دسته: مجامع

جهانگیر الماسی بازیگر و کارگردان سینما در خصوص نسبت سینما با هویت انقلابی گفت: متأسفانه در سینمای جمهوری اسلامی ایران هیچ گونه استراتژی و هدف گذاری نداریم و به همین علت دل خود را به فروش بالای برخی فیلم های نازل خوش کرده ایم! آیا سینمای کنونی درخور کشوری است که این همه شهید تقدیم به اسلام و انقلاب کرده است؟

به گزارش سینمای خانگی، بازیگر فیلم های سینمایی «تنوره دیو» و «دیگه چه خبر؟» در گفتگو با سینماپرس افزود: این باعث شرمساری است که پس از گذشت بیش از ۴ دهه از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ما هنوز استراتژی و هدف گذاری مشخصی برای سینما نداریم و همین باعث شده تا همچنان ابتذال در سینما جولان بدهد و سطح سلیقه مخاطب به پست ترین و پایین ترین درجه ممکن برسد. قریب به بیش از سه دهه است که مراجع مختلف فرهنگی هرزگاهی اعلام می کنند که ما باید مختصات آرمان های ملی را با توجه به اهداف انقلاب اسلامی در حوزه تولیدات فرهنگی صوتی و تصویری به صورت شفاف اعلام کنیم اما هرگز این اتفاق رخ نداده است.

وی ادامه داد: متأسفانه ما در تمام این سال ها به آنچه مورد اقبال اکابر فرهنگی و صاحب نظران، فارق از خطوط سیاسی و جناحی است نرسیدیم. اهل نظر و سوته دلان که از جان گذشتگی های شان به پیروزی انقلاب انجامید در سیاست گذاری های فرهنگی نقشی نداشتند. آرمان مقدسی که مردم یک کشور، یعنی حداقل بیش از ۹۵ درصد مردم با هم به صورت یکپارچه و یک دست اعتقاد داشتند و می خواستند که در رأس آن عدالت، شرافت، اخلاق و پاکدامنی بود در سینما اتفاق نیفتاد!

این سینماگر با بیان اینکه دلایل مختلفی باعث شده به این مهم نرسیم متذکر شد: بعد از گذشت این همه سال هنوز تصویر مشخصی از اینکه ایده آل ما در حوزه فرهنگ چیست وجود ندارد. البته علی الظاهر هرزگاهی برنامه های چند ساله توسط برخی مدیران بیرون می آید و در قالب آیین نامه مطالبی منتشر می شود و برخی نهادها در ظاهر تلاش می کنند اما این ها در بادهای بهاری و تابستانی یا در خزان و زمستان به فراموشی سپرده می شود.

کارگردان فیلم سینمایی «رنج و سرمستی» تأکید کرد: متأسفانه همچنان تصویر روشنی نسبت به اینکه کجا می خواهیم برویم وجود ندارد. هیچ کاری بر اساس قانون مشخص و مدون صورت نمی گیرد و همه چیز در سینما سلیقه ای است! بعد از گذشت این همه سال از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز مختصات جدی فرهنگی ترسیم نشده و این اتفاق بسیار تلخ و متأثرکننده است.

الماسی در همین راستا اظهار داشت: بنده معتقدم حوزه فرهنگ مدیریت پذیر نیست اما مهندسی پذیر است و می توان به آن جهات مختلف داد. ما باید حداقل اصول را بدانیم. در تمامی این سال ها تضاد در کلام و رفتار مدیران بیداد می کرد که این اتفاق نیاز به کنکاش جدی و آسیب شناسی دارد.

وی با اشاره به اکران دو فیلم کم مایه و نازل در اکران نوروزی ۱۴۰۲ تصریح کرد: پرسش بنده از مدیران سینمایی این است که چرا دو فیلم سطحی و سخیف باید اکران شده و پرفروش شوند؟ چرا باید این فیلم ها بیشترین مخاطب را داشته باشند؟ چرا مدیران سینمایی از فروش این فیلم های نازل خرسند هستند و تمامی دغدغه شان معطوف به سودهای کلان در سینما و مسائل اقتصادی شده است؟

بازیگر فیلم های سینمایی «خروج» و «صنوبر» خاطرنشان کرد: آقایان مدیر شما چرا راجع به فیلم های ارزشمند صحبت نمی کنید؟ چرا سلیقه مردم را عوض کردید؟ این باعث تأسف است که برخی می خواهند سطح مخاطب را در نازل ترین حالت ممکن نگه دارند و فقط فروش را مورد توجه قرار دهند!

