم سلیمانی کمی باید به عقب برگردیم. به سال‌های دور که او عشایرنشین‌ بود؛ به روستای زادگاهش قنات‌ملک در کرمان؛ به میان مردمی که هر کدام قصه و ردی از این بزرگ‌مرد در زندگی‌شان دارند تا با آن زبان بی‌تکلف روستایی برایمان روایت کنند.

شاهسواری مطرح کرد: حق نداریم این سرزمین را بازنده کنیم

منوچهر شاهسواری ضمن ارائه تحلیلی از وضعیت حاکم بر این روزهای سینمای ایران تأکید دارد که راه عبور از این وضعیت تلاش برای تبیین نظریه‌هایی در راستای «رهاسازی» است.

بخش دوم نشست بررسی نسبت جریان تولید و اکران در سینمای ایران با مقوله پژوهش به بهانه برگزاری پنجمین دوره «جایزه پژوهش سال سینمای ایران»، شاید مختصرتر از بخش نخست باشد اما موضوعاتی کلیدی و مهم درباره این روزهای سینمای ایران در آن مطرح شده است.

در بخش دوم تلاش داشتیم تا ناظر بر مباحث مطرح شده در بخش ابتدایی، به راهکاری پژوهش‌محور و مبتنی‌بر لزوم شکل‌گیری یک نظریه راهبری، برای برون رفت سینمای ایران از بحرانی که این روزها به‌واسطه شرایط ملتهب اجتماعی و مهمتر از آن قهر مخاطبان با سالن‌های سینما گرفتار آن شده است، برسیم.

آنچه در ادامه می‌خوانید، بخش دوم و پایانی گفتگوی صریح با خبرگزاری مهر با منوچهر شاهسواری و محسن بهلولی درباره این روزهای سینمای ایران است.

* امروز سینمای ایران در شرایطی بحرانی به سر می‌برد و هم سینماگران و هم مدیران در یک بلاتکلیفی و نگرانی نسبت به آینده هستند. ناظر به مباحثی که تا اینجا مطرح شد، آیا نظریه‌ای وجود دارد که بتواند سینمای ایران را از این شرایط بحرانی رها کند؟ این نظریه را باید از چه کسی مطالبه کنیم؟

منوچهر شاهسواری: پاسخ این سوال کمی طولانی است و معتقدم وقتی قرار است درباره‌اش صحبت کنیم، نمی‌توانیم بخشی را بگوییم و بخش دیگری را نه؛ این بدترین حالت ممکن است. اول اینکه همان‌طور که اشاره کردم بدون داشتن یک صنعت تصویر و فیلم قدرتمند در کشور، ما در جهان جدید حاشیه‌نشین خواهیم بود. اگر این صنعت را داشته باشیم، می‌توانیم در متن جهان باشیم. مصادیق این گزاره را می‌توان در کشورهای دیگر و حتی در میان موفقیت‌های جهانی سینمای خودمان پیدا کنید. درست است که برخی خرده می‌گیرند که مگر فیلم‌های شما در جهان اکران می‌شود و فروش دارد، اما مگر همه سینما، فروش و گیشه است؟ مگر تغییر سبک‌های زندگی که با سینما رقم خورده، همه از راه فروش بوده است؟

شاهسواری: درست است که برخی خرده می‌گیرند که مگر فیلم‌های شما در جهان اکران می‌شود و فروش دارد، اما مگر همه سینما، فروش و گیشه است؟ مگر تغییر سبک‌های زندگی که با سینما رقم خورده، همه از راه فروش بوده است؟

قطعاً سرگرمی جزو ذات سینماست و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را از سینما بگیرد. اساساً تفکیک مخاطبان سینما را غلط می‌دانم. همان‌طور که من امروز می‌توانم به یک فیلم کمدی علاقه داشته باشم، روز دیگر می‌توانم علاقه‌مند به یک فیلم تاریخی و یا درام شوم. اینگونه نیست که بتوانیم مخاطبان این فیلم‌ها را از هم تفکیک کنیم. اولین خطر این است که بگوییم ما می‌خواهیم «فیلم‌های مختلف» برای «تماشاگران مختلف» بسازیم. ما «فیلم‌های مختلف» برای «تماشاگران سینما» می‌سازیم. مخاطبان قابل تفکیک نیستند. جامعه قابل تفکیک نیست. هر کس که در این مقطع جامعه را تفکیک کند، هم در حق سینما ظلم کرده است و هم در حق جامعه. چرا باید جامعه را تفکیک کنیم؟

* در عمل اما این کار را کرده و می‌کنیم!