الماسی در همین راستا یادآور شد: البته همه ما از سال ها قبل می دانیم که دیگر فروش را فیلم ها تعیین نمی کنند؛ فروش را تبلیغات و کارکرد پشت پرده برخی نهادهای تصمیم گیر تعیین می کنند. دیگر فروش فیلم ها به بازیگر و کارگردان ها ربطی ندارد و این تبلیغات پنهان است که میزان فروش هر اثری را مشخص می کند. البته بنده منکر کارکرد اقتصادی سینما نیستم و اتفاقاً معتقدم اقتصاد حوزه فرهنگ و هنر خیلی مهم است، درآمد در سینما بسیار مهم است اما به چه بهایی؟ به بهای اینکه ارزش های انقلابی و دینی و ملی را نادیده بگیریم و زیر پا بگذاریم و در عوض آن ابتذال را ترویج کنیم؟

وی در پایان این گفتگو افزود: ما نظام قانونی در سینما نداریم که منافع ملی عطف به آرمان های انقلابی در آن مدنظر باشد. ما برای فرهنگ و هنر و سینما هنوز تعریف نداریم. اصلاً نمی دانیم چرا فیلم می سازیم؟ این معضلی است که باید هرچه سریع تر برای آن تدبیری عاجل اندیشه کرد. ما باید فرهنگ دینی و اخلاقی و اجتماعی را در سینما بسط و گسترش دهیم. باید معرفت انسانی را در حوزه فرهنگ و هنر مدنظر داشته باشیم نه اینکه فرهنگ منحط غرب و ابتذال را در آثار سینمایی رواج دهیم و در نقطه مقابل داعیه دار حمایت از سینمای ارزشی و انقلابی باشیم.

فیلم بلند «شب، انتظار روز است» به نویسندگی و کارگردانی معین هاشمی‌نسب برنده‌ جایزه‌ بهترین فیلم بلند سال در جشنواره‌ برزیل شد.

به گزارش سینمای خانگی به نقل از ایرنا، فیلم بلند «شب، انتظار روز است» به نویسندگی و کارگردانی معین هاشمی‌نسب برنده‌ جایزه‌ بهترین فیلم بلند سال ۲۰۲۲ در جشنواره‌ برزیل و نامزد بهترین فیلم بلند موزیکال در سال ۲۰۲۲ در جشنواره‌ فیلم تورنتوی کانادا شد.

این فیلم همچنین به هفتاد و ششمین دوره‌ جشنواره‌ فیلم سالرنوی ایتالیا نیز راه پیدا کرد. ایمان اصفهانی، سایه سدیفی، مصطفی پروین، نرگس حسن‌زاده و فرهاد هراتی بازیگران این فیلم بلند هستند.

فیلم «شب، انتظار روز است» که یک ساعت و بیست و سه دقیقه به طول می‌انجامد، توانسته به یازده فستیوال معتبر دیگر فیلم در سراسر دنیا راه یابد.

در فیلم «شب، انتظار روز است» به آهنگسازی فرهاد هراتی، صدابرداری توسط پویان عبدلی، همچنین میکس و مسترینگ توسط امید نیک‌بین انجام گرفته است. طراحی و اجرای گریم بر عهده حانیه هوشمند بوده است.

در این فیلم بلند، معین هاشمی‌نسب علاوه بر نویسندگی و کارگردانی؛ تهیه‌کنندگی، فیلمبرداری، نورپردازی، بخشی از صداگذاری و تدوین این فیلم را نیز به عهده داشته است.

کیومرث پوراحمد یک روز صبح تصمیم گرفت صدای ساعت را ببندد و قید کار در کارخانه ذوب آهن اصفهان را بزند و دنبال دلش را بگیرد و به عشق سینما راهی تهران بشود.

اینها جملاتی است که کیومرث پوراحمد سال‌ها پیش در گفتگو با رفیق قدیمی‌اش، احمد طالبی‌نژاد، منتقد و کارشناس باسابقه سینما گفته.

و حالا این یار دیرین که از انتشار خبر درگذشت ناگهانی پوراحمد همچنان بهت‌زده است، در گفتگو با ایسنا از ورود این فیلمساز به سینما می‌گوید، از نسلی که رویاهایش بر باد رفته و از علاقه و عِرق این فیلمساز به ادبیات.

طالبی‌نژاد با اشاره به سرآغاز ورود پوراحمد به سینما می‌گوید: اولین نکته‌ای که درباره زنده‌یاد پوراحمد می‌توان گفت این است که کارش را از نقدنویسی و درواقع از کار مطبوعاتی آغاز کرد و البته منتقد حرفه‌ای و پرکاری نبود. گه گاه درباره فیلم‌هایی که می‌دید و از آنها خوشش می‌آمد، از جمله فیلم «آرامش در حضور دیگران» ناصر تقوایی نقدهای کوتاهی در نشریات معدودی که آن دوره به سینما می‌پرداختند، می‌نوشت و برخلاف آنچه در یکی از شبکه‌های خبری گفته شد، تحصیل‌کرده سینما نبود. به عنوان کسی که دوستی سی و اندی ساله‌ای با او داشتم، فکر نمی‌کنم در دانشکده‌ای تحصیلات سینمایی کرده باشد. بعد از اینکه دیپلمش را گرفت، به خدمت سربازی رفت و در سپاهی‌دانش معلم شد و بعد از بازگشت به اصفهان به عنوان کارمند به استخدام کارخانه ذوب آهن در آمد. در گفتگویی که سال‌ها پیش با او داشتم، توضیح داد که چگونه از کار در این کارخانه، دست کشید. او خود گفته بود، «یک روز صبح هرچه ساعت زنگ زد تا بلند شوم و برای رفتن به کارخانه آمده شوم، بیدار نشدم و زنگ ساعت را بستم» و این چنین بود که قید کار دولتی و کارمندی را زد و برای پیگیری علایقش راهی تهران شد.

طالبی‌نژاد ادامه می‌دهد: او مانند بسیاری از هم‌نسلان ما از کودکی، ناخواسته در معرض سینما قرار گرفته و به نوعی مرض سینما به جانش افتاده و بشدت عاشق فیلم و سینما بود. بعدها که کمی بزرگتر شد، به واسطه حضور برادر بزرگترش، منوچهر که آن زمان به عنوان بازیگر در سینما فعالیت می‌کرد، علایق او به سینما بیشتر  هم شد و به تهران آمد و این در و آن در زد تا وقتی به عنوان دستیار در سریال «آتش بدون دود» در کنار نادر ابراهیمی مشغول به کار شد و این سرآغاز ورود او به فعالیت هنری بود. یعنی با تلاش فردی و پیگیری شخصی‌اش، وارد این فضا شد نه به واسطه امکانات ویژه یا تحصیلات مرتبط. نمونه پیش از پوراحمد، ناصر تقوایی است که اتفاقا پوراحمد بشدت متاثر از او بود. ورود این دو به سینما و کارکرد هر دو آنها در این هنر تقریبا شبیه هم است.