شاهسواری: بله کرده‌ایم. دقیقاً همین اتفاق افتاده است. چرا که همان‌طور که اشاره کردم، همچنان ذهن ما در دوران قرنطینه سیر می‌کند. فکر می‌کنیم هنوز امکان قرنطینه وجود دارد و می‌توانیم با دیوارکشی، جلوی ورود برخی چیزها را بگیریم. واقعیت جامعه ولی این طور نیست. اساساً از مقطعی به بعد در تاریخ، امکان این اتفاق وجود نداشته است. ما باید خودمان را با این شرایط جدید وفق بدهیم. باید در این جهان جدید، جای پای خودمان را محکم کنیم. این امکان‌پذیر نیست، مگر با وضع نظریه‌های جدید. این نظریه هم باید در حوزه تمدنی و فرهنگی وضع شود؛ باید به این سوال پاسخ دهیم که آیا ما با یک جامعه با فرهنگ معین و بسته، متعلق به یک یا دو نفر مواجهیم، یا فرهنگ را پیش‌نیاز تاریخ و فرهنگی رفتار خود می‌دانیم.

من فکر می‌کنم آینده این سینما در گرو پژوهش‌هایی با رویکرد «چگونگی رها شدن از قید و بندهای ناشی از زمان و مکان» است. سینما را باید به سمتی سوق دهیم تا بتواند بر مبنای «مسئولیت‌پذیری خود» عمل کند. ما امروز در سینما هیچ احساس مسئولیتی نسبت به کارهای خود نداریم. نه از نظر اقتصادی، نه از نظر اجتماعی و نه از هیچ منظر دیگری. با خودمان می‌گوییم ما که پروانه ساخت گرفته‌ایم، پروانه نمایش هم می‌گیریم و مسئولیتش با آن‌هایی است که مجوز داده و می‌دهند.

ما نیازمند نظریه‌ای برای «رهاسازی» هستیم و نگاه‌مان به رهاسازی هم نباید از جنس «ولنگاری» باشد. این رهاشدگی با نگاهی شاعرانه می‌شود رهایی از قید و بندهایی که متعلق به این زمان و مکان است. اجازه بدهیم سینما، روی پای خود کمی راه برود و حتی زمین بخورد. اجازه دهیم پرت شود توی آب، تا خودش شناگری را بیاموزد.

اجازه دهید مثالی بزنم. من سال‌ها عضو شورای صدور پروانه ساخت بودم و فکر می‌کنم یکی از قدیمی‌ترین سینماگران در این حوزه محسوب می‌شوم اما صراحتاً می‌گویم، دوران صدور پروانه ساخت برای یک فیلم، به‌عنوان «مجوز» سر آمده، این یکی از قیود زمان و مکان است که گرفتار آن هستیم. فیلم از جنس «دیدن» است و اساساً یک امر «خواندنی» نیست. با خواندن یک فیلمنامه، شما می‌توانید تشخیص بدهید که خروجی آنچه فیلمی می‌شود. حتی خوب و بدش را هم نمی‌توان تشخیص داد. نمونه‌های بسیاری از متن‌های معمولی در چند ورق داشته‌ایم که تبدیل به شاهکار شده‌اند و برعکس!

شاهسواری: من سال‌ها عضو شورای صدور پروانه ساخت بودم و فکر می‌کنم یکی از قدیمی‌ترین سینماگران در این حوزه محسوب می‌شوم اما صراحتاً می‌گویم، دوران صدور پروانه ساخت برای یک فیلم، به‌عنوان «مجوز» سر آمده است. این یکی از قیود زمان و مکان است که گرفتار آن هستیم در شرایط «رهاسازی» هیچ چیز واجد «ارزش» نیست، مگر آنکه قابل دیدن باشد. پیشاپیش هیچ ارزشی وجود ندارد. ما اما همچنان داریم به همان شیوه‌های سابق عمل می‌کنیم. هم دولت کار اضافه می‌کند و هم صنف کار اضافه می‌کند. همه داریم کار اضافه می‌کنیم، آن هم برای چیزی که دوره و زمانه‌اش تمام شده است! اینجا دیگر یک مدرسه نیست، تبدیل به یک دانشگاه شده است. باید به قواعد و ضوابط آن تن بدهید.

* البته این مدل حذف پروانه ساخت، منتقدانی هم دارد که می‌گویند در همین شرایط فعلی، مدیران پای پروانه ساختی که صادر کرده‌اند هم نمی‌ایستند، چه برسد که آن پروانه هم وجود نداشته باشد و دیگر هیچ تضمینی برای سرنوشت سرمایه‌گذاری‌ها وجود نخواهد داشت!

شاهسواری: ما در معرض یک جهان تمدنی جدید قرار داریم و در آینده شاید حتی مرزها هم دیگر معنا و کارکرد امروز را نداشته باشند. ما باید خودمان را با شرایط جدید وفق دهیم. در این شرایط، جهان ادبیات، جهان سینما و جهان هنر، ثابت است. همین الان آقای دکتر می‌تواند تأیید کند که ۳۶ وضعیت نمایشی بعد از هزاران سال، هنوز ۳۷ وضعیت نشده است. آنچه تفاوت می‌کند، فرم است. حالا عده‌ای می‌خواهند در برابر تغییر فرم‌ها مقاومت کنند. بازنده کسی است که بخواهد در برابر تغییر فرم‌ها مقاومت کند. ای کاش اگر ما در برابر تغییر فرم‌ها مقاومت می‌کردیم، بازنده فقط همین چند نفری بودیم که دور این میز نشسته‌ایم، متأسفانه در این موقعیت‌ها، یک سرزمین، بازنده می‌شود.

ما حق نداریم شرایط بازنده بودن این سرزمین را فراهم کنیم. هر کس به دلیل نادانی، قساوت و هر صفت دیگری، این سرزمین را در موقعیت «بازنده» قرار دهد، باید جلویش ایستاد. سینمای ایران در این سال‌ها، نه تنها به این سرزمین صدمه نزده که همواره به این سرزمین، در خیلی از مقاطع، آبرو و حیثیت هم داده؛ این برای سینمای ایران یک ارزش است. اینکه گاهی ما خودمان را محور عالم می‌دانیم، دوره‌اش گذشته است.

در دوره‌ای در سینمای آمریکا، یک نظام استودیوی تولید از بالا به پایین وجود داشت. رئیس استودیو تصمیمی می‌گرفت و همه در استخدام او بودند تا تصمیمش اجرایی شود. سینمای آمریکا خودش از مرحله‌ای به بعد فهمید که این استبداد عمودی، دیگر نمی‌تواند به حیاتش ادامه دهد، آن هم در مقطعی که تحولات سیاسی و اجتماعی بسیاری در آمریکا در جریان بود و تقاضاهای بسیاری شکل گرفته بود. یک بار دیگر بروید و با این نگاه، فیلم «بانی و کلاید» را تماشا کنید. «بانی و کلاید» آغازگر این جریان تحول در هالیوود است. «ایزی رایدر» یکی دیگر از این آثار است. «بانی و کلاید» تمام نظام روایت‌گری در سینمای کلاسیک آمریکا را شکاند. هیچ علت و معلولی در نظام فیلمنامه آن وجود ندارد.