وی با تشریح دوره‌های مختلف فیلمسازی پوراحمد اضافه می‌کند: در چند مرحله فیلمسازی کرد. ابتدا فیلم‌های کوتاهی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ساخت و بعد فعالیت خود را در همکاری با نادر ابراهیمی در سریال «آتش بدون دود» به عنوان دستیار کارگردان و سپس دستیار تدوین ادامه داد که به گفته خودش و نیز زنده‌یاد ابراهیمی، بخش‌هایی از این سریال را پوراحمد کارگردانی کرد و پس از آن با فیلم کوتاه «زنگ اول زنگ دوم» که حدیث نفس خودش بود، وارد فیلمسازی مستقل شد و بعد فیلم‌هایی مانند «بی‌بی چلچله» و «تاتوره» و … را ساخت و بعد هم که وارد تلویزیون شد، با سریال بی‌نظیر «قصه‌های مجید» موقعیت خیلی خوبی در سریال‌سازی به دست آورد. همچنانکه سریال بعدی‌اش «سرِنخ» یکی از معدود سریال‌هایی است که رنگ و بوی ایرانی دارد و شخصیت‌هایش همه آشنا هستند و هویت و شناسنامه ایرانی دارند.

او یکی از ویژگی‌های عمده در کار پوراحمد را حال و هوای ادبی در آثار این فیلمساز می‌داند و در این باره توضیح می‌دهد: اغلب آثار او در ژانرهای گوناگون، از آثار ادبی ایرانی یا خارجی اقتباس شده‌اند و این خیلی مهم است چراکه ادبیات در همه جای دنیا پشتوانه بسیار خوبی برای سینماست و بسیاری از فیلم‌های خوب تاریخ سینمای جهان به شکلی از آثار ادبی کلاسیک یا مدرن اقتباس شده‌اند و این روند همچنان هم ادامه دارد. به هر روی، پوراحمد از معدود فیلمسازان موفق ماست که این گرایش را داشت و به پشتوانه ادبی ساخته‌هایش توجه بسیاری می‌کرد و آثار خیلی خوبش مانند «قصه‌های مجید» و «بی‌بی چلچله»، «خواهران غریب»، «اتوبوس شب» و … همه اقتباسی هستند.

طابی‌نژاد در ادامه، کودکی ناتمام پوراحمد را که نام کتاب خاطرات این هنرمند هم هست، سرگذشت تلخ یک نسل می‌داند و یادآوری می‌کند: سرگذشت تلخ نسل ماست. در آن دوران، در آن برهوت فرهنگی که امکانات مانند امروز نبود و بخصوص که پوراحمد متولد نجف‌آباد بود و نه خود اصفهان، دستیابی به سینما برایش هیچ هم آسان نبود. ظاهرا در نجف‌آباد تنها یک سینما بوده و علاقه‌مندان به سینما خیلی سخت می‌تواستند در آن فیلم ببییند. به هر حال ما نسل رویازده‌ای بودیم و پر از حسرت و عسرت که آن را در کتاب «کودکی ناتمام» پوراحمد خیلی شدید می‌بینیم. او در خانواده‌ای پر جمعیت با ده دوازده خواهر و برادر بزرگ شده بود. هرچند شغل پدرش نسبتا خوب بود و در بازار اصفهان فرش فروشی داشت و دست‌شان به دهن‌شان می‌رسید، با این همه در آن شلوغی و ازدحام خانوادگی و با در نظر گرفتن اینکه همه خانواده‌ها دوست داشتند فرزندان‌شان دکتری، مهندسی، چیزی بشود، اینکه کسی بخواهد راه نامتعارفی برود و مثلا سینما را انتخاب کند، نکته مهمی است. آنچنانکه سریال «قصه‌های مجید» هم تلفیقی است از داستان هوشنگ مرادی کرمانی به اضافه خاطرات و تجربه‌های زیستی خود پوراحمد و از آنجا که سریال در اصفهان هم ساخته شده، رنگ و بوی بومی بیشتری هم به خود می‌گیرد. یعنی آدمی که مانند مجید راه دشواری را طی کرده تا به آرزوهایش برسد یا اصلا نرسد چراکه سالهاست بخشی از آرزوهای نسل ما بر باد رفته.  

احمد طالبی‌نژاد سخنانش را این گونه به پایان می‌برد: من هم مانند همه مردم و با اینکه دوستی سی و اندی ساله‌ای با کیومرث پوراحمد داشتم، همچنان در شوک هستم و ناباورانه فکر می‌کنم که آدمی مانند او با آن قد و قامت و آن ویژگی‌ها واقعا دست به خودکشی زده و اگر چنین کرده، چرا؟!