این تغییر فرم، به معنای برهم زدن کارکرد درام نیست، بلکه گشایش‌های تازه در سرزمین درام است. آنقدر این سرزمین وسعت و عمق دارد که فقط کافیست در آن غوطه‌ور شوید و می‌توانید با فرم‌های متنوعی از آن خارج شوید. در مقطعی نظام تصمیم‌گیری عمودی در هالیوود تبدیل به نظام افقی شد که در این نظام دیگر هنرمندان و فیلمسازان بودند که حرف اول و آخر را می‌زدند. البته آن‌ها هم کارخانه را نابود نکردند، خط تولید کماکان برقرار بود، محصول را تغییر دادند.

* این مدلی است که معتقدید سینمای ایران هم باید به سمت آن حرکت کند؟

شاهسواری: بالاخره این اتفاقات در سینمای آمریکا رخ داده و به نتایجی هم رسیده است. در همه جای دنیا نسبت به تغییر و تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، نیازسنجی مخاطب به‌صورت مستمر باید صورت بگیرد. یکی از چیزهایی که اساساً در کشور ما وجود ندارد هم همین «نیازسنجی» است. ما به‌عنوان تولیدکننده فیلم اساساً نمی‌دانیم چه جنس فیلمی باید تولید کنیم تا مردم به آن نیاز داشته باشند.

اگر سوالی درباره نسبت سینماگران با جامعه داریم، جوابش در همین است که بدانیم جامعه به چه محصولی نیاز دارد. اصلاً با نگاه کاملاً اقتصادی هم اگر نگاه کنیم، باید بدانیم برای این بازار، چه محصولی باید آماده کنیم. اما ما نمی‌دانیم و این حاصل همان فقدانی است که به آن اشاره کردیم. برای حل و فصل مسائل‌مان، هیچ راه‌حلی غیر از راهکاری فرهنگی پیش روی خود نداریم و در رویکرد فرهنگی امروز، تمدن «بنیان‌تصویر» حرف اول را می‌زند.

بهلولی: تأکید کنم که نظریه‌ها هیچ‌گاه «آسیب‌زدایی» نمی‌کنند، بلکه کار نظریه «آسیب‌شناسی» است. اتفاقاً همواره زمانی که خواسته‌ایم نظریه‌ها «آسیب‌زدایی» کنند، درگیر آسیب‌های بیشتری شده‌ایم. در این مقاطع است که نظریه‌ها را تقلیل می‌دهیم به یک سری باید و نباید

اجازه دهید نکته‌ای را صریح بگویم؛ تقابل «فرهنگ رسمی» و «فرهنگ غیررسمی» در همه اجزا دارد به ما صدمه می‌زند اما بزرگ‌ترین ضرباتش متوجه سینماست. تقابل فرهنگ رسمی و غیررسمی، بسیار جدی است و باید برای آن راه‌حلی پیدا کنیم. کاهش فاصله فرهنگ رسمی و غیررسمی هم جز از مسیر پژوهش و پیدا کردن یک نظریه، هیچ راه‌حلی دیگری ندارد.

* اما نگفتید که این نظریه را باید از چه کسی مطالبه کنیم؟

شاهسواری: (چند لحظه سکوت می‌کند) زمانی در فضای مفاهمه به دنبال نظریه هستیم، زمانی در فضای مه‌آلود می‌خواهیم نظریه پیدا کنیم اما زمانی هم در فضایی دودآلود نیاز به نظریه داریم! من وضعیت مفاهمه و حتی شرایط مه‌آلود را می‌فهمم، اما وضعیت دودآلود را متوجه نمی‌شوم. در فضای دودآلود نمی‌دانم چه باید کرد.

* و امروز در شرایط دودآلود هستیم؟

شاهسواری: بالاخره آنچه که باید اتفاق می‌افتد. ما مدت‌هاست شاهد طوفان تغییرات در کشور هستیم. وقتی طوفان تغییرات آغاز می‌شود، برخی می‌توانند پیش‌بینی‌هایی هم داشته باشند. اجازه دهید یک مثال بزنم. ما در گذشته دارالحکومه‌ای به نام تهران داشتیم که نظام معماری امروز ما، این دارالحکومه را نابود کرده است، فکر کنید با سینما چه کرده‌ایم! پدران ما در زمان احداث دارالحکومه فهمیده بودند که در اطراف تهران گسل‌های زلزله وجود دارد و به همین دلیل دارالحکومه را در منطقه‌ای بنا کرده‌اند که هیچ گسلی از آن عبور نمی‌کند. آن‌ها می‌دانستند نباید روی «گسل» نشست. در حاشیه گسل شاید بتوان هر کاری کرد، اما روی آن زندگی نمی‌توان کرد.

حالا ببینید ما چه بر سر دارالحکومه آورده‌ایم! وزارتخانه‌های ما امروز در کدام مناطق است؟ ما امروز حتی گرفتار فقدان دارالحکومه هستیم! ما در این سال‌ها روی گسل‌ها زندگی ساخته‌ایم و مدعی هم هستیم! امروز همین گسل‌ها فعال شده است؛ چه باید کرد؟ بدانیم ملت ایران، برخلاف آنچه برخی درباره‌شان می‌گویند، قدرت عظیمی برای مواجهه با مصائب دارد. ما در سرزمین خشکی زندگی می‌کنیم که صدها هزار کیلومتر در آن قنات حفر کرده‌ایم. ما ملت بی‌قیدی نبوده و نیستیم. نسل جدید سینماگران ایرانی هم به نظرم دارند، گام‌به‌گام و به مرور زمان، به درک عمیقی از نسبت خود با جامعه دست پیدا می‌کند. این نسل زبان گفتگو با مخاطب خود را پیدا می‌کند، مخاطبی که من نوعی دیگر زبان گفتگو با او را ندارم.

* جناب بهلولی به‌عنوان جمع‌بندی شما بگویید که نظرتان درباره نظریه‌ای که بتواند سینمای ایران را از بحران فعلی رها کند چیست؟

بهلولی: نه فقط در سینما که در همه حوزه‌های دیگر هم معمولاً بار تمام مشکلات و کاستی‌ها را به دوش پژوهش می‌اندازند! در حقیقت پژوهش را کوتاه‌مدت می‌بینم. ما اگر نیت‌های بلندمدت داریم باید سراغ پژوهش برویم. ما نباید پژوهش را با سیاست‌گذاری و تعیین خط مشی، اشتباه بگیریم. نمی‌توانیم بگوییم برای عبور از مقطع بحرانی فعلی، چه پژوهشی جوابگوست. کار پژوهش این نیست. درباره سوال شما هم باید تأکید کنم که نظریه‌ها هیچ‌گاه «آسیب‌زدایی» نمی‌کنند، بلکه کار نظریه «آسیب‌شناسی» است.

اتفاقاً همواره زمانی که خواسته‌ایم نظریه‌ها «آسیب‌زدایی» کنند، درگیر آسیب‌های بیشتری شده‌ایم. در این مقاطع است که نظریه‌ها را تقلیل می‌دهیم به یک سری باید و نباید. به نظرم هر چقدر به سمت آن «رهاسازی» که به خوبی آقای شاهسواری به آن اشاره کردند حرکت کنیم، شرایط بهبود پیدا خواهد کرد. به تعبیر دیگر باید اجازه دهیم همه چیز به‌صورت طبیعی در قالب عرضه و تقاضا پیش برود.

اگر سینمای ایران دچار بحران مخاطب می‌شود، خودش باید مسیر خودش را اصلاح کند، نه اینکه منتظر سیاست‌گذاری‌های بالادستی باشد. این اتفاق هم باید در قالب تقاضاهای طبیعی اتفاق بیفتد. پژوهش از این منظر از کارکرد تزئینی خود و محدود به درج در چند آیین‌نامه و دستورالعمل خارج می‌شود و سهمی در بدنه جریان اصلی تولید در سینما برای خود پیدا می‌کند.

خروج از نسخه موبایل